185 | Aspects of Christ

വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും തികയ്ക്കുന്നവനും

എബ്രായർ 12:2-3

എബ്രായർ 12:2 നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും വിശ്വാസത്തെ തികയ്ക്കുന്നവനുമായ യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടു തന്നെ, അവൻ തന്റെ മുമ്പാകെ വച്ച സന്തോഷം നിമിത്തം, അപമാനം കൂട്ടാക്കാതെ, ക്രൂശ് സഹിക്കുകയും ദൈവസിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് ഇരിക്കുകയും ചെയ്തു.

3 നിങ്ങളുടെ ദേഹിയിൽ തളർന്ന്, മടുത്തുപോകാതിരിക്കേണ്ടതിന്, തനിക്കുനേരെ പാപികളാൽ ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യം സഹിച്ചവനെ തുലനം ചെയ്യുക.

CNT-യിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികൾ:

എബ്രായർ 12:2-3-ൽ, ക്രിസ്തു വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും തികയ്ക്കുന്നവനുമായി വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. "നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും വിശ്വാസത്തെ തികയ്ക്കുന്നവനുമായ യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടു തന്നെ, അവൻ തന്റെ മുമ്പാകെ വച്ച സന്തോഷം നിമിത്തം, അപമാനം കൂട്ടാക്കാതെ, ക്രൂശ് സഹിക്കുകയും ദൈവസിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് ഇരിക്കുകയും ചെയ്തു. നിങ്ങളുടെ ദേഹിയിൽ തളർന്ന്, മടുത്തുപോകാതിരിക്കേണ്ടതിന്, തനിക്കുനേരെ പാപികളാൽ ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യം സഹിച്ചവനെ തുലനം ചെയ്യുക."

വാക്യം 2 യേശുവിനെ "വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും വിശ്വാസത്തെ തികയ്ക്കുന്നവനും" എന്ന് പറയുന്നു. “കാരണഭൂതൻ” എന്നു വിവർത്തനം ചെയ്‌തിരിക്കുന്ന യവനപദത്തെ “ആരംഭകൻ”, “തുടക്കമിടുന്നവൻ,” “നായകൻ,” “വഴിയൊരുക്കുന്നവൻ,” “മുൻഗാമി” എന്നിങ്ങനെയും വിവർത്തനം ചെയ്യാം. 2:10-ൽ സേനാപതി എന്നതിനുവേണ്ടി ഇതേ യവനപദമാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം നമുക്ക് വിശ്വസിക്കാനുള്ള യാതൊരു പ്രാപ്തിയുമില്ലാത്തതുകൊണ്ട്, വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനായി നമുക്ക് യേശുവിനെ ആവശ്യമുണ്ട്. നമ്മളാൽത്തന്നെ നമുക്ക് വിശ്വാസമില്ല. നാം രക്ഷിക്കപ്പെടുവാൻ കാരണമായിത്തീർന്ന വിശ്വാസം “നിമ്മളിൽനിന്നല്ല; ഇത് ദൈവത്തിന്റെ ഉപഹാരമാകുന്നു" (എഫെ. 2:8). ദൈവത്തിന്റെ ദാനത്താൽ ഈ "വിലയേറിയ വിശ്വാസം" നാം "നേടിയിരിക്കുന്നു" (2 പത്രൊ 1:1). നാം യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, അവൻ, "ജീവൻ നൽകുന്ന ആത്മാവ്" എന്ന നിലയിൽ (1 കൊരി. 15:45), അവനെക്കൊണ്ട്, അവന്റെ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകംകൊണ്ട് നമ്മെ സന്നിവേശിക്കുന്നു. അപ്പോൾ, സ്വതവേ, വിശ്വസിക്കുന്ന പ്രാപ്തി നമ്മുടെ ആളത്തത്തിൽ ഉയർന്നുവരുകയും, അവനിൽ വിശ്വസിക്കാനുള്ള വിശ്വാസം നമുക്കുണ്ടാകുകയും ചെയ്യുന്നു. അത് നമ്മിൽനിന്നുള്ളതല്ല, പിന്നയോ നമുക്കുവേണ്ടി വിശ്വസിക്കുന്നതിന് വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകമായി നമ്മിലേക്ക് അവനെത്തന്നെ പകരുന്നവനിൽ നിന്നുള്ളതാണ്. അതിനാൽ, അവൻ തന്നെയാണ് നമ്മുടെ വിശ്വാസം. നമ്മുടെ സ്വന്തം വിശ്വാസത്താലല്ല, നമ്മുടെ വിശ്വാസമായ അവനാൽ, അവന്റെ വിശ്വാസത്താൽ നാം ജീവിക്കുന്നു (ഗലാ. 2:20).

വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും ഉറവിടവും ആയിരിക്കുന്നതുപോലെ, യേശു വിശ്വാസത്തിന്റെ നായകനും, വഴിയൊരുക്കുന്നവനും, മുൻഗാമിയും ആകുന്നു. യേശു വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും ആരംഭകനും ആയിരിക്കുന്നത് മുഖ്യമായും ഭൂമിയിലുള്ള അവന്റെ ജീവനിലും അവന്റെ പാതയിലുമാണ്. കർത്താവായ യേശു ഭൂമിയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ അവൻ വിശ്വാസത്തിന് ആരംഭംകുറിച്ചു. അവൻ ജീവിച്ച ജീവിതം വിശ്വാസത്തിന്റെ ജീവിതമായിരുന്നു, അവൻ നടന്ന പാത വിശ്വാസത്തിന്റെ പാതയായിരുന്നു. അവന്റെ ജീവനിലും പാതയിലും അവൻ വിശ്വാസത്തിന് ആരംഭംകുറിച്ചു. തന്മൂലം, അവൻ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനാണ്.

വിശ്വാസത്തിന്റെ വഴിയൊരുക്കുന്നവനും മുൻഗാമിയുമെന്ന നിലയിൽ യേശു വിശ്വാസത്തിന്റെ നായകനും സേനാപതിയുമാണ്. അവൻ വിശ്വാസത്തിന്റെ വഴിയൊരുക്കുകയും, മുൻഗാമിയെന്ന നിലയിൽ അതിനു വഴിതെളിക്കുവാൻ മുൻകയ്യെടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഇക്കാരണത്താൽ, സേനാപതിയെന്ന നിലയിൽ, അവന്റെ കാൽച്ചുവടുകളിൽ വിശ്വാസത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ നമ്മെ വഹിച്ചുകൊണ്ടുപോകുവാൻ അവനു കഴിയും. ഭൂമിയിലുള്ള തന്റെ ജീവിതത്തിലും തന്റെ പാതയിലും വിശ്വാസത്തിന്റെ ആരംഭകനായും, സ്വർഗത്തിലുള്ള തന്റെ തേജസ്സിലും തന്റെ സിംഹാസനത്തിലും വിശ്വാസത്തെ തികയ്ക്കുന്നവനായും നാം അവനിലേക്കു നോക്കുമ്പോൾ, അവൻ ആരംഭംകുറിച്ചതും തികച്ചതുമായ വിശ്വാസംകൊണ്ട് നമ്മെ സന്നിവേശിപ്പിക്കുകയും നിവേശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

പുതിയ നിയമത്തിന്റെ വെളിപാട് അനുസരിച്ച്, വിശ്വാസം ആശ്ചര്യകരം ആയ കാര്യമാണ്. നമുക്ക് മനുഷ്യർക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടെന്ന് നാം ചിന്തിച്ചേക്കാം. വാസ്തവത്തിൽ,നമ്മിൽത്തന്നെ നമുക്ക് വിശ്വാസമില്ല; അവിശ്വാസം മാത്രമേയുള്ളൂ. അവിശ്വാസം നമ്മുടെ സംരചനയുടെ നാരുകളാണ്. അതുകൊണ്ട്, നമ്മിൽത്തന്നെ പുതിയ നിയമത്തിന്റെ വിശ്വാസത്തിനായുള്ള നിബന്ധന നിറവേറ്റുവാനായി കഴിയുകയില്ല (1 തിമൊ. 1:16).

രക്ഷിക്കുന്ന വിശ്വാസം "നമ്മിൽനിന്നല്ല; ഇത് ദൈവത്തിന്റെ ഉപഹാരമാകുന്നു" (എഫെ. 2:8). നാം രക്ഷിക്കപ്പെടുവാൻ കാരണമായിത്തീർന്ന വിശ്വാസം നമ്മിൽനിന്നുള്ളതല്ല എന്ന് എഫെസ്യർ 2:8 വ്യക്തമായി നമ്മോടു പറയുന്നു. അത് ദൈവത്തിൽനിന്ന് ഒരു ഉപഹാരമായി നമുക്കു ലഭിച്ചു. ദൈവം വിശ്വാസത്തിന്റെ ഉറവിടവും ദാതാവും ആകുന്നു, നാം ഈ ദിവ്യ ഉപഹാരത്തിന്റെ സ്വീകർത്താവ് ആകുന്നു. ദൈവം നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലേക്കു നമ്മുടെ വിശ്വാസമായിത്തീരുന്ന ചിലത് വച്ചിരിക്കുന്നു. നമുക്ക് "തുല്യമായ വിലയേറിയ വിശ്വാസം നൽകിയിരിക്കുന്നു" എന്ന് 2 പത്രൊസ് 1:1 പറയുന്നു. വിശ്വാസം വിലയേറിയതാണ്, കാരണം അത് നമുക്ക് ദൈവത്താൽ നല്കപ്പെട്ട ഒരു ഉപഹാരമാണ്. നാം എത്ര അധികം ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് അവനുമായി ബന്ധപ്പെടുമോ, നമുക്ക് അത്ര അധികം വിശ്വാസം ഉണ്ടാകും.

പുതിയ നിയമ വെളിപാട് അനുസരിച്ച്, വിശ്വാസം ക്രിസ്തുതന്നെയാണ്. ക്രിസ്തുതന്നെ വിശ്വാസം ആയതുകൊണ്ട്, അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ്, യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ വിശ്വാസത്തെപ്പറ്റി (റോമ. 3:22), ദൈവപുത്രന്റെ വിശ്വാസത്തെപ്പറ്റി (ഗലാ. 2:20), അല്ലെങ്കിൽ ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തെപ്പറ്റി (ഫിലി. 3:9) സംസാരിക്കുന്നു. പുതിയ നിയമത്തിന്റെ നിസ്തുലമായ നിബന്ധനയായ വിശ്വാസം, ക്രിസ്തുവിലും, എല്ലാ ദിവ്യ, ആത്മിക, സ്വർഗീയ കാര്യങ്ങളിലും വിശ്വസിക്കുവാനുള്ള നമ്മുടെ മൂലകവും പ്രാപ്തിയുമായിത്തീരുവാൻ ക്രിസ്തുതന്നെ നമ്മിലേക്ക് സന്നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നതാണ്. അതുകൊണ്ട്, വിശ്വാസം ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസം എന്നപോലെ ക്രിസ്തുവിന്റെ വിശ്വാസവും ആണ്. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, വിശ്വാസം നമ്മുടെ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയുമായ ക്രിസ്തുതന്നെയാണ്.

വിശ്വാസമായ ക്രിസ്തു എങ്ങനെയാണ് നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുകുന്നത്? സുവിശേഷത്തിന്റെ ശരിയായ പ്രസംഗത്തിൽ, ക്രിസ്തു ഒരു രംഗത്തിലെ ചിത്രം പോലെ നമുക്ക് അവതരണം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു അവതരണത്തിൽ നാം ക്രിസ്തുവിനെ ഒരു ജീവനുള്ള ചിത്രം, ആശ്ചര്യകരം ആയ വ്യക്തി ആയി കാണുന്നു. ഒരു ശരിയായ സുവിശേഷ പ്രസംഗം നാം നോക്കുവാനായി കഴിയുന്ന, ജീവനുള്ള ഒരു വ്യക്തിയായ ക്രിസ്തുവിന്റെ ഒരു അവതരണമാണ്. നാം അവങ്കലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, അവൻ ജീവനുള്ള വ്യക്തി എന്ന നിലയിൽ, കേവലം നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്കും ഹൃദയത്തിലേക്കും മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ആഴമേറിയ ഭാഗമായ നമ്മുടെ ആത്മാവിലേക്കും മുദ്ര ചെയ്യപ്പെടുന്നു. ചിത്രം ആയ ക്രിസ്തുവിനാൽ നാം മുദ്ര ചെയ്യപ്പെടുമ്പോൾ, ഈ ചിത്രത്തോടുള്ള ഒരു മതിപ്പ് സ്വാഭാവികമായി നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉത്പാദിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. ക്രിസ്തു ജീവനുള്ള ചിത്രം എന്ന നിലയിൽ നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്കും നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിലേക്കും നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ഒടുവിൽ നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ എത്തിച്ചേരുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അവൻ നമുക്ക് വിലയേറിയവനായിത്തീരുകയും, അവനെ സ്വീകരിക്കുവാനും കൈക്കൊള്ളുവാനും നാം ഇച്ഛിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതാണ് വിശ്വാസം, അല്ലെങ്കിൽ വിശ്വസിക്കൽ. നാം ഈ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയുംകൊണ്ട് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും, കർത്താവിന്റെ നാമം വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നാം സുവിശേഷം കേൾക്കുകയും ഒരു ദിവ്യ രംഗത്തിലെ ജീവനുള്ള വ്യക്തിയായി ക്രിസ്തുവിനെ കാണുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ആശ്ചര്യകരം ആയ ഒരു ചിത്രം എന്ന നിലയിൽ അവനോടുള്ള നമ്മുടെ മതിപ്പും പ്രതികരണവും നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉയർന്നുവരുന്നു. ഇതാണ് ജീവനുള്ള യേശു നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും നമ്മുടെ വിശ്വാസമായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നത്. അതുകൊണ്ട്, അവൻ നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനാണ്; അവൻ നമ്മുടെ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകത്തിന്റെയും പ്രാപ്തിയുടെയും ഉത്ഭവിപ്പിക്കുന്നവനും ഉത്ഭവം ആകുന്നു.

നാം യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, അവൻ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകമായ അവനെക്കൊണ്ടുതന്നെ നമ്മെ സന്നിവേശിപ്പിക്കുകയും നമ്മുടെ വിശ്വാസമായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു. സാരാംശീകരിക്കുന്ന പ്രാപ്തിയായ വിശ്വാസം, ആറാം ഇന്ദ്രിയം പോലെയാണെന്ന് നാം കണ്ടു. സുവിശേഷ പ്രസംഗത്തിലൂടെ നാം ഈ ഇന്ദ്രിയം കരസ്ഥമാക്കി. ശരിയായ സുവിശേഷ പ്രസംഗം കേവലം പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യമല്ല; അത് സന്നിവേശിത്തിന്റെ കാര്യവും ആയിരിക്കണം. ചില പാപികളോട് ഞാൻ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്നുവെന്നു കരുതുക. അവരോട് ഞാൻ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്നതിനു മുമ്പ്, ഞാൻ ആദ്യം കർത്താവിന്റേതായ ചിലത് അവനിൽനിന്നും സ്വീകരിക്കണം. പിന്നെ ഞാൻ പ്രസംഗിക്കുമ്പോൾ, കർത്താവിൽനിന്നു ഞാൻ സ്വീകരിച്ചത് വൈദ്യുതിയെന്നപോലെ, കേൾക്കുന്നവരിലേക്ക് പ്രവേശിക്കും. ഞാൻ സംസാരിക്കുന്ന വേളയിൽ ആളുകൾ എന്നെ നോക്കുകയും ഞാൻ പറയുന്നത് കേൾക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, സ്വതസിദ്ധമായും ബോധപൂർവമായല്ലാതെയും അവരിലേക്ക് ചിലത് സന്നിവേശിക്കപ്പെടുന്നു. എന്റെ പ്രസംഗത്തോടു യോജിക്കാതെ അവർ തല കുലുക്കുമെങ്കിലും, ഞാൻ പറയുന്നത് അവർ ഉള്ളിൽ ആഴത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു. വിശ്വസിക്കുന്നത് നിസ്സാരമാണെന്ന് ചിലർ സ്വയം പറയുമെങ്കിലും, അവരുടെ ഉള്ളിൽ ചിലത് പ്രതികരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയും, “കർത്താവായ യേശുവേ, നിനക്കു നന്ദി. നീ എത്ര നല്ലവനാണ്. കർത്താവേ, നീ എന്റെ രക്ഷകനാണ്" എന്നു പറയുവോളം അവരെ കൊണ്ടുവരുകയും ചെയ്യുന്നു. അവരുടെ ആളത്തത്തിലേക്ക് ചില മൂലകം സന്നിവേശിക്കപ്പെട്ടതുകൊണ്ട് കർത്താവിൽ വിശ്വസിക്കുവാൻ അവർ പ്രാപ്തരാണ്. കർത്താവായ യേശുവിൽ വിശ്വസിക്കാനാണ് തങ്ങൾ യോഗത്തിൽ വന്നതെന്നു പ്രകടിപ്പിക്കാത്ത നിരവധി ശാഠ്യക്കാരെ എനിക്കറിയാം. അവർ വീട്ടിലേക്കു പോയെങ്കിലും, അവർക്ക് സമാധാനമില്ലായിരുന്നു, കാരണം ഉള്ളിൽ എന്തോ ഒന്ന് അവരെ വേവലാതിപ്പെടുത്തുകയും വിഷമിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. അടുത്ത സുവിശേഷ യോഗത്തിനുള്ള സമയമായപ്പോൾ അവർ പറഞ്ഞു, "വീണ്ടും അവിടെ പോകുവാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു." ഇത് ഒരു പ്രസംഗികൻ മുഖാന്തരം ദൈവത്താലുള്ള വിശ്വാസത്തിന്റെ സന്നിവേശത്തിന്റെ ഫലമാണ്.

ഓരോ സുവിശേഷ പ്രസംഗകനും മനം കവരുന്നവനായ ഒരു വ്യക്തിയായിരിക്കണം. ആദ്യം അവൻ സ്വയം മനം കവരപ്പെടണം, അപ്പോൾ മറ്റുള്ളവരുടെ മനം കവരുവാൻ അവനു കഴിയും. അവൻ പറയുന്നത് യുക്തിക്കു നിരക്കുന്നതാണെന്നു തോന്നിയില്ലെങ്കിലും, ചാർജ്ജ് ചെയ്യുന്ന ഒരു ബാറ്ററിപോലെ കേൾവിക്കാർ ആകർഷിക്കപ്പെടും. ഇക്കാരണത്താൽ, സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി സഭ വളരെയധികം പ്രാർഥിക്കണം. നാം എത്രത്തോളം പ്രാർഥിക്കുന്നുവോ, സുവിശേഷയോഗം അത്രത്തോളം മനംകവരുന്നതായിരിക്കും. സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്നവന് ഒരു സ്വർഗീയ മനം കവരൽ ഉണ്ടായിരിക്കുംവരെയും, അവൻ ദിവ്യമൂലകംകൊണ്ട് പൂർണമായി ഉത്തേജിപ്പിക്കപ്പെടുംവരെയും പ്രാർഥിക്കണം. അവൻ ഉത്തേജിപ്പിക്കപ്പെട്ട് മനം കവരുന്നവനായെങ്കിൽ, അവൻ ജനത്തിന്റെ മുമ്പിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, ജനത്തിലേക്ക് ചിലത് സന്നിവേശിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന അവബോധം അവനുണ്ടായിരിക്കും. ചിലർ അങ്ങനെയുള്ള ഒരു പ്രസംഗകനെ ഭയപ്പെടുകപോലും ചെയ്യുന്നു, അവർ പറയുന്നു, "അവനെ നോക്കരുത്. നിങ്ങൾ നോക്കുന്നുവെങ്കിൽ നിങ്ങൾ അവനാൽ മനം കവരപ്പെടും, കാരണം അവൻ അത്രത്തോളം മനം കവരുന്നവനാണ്.” ഇതാണ് സുവിശേഷത്തിന്റെ ശക്തി. മറ്റ് പ്രാസംഗികന്മാർ വാക്ചാതുര്യമുള്ളവരും വിദ്യാസമ്പന്നരും ആയിരിക്കാം, എന്നാൽ അവർ മനം കവരുന്നവരല്ല. സുവിശേഷ പ്രസംഗകന് വാക്ചാതുര്യം ഇല്ലായിരിക്കാം, എന്നാൽ അവൻ അത്രമാത്രം മനം കവരുന്നവനായതുകൊണ്ട് മറ്റുള്ളവർ അവനെ കേൾക്കുമ്പോൾ മനം കവരപ്പെടുന്നു. ആ മനം കവരുന്ന പ്രസംഗകനിലൂടെ ചില മുലകം അവരിലേക്കു നിവേശിക്കപ്പെടും, യാതൊന്നിനും അതിനെ അവരിൽനിന്നും എടുത്തുകളയുവാൻ കഴിയുകയില്ല. നിവേശിക്കപ്പെട്ട ഈ മൂലകമാണ് വിശ്വാസം.

ഈ തത്ത്വം സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്നതിനു മാത്രമല്ല, മറ്റു രൂപങ്ങളിലുള്ള ശുശ്രൂഷക്കും ബാധകമാണ്. ശുശ്രൂഷ നമ്മുടെ വാക്ചാതുര്യത്തെയല്ല, നമ്മുടെ സംസാരത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. സംസാരം വാക്ചാതുര്യത്തിൽനിന്നും വ്യത്യസ്തമാണ്. വാചാലത, സംഗീതം പോലെ, ചെവിക്ക് ഇമ്പമുള്ള ഒന്നാണ്. നേരെമറിച്ച്, സംസാരം ദിവ്യമൂലകം വിടുവിക്കുന്നതാണ്. നിങ്ങളുടെ ശുശ്രൂഷ ശരിയാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ ശുശ്രൂഷയ്‌ക്ക് വരുമ്പോഴെല്ലാം നിങ്ങൾ മനം കവരപ്പെട്ടവനും മനം കവരുന്നവനും ആയിരിക്കും. ശരിയായ ശുശ്രൂഷ മൊത്തത്തിൽ ദൈവത്തെക്കൊണ്ടുതന്നെ പൂർണമായി സന്നിവേശിക്കപ്പെടുന്നതിന്റെ കാര്യമാണ്. ഒന്നാമതായി, നാം ദിവ്യ മൂലകത്താൽ ഉത്തേജിപ്പെടുകയും, പിന്നീട്, ശുശ്രൂഷയിൽ, മനം കവരുന്ന രീതിയിൽ ആ ദിവ്യ മൂലകത്തെ നാം മറ്റുള്ളവരിലേക്ക് വികിരണം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത് മൊത്തത്തിൽ ദൈവത്തിന്റെ കൃപയുടെ ഒരു കാര്യമാണ്. നാം കണ്ടതുപോലെ, ദൈവത്തിന്റെ കൃപയെന്നത് നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങൾ സന്ധിക്കുന്നതിനായി നമ്മിലേക്കു പകരപ്പെടുന്ന ദൈവം തന്നെയാണ്. പാപികൾക്ക് തീർച്ചയായും വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരിക്കണം, എന്നാൽ എങ്ങനെ അവർക്കതു ഉണ്ടാകും? സ്വാഭാവികമായി, നമുക്ക് വിശ്വാസമില്ല, അവിശ്വാസം മാത്രമേയുള്ളൂ. എന്നാൽ പാപികൾ സഭയിൽ വരുകയും ശരിയായ സുവിശേഷപ്രസംഗം കേൾക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അവർ ദൈവത്തെക്കൊണ്ട് ഉത്തേജിക്കപ്പെടുന്നു. ദൈവം തന്നെയായ സ്വർഗീയ വൈദ്യുതി അവരിലേക്ക് പ്രസരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. ഈ രീതിയിൽ ദൈവംതന്നെ അവരിലേക്ക് സന്നിവേശിക്കപ്പെടുന്നതുകൊണ്ട്, അവർക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടെന്ന് അവർ കണ്ടെത്തുന്നു. ഇതാണ് വിശ്വാസത്തിന്റെ ദാനം, അതിന്റെ പ്രകൃതവും മൂലകവും ദൈവം തന്നെയാണ്.

അങ്ങനെയുള്ള വിശ്വാസം നമ്മിൽ ഉളവാക്കപ്പെട്ടാൽ, അതിനെ നമ്മിൽനിന്നും എടുത്തുമാറ്റുവാൻ കഴിയുകയില്ല. നാം കർത്താവിനെ നിഷേധിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചാലും, ഒടുവിൽ നമുക്ക് അതിനു കഴിയുകയില്ലെന്ന് നാം കണ്ടെത്തും, എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ വിശ്വാസമായി ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, കർത്താവായ യേശുവിനെ യഹൂദന്മാർ പിടിച്ച രാത്രിയിൽ, പത്രൊസ് അവന്റെ സന്നിധിയിൽ വെച്ച് മൂന്നു പ്രാവശ്യം അവനെ നിഷേധിച്ചു (ലൂക്കൊ. 22:47-61). എന്നിരുന്നാലും, വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയുമായ ക്രിസ്തു പത്രൊസിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. കർത്താവ് അപേക്ഷിച്ചതുപോലെ, അവന്റെ വിശ്വാസം ഒടുവിൽ പരാജയപ്പെട്ടില്ല (ലൂക്കൊ. 22:32). താൽക്കാലികമായി കർത്താവിനെ നിഷേധിക്കുന്ന സമാനമായ അനുഭവങ്ങൾ നമുക്കുണ്ടായേക്കാം. ചില സമയങ്ങളിൽ നമ്മുടെ മാനുഷിക വികാരം, മനസ്സിലാക്കൽ എന്നിവയാൽ നാം ആടുകയും താൽക്കാലികമായി കർത്താവിനെ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്തേക്കാം. എന്നിട്ടും നാം അവനെ നിഷേധിക്കുമ്പോൾ, അഭേദ്യം ആയ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയും നമ്മുടെ ഉള്ളിന്റെ ആഴമേറിയ ഭാഗത്ത് അവശേഷിക്കുന്നു, യാതൊന്നിനും ആർക്കും അതിനെ എടുത്തുമാറ്റുവാൻ കഴിയുകയില്ല. ഇതാണ് വിലയേറിയ വിശ്വാസമായി (2 പത്രൊ. 1:1) നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെട്ടതായ ക്രിസ്തു. ഏറ്റവും വലിയവൻ മുതൽ ഏറ്റവും ചെറിയവൻ വരെയുള്ള എല്ലാ വിശ്വാസികൾക്കും അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വിശ്വാസമുണ്ട്. നമുക്ക് വിലയേറിയതും എല്ലാ വിശ്വാസികൾക്കും പൊതുവായതുമായ ഈ വിശ്വാസം എല്ലാ ആത്മിക അനുഗ്രഹങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനമാണ്. ഈ അടിസ്ഥാനത്തിന്മേലാണ് നാം അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുകയും ദൈവത്താൽ ഒരുക്കപ്പെട്ട എല്ലാ ആത്മിക, ദിവ്യ, സ്വർഗീയ കാര്യങ്ങളെയും കൈക്കൊള്ളുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.

നാം അവന്റെ വിശ്വാസത്താൽ, നമ്മുടെ വിശ്വാസമായ അവനാൽ ജീവിക്കുന്നു (ഗലാ. 2:20). യഥാർഥമായ വിശ്വസിക്കൽ അവന്റെ വിശ്വാസത്താൽ കർത്താവായ യേശുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നതാണ്. നമ്മുടേതായ വിശ്വാസം നമുക്കില്ലാത്തതുകൊണ്ട്, നാം അവന്റെ വിശ്വാസത്താൽ യേശുക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു, അവൻ നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനാണ്. അതുകൊണ്ട്, വിശ്വാസം നമ്മുടെ പുതുതായി ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുന്ന കാര്യമല്ല; നമ്മളാൽ അതിനു പ്രാരംഭം കുറിക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല. വിശ്വാസം ഉളവാക്കുവാനായി നമുക്ക് കഴിയുകയില്ല. വിശ്വാസം ക്രിസ്തുവിന്റെ ഒരു വശമാണ്, ക്രിസ്തുവിൽനിന്ന് വേർപെട്ട നമ്മുടേതായ വിശ്വാസം നമുക്കില്ല. നമ്മുടെ സ്വന്തം വിശ്വാസത്താലല്ല, വിശ്വാസമുള്ളവനും, നമുക്ക് വിശ്വാസം ആയവനുമായ, ജീവനുള്ള ദൈവപുത്രന്റെ വിശ്വാസത്താൽ നാം ജീവിക്കുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള വിശ്വാസം ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ അറിവിൽ നിന്നും മതിപ്പിൽ നിന്നും പരിണമിക്കുന്നു. നാം നമ്മെത്തന്നെ നോക്കുന്നുവെങ്കിൽ, നമുക്ക് വിശ്വാസം ഒരിക്കലും കണ്ടെത്തുവാനായി കഴിയുകയില്ല. എന്നാൽ നാം നമ്മെത്തന്നെ മറന്ന്, കർത്താവായ യേശുവിങ്കലേക്ക് തിരിഞ്ഞ്, അവനെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, വിശ്വാസം ഉടനടി നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉയർന്നുവരും. നാം അവനിൽ എത്രയധികം വസിക്കുന്നുവോ, അത്രയധികം നാം നമ്മുടെ വിശ്വാസമായി അവനാൽ നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ വിശ്വാസം ക്രിസ്തുവിന്റെ വിശ്വാസമാണ്; അത് ക്രിസ്തു നമ്മിൽ വിശ്വസിക്കുന്നതാണ്.

വിശ്വാസം കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുതന്നെയാണ്. അവൻ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതൻ, ഉത്ഭവിപ്പിക്കുന്നവൻ മാത്രമല്ല, വിശ്വാസത്തിന്റെ തികയ്ക്കുന്നവൻ, പൂർത്തീകരിക്കുന്നവൻ കൂടിയാണ്. അവൻ ആരംഭം കുറിച്ചത് അവൻ പൂർത്തീകരിക്കും; അവൻ തുടക്കമിട്ടത് അവൻ പൂർണമാക്കും. സ്വർഗീയ ഓട്ടം ഓടുന്നതിനുവേണ്ടി നമുക്ക് ആവശ്യമുള്ള വിശ്വാസത്തെ അവൻ പൂർത്തിയാക്കുകയും പൂർണമാക്കുകയും ചെയ്യും. ക്രിസ്തു നമ്മിൽ ഈ വിശ്വാസം ആരംഭം കുറിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ, അവൻ അതിനെ ഒരിക്കലും വിട്ടു കളയുകയില്ല. പിന്നെയോ, അവൻ അതിനെ പൂർണമാക്കുകയും, പൂർത്തീകരിക്കുകയും, തികയ്ക്കുകയും ചെയ്യും. വിശ്വാസത്തെ പൂർണമാക്കുന്നവൻ എന്ന നിലയിൽ, നാം കർത്താവിനോട് പ്രാർഥിക്കുമ്പോൾ, അവനുമായി കൂട്ടായ്മ ചെയ്യുമ്പോൾ, ബൈബിൾ വെച്ച് പ്രാർഥിക്കുമ്പോൾ, സഭായോഗങ്ങളിൽ സംബന്ധിക്കുമ്പോൾ, ആത്മിക ദൂതുകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, ആത്മിക പുസ്തകങ്ങൾ വായിക്കുമ്പോൾ, അവൻ തുടർച്ചയായി വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയുമായി നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. അതുകൊണ്ട്, യേശുക്രിസ്തുവിലുള്ള നമ്മുടെ വിശ്വാസം അവനിൽനിന്നാണ് വരുന്നത്; വാസ്തവത്തിൽ, അത് തുടർച്ചയായി നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ക്രിസ്തു തന്നെയാണ്. അങ്ങനെയുള്ള വിശ്വാസം നമ്മെ ക്രിസ്തുവുമായി ഒരു ജൈവികമായ ഒരുമയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നു; അത് ഈ ജൈവികമായ ഒരുമയെ തുടർച്ചയായി വർധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവനുമായുള്ള നമ്മുടെ ജൈവികമായ ഒരുമയുടെ വർധനവ്, നമ്മിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ വർധനവാണ്, വളർച്ചയാണ്. ക്രിസ്തു വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയുമായി നമ്മിലേക്ക് എത്രയധികം നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നുവോ, അത്രയധികം അവൻ നമ്മിൽ വളരുകയാണ്. കർത്താവിനാൽ നമ്മുടെ വിശ്വാസം തികയ്ക്കപ്പെടുകയാണിത്. ഈ അർഥത്തിൽ, നമ്മുടെ വിശ്വാസം ഇതുവരെ പൂർണമായി തികയ്ക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ദിനംപ്രതി നമ്മുടെ ഉൾപ്രാപണത്തിന്റെ ദിവസംവരെ നമ്മുടെ വിശ്വാസം കർത്താവിന്റെ തികയ്ക്കലിൻകീഴിൽ ആയിരിക്കും. ഈ കാരണത്താൽ, പൗലൊസ് അവനെ നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും തികയ്ക്കുന്നവനും എന്നു വിളിക്കുന്നു. ദിനംപ്രതിയും നിമിഷംപ്രതിയും ഈ വശത്തിൽ അവനെ അനുഭവിക്കുവാനും ആസ്വദിക്കുവാനും നാം കർത്താവിനെ പിന്തുടരേണ്ടതുണ്ട്.

a. തന്റെ മുമ്പാകെ വച്ച സന്തോഷം നിമിത്തം, അപമാനം കൂട്ടാക്കാതെ, ക്രൂശ് സഹിക്കുകയും

എബ്രായർ 12:2 അനുസരിച്ച്, തന്റെ മുമ്പാകെ വച്ച സന്തോഷം നിമിത്തം, അപമാനം കൂട്ടാക്കാതെ, ക്രൂശ് സഹിക്കുകയും ഇടയായി. തന്റെ മരണത്തിലൂടെ അവൻ പുനരുത്ഥാനത്തിൽ തേജസ്സ്‌ക്കരിക്കപ്പെടും എന്നും (ലൂക്കൊ. 24:25-26), അവന്റെ ദിവ്യ ജീവൻ അവന്റെ ആവിഷ്കാരത്തിനായി അനേകം സഹോദരങ്ങളെ ഉൽപാദിപ്പിക്കുവാനായി വിടുവിക്കപ്പെടും എന്നും കർത്താവായ യേശു അറിഞ്ഞിരുന്നു (യോഹ. 12:23-24; റോമ. 8:29). തനിക്കു വെച്ചിരുന്ന സന്തോഷം നിമിത്തം, അവൻ അപമാനത്തെ കൂട്ടാക്കാതെ (എബ്രാ. 12:2), സാത്താനാൽ അപഹരിക്കപ്പെട്ട യഹൂദ നേതാക്കന്മാർക്ക് ഏൽപിക്കുവാനും അവരാൽ മരണത്തിനു ശിക്ഷിക്കപ്പെടുവാനും സ്വയമായി മുതിരുകയും ചെയ്തു. അതുകൊണ്ട്, ദൈവം അവനെ സ്വർഗത്തിലേക്ക് ഉയർത്തുകയും, തന്റെ വലത്തു ഭാഗത്ത് ഇരുത്തുകയും (മർക്കൊ. 16:19; പ്രവൃ. 2:33-35), സകല നാമങ്ങൾക്കും മേലായ നാമം അവനു നൽകുകയും (ഫിലി. 2:9-10), അവനെ കർത്താവും ക്രിസ്തുവും ആക്കുകയും (പ്രവൃ. 2:36), മഹത്വവും ബഹുമാനവുംകൊണ്ട് അവനെ കിരീടം അണിയിക്കുകയും (എബ്രാ. 2:9) ചെയ്തു.

b. അവൻ ദൈവത്തിന്റെ സിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തു ഭാഗത്ത് ഇരിക്കുന്നു

എബ്രായർ 12:2 നമ്മോടു പറയുന്നു, ക്രിസ്തു “ദൈവസിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് ഇരിക്കുകയും ചെയ്തു.” തന്റെ ആരോഹണത്തിൽ ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ ഭരണക്രമത്തിന്റെ സിംഹാസനത്തിൽ ഇരുന്നു. ആരോഹണത്തിൽ അവൻ സ്വർഗത്തിൽ സിംഹാസനാവരോഹിതനായി.

1:3 മുതൽ ഈ പുസ്തകം, സ്വർഗത്തിൽ ആസനസ്ഥനായ ക്രിസ്തുവിലേക്ക് നമ്മെ നിരന്തരം തിരിക്കുന്നു. പൗലൊസ് തന്റെ മറ്റെല്ലാ ലേഖനങ്ങളിലും, പ്രധാനമായും, നമ്മുടെ ജീവനും നമ്മുടെ സർവവുമായിരിക്കുവാൻ ജീവൻ-നൽകുന്ന ആത്മാവായി (1 കൊരി. 15:45) നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ വസിക്കുന്നവനായ (റോമ. 8:10; 2 തിമൊ. 4:22) ക്രിസ്തുവിനെ നമുക്ക് അവതരിപ്പിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഈ പുസ്തകത്തിൽ, അവൻ പ്രത്യേകിച്ച്, നമുക്കുവേണ്ടി എല്ലാ വിധത്തിലും താൻ കരുതേണ്ടതിന്, സ്വർഗത്തിൽ ഇരുന്നുകഴിഞ്ഞവനും, അനേകം വശങ്ങളുള്ളവനുമായ ക്രിസ്തുവിലേക്ക് നമ്മെ തിരിക്കുന്നു. പൗലൊസിന്റെ മറ്റ് ലേഖനങ്ങളിൽ, ഉൾവസിക്കുന്ന ക്രിസ്തു, നമ്മുടെ ജഡത്തിനും, സ്വയത്തിനും, സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനും എതിരാണ്. ഈ പുസ്തകത്തിൽ, സ്വർഗീയനായ ക്രിസ്തുവിനെ ഭൗമിക മതത്തോടും, സകല ഭൗമിക കാര്യങ്ങളോടും താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു. ഉൾവസിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിനെ അനുഭവിക്കുവാൻ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ്, അവനെ ബന്ധപ്പെടണം. സ്വർഗീയ ക്രിസ്തുവിനെ അനുഭവിക്കുവാൻ നാം ഭൂമിയിലെ സകല കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞ്, ദൈവസിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തു ഭാഗത്ത് ഇരുന്നവനായ അവങ്കലേക്ക് നോക്കണം. അവന്റെ മരണപുനരുത്ഥാനങ്ങളിലൂടെ , ദൈവത്തിനും മനുഷ്യനും ആവശ്യമായ സകലത്തെയും അവൻ നിവർത്തിച്ചു. ഇപ്പോൾ തന്റെ ആരോഹണത്തിൽ, അവൻ ദൈവപുത്രനും (1:5) മനുഷ്യപുത്രനും (2:6) ആകുന്ന വ്യക്തിയിൽ, ദൈവവും (1:8) മനുഷ്യനും (2:6) ആകുന്ന വ്യക്തിയിൽ, സകലത്തിനും അവകാശിയായി നിയമിക്കപ്പെട്ടവനായും (1:2), ദൈവത്തിന്റെ അഭിഷിക്തനായും (1:9), നമ്മുടെ രക്ഷയുടെ കാരണഭൂതനായും (2:10), വിശുദ്ധീകരിക്കുന്നവനായും (2:11), സ്ഥിരമായ ഉതവിയായും (2:16) തൽക്ഷണ സഹായകനായും (4:16), ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള അപ്പൊസ്തലനായും (3:1), മഹാപുരോഹിതനായും (2:17; 4:14; 7:26) ശ്രേഷ്ഠതയേറിയ ശുശ്രൂഷയുള്ള (8:6), സത്യകൂടാരത്തിന്റെ ശുശ്രൂഷകനായും (8:2), മേന്മയേറിയ ഉടമ്പടിയുടെ ഉറപ്പായും മധ്യസ്ഥനായും (7:22; 8:6; 12:24), പുതിയനിയമം നടപ്പിലാക്കുന്നവനായും (9:16-17), മുൻഗാമിയായും (6:20), വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനായും വിശ്വാസത്തെ തികയ്ക്കുന്നവനായും (വാ. 2), ആടുകളുടെ മഹാ ഇടയനായും (13:20), സ്വർഗത്തിൽ ഇരിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള, അത്ഭുതവാനും സർവവും-ഉൾക്കൊള്ളുന്നവനുമായ അവനിലേക്ക് നാം നോക്കുകയാണെങ്കിൽ, നമുക്ക് സ്വർഗീയ ഓട്ടം ഓടുവാനും, ഭൂമിയിൽ സ്വർഗീയ ജീവിതം ജീവിക്കുവാനും കഴിയേണ്ടതിന്, അവൻ, താൻ ആയിരിക്കുന്ന സകലത്തെയും നമ്മിലേക്ക് സന്നിവേശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടും, നിവേശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടും, സ്വർഗത്തെയും ജീവനെയും ശക്തിയെയും നമ്മിലേക്ക് ശുശ്രൂഷിക്കും. ഈ വിധത്തിൽ, അവൻ നമ്മെ ആജീവനാന്ത പാതയിലുടനീളം വഹിച്ചുകൊണ്ടുപോകുകയും, നമ്മെ നയിക്കുകയും, തേജസ്സിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുകയും ചെയ്യും (2:10).

c. നാം നമ്മുടെ ദേഹിയിൽ തളർന്ന് മനം മടുത്തുപോകാതിരിക്കേണ്ടതിന്, അവങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടു, പാപികളാൽ തനിക്കെതിരെ ഉണ്ടായ ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യം സഹിച്ചവനെ തുലനം ചെയ്യുവാനും നമുക്ക് ആവശ്യമുണ്ട്

എബ്രായർ 12:2 "യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടു" എന്നും പറയുന്നു. "നോക്കിക്കൊണ്ടു" എന്ന് വിവർത്തനം ചെയ്‌തിരിക്കുന്ന യവനപദം, "മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവിഭക്ത ശ്രദ്ധയോടെ നോക്കുക" എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. എബ്രായ വിശ്വാസികൾ അവരുടെ ചുറ്റുപാടുകളിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും—അവരുടെ പഴയ മതമായ യഹൂദമതത്തിൽനിന്നും അതിന്റെ പീഡനത്തിൽ നിന്നും, എല്ലാ ഭൗമിക കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും—നോട്ടം മാറ്റേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു, എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ അവർക്ക് ഇപ്പോൾ സ്വർഗീയങ്ങളിൽ ദൈവത്തിന്റെ സിംഹാസനത്തിന്റെ വലത്തു ഭാഗത്ത് ഇരിക്കുന്ന യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കുവാനായി കഴിയും.

സ്വർഗത്തിൽ സിംഹാസനസ്ഥൻ ആയിരിക്കുന്നവനും, മഹത്വവും ബഹുമാനവും കൊണ്ട് കിരീടമണിഞ്ഞിരിക്കുന്നവനുമായ (എബ്രാ. 2:9), അത്ഭുതവാനായ യേശു, പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഏറ്റവും മഹത്തായ ആകർഷണമാണ്. അവൻ, തന്റെ എല്ലാ അന്വേഷകരെയും തന്നിലേക്ക് വലിക്കുന്ന മഹത്തായ കാന്തം പോലെയാണ്. അവന്റെ കമനീയ സൗന്ദര്യത്താൽ ആകർഷിതരാകുന്നതിലൂടെയാണ് നാം അവനല്ലാത്ത മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റുന്നത്. ഇത്തരമൊരു കമനീയ വസ്തുവില്ലെങ്കിൽ, ഈ ഭൂമിയിലെ വ്യതിചലിപ്പിക്കുന്നതായ ഇത്രയേറെ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് നമുക്ക് എങ്ങനെ നോട്ടം മാറ്റുവാൻ കഴിയും? നാം യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, നാം അവനെ കാണുകയും, അവൻ നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.

വിശ്വാസത്താൽ നടക്കുവാനും വിശ്വാസത്താൽ സഹിക്കുവാനും പഠിക്കുവാനായ്, നാം എല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽനിന്നും വ്യക്തികളിൽ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട്. യേശു നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ഉത്ഭവവും പൂർത്തീകരണവും ആണ്. നാം യേശുവിങ്കലേക്ക് നോട്ടം മാറ്റുവാൻ ആവശ്യമുണ്ട്. എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ യേശു മാത്രമാണ് ആകുന്നവൻ. മറ്റുള്ളവരെല്ലാം അല്ലാത്തവരാണ്. യേശുവല്ലാത്ത ആരും ഒന്നുമല്ല. നാം കർത്താവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു; നാം മറ്റാരിലും വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട്, നാം ഇല്ലാത്ത എല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും ഉള്ളവനായ യേശുവിങ്കലേക്ക് നോട്ടം മാറ്റേണ്ടതുണ്ട്. ഇതാണ് വിശ്വാസം.

നമുക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടാകണമെങ്കിൽ, വിശ്വാസത്തിന്റെ ഉറവിടമായ യേശുവിങ്കലേക്ക് നാം നോക്കണം. മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽനിന്നും നാം അവങ്കലേക്കു നോക്കുമ്പോൾ, അവനെക്കൊണ്ടു നമ്മെ ഉത്തേജിപ്പിച്ച് അവനെത്തന്നെ നമ്മിലേക്ക് വികിരണം ചെയ്യും. തൽഫലമായി, സ്വതവേ നമുക്ക് വിശ്വാസം ഉണ്ടാകും. വിശ്വാസം നമ്മിൽ നിന്നല്ല ഉത്ഭവിക്കുകന്നത്; അത് അവനിൽ നിന്നാണ് ഉത്ഭവിക്കുകന്നത്. വളരെ വ്യക്തിനിഷ്ഠമായ രീതിയിൽ ക്രിസ്തു തന്നെ നമുക്കുവേണ്ടി വിശ്വസിക്കുന്നതാണ് വിശ്വാസം. അവൻ എന്ന വ്യക്തി, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലെ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകമായിത്തീരുംവരെ അവനെത്തന്നെ നമ്മിലേക്ക് പണിതുചേർത്തുകൊണ്ട് അവൻ അവനെക്കൊണ്ടുതന്നെ നമ്മെ സന്നിവേശിപ്പിക്കുന്നു. ഈ വിധത്തിൽ അവൻ നമ്മെ വിശ്വസിക്കുന്ന ആളത്തം ആക്കുന്നു.

നാം ക്രിസ്തുവിങ്കലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, ജീവന്റെ പ്രമാണം (റോമ. 8:2) എന്ന നിലയിൽ അവനെത്തന്നെ നമ്മിൽ വ്യാപരിക്കുവാൻ നാം അവന് അവസരവും സ്വാതന്ത്ര്യവും നൽകുന്നു. ഈ വിധത്തിൽ ജീവന്റെ പ്രമാണത്തിന് നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ഓരോ അന്തർഭാഗത്തും പ്രവർത്തിക്കുവാൻ കഴിയും, നാം അവനാൽ പൂർണമായി സാന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടുംവരെ. നാം അവനാൽ എത്രയധികം സാന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടുന്നുവോ, അത്രയധികം വിശ്വസിക്കുവാൻ എളുപ്പമാണ്. ഇതാണ് വിശ്വാസം ഉണ്ടാകുവാനുള്ള വഴി.

ക്രിസ്തുവിന്റെ വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകം ജീവപ്രമാണത്തിലൂടെ നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലേക്ക് ഉത്തേജിക്കപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ ആളത്തത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുവാൻ ജീവപ്രമാണത്തെ നാം എത്രയധികം അനുവദിക്കുന്നുവോ, അത്രയുമധികം നമുക്കു വിശ്വസിക്കുവാൻ സാധിക്കും. നമ്മുടെ മനസ്സിലും വികാരത്തിലും ഇച്ഛാശക്തിയിലും നിരന്തരമായി പ്രവർത്തിക്കുവാനുള്ള അവസരം ജീവപ്രമാണത്തിനു നാം നൽകുമെങ്കിൽ അതിന്റെ പ്രവർത്തനം നമ്മിൽ വലിയ വിശ്വാസം ഉളവാക്കും. എബ്രായലേഖനം ജീവപ്രമാണത്തിലാണ് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിൽ ജീവപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ആദ്യഫലമാണ് വിശ്വാസം.

ദൈവത്തിന്റെ ആവിഷ്കാരത്തെയും സാക്ഷ്യത്തെയും കൊണ്ടുവരാൻ ജീവപ്രമാണം നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ പ്രവർത്തിക്കുമ്പോൾ, അതിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ഫലം നമ്മുടെ വിശ്വാസമാണ്. ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിശ്വസിക്കുന്ന വ്യക്തി ജീവപ്രമാണം ഏറ്റവും കൂടുതൽ തന്റെ ഉള്ളിൽ പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുള്ള വ്യക്തിയാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വ്യക്തിക്ക് യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും പോരാട്ടവും കൂടാതെ ദൈവത്തെ അങ്ങേയറ്റം വിശ്വസിക്കുവാനുള്ള വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരിക്കും. അവൻ വിശ്വസിക്കുന്നത് സ്വതസിദ്ധമായിട്ടാണ്, കാരണം അതു വരുന്നത് അവന്റെ ഉള്ളിലെ ജീവപ്രമാണത്തിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിൽ നിന്നാണ്. ജീവപ്രമാണം നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ വ്യാപരിക്കുകയും നമ്മെ ദൈവത്തിന്റെ പ്രതിബിംബം, ആവിഷ്കാരം, സാക്ഷ്യം എന്നിവ ആക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, വിശ്വസിക്കുവാൻ എളുപ്പമാണെന്ന് നാം കണ്ടെത്തുന്നു. നാം എല്ലാവരും യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കുന്നതിലൂടെ അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വ്യക്തിനിഷ്ഠമായ രീതിയിൽ വിശ്വാസം അനുഭവിക്കുവാനായി ഇടയാകട്ടെ.

എബ്രായർ 12:3 പറയുന്നു, "നിങ്ങളുടെ ദേഹിയിൽ തളർന്ന്, മടുത്തുപോകാതിരിക്കേണ്ടതിന്, തനിക്കുനേരെ പാപികളാൽ ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യം സഹിച്ചവനെ തുലനം ചെയ്യുക." ഈ ചെറിയ വചനം നമ്മെ നാല് സുവിശേഷങ്ങളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു, അവിടെ ക്രിസ്തു പാപികളിൽനിന്നും ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യം എങ്ങനെ സഹിച്ചു എന്ന് നാം കാണുന്നു. ആ സമയത്ത്, പാപികൾ എല്ലാ മതഭക്തരും, യഹൂദമതഭക്തരും, പുരോഹിതന്മാരും, ശാസ്ത്രിമാരും, ജനത്തിന്റെ മൂപ്പന്മാരും ആയിരുന്നു. കർത്താവായ യേശു ഭൂമിയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ, ദൈവത്തിന്റെ പുതിയ ഉടമ്പടിയുടെ വഴിയിൽനിന്ന് അവന് വിഘ്നം വരുത്തുവാനും നിർത്തുവാനും തങ്ങളാൽ കഴിയുന്നതെല്ലാം ചെയ്ത ഈ എതിർക്കുന്നവരുമായി അവൻ നേരിട്ടു. എന്നാൽ അവനു വിഘ്നം വന്നില്ല; പിന്നെയോ, ക്രൂശുമരണം സഹിച്ചുകൊണ്ട് അതിനെ കൊല്ലുവാനും വഴിയൊരുക്കുവാനും ഇടയായി.

നാം യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടു മാത്രമല്ല, നാം നമ്മുടെ ദേഹിയിൽ തളർന്ന്, മടുത്തുപോകാതിരിക്കേണ്ടതിന്, തനിക്കുനേരെ പാപികളാൽ ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യം സഹിച്ചവനെ തുലനം ചെയ്യേണ്ടതായ ആവശ്യവുമുണ്ട്. ക്രിസ്തീയ നടത്തം ദുരിതവും, അപമാനവും, വൈരുദ്ധ്യവും നിറഞ്ഞ ഒരു വഴിയാണെന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നത് (ഗലാ. 2:16) ആശ്ചര്യകരം ആയ ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്, എന്നാൽ ഇത് നമ്മെ സമാധാനത്തിന്റെയും കൃപയുടെയും വഴിയിലേക്ക് മാത്രമല്ല, ദുരിതത്തിന്റെയും, അപമാനത്തിന്റെയും, വൈരുദ്ധ്യതയുടെയും വഴിയിലേക്കും കൊണ്ടുവരുന്നു. അവൻ ഭൂമിയിൽ ജീവിച്ചപ്പോൾ യേശു എടുത്ത വഴിയാണിത്. അവന്റെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിൽ, അവൻ സഹിക്കുകയും പാപികളാൽ അപമാനിക്കപ്പെടുകയും വൈരുദ്ധ്യകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു, എന്നാൽ ആ സമയം മുഴുവൻ അവൻ സ്വർഗീയങ്ങളിലെ സിംഹാസനത്തിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് ഇരുന്നു.

നാം കർത്താവായ യേശുവിനെ നമ്മുടെ മാതൃകയായി പഠിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ദുരിതവും, അപമാനവും, വൈരുദ്ധ്യതയും നിറഞ്ഞ ക്രിസ്തീയ വഴി നാം എടുക്കുമ്പോൾ, നാം യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊള്ളണം. നാം അവങ്കലേക്ക് നോക്കിക്കൊള്ളുമ്പോൾ, അവൻ നമ്മിൽ വിശ്വാസത്തെ തികയ്ക്കുകയും, പൂർത്തീകരിക്കുകയും, വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകവും പ്രാപ്തിയുമായി അവനെത്തന്നെ നമ്മിലേക്ക് നിവേശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിൽ, അനേകം പ്രശ്നങ്ങൾ നേരിടുന്നത് ഒഴിവാക്കുവാൻ നമുക്ക് കഴിയുകയില്ല. എന്നാൽ നാം ഈ പ്രശ്നങ്ങളിലേക്ക് നോക്കരുത്, കാരണം അവ നോക്കുവാനായി യോഗ്യമല്ല. പിന്നെയോ, നാം നമ്മുടെ എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളിൽനിന്നും യേശുവിങ്കലേക്ക് നോക്കണം, കൂടാതെ പാപികളാൽ തനിക്കെതിരെ ഉണ്ടായ ഇങ്ങനെയുള്ള വൈരുദ്ധ്യത സഹിച്ചവനെ തുലനം ചെയ്യുകയും വേണം. നാം അവങ്കലേക്ക് നോക്കികൊള്ളുമ്പോൾ, വിശ്വസിക്കുന്ന മൂലകത്തിന്റെയും പ്രാപ്തിയുടെയും നിവേശം നാം കൈക്കൊള്ളും. ഈ വിധത്തിൽ, നാം സന്തോഷമുള്ളവരായിരിക്കുവാൻ ഇടയാകുകയും നമ്മുടെ എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളിൽനിന്നും വൈരുദ്ധ്യതകളിൽ നിന്നും ആന്തരികമായി രക്ഷിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യും.

The Author and Perfecter of Faith

Hebrews 12:2-3

Heb. 12:2 Looking away unto Jesus, the Author and Perfecter of our faith, who for the joy set before Him endured the cross, despising the shame, and has sat down on the right hand of the throne of God.

3 For compare Him who has endured such contradiction by sinners against Himself, so that you may not grow weary, fainting in your souls.

Excerpts from the CNT:

In Hebrews 12:2-3, Christ is revealed as the Author and Perfecter of faith. “Looking away unto Jesus, the Author and Perfecter of our faith, who for the joy set before Him endured the cross, despising the shame, and has sat down on the right hand of the throne of God. For compare Him who has endured such contradiction by sinners against Himself, so that you may not grow weary, fainting in your souls.”

Verse 2 speaks of Jesus as “the Author and Perfecter of our faith.” The Greek word translated “Author” may be rendered “Originator, Inaugurator, Leader, Pioneer, Forerunner.” This is the same Greek word as in 2:10. All the overcoming saints in the Old Testament are only witnesses of faith, whereas Jesus is the Author of faith. He is the Originator, the Inaugurator, the source, and the cause of faith. In our natural man we have no believing ability. We do not have faith by ourselves. The faith by which we are saved is the precious faith that we have received from the Lord (2 Pet. 1:1). When we look unto Jesus, He as the life-giving Spirit (1 Cor. 15:45) transfuses us with Himself, with His believing element. Then, spontaneously, a kind of believing arises in our being, and we have the faith to believe in Him. This faith is not of ourselves but of Him who imparts Himself as the believing element into us that He may believe for us. Hence, He Himself is our faith. We live by Him as our faith; that is, we live by His faith (Gal. 2:20), not by our own.

As the Author and the source of faith, Jesus is also the [3828] Leader, the Pioneer, and the Forerunner of faith. Jesus is the Author and the Originator of faith mainly in His life and in His path on earth. The Lord Jesus originated faith when He was here on earth. The life He lived was a life of faith, and the path He walked was a path of faith. In His life and path He originated faith. Hence, He is the Author of faith.

He cut the way of faith and, as the Forerunner, took the lead to pioneer it. Hence, He can carry us in His footsteps through the pathway of faith. As we look to Him as the Originator of faith in His life and in His path on earth, and as the Perfecter of faith in His glory and on His throne in heaven, He transfuses and even infuses us with the faith that He originated and perfected.

According to the revelation of the New Testament, faith is a wonderful matter. We may think that we human beings have faith. Actually, in ourselves we do not have faith; we have only unbelief. Unbelief is the fiber of our constitution. Hence, in ourselves it is impossible to meet the New Testament requirement of faith (1:16).

The saving faith is not of ourselves; “it is the gift of God.” Ephesians 2:8 tells us clearly that the faith through which we were saved is not of ourselves. We have received it as a gift from God. God is the source and Giver of faith, and we are the recipients of this divine gift. God has put something into our being which becomes our faith. Second Peter 1:1 says that we “have been allotted faith equally precious.” Faith is precious because it has been given to us as a gift by God. The more we turn to God and contact Him, the more faith we have.

According to the New Testament revelation, faith is simply Christ Himself. Because Christ Himself is faith, the apostle Paul speaks of the faith of Jesus Christ (Rom. 3:22), the faith of the Son of God (Gal. 2:20), or faith in Christ (Phil. 3:9). Faith, which is the unique requirement of the New Testament, is Christ Himself being transfused into us to become our element and ability to believe in Him and in all the divine, spiritual, and heavenly things. Hence, faith is the faith in Christ as well as the faith of Christ. In other words, faith is simply Christ Himself as our believing element and ability.

How is Christ as faith infused into us? In the proper [3829] preaching of the gospel, Christ is presented to us as a figure in a scenery. In such a presentation we see Christ as a living figure, a wonderful person. A proper preaching of the gospel is a presentation of Christ as a living person whom we may look upon. When we look upon Him, He as the living person is impressed into us, not merely into our mind and heart but also into the deepest part of our being, our spirit. When we are impressed with Christ as a figure, an appreciation of this figure is spontaneously produced within us. When Christ as the living figure is infused into our mind and our heart, eventually reaching our spirit, He becomes precious to us, and we desire to accept and receive Him. This is faith, or believing. We are infused with this believing element and ability, and we call upon the name of the Lord. When we hear the gospel and see Christ as a living person in a divine scenery, our appreciation of, and reaction to, Christ as a wonderful figure arises within us. This is the living Jesus infused into us to become our faith. Therefore, He is the Author of our faith; He is the origin and the origination of our believing element and ability.

Faith, the substantiating ability, is like a sixth sense. We acquired this substantiating sense through the preaching of the gospel. Proper gospel preaching is not merely a matter of teaching; it must also be a matter of transfusion. In order to preach the gospel to sinners, we must first receive something of and from the Lord. Then, as we are preaching, what we have received of the Lord will enter, like electricity, into those who are listening. While we are speaking and the people are looking at and listening to us, something spontaneously and unconsciously will be transfused into them. Although they may shake their heads, not consenting to our preaching, deep within they will believe what we are saying. Although some may say to themselves that it is silly to believe, something within them will continue to react and bring them to the point where they say, “Lord Jesus, thank You. You are so good. Lord, You are my Savior.” Because some element has been transfused into their being, they will be able to believe in the Lord. This is the result of the transfusion of faith by God through a preacher. [3830]

Every gospel preacher must be a charming person. He must first be charmed himself and then he will be able to charm others. What he says may not seem logical, but like a battery that is being charged, the hearers will be charmed. For this reason, the church must pray a great deal for the preaching of the gospel. The more we pray, the more charming the gospel meeting will be. The gospel preacher must pray until he has a heavenly charm and is fully charged with the divine element. If he is charged and charming, as he stands in front of the people, he will have the sense that something is being transfused into them. Some element is infused into them through that charming preacher. This infused element is faith.

This principle applies not only to the preaching of the gospel but to other forms of ministry as well. Ministry depends upon our utterance, which is the release of the divine element. If our ministry is proper, we will be charmed and charming whenever we come to minister. The proper ministry is altogether a matter of being fully transfused with God Himself. First, we are charged with the divine element, and then in the ministry we radiate that divine element into others in a charming way. This is altogether a matter of God’s grace. God’s grace is simply God Himself dispensed into us to meet our need. Sinners certainly need to have faith, but how can they have it? Naturally, we have no belief, only disbelief. But when the sinners come to the church and hear the proper preaching of the gospel, they are charged with God. God Himself as the heavenly electricity is transmitted into them. Because God Himself is transfused into them in this way, they find that they have faith. This is the gift of faith, the nature and element of which are God Himself.

Once such faith is generated within us, it can never be removed from us. Even if we try to deny the Lord, we ultimately find ourselves unable to do so, for Christ as faith has been infused into our being. For example, on the night that the Lord Jesus was arrested by the Jews, Peter denied Him three times in His presence (Luke 22:47-61). However, Christ as the believing element and ability was still in Peter. As the Lord petitioned, his faith ultimately did not fail (v. 32). We [3831] may have similar experiences of denying the Lord temporarily. At times we may be swayed by our human feeling and understanding and deny the Lord temporarily. Yet while we are denying Him, nevertheless there remains the believing element and ability deep within us, which nothing and no one can remove. This is Christ Himself infused into us as precious faith (2 Pet. 1:1). All the believers, from the greatest to the least, have such a faith. This faith, which is precious to us and common to all the believers, is the base of all spiritual blessings. It is upon this base that we have been blessed and have received all the spiritual, divine, and heavenly things prepared by God.

We live by His faith, by Him as our faith (Gal. 2:20). Genuine believing is to believe in the Lord Jesus by His faith. We believe in Jesus Christ by His faith, for we have no faith of our own, and He is the Author of our faith. Therefore, faith is not our invention; it cannot be initiated by us. It is impossible for us to generate faith. Faith is an aspect of Christ Himself, and apart from Christ we have no faith of our own. We do not live by our own faith but by the faith of the Son of the living God who has faith and who Himself is faith to us. Such faith issues from our knowing and appreciating Christ. If we look at ourselves, we will never find faith. But if we forget ourselves, turn to the Lord Jesus, and call on Him, faith will immediately rise up within us. The more we abide in Him, the more we are infused with Him as our faith. This faith is the faith of Christ; it is Christ believing within us.

Faith is simply the Lord Jesus Christ. He is not only the Author, the Originator, of faith but also the Perfecter, the Finisher, of faith. He will finish what He originated; He will complete what He inaugurated. If we look to Him continually, He will finish and complete the faith that we need for the running of the heavenly race. Once Christ has originated this faith within us, He will never let it go. Rather, He will complete, finish, and perfect it. As the Completer of faith, He is continually infused into us as the believing element and ability when we pray to the Lord, fellowship with Him, pray over the Bible, attend church meetings, listen to spiritual messages, and read spiritual books. Hence, our faith in Jesus Christ [3832] comes from Him; in fact, it is Christ Himself continually infused into us. Such faith brings us into an organic union with Christ; it also continually increases this organic union. The increase of our organic union with Him is the increase, the growth, of Christ within us. The more Christ is infused into us as the believing element and ability, the more He is growing in us. This is our faith being perfected by the Lord. In this sense, our faith has not yet been fully perfected. Day by day our faith will be under the Lord’s perfecting until we meet Him on the day of rapture. For this reason, Paul calls Him the Author and Perfecter of our faith. We need to pursue the Lord to experience and enjoy Him in this aspect day by day and even moment by moment.

a. For the Joy Set before Him He Enduring the Cross, Despising the Shame

According to Hebrews 12:2, for the joy set before Him, Jesus endured the cross, despising the shame. The Lord Jesus knew that through His death He would be glorified in resurrection (Luke 24:25-26) and that His divine life would be released to produce many brothers for His expression (John 12:23-24; Rom. 8:29). For the joy set before Him, He despised the shame (Heb. 12:2) and volunteered to be delivered to the Satan-usurped leaders of the Jews and condemned by them to death. Therefore, God exalted Him to the heavens, seated Him at His right hand (Mark 16:19; Acts 2:33-35), gave Him the name which is above every name (Phil 2:9-10), made Him both Lord and Christ (Acts 2:36), and crowned Him with glory and honor (Heb. 2:9).

b. He Being Seated at the Right Hand of the Throne of God

Hebrews 12:2 tells us that Christ “has sat down on the right hand of the throne of God.” In His ascension Christ was seated on the throne of God’s government. In His ascension He was enthroned in heaven.

From 1:3 the book of Hebrews points us continually to the Christ seated in heaven. In all his other Epistles Paul presents to us mainly the Christ who dwells in our spirit (Rom. 8:10; [3833] 2 Tim. 4:22) as the life-giving Spirit (1 Cor. 15:45) to be our life and our everything. But in this book he points us particularly to the Christ who has sat down in heaven and who is of so many aspects, that He may care for us in every way. In Paul’s other Epistles the indwelling Christ is versus our flesh, self, and natural man. In this book the heavenly Christ is contrasted to the earthly religion and all earthly things. To experience the indwelling Christ, we need to turn to our spirit and contact Him. To enjoy the heavenly Christ, we need to look away from all things on earth unto Him, who has sat down on the right hand of the throne of God. By His death and resurrection He accomplished everything that is needed by both God and man. Now in His ascension He is sitting in the heavens, in the person of the Son of God (Heb. 1:5) and the Son of Man (2:6), in the person of God (1:8) and man (2:6), as the appointed Heir of all things (1:2), the anointed One of God (v. 9), the Author of our salvation (2:10), the Sanctifier (v. 11), the constant Succor (v. 16), the instant Helper (4:16), the Apostle from God (3:1), the High Priest (2:17; 4:14; 7:26), the Minister of the true tabernacle (8:2) with a more excellent ministry (v. 6), the surety and the Mediator of a better covenant (7:22; 8:6; 12:24), the Executor of the new testament (9:16-17), the Forerunner (6:20), the Author and Perfecter of faith (12:2), and the great Shepherd of the sheep (13:20). If we look to Him as such a wonderful and all-inclusive One, He will minister heaven, life, and strength to us, transfusing and infusing us with all that He is, that we may be able to run the heavenly race and live the heavenly life on earth. In this way He will carry us through all the lifelong pathway and lead and bring us into glory (2:10).

c. Our Needing to Look Away unto Him and to Compare Him Who Has Endured Such Contradiction by Sinners against Himself, So That We May Not Grow Weary, Fainting in Our Souls

Hebrews 12:2 also speaks of “looking away unto Jesus.” The Greek word translated “looking away unto” denotes “looking with undivided attention by turning away from every other [3834] object.” The Hebrew believers had to look away from all the things in their environment—away from their old religion, Judaism, and its persecution, and away from all earthly things—that they might look unto Jesus, who is now seated on the right hand of the throne of God in the heavens.

The wonderful Jesus, who is enthroned in heaven and crowned with glory and honor (2:9), is the greatest attraction in the universe. He is like an immense magnet, drawing all His seekers to Him. It is by being attracted by His charming beauty that we look away from all things other than Him. Without such a charming object, how could we look away from so many distracting things on this earth? When we look away unto Jesus, we see Him, and He is infused into us.

In order to learn to walk by faith and suffer by faith, we need to look away from all things and persons. Jesus is the origin and the completion of our faith. We need to look away unto Jesus. This is because only Jesus is. All the others are not. Anyone other than Jesus is nothing. We trust in the Lord; we do not trust in anyone else. Hence, we need to look away from all things which are not and unto Jesus who is. This is faith.

If we would have faith, we must look away unto Jesus, the source of faith. When we look away from all other things unto Him, He will radiate Himself into us, charging us with Himself. As a result, spontaneously we will have faith. Faith is Christ Himself believing for us in a very subjective way. He transfuses us with Himself, working Himself into us, until He, a living person, becomes the believing element in our being. In this way He makes us a believing being.

When we look away unto Christ, we give Him the opportunity and the freedom to work Himself into us as the law of life (Rom. 8:2). In this way the law of life can work in every inward part of our being until we are fully saturated with Him. The more we are saturated with Him, the easier it is to believe. This is the way to have faith.

It is through the law of life that Christ’s believing element is charged into our being. The more we allow the law of life to work in our being, the more we are able to believe. If we give the law of life the opportunity to work continuously in our [3835] mind, emotion, and will, its working will produce great faith in us. Faith is the firstfruits of the working of the law of life in our being.

As the law of life works within us to bring about the expression and testimony of God, the first issue of its working is our believing. The most believing person is the one in whom the law of life has worked the most. Such a person will have the faith to believe God to the uttermost without any strain or strife. His believing is spontaneous because it comes from the working of the law of life within him. When the law of life operates within us to make us the reflection, expression, and testimony of God, we find it easy to believe. May we all experience faith in such a subjective way by looking away unto Jesus.

Hebrews 12:3 says, “For compare Him who has endured such contradiction by sinners against Himself, so that you may not grow weary, fainting in your souls.” This short word refers us to the four Gospels, where we see how Christ endured such contradiction from sinners. At that time, the sinners were all the religionists, Judaizers, priests, scribes, and elders of the people. When the Lord Jesus was on earth, He confronted all these opposers who were doing their best to frustrate or stop Him from the way of God’s new covenant. But He was not frustrated; rather, He cut the way, slaying it by suffering the death of the cross.

We should not only look away unto Jesus but also compare Him who has endured such contradiction by sinners against Himself so that we may not grow weary, fainting in our souls. This indicates that the Christian walk is a way full of suffering, shame, and contradiction. To believe in Jesus Christ (Gal. 2:16) is a marvelous blessing, but this brings us to a way not only of peace and grace but also of suffering, shame, and contradiction. This is the way that Jesus took when He lived on the earth. In His human living, He suffered and was put to shame and contradicted by sinners, but all the while He looked away to the throne in the heavens.

We must learn of the Lord Jesus as our pattern. As we take the Christian way, which is full of suffering, shame, and contradiction, we should look away unto Jesus. When we look [3836] away unto Him, He is perfecting, finishing, the faith within us, infusing Himself into us as the believing element and ability. In our human life, we cannot avoid encountering many problems. Yet we should not look at these problems, for they are not worth looking at. Rather, we need to look away from all our problems unto Jesus and compare Him who has endured such contradiction by sinners against Himself. When we look away unto Him, we will receive the infusion of the believing element and ability. In this way, we will be happy and be rescued inwardly from all our problems and contradictions.

Reference Reading:

The Conclusion of the New Testament: Experiencing, Enjoying, and Expressing Christ, Volume 2 — Message 380 — Section 1 — Page [3827]

CHURCH IN TRIVANDRUM

വിശ്വാസത്തിന്റെ കാരണഭൂതനും തികയ്ക്കുന്നവനും

എബ്രായർ 12:2-3

The Author and Perfecter of Faith

Hebrews 12:2-3

Reference Reading: