[മത്തായി] പതിനഞ്ചാം അദ്ധ്യായത്തിൽ, കൈ കഴുകുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള തർക്കത്തിന് തൊട്ടുപിന്നാലെ, യേശുവിനെ ഭക്ഷിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു രേഖയുണ്ട്. ഈ രണ്ട് ഭാഗങ്ങളും (15:1-20, 15:21-28) ഒരുമിച്ച് വെക്കുവാൻ മത്തായിക്ക് ഒരു പ്രത്യേക കാരണം ഉണ്ടായിരുന്നു. കർത്താവ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത് കൈ കഴുകുവാനല്ല, മറിച്ച് അവനെ ഭക്ഷിക്കുവാനും, അവനെ ആഹാരമായി ഉൾക്കൊള്ളുവാനുമാണ് എന്ന് കാണിക്കുവാനാണ് അവൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്. നാം എത്ര തവണ കൈ കഴുകിയാലും, നാം വിശന്നിരിക്കും. ഈ അദ്ധ്യായത്തിൽ, കർത്താവിന് പ്രാധാന്യമുള്ളത് ബാഹ്യമായ അനുഷ്ഠാനങ്ങളല്ല, മറിച്ച് ആന്തരിക അവസ്ഥയാണെന്ന് നാം കാണുന്നു. നാം പുറമെയുള്ള അഴുക്ക് കഴുകിക്കളയുവാനല്ല; മറിച്ച്, അകമേ നിന്നാണ് വെടിപ്പാക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. അകമേ നിന്ന് വെടിപ്പാക്കപ്പെണമെങ്കിൽ, എന്തെങ്കിലും നമ്മിലേക്ക് പ്രവേശിക്കണം, അത് സംഭവിക്കുവാനുള്ള ഏക വഴി ഭക്ഷിക്കുക എന്നതാണ്. പോ‌ഷിപ്പിക്കുന്ന ആഹാരമായ കർത്താവായ യേശു, ഏറ്റവും മികച്ച വെടിപ്പാക്കുന്ന മൂലകം ആണ്. അവൻ ആഹാരമായി നമ്മിലേക്ക് വരുമ്പോൾ, അവൻ നമ്മെ പരിപോഷിപ്പിക്കുക മാത്രമല്ല, ആന്തരികമായി വെടിപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ നമ്മുടെ കൈകളെയല്ല കഴുകുന്നത്; അവൻ നമ്മെത്തന്നെ, നമ്മുടെ ആളത്തത്തെ തന്നെ കഴുകുന്നു. യേശുവിനെ ഭക്ഷിക്കുന്നതിലൂടെയുള്ള ഈ ആന്തരിക വെടിപ്പാക്കൽ ആണ് പതിനഞ്ചാം അദ്ധ്യായത്തിലെ ആദ്യത്തെ രണ്ട് ഭാഗങ്ങളെ കൂട്ടിയിണക്കുന്ന കണ്ണി.