ഒരു വ്യക്തി തന്നെത്തന്നെ സമർപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്നത് അവന് ആരോഗ്യകരമായ ഒരു രക്ഷയുടെ അനുഭവം ഉണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. കർത്താവായ യേശുവിലുള്ള തന്റെ വിശ്വാസം കർത്താവിന് ഒരു സഹായമായിട്ടും, ദൈവത്തിലുള്ള അവന്റെ വിശ്വാസം അവനോടുള്ള ഒരു ഉപചാരമായിട്ടുമാണ് അവൻ കാണുന്നതെങ്കിൽ, സമർപ്പണത്തെക്കുറിച്ച് അവനോട് സംസാരിക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല. കർത്താവാണ് നമുക്ക് കൃപ നൽകുകയും കരുണ നൽകുകയും ചെയ്തവൻ എന്ന് നാം തിരിച്ചറിയണം. കർത്താവാണ് നമ്മെ സ്നേഹിക്കുകയും നമ്മെ രക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തവൻ. ഇതുകൊണ്ടാണ് നാം നമ്മുടെ സർവവും അവന് സമർപ്പിക്കുന്നത്. നമ്മെപ്പോലുള്ള ദാസന്മാർ കർത്താവിന് ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത് ആശ്ചര്യകരമായ ഒരുകാര്യമല്ല. നമുക്ക് അപ്രകാരമുള്ള ഒരു കർത്താവ് ഉണ്ടായിരിക്കുന്നതാണ് ആശ്ചര്യകരമായ കാര്യം! സമർപ്പണം എന്നത് തിരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ ഫലമാണ് എന്ന് നാം കാണണം. ദൈവത്തെ സേവിക്കുന്നത് നമുക്ക് ഒരു ബഹുമതിയാണ്. നമ്മൾ അവനുവേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ത്യജിക്കുന്നതുകൊണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ നമ്മളിൽ നമുക്ക് എന്തെങ്കിലും മഹത്വം ഉള്ളതുകൊണ്ടോ അല്ല നാം ദൈവത്തെ ഉയർത്തുന്നത്. സമർപ്പണം ദൈവം നമുക്ക് മഹത്വം നൽകുന്നത് ആണ്. നാം അവന്റെ മുമ്പിൽ സാഷ്ടാംഗം വീഴുകയും "നിന്റെ സേവനത്തിൽ എനിക്ക് ഒരു പങ്ക് ഉണ്ടായിരിക്കുവാൻ കഴിയുന്നതിന് നിനക്ക് നന്ദി പറയുന്നു. ഈ ലോകത്തിൽ അനേകം ആളുകൾ ഉണ്ട്, എന്നിട്ടും എനിക്ക് അതിൽ ഒരു പങ്ക് ഉണ്ടായിരിക്കുവാൻ ഞാൻ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു!" എന്ന് നമുക്ക് പറയുവാൻ കഴിയണം. സമർപ്പണം നമ്മുടെ ബഹുമതിയാണ്, അല്ലാതെ നമ്മുടെ ത്യാഗം അല്ല. നമുക്ക് ഏറ്റവും വലിയ ത്യാഗം ആവശ്യമുണ്ട് എന്നത് സത്യമാണ്, എന്നാൽ സമർപ്പണത്തിൽ ത്യാഗത്തിന്റെ ഒരു ബോധവും ഇല്ല. ദൈവത്തിന്റെ മഹത്വത്തിന്റെ പൂർണ ബോധം മാത്രമേ ഉള്ളൂ.