191 | Aspects of Christ

കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയവന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ നാം പങ്കുകൊള്ളുന്നു

1 പത്രൊസ് 4

CNT-യിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികൾ:

1 പത്രൊസ് 4-ൽ, കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിലൂടേ കടന്നുപോയ ഒരുവനായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു.

a. ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ച ക്രിസ്തുവിന്റെ അതേ മനസ്സുകൊണ്ട് നാം ആയുധം ധരിക്കുക, അതുവഴി പാപത്തിൽ നിന്ന് വിരമിക്കുവാൻ

ഒന്നാം പത്രൊസ് 4:1 ഇപ്രകാരം പറയുന്നു: "അതുകൊണ്ട് ക്രിസ്തു ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചതിനാൽ, നിങ്ങളും അതേ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കുവിൻ (എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചവൻ പാപത്തിൽ നിന്ന് നിലച്ചിരിക്കുന്നു)." 'ആയുധം ധരിക്കുവിൻ' എന്ന വാക്ക്, ക്രിസ്തീയ ജീവിതം ഒരു പോരാട്ടത്തിന്റെ ജീവിതമാണ് എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കുവാൻ, നമ്മെത്തന്നെ സജ്ജീകരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സ് ദൈവത്തിന്റെ രാജ്യത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള യുദ്ധം ചെയ്യുവാൻ ആവശ്യമായ ഒരു ആയുധമാണ്, സർവായുധവർഗ്ഗത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമാണ് എന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

ഒന്നാം വാക്യത്തിൽ, ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ച ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുകൊണ്ട് നാം ആയുധം ധരിക്കുവാനും, അതുവഴി പാപത്തിൽ നിന്ന് നിലച്ചിരിക്കുവാനും പത്രൊസ് നമ്മെ ഉപദേശിക്കുന്നു. നാം കഷ്ടാനുഭവത്തെ ഭയപ്പെടുമ്പോൾ, ഈ ഭയം പാപത്തിലേക്ക് നയിച്ചേക്കാം. അതുകൊണ്ട്, നാം ഒരു തരത്തിലുള്ള കഷ്ടാനുഭവത്തെയും ഭയപ്പെടരുത്; പകരം, ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ച ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സായ ശക്തമായ മനസ്സുകൊണ്ട് നാം ആയുധം ധരിക്കണം. പാപത്തിൽ നിന്ന് നിലയ്ക്കുവാൻ, ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സായ ആയുധം ധരിച്ച ശക്തരായ ആളുകളായിരിക്കണം.

ഉപദ്രവം സഹിക്കുന്നതിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ കാൽച്ചുവടുകൾ പിൻപറ്റുവാൻ വിശ്വാസികളെ പ്രോത്സാഹിപ്പി ക്കുകയും പ്രബോധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് ഈ പുസ്കത്തിന്റെ ഒരു പ്രധാന ഉദ്ദേശ്യം (1:6-7; 2:18-25; 3:8-17; 4:12-19). ക്രിസ്തുവിന് തന്റെ കഷ്ടാനുഭവത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന അതേ മനസ്സ് അവർക്ക് ഉണ്ടായിരിക്കണം (3:18-22). നമ്മുടെ മനസ്സിന്റെ പ്രധാന ധർമം, ഗ്രഹിക്കുകയും മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ കാൽച്ചുവടുകൾ പിൻപറ്റുന്ന ഒരു ജീവിതം ജീവിക്കുവാൻ, ദൈവോദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുവാനായി, ക്രിസ്തു ജീവിച്ച വിധത്തെ ഗ്രഹിക്കുവാനും മനസ്സിലാക്കുവാനുമായി നമുക്ക് പുതുക്കം പ്രാപിച്ച മനസ്സ് ആവശ്യമാണ്

നമ്മുടെ പ്രായോഗിക ദിനംപ്രതിയുള്ള ജീവിതത്തിൽ, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ഭാഗം നമ്മുടെ മനസ്സാണ്. നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ നാം എന്ത് ചെയ്യുന്നു എന്നത് നമ്മുടെ മനസ്സാൽ നയിക്കപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ നയിക്കുന്നത് ഇച്ഛയല്ല, മറിച്ച് മനസ്സാണ്. നമ്മുടെ എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും നമ്മുടെ മനസ്സിന്റെ നിർദ്ദേശത്തിലാണ്.

മനസ്സ് നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ നയിക്കുന്നതുകൊണ്ട്, വചനത്തിന്റെ പ്രഘോഷണം ഒരു വ്യക്തിയുടെ ചിന്തകളെ മാറ്റണം. പ്രസംഗത്തിന്റെയും ഉപദേശത്തിന്റെയും ഒരു ലക്ഷ്യം, ആളുകളുടെ മനസ്സിനെ മാറ്റുക എന്നതാണ്. നാം ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിൽ ചിന്തിച്ചാൽ, ആ രീതിയിൽ നാം നയിക്കപ്പെടും, എന്നാൽ നാം നമ്മുടെ മനസ്സ് മാറ്റി മറ്റൊരു രീതിയിൽ ചിന്തിച്ചാൽ, നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന് മറ്റൊരു ദിശയായിരിക്കും. നാം ചിന്തിക്കുന്നത്, നാം ചെയ്യുന്നതിനെയും, പറയുന്നതിനെയും, അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിനെയും നിയന്ത്രിക്കുന്നു. ഈ കാരണത്താൽ, 1 പത്രൊസ് 4:1-ൽ വിശ്വാസികളോട് ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കുവാൻ പത്രൊസ് ആജ്ഞാപിക്കുന്നു.

ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കുക എന്നുവച്ചാൽ, ക്രിസ്തുവിന്റെ ചിന്തയും ധാരണയും കൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കുക എന്നാണ്. ഇത് നമ്മുടെ ചിന്താഗതിയെ മാറ്റണം എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. നാം ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുകയും അവന്റെ ഹിതം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നിടത്തോളം കാലം, നാം അവന്റെ അനുഗ്രഹത്തിൻ കീഴിലായിരിക്കുമെന്നും ഒരു തരത്തിലും കഷ്ടമനുഭവിക്കില്ലെന്നും പല ക്രിസ്ത്യാനികളും ചിന്തിക്കുന്നു. കർത്താവിനെ സ്നേഹിക്കുന്നവർ കഷ്ടാനുഭവം പ്രതീക്ഷിക്കരുത് എന്ന ധാരണ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് ഉണ്ടാകുന്നത് സാമാന്യമായ കാര്യമാണ്. എന്നാൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ ജീവിതം പരിഗണിക്കുക. ക്രിസ്തു അങ്ങേയറ്റം ദൈവത്തെ സ്നേഹിച്ചു, അവൻ ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം പൂർണമായും സമ്പൂർണ്ണമായും ചെയ്തു. എന്നാൽ അവന്റെ ജീവിതത്തിൽ എന്തു സംഭവിച്ചു? ഭൂമിയിലുള്ള അവന്റെ ജീവിതത്തിലുടനീളം ഒരു അനുഗ്രഹവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, കഷ്ടാനുഭവം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്ന് തോന്നുന്നു. അവൻ ഒരു ദരിദ്ര കുടുംബത്തിൽ, ഉയർന്ന വർഗ്ഗമായി കണക്കാക്കാത്ത ഒരു കുടുംബത്തിൽ, ജനിച്ചു. തീർച്ചയായും, ആ കുടുംബം ദാവീദിൽ നിന്ന് വന്നതുകൊണ്ട് രാജകീയ പാരമ്പര്യമുള്ളതായിരുന്നു. എന്നാൽ കർത്താവായ യേശു ജനിച്ചപ്പോൾ, ആ രാജകീയ കുടുംബം സാമ്പത്തികമായി വളരെ ദരിദ്രരായിരുന്നു. കൂടാതെ, ഈ കുടുംബം യെരൂശലേമിലല്ല, ഗലീലയിലെ നിന്ദിക്കപ്പെട്ട നസറെത്ത് പട്ടണത്തിലാണ് ജീവിച്ചത്. കർത്താവായ യേശു മുപ്പതിലധികം വർഷം നസറെത്തിൽ ജീവിച്ചു. തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ആരംഭത്തിൽ അവൻ ഒരു പുൽത്തൊട്ടിയിൽ കിടത്തപ്പെട്ടു, തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ അവൻ ക്രൂശിൽ കിടത്തപ്പെട്ടു. അവൻ കഷ്ടാനുഭവത്തിനുമേൽ കഷ്ടാനുഭവം സഹിച്ചു. അവന് നല്ല പേരുണ്ടായിരുന്നില്ല, അവന് തലചായ്ക്കുവാൻ ഒരിടവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഭൂമിയിലായിരുന്നപ്പോൾ കർത്താവായ യേശു ജീവിച്ചത് ഈ രീതിയിലാണ്. അവന്റെ ജീവിതം കഷ്ടാനുഭവത്തിന്റെ ജീവിതമായിരുന്നു.

നമുക്ക് ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുണ്ടെങ്കിൽ, നാം ഒരു മത്സരമുള്ള യുഗത്തിലും വക്രതയുള്ളതും വിപരീതമുള്ളതുമായ ഒരു തലമുറയിലുമാണ് ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് നാം ബോധ്യം പ്രാപിക്കും. യുഗം മത്സരമുള്ളതും തലമുറ വിപരീതമുള്ളതുമായതുകൊണ്ട്, നാം ദൈവത്തെ എത്രയധികം സ്നേഹിക്കുകയും അവന്റെ ഹിതം എത്രയധികം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നുവോ, അത്രയധികം നാം കഷ്ടമനുഭവിക്കും. ഈ യുഗത്തിന്റെ പ്രവണതയോടൊപ്പം നമുക്ക് പോകുവാനായി സാധിക്കാത്തതുകൊണ്ട് നാം കഷ്ടമനുഭവിക്കും. നാം ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം ചെയ്യുവാൻ കരുതുന്നു, എന്നാൽ ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം ഈ യുഗത്തിന്റെ പ്രവണതക്ക്, അഥവാ പ്രവാഹത്തിന്, സമ്പൂർണ്ണമായി വിരുദ്ധമാണ്. നാം കർത്താവായ യേശുവിനെ സ്നേഹിക്കും, എന്നാൽ ഇത് ഈ ദുഷിച്ച ലോകത്തിന്റെ പ്രവണതയ്ക്ക് തീർത്തും എതിരാണ്. അതുകൊണ്ട്, നാം കർത്താവിനെ സ്നേഹിക്കുകയും ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം ചെയ്യുകയും ചെയ്താൽ, നാം കഷ്ടമനുഭവിക്കുവാൻ നിർബന്ധിതരാകുന്നു. നമുക്ക് ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുണ്ടെങ്കിൽ ഇതായിരിക്കും നമ്മുടെ കാഴ്ചപ്പാട്.

കഷ്ടാനുഭവത്തിനുവേണ്ടി നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ അതെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിച്ചാൽ, നാം കഷ്ടാനുഭവം സഹിക്കുവാൻ തയ്യാറുള്ളവരായിരിക്കും. നമ്മുടെ കഷ്ടാനുഭവം നമ്മുടെ ദൈവകൽപിതത്തിന്റെ ഭാഗമാണെന്നും, ദൈവം ഇത് നമുക്കായി നിയോഗിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും, ഈ യുഗത്തിൽ ദൈവമക്കളുടെ ഓഹരി കഷ്ടാനുഭവമാണെന്നും ഉള്ളതിനാൽ നാം കർത്താവിനെ സ്തുതിക്കും. ദൈവം നമ്മെ കഷ്ടാനുഭവത്തിനും ഉപദ്രവത്തിനും നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു (വാ. 3) എന്ന് 1 തെസ്സലൊനീക്യർ 3-ൽ പൗലൊസ് വിശ്വാസികളോട് പറയുന്നു. ദൈവം നമ്മെ ഭൗതിക അനുഗ്രഹത്തിനായി നിയോഗിച്ചിട്ടില്ല; അവൻ നമ്മെ കഷ്ടാനുഭവത്തിനായി നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട്, ക്രിസ്തു ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചു എന്ന് അറിഞ്ഞുകൊണ്ട്, നാമും അതേ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഭൗതിക അനുഗ്രഹത്തിനായി പ്രാർഥിക്കുവാനുള്ള മനസ്സുണ്ടാകുവാൻ പാടില്ല. അത് തെറ്റായ മനസ്സാണ്.

1 പത്രൊസ് 4:1-ൽ, ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചവർ പാപത്തിൽ നിന്ന് നിലച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് പത്രൊസ് ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. സുഖം, നമ്മുടെ ജഡത്തിന്റെ മോഹങ്ങളെ ഉദ്ദീപിപ്പിക്കുന്നു (വാ. 2); കഷ്ടാനുഭവം അവയെ തണുപ്പിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്റെ വീണ്ടെടുപ്പിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം, നാം അവകാശമാക്കിയ വ്യർഥമായ നടപ്പിൽ നിന്ന് നമ്മെ വിടുവിക്കുക എന്നതാണ് (1:18-19). പാപകരമായ നടപ്പിൽ നിന്ന്, നിയന്ത്രണമില്ലായ്മയുടെ പ്രളയത്തിൽ നിന്ന് (വാ. 3-4), നമ്മെ കാത്തുസൂക്ഷിച്ചുകൊണ്ട്, കഷ്ടാനുഭവം, ഈ ഉദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുന്നതിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ വീണ്ടെടുപ്പിനോട് പ്രതികരിക്കുന്നു. പ്രധാനമായും ഉപദ്രവത്തിൽ നിന്നുള്ളതായ, ഇത്തരം കഷ്ടാനുഭവം, ദൈവത്തിന്റെ ഭരണസംബന്ധമായ ഇടപെടലിലുള്ള അവന്റെ ശിക്ഷണമാണ്. ഇത്തരം കഷ്ടാനുഭവത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുക എന്നത്, ജഡത്തിൽ ദൈവത്താൽ ന്യായം വിധിക്കപ്പെടുക, ഇടപെടലിന് വിധേയമാകുക, ശിക്ഷണമേൽക്കുക (വാ. 6) എന്നതാണ്. അതുകൊണ്ട്, നാം ഇത്തരം കഷ്ടമനുഭവിക്കുവാനുള്ള സുബോധമനസ്സിനാൽ സ്വയം ആയുധം ധരിക്കണം.

ദൈവത്തിന്റെ വ്യവസ്ഥയിൽ, കഷ്ടാനുഭവം ദൈവമക്കൾക്ക് വേണ്ടി ഒരു നല്ല വേല നിവർത്തിക്കുന്നു. കഷ്ടാനുഭവം നമ്മുടെ മോഹങ്ങളെ വളരെ അധികം നിയന്ത്രിക്കുന്നു. ആളുകൾക്ക് എത്രയധികം ഭൗതിക ആസ്വാദനം ഉണ്ടോ, അത്രയധികം അവർ അവരുടെ മോഹങ്ങളെ വ്യായാമം ചെയ്യുകയും അവയിൽ ആസക്തരാവുകയും ചെയ്യും. എന്നാൽ നാം ദാരിദ്ര്യം, ഉപദ്രവം, അല്ലെങ്കിൽ രോഗം എന്നിവയിൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചാൽ, ഈ കഷ്ടാനുഭവം മോഹങ്ങളുടെ ആസക്തിയെ നിയന്ത്രിക്കും. മോഹങ്ങളെ ഉണർത്തുവാൻ പിശാച് സമ്പത്ത് ഉപയോഗിക്കുന്നു. എന്നാൽ നാം പാപത്തിൽ നിന്ന് നിലയ്ക്കുവാൻ ദൈവം ജഡത്തിലെ കഷ്ടാനുഭവം ഉപയോഗിക്കുന്നു.

കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾ വിശ്വാസികളെ ജഡത്തിനെതിരായുള്ള ഒരു മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിപ്പിക്കുവാൻ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു, അതുവഴി അവർ മനുഷ്യരുടെ മോഹങ്ങളിൽ ജീവിക്കാതെ ദൈവത്തിന്റെ ഹിതത്തിൽ ജീവിക്കുവാൻ (വാ. 1-2), അവർ ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കുചേരുവാനും അവന്റെ തേജസ്സിന്റെ ദൃഷ്ടഭാവത്തിൽ അത്യധികം ഉല്ലസിക്കുവാനും (വാ. 12-19), അവർ ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾക്ക് സാക്ഷികളായിരിക്കുവാനും (5:1) സാധിക്കും.

1 പത്രൊസ് 2:11-ലും യുദ്ധത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു, അത് ജഡിക മോഹങ്ങളും ദേഹിയും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധമാണ്: "പ്രിയരേ, ജാതികളുടെ ഇടയിൽ നിങ്ങളുടെ നടപ്പ് അതിശ്രേഷ്ഠമായിരുന്ന്, നിങ്ങളുടെ ദേഹിക്കെതിരായി യുദ്ധം ചെയ്യുന്ന ജഡിക മോഹങ്ങളെ വിട്ടകലുവാൻ അന്യരും പരദേശികളുമായ നിങ്ങളോട് ഞാൻ അപേക്ഷിക്കുന്നു,." 2:11-ഉം 4:1-ഉം ഒരേതരം പോരാട്ടത്തെ, അതായത് മോഹങ്ങളും നമ്മുടെ ദേഹിയും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തെ, സൂചിപ്പിക്കുന്നു. 4:1-ലെ പത്രൊസിന്റെ വാക്കനുസരിച്ച്, ജഡത്തോടും അതിന്റെ മോഹങ്ങളോടും പോരാടുവാൻ, നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട്.

നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കണമെങ്കിൽ, നമുക്ക് ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ജീവനായി ഉണ്ടായിരിക്കണം. ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ജീവനായി ഇല്ലാതെ അതേ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചാൽ, നാം ക്രിസ്തുവിനെ പുറമേയുള്ള ഒരു രീതിയിൽ അനുകരിക്കുക മാത്രമായിരിക്കും ചെയ്യുന്നത്. കഷ്ടമനുഭവിക്കുവാൻ നമുക്ക് ശക്തമായ മനസ്സുണ്ടെങ്കിൽ, നാം കർത്താവിന്റെ താല്പര്യങ്ങൾക്കുവേണ്ടി കഷ്ടമനുഭവിച്ചാലും, ദാരിദ്ര്യമോ കഷ്ടാനുഭവമോ നമുക്ക് ഇടർച്ച വരുത്തുകയില്ല. നാം അങ്ങനെയുള്ള അതെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിക്കണം, എന്നാൽ ഇത് നമ്മുടെ സ്വാഭാവികമായ ധൈര്യത്തിൽ നിന്ന് ഉണ്ടാകരുത്. ഇത് ഒരു പുൽത്തൊട്ടിയുടെയും ക്രൂശിന്റെയും ഇടയിലെ ഇടുങ്ങിയ വഴി സ്വീകരിച്ച കർത്താവായ യേശു ക്രിസ്തുവിനെ പിൻപറ്റുക എന്നതാണ്.

b. അവൻ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരെയും മരിച്ചവരെയും ന്യായം വിധിക്കുന്നത്

1 പത്രൊസ് 4:5 നമ്മോട് പറയുന്നു: "ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരെയും മരിച്ചവരെയും ന്യായം വിധിക്കുവാൻ ഒരുങ്ങിയിരിക്കുന്നവന് അവർ കണക്കു ബോധിപ്പിക്കും." കർത്താവ് മടങ്ങി വരുമ്പോൾ, അവൻ തന്റെ തേജസ്സിന്റെ സിംഹാസനത്തിൽ വച്ച് രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ നിന്ന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരെ ന്യായം വിധിക്കുകയും തന്റെ സഹസ്രാബ്ദ രാജ്യം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യും (മത്താ. 25:31-46), സഹസ്രാബ്ദത്തിനു ശേഷം അവൻ വലിയ വെള്ളസിംഹാസനത്തിൽ വച്ച് എല്ലാ മരിച്ചവരെയും ന്യായം വിധിക്കും (വെളി. 20:11-15). ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവത്തിൽ അവനുണ്ടായിരുന്ന അതേ മനസ്സ് ഉണ്ടാകുവാനായി നമ്മോട് പറഞ്ഞശേഷം, ക്രിസ്തു ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരെയും മരിച്ചവരെയും ന്യായം വിധിക്കും എന്ന് പത്രൊസ് പരാമർശിക്കുന്നത് പ്രത്യേകതയുള്ള കാര്യമാണ്. കർത്താവായ യേശു ജഡത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിക്കുകയും മനുഷ്യരാൽ ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, അവൻ കഷ്ടമനുഭവിക്കുവാനുള്ള മനസ്സുകൊണ്ട് ആയുധം ധരിച്ചു, കാരണം അവൻ തന്റെ ഉപദ്രവിക്കുന്നവരടക്കം എല്ലാ മനുഷ്യരെയും ന്യായം വിധിക്കുന്ന സമയം വരുമെന്ന് അവന് അറിയാമായിരുന്നു. അതുപോലെ, മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നുള്ള ഉപദ്രവം സഹിക്കുമ്പോൾ, നാമും ഒരു ദിവസം ലോകത്തെ ന്യായം വിധിക്കുമെന്നും, നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ സഹ-രാജാക്കന്മാരായിരിക്കുമെന്ന ബോധ്യം നമുക്ക് ഉണ്ടാകണം (വാ. 4-6; 22:5; 1 കൊരി. 6:2).

c. എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അവനിലൂടെ ദൈവം തേജസ്സ്ക്കരിക്കപ്പെടുന്നത്

1 പത്രൊസ് 4:11 ഇപ്രകാരം പറയുന്നു: "എല്ലാറ്റിലും ദൈവം യേശു ക്രിസ്തുവിലൂടെ മഹത്വപ്പെടേണ്ടതിനുതന്നെ." ആത്യന്തികമായി, ക്രിസ്തുവായിരിക്കുന്നതും ചെയ്തിട്ടുള്ളതുമായ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും, അവൻ ആയിരിക്കുവാനും ചെയ്യുവാനുമുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും, അവൻ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തും. സംസാരിക്കുന്നതിലോ സേവിക്കുന്നതിലോ ആകട്ടെ, നമ്മുടെ കൃപയുടെ ശുശ്രൂഷയെല്ലാം ക്രിസ്തുവിനാൽ നിറഞ്ഞതായിരിക്കണം എന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതുവഴി എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ക്രിസ്തുവിലൂടെ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുവാൻ സാധിക്കും.

d. അവന്റെ തേജസ്സിന്റെ ദൃഷ്ടഭാവത്തിൽ നാം അത്യധികം ഉല്ലസിക്കുവാൻ തക്കവണ്ണം, നാം അവന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കുചേരുമ്പോൾ സന്തോഷിക്കുന്നത്

1 പത്രൊസ് 4:13 ഇപ്രകാരം പറയുന്നു: "അവന്റെ തേജസ്സിന്റെ വെളിപാടിൽ നിങ്ങൾ ഉല്ലാസത്തോടെ സന്തോഷിക്കേണ്ടതിന്, ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ നിങ്ങൾ പങ്കുകൊള്ളുന്തോറും, സന്തോഷിക്കുവിൻ." ഇന്ന് നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കുചേരുമ്പോൾ സന്തോഷിക്കുന്നു, കാരണം അവന്റെ തേജസ്സിന്റെ ദൃഷ്ടഭാവത്തിൽ നാം അവന്റെ തേജസ്സിൽ പങ്കുകൊള്ളും (റോമ. 8:17-19; 2 തെസ്സ. 1:10). ആ സമയത്ത് നാം അത്യധികം ഉല്ലസിക്കും; നാം സന്തോഷത്താൽ മതിമറക്കും.

1 പത്രൊസ് 4:12-ൽ പത്രൊസ് പറയുന്നു: "പ്രിയരേ, നിങ്ങളുടെ അടുക്കൽ പരീക്ഷയ്ക്കായി വരുന്ന നിങ്ങളുടെ ഇടയിലെ അഗ്നിശോധന, നിങ്ങൾക്കു വിചിത്രമായ കാര്യം സംഭവിക്കുന്നു എന്നപോലെ, വിചിത്രമെന്നു കരുതരുത്." 13-ാം വാക്യത്തിൽ പത്രൊസ് നമ്മുടെ ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിലുള്ള പങ്കുചേരലിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു. ഉപദ്രവം നമ്മെ തീയാൽ ശുദ്ധീകരിക്കുന്ന ഒരു ശോധനയാണെങ്കിലും, ആത്യന്തികമായി അങ്ങനെയുള്ള തീക്ഷ്ണമായ ശോധനയെ അനുഭവിക്കുന്നതിലൂടെ നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കുചേരുന്നു, പങ്കുകൊള്ളുന്നു എന്ന് പത്രൊസ് പറയുന്നു. ഒരു ക്രിസ്ത്യാനി അനുഭവിക്കുന്ന കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾക്ക് ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളായിരിക്കുവാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. നമ്മളാൽ അനുഭവിക്കപ്പെടുന്ന ഉപദ്രവങ്ങൾ എങ്ങനെയാണ് ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളായിരിക്കുവാൻ സാധിക്കുന്നത്? നാം ക്രിസ്ത്യാനികളായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ, 12-ഉം 13-ഉം വാക്യങ്ങളിൽ വിവരിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള ഉപദ്രവം നാം തീർച്ചയായും സഹിക്കുമായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെയുള്ള ഉപദ്രവങ്ങൾ നാം ക്രിസ്ത്യാനികളാണ്, ക്രിസ്തുവിന്റെ മനുഷ്യരാണ് എന്നതുകൊണ്ടാണ്. നാം ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നതുകൊണ്ടും, ക്രിസ്തുവിനെ സ്നേഹിക്കുന്നതുകൊണ്ടും, ക്രിസ്തുവിനെ ജീവിക്കുന്നതുകൊണ്ടും, ഈ യുഗത്തിൽ അവനെക്കുറിച്ച് സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവനുവേണ്ടി സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നതുകൊണ്ടും ലോകം നമുക്കെതിരെ എഴുന്നേൽക്കുന്നു. ഈ യുഗം ദുഷ്ടന്റെ കൈക്കീഴിലാകുന്നു (1 യോഹ. 5:19), ഈ കാരണത്താൽ ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവരെയും അവനുവേണ്ടി സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നവരെയും അവിശ്വാസികളായവർ ഉപദ്രവിക്കുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ കാഴ്ചയിൽ ഈ തരത്തിലുള്ള കഷ്ടാനുഭവം ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.

ക്രിസ്തു കഷ്ടാനുഭവത്തിന്റെ ഒരു ജീവിതം നയിച്ചു. ഇപ്പോൾ നാം അതേ തരത്തിലുള്ള ജീവിതം നയിക്കുന്ന അവന്റെ കൂട്ടാളികളാണ്. എബ്രായർ പുസ്തകമനുസരിച്ച്, നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ പങ്കാളികൾ മാത്രമല്ല അവന്റെ കൂട്ടാളികളുമാണ് (3:14). ഒരു കഷ്ടാനുഭവത്തിന്റെ ജീവിതം ജീവിക്കുന്നതിൽ നാം അവനുമായി ഏകോപിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നു. നാം കഷ്ടാനുഭവത്തിന്റെ വഴിയിൽ അവനെ പിൻപറ്റുന്നു. ക്രിസ്തു കഷ്ടമനുഭവിച്ചത് നാമും കഷ്ടമനുഭവിക്കുന്നു എന്നാണ് ഇതിന്റെ അർഥം. അതുകൊണ്ട്, നാം ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി ഈ രീതിയിൽ കഷ്ടമനുഭവിക്കുമ്പോൾ, നമ്മുടെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾ ദൈവത്താൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.

നാം ക്രിസ്ത്യാനികളായതിനാൽ കഷ്ടമനുഭവിക്കുന്നതുകൊണ്ട് നാം നിരാശപ്പെടരുത്. ഈ കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾ അനുലോമവും വളരെ വിലയേറിയതുമാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾ അനുഭവിക്കുക എന്നത് എന്ത് വിശേഷാവകാശമാണ്! ക്രിസ്തുവിന്റെ പീഡകളിൽ കുറവുള്ളത് തന്റെ ജഡത്തിൽ അവന്റെ ശരീരമായ സഭയ്ക്കുവേണ്ടി തന്റെ ഭാഗത്ത് പൂരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന് പൗലോസിന് പറയുവാൻ സാധിച്ചു (കൊലൊ. 1:24). ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മയെക്കുറിച്ച് ഫിലിപ്പിയർ 3:10-ലും അവൻ സംസാരിക്കുന്നു. ഇന്ന് നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങൾ സഹിക്കുന്ന, ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളായ, ക്രിസ്ത്യാനികളായിരിക്കണം. ക്രിസ്തുവിന്റെ സമ്പത്തിൽ മാത്രമല്ല ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിലും നാം പങ്കുകൊള്ളേണ്ടതുണ്ട്. നാം ഈ കാഴ്ചപ്പാട് സ്വീകരിച്ചാൽ, ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി കഷ്ടമനുഭവിക്കുമ്പോഴെല്ലാം നാം പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കപ്പെടും. ഈ തരത്തിലുള്ള കഷ്ടാനുഭവത്തെ നാം സ്വാഗതം പോലും ചെയ്തേക്കാം. നാം തീക്ഷ്ണമായ ശോധനകളെ നേരിട്ടേക്കാം, എന്നാൽ ഇവ നാം പങ്കുകൊള്ളുവാൻ വിശേഷാവകാശമുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളാണ്.

1 പത്രൊസ് 4:13-ൽ പത്രൊസ് അത്യധികം ഉല്ലസിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു. ഇതിനർഥം നാം അകമേ മാത്രമല്ല ശബ്ദമുയർത്തി നമ്മുടെ സന്തോഷത്തെ പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും എന്നാണ്. കർത്താവിന്റെ തേജസ്സിന്റെ ദൃഷ്ടഭാവത്തിന്റെ സമയത്ത് നാം ഉല്ലസിക്കും. നാം ആർത്തുവിളിക്കുകയും, സന്തോഷിക്കുകയും, ഒരുപക്ഷേ സന്തോഷത്താൽ കുതിച്ചുചാടുകയും ചെയ്യും എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു; നാം അങ്ങേയറ്റം ഉത്തേജിതരായിരിക്കും, സന്തോഷത്താൽ മതിമറക്കും. ഇന്ന് നാം സന്തോഷിച്ചേക്കാം, എന്നാൽ കർത്താവിന്റെ തേജസ്സിന്റെ ദൃഷ്ടഭാവത്തിൽ നാം അത്യധികം ഉല്ലസിക്കും.

e. നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെട്ടാൽ, നാം അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടവരാണ്, എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ തേജസ്സിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും ആത്മാവ് നമ്മുടെ മേൽ വിശ്രമിക്കുന്നു

1 പത്രൊസ് 4:14 ഇപ്രകാരം പറയുന്നു: "നിങ്ങൾ ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെടുന്നുവെങ്കിൽ അനുഗൃഹീതരാകുന്നു, എന്തെന്നാൽ തേജസ്സിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും ആത്മാവ് നിങ്ങളുടെ മേൽ വിശ്രമിക്കുന്നു." നാമം വ്യക്തിയെ കുറിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ ആയിരിക്കുകയെന്നാൽ, വാസ്തവത്തിൽ ക്രിസ്തു എന്ന വ്യക്തിയിൽ ആയിരിക്കുക, ക്രിസ്തുവിൽത്തന്നെ ആയിരിക്കുക എന്നാണ്. ക്രിസ്തുവിലേക്ക് വിശ്വസിക്കുകയും (യോഹ. 3:15), അവന്റെ നാമത്തിലേക്ക് (പ്രവൃ. 19:5), അതായത്, അവനിലേക്ക് തന്നെ (ഗലാ. 3:27), സ്നാനമേൽക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്ന വിശ്വാസികൾ, ക്രിസ്തുവിലാണ് (1 കൊരി. 1:30), അവനോട് ഒന്നാണ് (1 കൊരി. 6:17). അവർ അവന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെടുമ്പോൾ, അവന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മയിൽ (ഫിലി. 3:10), അവന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ പങ്കുചേർന്നുകൊണ്ട് (വാ. 13), അവനോടൊപ്പം നിന്ദിക്കപ്പെടുന്നു.

നാം അനുഭവിക്കുന്ന ഉപദ്രവങ്ങൾ ക്രിസ്തുവിന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളായിരിക്കുവാനുള്ള കാരണം, നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ കഷ്ടമനുഭവിക്കുന്നു എന്നതാണ്. 1 പത്രൊസ് 4:14-ലെ പത്രൊസിന്റെ വാക്കനുസരിച്ച്, നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെട്ടാൽ, നാം അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടവരാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെടുന്നത് ഒരു ശാപമാണ് എന്ന് നാം ചിന്തിക്കരുത്. ഇത് അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുക എന്നതാണ്. എന്നിരുന്നാലും, ആളുകൾ നമ്മെ അമിതമായി പ്രശംസിച്ചാൽ അത് ഒരു ശാപമായേക്കാം. ഈ കാര്യത്തെ സംബന്ധിച്ച്, നമുക്ക് ധാരണയ്ക്ക് ഒരു മാറ്റം ആവശ്യമുണ്ട്.

നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെട്ടാൽ, തേജസ്സിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും ആത്മാവ് നമ്മുടെ മേൽ വിശ്രമിക്കുന്നു എന്ന് പത്രൊസ് 14-ാം വാക്യത്തിൽ നമ്മോട് പറയുന്നു. അക്ഷരാർഥത്തിൽ, യവനഭാഷയിൽ പറയുന്നത്, തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ് ദൈവത്തിന്റെ ആത്മാവാണ്. ക്രിസ്തു തന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിൽ തേജസ്കരിക്കപ്പെട്ടത്, തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവിലൂടെയാണ് (റോമ. 1:4). ദൈവാത്മാവ് തന്നെയായ ഈ തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ്, ഇപ്പോൾ തേജസ്സിലായിരിക്കുന്ന (വാ. 13) പുനരുത്ഥാനം ചെയ്തവനും ഉയർത്തപ്പെട്ടവനുമായ ക്രിസ്തുവിനെ മഹത്വപ്പെടുത്തുവാനായി, കഷ്ടമനുഭവിക്കുന്ന വിശ്വാസികളുടെ പീഡാനുഭവത്തിൽ അവരുടെ മേൽ വിശ്രമിക്കുന്നു. നാം ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി കഷ്ടമനുഭവിക്കുവാൻ തയ്യാറുള്ളവരായിരിക്കുമ്പോൾ, തേജസ്സായി ആവിഷ്കരിക്കപ്പെട്ട തേജസ്സിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും ആത്മാവ് നമ്മുടെ ആഴമേറിയ ഭാഗത്ത് വിശ്രമിക്കുന്ന ബോധം നമുക്കുണ്ടാകും. ഇന്ന് നമുക്ക് ക്രിസ്തുവിന്റെ ഈ വശം അനുഭവിക്കുവാനും ആസ്വദിക്കുവാനും സാധിക്കും.

ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുവാനായ് ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുന്ന വിശ്വാസികളുടെ മേൽ തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ് വിശ്രമിക്കുന്നു. നാം എത്രയധികം കഷ്ടമനുഭവിക്കുകയും ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നുവോ, അത്രയധികം തേജസ്സ് നമ്മുടെ മേൽ ഉണ്ടാകും. ഇത് യഥാർഥത്തിൽ ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്. നാം എത്രയധികം ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുകയും ദുഷിച്ചു സംസാരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നുവോ, അത്രയധികം നാം ശക്തിപ്പെടുന്നു. ഉപദ്രവവും നിന്ദയും നമ്മെ താഴ്ത്തി നിർത്തുകയില്ല. നേരെമറിച്ച്, അവ നമ്മെ ഉയർത്തണം. അതുകൊണ്ട്, നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെടുമ്പോൾ നാം സന്തോഷിക്കണം, കാരണം തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ് നമ്മുടെ മേൽ വിശ്രമിക്കുകയാണ്.

നാം ക്രിസ്ത്യാനികളായിട്ട് ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി കഷ്ടമനുഭവിച്ചാൽ, നമ്മുടെ ഉള്ളിലുള്ള ആത്മാവ് തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവായിരിക്കും. അനുലോമ വശത്ത്, എല്ലാ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളും ഒരു കാര്യം നിവർത്തിക്കുന്നു; അതായത്, അവ പുറമെയുള്ള മനുഷ്യനെ തകർക്കുന്നു. അപ്പോൾ നമ്മുടെ പുറമെയുള്ള മനുഷ്യൻ തകർക്കപ്പെടുമ്പോൾ, അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തിലെ, അതായത്, നമ്മുടെ ആത്മാവിലെ തേജസ്സ്, വെളിപ്പെടും. നാം ക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തിൽ എത്രയധികം കഷ്ടമനുഭവിക്കുന്നുവോ, അത്രയധികം തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ് വെളിപ്പെടും.

14-ാം വാക്യം നമ്മോട് പറയുന്നു: ആത്മാവ് തേജസ്സിന്റേതാണ്, അതായത് അവൻ തേജസ്സ് നിറഞ്ഞവനാണ് എന്ന്. കൂടാതെ, തേജസ്സിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും ആത്മാവ് എന്ന വാക്യത്തിന്റെ അർഥം, തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ് ദൈവത്തിന്റെ ആത്മാവാണ് എന്നാണ്. നാം കർത്താവിനുവേണ്ടി ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുമ്പോൾ, തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവായ ദൈവത്തിന്റെ ആത്മാവ് നമ്മുടെ മേൽ വിശ്രമിക്കുന്നു.

ദൈവം പ്രത്യക്ഷമാകുന്നത്, ദൈവം ആവിഷ്കരിക്കപ്പെട്ടതാണ് തേജസ്സ്. രക്തസാക്ഷികളുടെ കാര്യത്തിൽ, അവർ രക്തസാക്ഷിത്വം വഹിക്കുന്ന സമയത്ത്, ദൈവം ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന് കാണിക്കുന്ന ഒരു സ്ഥിതി സാധാരണയായി ഉണ്ടാകും. ഇതാണ് അവരുടെ മേൽ തേജസ്സിന്റെയും ദൈവത്തിന്റെയും ആത്മാവ് വിശ്രമിക്കുന്നത്. സ്തേഫാനോസിനെ വിസ്തരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, ന്യായാധിപസംഘത്തിലുള്ളവർ അവന്റെ മുഖം ഒരു ദൂതന്റെ മുഖം പോലെ കണ്ടു (പ്രവൃ. 6:15); അത് ദൈവത്തിന്റെ തേജസ്സ് പ്രത്യക്ഷമാകുന്നതായിരുന്നു. കാരണം തേജസ്സിന്റെ ആത്മാവ് അവന്റെ മേൽ വിശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു.

f. നിന്ദിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു ക്രിസ്ത്യാനി എന്ന നിലയിൽ, അവൻ ഈ നാമത്തിൽ ലജ്ജിക്കാതെ ഈ നാമത്തിൽ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നു

1 പത്രൊസ് 4:16-ൽ നമ്മോട് പറയുന്നു: "എന്നാൽ ക്രിസ്ത്യാനിയായിട്ട്, അവൻ ലജ്ജിക്കാതെ ഈ നാമത്തിൽ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തട്ടെ." നിന്ദിക്കപ്പെടുന്ന ക്രിസ്ത്യാനികളെന്ന നിലയിൽ, പത്രൊസിന്റെ കാലത്ത് നിന്ദിക്കപ്പെട്ട ഒരു പദമായിരുന്ന ക്രിസ്ത്യാനി എന്ന നാമത്തിൽ നാം ലജ്ജിക്കരുത്, മറിച്ച് ഈ നാമത്തിൽ, അതായത് തേജസ്സിൽ ദൈവത്തെ ആവിഷ്കരിക്കുവാൻ, ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തണം.

യവനഭാഷയിൽ, ലത്തീൻഭാഷയിൽ നിന്ന് രൂപീകരിച്ച ഒരു പദമായ "ക്രിസ്റ്റ്യാനോസ്" ആണ് ആ യവന വാക്ക്. ഒരുവന്റെ അനുചരനെകുറിക്കുന്ന ഇയാനോസ് എന്ന പദാന്തം, റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിലെ വലിയ കുടുംബങ്ങളിലെ അടിമകൾക്ക് പ്രയോഗിച്ചിരുന്നു. ചക്രവർത്തിയെ, സീസറിനെ അഥവാ കൈസറിനെ, ആരാധിച്ചിരുന്ന ഒരുവനെ കൈസറിയാനോസ് എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു. ഇതിന്റെ അർഥം, കൈസറിന്റെ അനുചരൻ, കൈസറിന് സ്വന്തമായ വ്യക്തി എന്നാണ്.

ജനം ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുകയും അവന്റെ അനുയായികളായിത്തീരുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, സാമ്രാജ്യത്തിലുള്ള ചിലർ, ക്രിസ്തുവിനെ അവരുടെ കൈസറിന്റെ പ്രതിയോഗിയായി കണക്കാക്കുവാൻ തുടങ്ങി. പിന്നീട്, അന്ത്യോക്യയിൽ വച്ച് (പ്രവൃ. 11:26), അവർ ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളെ ഇരട്ടപ്പേരായ, ആക്ഷേപ പദമായ, ക്രിസ്ത്യാനോയ് (ക്രിസ്ത്യാനികൾ), ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുചരന്മാർ എന്ന് വിളിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. അതുകൊണ്ട്, “ക്രിസ്ത്യാനിയായിട്ട്, അവൻ ലജ്ജിക്കാതെ” എന്ന് ഈ വാക്യം പറയുന്നു; അതായത്, ഏതെങ്കിലും ഒരു വിശ്വാസി, തന്നെ നിന്ദാപൂർവം ക്രിസ്ത്യാനിയെന്ന്

വിളിക്കുന്ന, ഉപദ്രവിക്കുന്നവരുടെ കൈകളാൽ കഷ്ടമനുഭവിച്ചാൽ, അവൻ ലജ്ജിക്കാതെ, ഈ നാമത്തിൽ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തണം.

ഇന്ന്, ക്രിസ്ത്യാനി എന്ന പദം ഒരു അനുലോമ അർഥം വഹിക്കണം, അതായത്, ക്രിസ്തുവിന്റെ മനുഷ്യൻ, ക്രിസ്തുവിനോട് ഒന്നായിരിക്കുന്ന ഒരുവൻ; അവന് സ്വന്തമായ ഒരുവൻ മാത്രമല്ല, പിന്നെയോ അവനുമായുള്ള ജൈവിക ഐക്യത്തിൽ, അവന്റെ ജീവനും സ്വഭാവവുമുള്ള ഒരുവൻ, തന്റെ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിൽ അവനാൽ ജീവിക്കുകയും, അവനെത്തന്നെ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരുവൻ. ഇപ്രകാരമുള്ള ഒരു വ്യക്തി ആയിരിക്കുന്നത് നിമിത്തം, നാം കഷ്ടമനുഭവിച്ചാൽ, നാം ലജ്ജിക്കരുത്. പിന്നെയോ, ഈ നാമത്തിൽ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുവാനായി (ആവിഷ്കരിക്കുവാനായി), നമ്മുടെ വിശുദ്ധവും അതിശ്രേഷ്ഠവുമായ നടപ്പിനാലുള്ള നമ്മുടെ ഏറ്റുപറച്ചിലിൽ ക്രിസ്തുവിനെ മഹത്വപ്പെടുത്തുവാൻ നാം ധൈര്യമുള്ളവരായിരിക്കണം.

The One Whose Sufferings We Share

1 Peter 4

Excerpts from the CNT:

In 1 Peter 4 Christ is presented as the One whose sufferings we share.

a. Arming Ourselves with the Same Mind of Christ Who Has Suffered in the Flesh, That We May Cease from Sin

First Peter 4:1 says, “Since Christ therefore has suffered in the fle

sh, you also arm yourselves with the same mind (because he who has suffered in the flesh has ceased from sin).” The word arm indicates that the Christian life is a life of battle. We need to arm ourselves, equip ourselves, with the mind of Christ. This indicates that the mind of Christ is a weapon, a part of the armor needed in fighting the battle for God’s kingdom.

In verse 1, Peter advises us to arm ourselves with the mind of Christ, who has suffered in the flesh, that we might cease from sin. When we are afraid of suffering, this fear may lead to sin. Hence, we should not be afraid of any kind of suffering; instead, we should arm ourselves with a strong mind, the mind of Christ, who Himself has suffered in the flesh. We need to be strong persons armed with the mind of Christ as a weapon so that we will cease from sin.

One main purpose of 1 Peter is to encourage and exhort the believers to follow the footsteps of Christ in their suffering of persecution (1:6-7; 2:18-25; 3:8-17; 4:12-19). They should have the same mind that Christ had in His suffering (3:18-22). The [3900] main function of our mind is to understand and realize. To live a life that follows the footsteps of Christ, we need a renewed mind (Rom. 12:2) to understand and realize the way Christ lived to fulfill God’s purpose.

In our practical daily life, the strongest part of our being is our mind. Whatever we do in our living is directed by our mind. It is not the will but the mind that directs our life. All our activities are under the direction of our mind.

Because the mind directs our living, the preaching of the Word must change a person’s thoughts. One goal of preaching and teaching is to change people’s mind. If we think in a certain way, we will be directed in that way, but if we change our mind and think in another way, our living will then have a different direction. What we think governs what we do, say, and practice. For this reason, Peter charges the believers in 1 Peter 4:1 to arm themselves with the mind of Christ.

To arm ourselves with the mind of Christ is to be armed with the thought and concept of Christ. This implies that we change our way of thinking. Many Christians think that as long as we love God and do His will, we will be under His blessing and will not suffer in any way. It is common for Christians to have the concept that those who love the Lord should not expect suffering. But consider the life of Christ. Christ loved God to the uttermost, and He did God’s will fully and absolutely. But what happened to Him in His living? It seems that throughout His life on earth there was not any blessing but only suffering. He was born into a poor family, a family not considered of a high class. Of course, that family was descended from David and thus was of royal lineage. But when the Lord Jesus was born, that royal family was very poor economically. Furthermore, this family did not live in Jerusalem but in the despised town of Nazareth in Galilee. The Lord Jesus lived in Nazareth for more than thirty years. At the beginning of His life, He was put into a manger, and at the end of His life, He was put on the cross. He endured suffering upon suffering. He did not have a good name, and He did not have a place to lay His head. This is the way the Lord Jesus lived when He was on earth. His life was a life of suffering. [3901]

If we have the mind of Christ, we will realize that we are living in a rebellious age and in a crooked, perverted generation. Because the age is rebellious and the generation is perverse, the more we love God and do His will, the more we will suffer. We will suffer because we cannot go along with the trend of this age. We care to do the will of God, but the will of God is absolutely contrary to the trend, or tide, of this age. We would love the Lord Jesus, but this is utterly against the trend of this corrupted world. Therefore, if we love the Lord and do God’s will, we are bound to suffer. This will be our outlook if we have the mind of Christ.

If we arm ourselves with the mind of Christ for suffering, we will be willing to endure suffering. We will praise the Lord that our suffering is part of our destiny, that God has appointed this for us, and that suffering is the portion of God’s children in this age. In 1 Thessalonians 3 Paul tells the believers that God has appointed us to suffering and persecution (v. 3). God has not appointed us to material blessing; He has appointed us to suffering. Therefore, knowing that Christ suffered in the flesh, we also need to arm ourselves with the same mind. We should not have the mind to pray for material blessing. That is to have the wrong kind of mind.

In 1 Peter 4:1 Peter points out that those who have suffered in the flesh have ceased from sin. Pleasure heats up the lusts of our flesh (v. 2); suffering cools them down. The purpose of Christ’s redemption is to deliver us from our inherited vain manner of life (1:18-19). Suffering responds to Christ’s redemption in fulfilling this purpose, preserving us from a sinful manner of life, from the flood of dissoluteness (4:3-4). Such suffering, mainly from persecution, is God’s discipline in His governmental dealing. To undergo such suffering is to be judged, dealt with, and disciplined in the flesh by God (v. 6). Hence, we should arm ourselves with a sober mind to endure such suffering.

In God’s economy, suffering accomplishes a good work for God’s children. Suffering very much restricts our lusts. The more material enjoyment people have, the more they will exercise their lusts and indulge in them. But if we suffer poverty, persecution, or illness, this suffering will restrict the [3902] indulgence of lust. The devil uses riches to stir up lusts. God, however, uses suffering in the flesh to cause us to cease from sin.

The sufferings are used to arm the believers with a mind against the flesh, that they might not live in the lusts of men but in the will of God (vv. 1-2), that they might share the sufferings of Christ and rejoice at the unveiling of His glory (vv. 12-19), and that they might be witnesses of the sufferings of Christ (5:1).

In 2:11 Peter also speaks of war, the war between the fleshly lusts and the soul: “Beloved, I entreat you as strangers and sojourners to abstain from fleshly lusts, which war against the soul.” Both 2:11 and 4:1 refer to the same kind of fighting, to the warfare between the lusts and our soul. According to Peter’s word in 4:1, we need to arm ourselves with the mind of Christ in order to fight against the flesh with its lusts.

If we would arm ourselves with the mind of Christ, we must have Christ as our life. If we try to arm ourselves with the same mind without having Christ as our life, we will merely be imitating Christ in an outward way. If we have a strong mind to suffer, although we may suffer for the Lord’s interests, nothing of poverty or suffering will stumble us. We must arm ourselves with such a mind, but this should not be out of our natural boldness. This is to follow the Lord Jesus Christ who took this narrow way of a manger and a cross.

b. His Judging the Living and the Dead

First Peter 4:5 tells us that Christ “is ready to judge the living and the dead.” When the Lord comes back, He will judge the living among the nations at His throne of glory and establish His millennial kingdom (Matt. 25:31-46), and He will judge all the dead at the great white throne after the millennium (Rev. 20:11-15). It is significant that after Peter tells us to have the same mind that Christ had in His suffering, he mentions that Christ will judge the living and the dead. When the Lord Jesus suffered in the flesh and was persecuted by men, He armed Himself with the mind to suffer because He knew that the time was coming when He would [3903] judge all human beings, including His persecutors. Likewise, while suffering persecution from others, we need to realize that we also will one day judge the world because we will be the co-kings of Christ (vv. 4-6; 22:5; 1 Cor. 6:2).

c. In All Things God Being Glorified through Him

First Peter 4:11 says, “In all things God may be glorified through Jesus Christ.” Eventually, in both all that Christ is and has done and all that He will be and do, He will glorify God. This indicates that all our ministry of grace, whether in speaking or in serving, should be full of Christ, so that God may be glorified through Christ in all things.

d. Our Rejoicing as We Share His Sufferings, That at the Unveiling of His Glory We May Also Rejoice Exultingly

First Peter 4:13 says, “Inasmuch as you share in the sufferings of Christ, rejoice, so that also at the revelation of His glory you may rejoice exultingly.” Today we rejoice when we share in the sufferings of Christ because at the unveiling of His glory we will participate in His glory (Rom. 8:17-19; 2 Thes. 1:10). At that time we will rejoice exultingly; we will be beside ourselves with joy.

In 1 Peter 4:12, Peter says, “Beloved, do not think that the fiery ordeal among you, coming to you for a trial, is strange, as if it were a strange thing happening to you.” In verse 13 Peter goes on to speak of our sharing in the sufferings of Christ. Although persecution is a trial that purifies us through burning, eventually Peter says that by experiencing such a fiery ordeal we share, participate in, the sufferings of Christ. It is possible for the sufferings that a Christian undergoes to be the sufferings of Christ. How can the persecutions suffered by us be the sufferings of Christ? If we were not Christians, we certainly would not suffer the kind of persecution described in verses 12 and 13. Such persecutions are due to the fact that we are Christians, men of Christ. Because we believe in Christ, love Christ, live Christ, and bear testimony to Christ, witnessing of Him in this age, the world rises up against us. This age is under the hand of the evil one (1 John 5:19), [3904] and for this reason unbelieving ones persecute those who believe in Christ and witness of Him. In the sight of God this kind of suffering is regarded as the sufferings of Christ.

Christ lived a life of suffering. Now we are His partners who live the same kind of life. According to the book of Hebrews, we are not only partakers of Christ but are also His partners (3:14). We cooperate with Him in living a life of suffering. We follow Him along the way of suffering. This means that what Christ suffered, we also suffer. Therefore, when we suffer for Christ in this way, our sufferings are counted by God as the sufferings of Christ.

We should not be discouraged, because we must suffer as Christians. These sufferings are positive and very precious. What a privilege it is to experience the sufferings of Christ! Paul could even say that he made up what was lacking of the sufferings of Christ for the sake of His Body, the church (Col. 1:24). He speaks also in Philippians 3:10 concerning the fellowship of Christ’s sufferings. Today we should be Christians, followers of Christ, who undergo the sufferings of Christ. We need to participate not only in the riches of Christ but also in the sufferings of Christ. If we take this point of view, we will be encouraged whenever we suffer for Christ. We may even welcome this kind of suffering. We may face fiery ordeals, but these are the sufferings of Christ in which we have the privilege to participate.

In 1 Peter 4:13 Peter speaks of rejoicing exultingly. This means that we will be joyful not only inwardly but also sound out our joy. At the time of the unveiling of the Lord’s glory, we will exult. I believe that we will shout, rejoice, and perhaps even leap for joy; we will be excited to the uttermost, beside ourselves with joy. Today we may rejoice, but when the Lord is unveiled we will rejoice exultingly.

e. If We Are Reproached in the Name of Christ, Our Being Blessed, Because the Spirit of Glory and of God Rests upon Us

First Peter 4:14 goes on to say, “If you are reproached in the name of Christ, you are blessed, because the Spirit of glory and of God rests upon you.” The name denotes the [3905] person. To be in the name of Christ is actually to be in the person of Christ, in Christ Himself. The believers, having believed into Christ (John 3:15) and having been baptized into His name (Acts 19:5), that is, into Himself (Gal. 3:27), are in Christ (1 Cor. 1:30) and are one with Him (6:17). When they are reproached in His name, they are reproached with Him, sharing in His sufferings (1 Pet. 4:13), in the fellowship of His sufferings (Phil. 3:10).

The reason the persecutions we suffer are the sufferings of Christ is that we suffer in the name of Christ. According to Peter’s word in 1 Peter 4:14, we are blessed if we are reproached in the name of Christ. We should not think that it is a curse to be reproached in the name of Christ. This is to be blessed. However, it may be a curse if people appreciate us too highly. Regarding this matter, we need to have a change of concept.

Peter tells us in verse 14 that if we are reproached in the name of Christ, the Spirit of glory and of God rests upon us. Literally, the Greek says, “The Spirit of glory and that of God.” The Spirit of glory is the Spirit of God. The Spirit of glory is the One through whom Christ was glorified in His resurrection (Rom. 1:4). This Spirit of glory, being the Spirit of God Himself, rests upon the suffering believers in their persecution, for the glorifying of the resurrected and exalted Christ, who is now in glory (1 Pet. 4:13). When we are willing to suffer for Christ, deep within we sense the Spirit of glory and of God—the Spirit expressed as glory—resting upon us. Today we all can experience and enjoy this aspect of Christ.

The Spirit of glory rests upon the persecuted believers to glorify God. The more we suffer and are persecuted, the more glory there will be upon us. This is truly a blessing. The more we are persecuted and evil spoken of, the more we are empowered. Persecution and reproach would not hold us down. On the contrary, they should lift us up. Therefore, we should rejoice when we are reproached in the name of Christ, because the Spirit of glory is resting upon us.

If we Christians suffer for Christ, then the Spirit within us will be the Spirit of glory. On the positive side, all sufferings work out one thing; that is, they break the outer man. [3906] Then when our outer man is broken, the glory in the Holy of Holies, that is, in our spirit, will be manifested. The more we suffer in the name of Christ, the more the Spirit of glory will be manifest.

Verse 14 tells us that the Spirit is of glory, that He is full of glory. Furthermore, the phrase the Spirit of glory and of God means that the Spirit of glory is the Spirit of God. When we are persecuted for the Lord, the Spirit of God, who is the Spirit of glory, rests upon us.

Glory is God manifested, God expressed. With the martyrs, usually at the moment they suffer martyrdom, there is a condition showing that God is expressed. This is the Spirit of glory and of God resting upon them. When Stephen was being tried, those in the Sanhedrin saw his face as though it were the face of an angel (Acts 6:15); that was the glory of God being manifested. This was because the Spirit of glory was resting upon him.

When Christians suffer for the Lord, the Spirit of Christ rests upon them to express and release God from within them. When people suffer for a worldly matter, they are troubled so much that they always have a sad or distressed expression and are unable to get through. However, Christians are not like this, because the indwelling Spirit, who is also the Spirit of glory, rests upon them to manifest the glory of God.

If we are willing to be persecuted for the Lord and suffer under God’s governmental dealing, the Spirit of glory and of God will rest upon us. When we suffer for the name of the Lord, the Spirit becomes the Spirit of glory resting upon us. To be a martyr is not to be put to death with bitterness. Rather, to be a martyr is a matter of gladnes

s and glory. What is a suffering to the people of the world is a glory to us, the believers. When we suffer under God’s governmental dealing, there is always a glory. The Spirit of glory rests upon us to help us in our suffering, and while we are suffering, this Spirit of glory gives us the hope of glory (Col. 1:27) so that our suffering will be in the way of glory.

When we are reproached in the name of Christ, the Son of God, we are blessed because the Spirit of glory and of God the [3907] Father rests upon us. In the persecution of the believers, the three of the Divine Trinity are fully involved. They are wrapped up with the persecuted believers. When the believers of the Son are reproached, the Triune God is enjoying His rest by staying with them in their persecution. The Spirit of glory and of God the Father is resting upon the believers. The word rests in 1 Peter 4:14 means “to stay, abide, comfort, sustain, cover, and protect.” While the Spirit of glory is staying with us, the suffering ones, He becomes our sustaining power, our protection, our covering, and our victory, yet with Him it is a resting. This explains the real situation of Christian persecution. When we are being persecuted, our Triune God is covering us, protecting us, sustaining us, and comforting us. He is resting upon us.

f. As a Christian in Reproach, He Not Being Ashamed in This Name but Glorifying God in This Name

In 1 Peter 4:16 we are told that “if as a Christian, let him not be ashamed, but let him glorify God in this name.” As Christians in reproach, we should not be ashamed of the name Christian, a despised term in Peter’s time, but rather glorify God in this name, that is, to express God in glory.

The Greek word Christianos is a word formed from Latin. The ending ianos, denoting an adherent of someone, was applied to slaves belonging to the great families in the Roman Empire. One who worshipped the emperor, the Caesar, or Kaisar, was called Kaisarianos, which means an “adherent of Kaisar, a person who belongs to Kaisar.” When people believed in Christ and became His followers, some in the Empire came to consider Christ a rival of their Kaisar. Then, at Antioch (Acts 11:26) they began to call the followers of Christ Christianoi (Christians), adherents of Christ, as a nickname, a term of reproach. Hence, this verse says, “As a Christian, let him not be ashamed”; that is, if any believer suffers at the hands of the persecutors who contemptuously call him a Christian, he should not feel ashamed but should glorify God in this name.

Today the term Christian should bear a positive meaning, [3908] that is, a man of Christ, one who is one with Christ, not only belonging to Him but also having His life and nature in an organic union with Him, and who is living by Him, even living Him, in his daily life. If we suffer for being such a person, we should not feel ashamed but should be bold to magnify Christ in our confession by our holy and excellent manner of life to glorify (express) God in this name.

Reference Reading:

The Conclusion of the New Testament: Experiencing, Enjoying, and Expressing Christ, Volume 3 — Message 386 — Section 1 — Page [3899]

CHURCH IN TRIVANDRUM

കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയവന്റെ കഷ്ടാനുഭവങ്ങളിൽ നാം പങ്കുകൊള്ളുന്നു

1 പത്രൊസ് 4

The One Whose Sufferings We Share

1 Peter 4

Reference Reading: