കർത്താവ് യെരുശലേം പട്ടണത്തിൽ പ്രവേശിച്ചപ്പോൾ, അവൻ ആദ്യം ചെയ്തത് ആലയത്തെ വെടിപ്പാക്കുകയായിരുന്നു. ഇന്ന് നമ്മുടെ കാര്യത്തിലും ഇതേ തത്വം തന്നെയാണ്. നാം കർത്താവിനെ നമ്മുടെ രാജാവായി നമ്മുടെ ഉള്ളിലേക്ക് സ്വാഗതം ചെയ്യുമ്പോൾ, അവൻ ഉടൻ സിംഹാസനത്തിലേക്കല്ല പോകുന്നത്; പകരം, അവൻ നമ്മുടെ ആത്മാവിലേക്ക് പോവുകയും അതിനെ വെടിപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നാം കർത്താവിനെ ജീവനായി കൈക്കൊണ്ടപ്പോൾ, അവനെ നാം രാജാവായും കൈക്കൊണ്ടു. നമ്മുടെ ജീവനും നമ്മുടെ രാജാവും ആയിത്തീരുവാൻ അവൻ നമ്മുടെ ഉള്ളിലേക്ക് വന്ന ദിവസം, അവൻ തന്നെത്തന്നെ സിംഹാസനസ്ഥനാക്കിയില്ല, പിന്നെയോ ദൈവത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമായ നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ, അതായത് ദൈവത്തിൻ്റെ ആലയത്തെ, വെടിപ്പാക്കി (എഫെ. 2:22). നമ്മുടെ ആത്മാവ് ഒരു പ്രാർത്ഥനയുടെ ഭവനമായിരിക്കണം, എന്നാൽ വീഴ്ച നിമിത്തം അത് കൊള്ളക്കാരുടെ ഗുഹയായി തീർന്നിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ യേശു നമ്മുടെ ഉള്ളിലേക്ക് വരുമ്പോൾ അവൻ എല്ലാ കൊള്ളക്കാരെയും ഓടിച്ചുകളയുകയും നമ്മുടെ ആത്മാവിൻ്റെ ആലയത്തെ വെടിപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വെടിപ്പാക്കലിനു ശേഷം, കർത്താവ് ആലയത്തിൽവെച്ച് കുരുടരെയും മുടന്തരെയും സൗഖ്യമാക്കി (വാ. 14). അവൻ്റെ ആലയത്തിന്റെ വെടിപ്പാക്കൽ ജനത്തിന് കാണുവാനുള്ള കാഴ്ചയും ചലിക്കുവാനുള്ള ശക്തിയും ഉണ്ടാകുവാൻ ഇടയാക്കുന്നു എന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. 15-ാം വാക്യം പറയുന്നത്, കുഞ്ഞുങ്ങൾ "ദാവീദുപുത്രന് ഹോശന്നാ എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആലയത്തിൽ നിലവിളിക്കുന്നു” എന്നാണ്. ഇത് കുരുടരെയും മുടന്തരെയും സൗഖ്യമാക്കിയതിനു ശേഷമാണ്. നമ്മുടെ അന്ധതയും മുടന്തും സൗഖ്യമാക്കപ്പെട്ടു കഴിയുമ്പോൾ, നാമും ചെറിയ കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ കർത്താവിനെ സ്തുതിക്കും.