നമ്മോടുതന്നെ, നാം കർശനക്കാരായിരിക്കണം, ഒരു ഒഴികഴിവും അനുവദിക്കരുത്. മറ്റുള്ളവരോട്, നാം കരുണയുള്ളവരായിരിക്കണം, അവർ അർഹിക്കുന്നതിലും കൂടുതൽ അവർക്ക് നൽകണം. എന്നാൽ ദൈവത്തോട് നാം അവനെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അന്വേഷിക്കാതെ ഹൃദയശുദ്ധിയുള്ളവരായിരിക്കണം. ഹൃദയശുദ്ധിയുള്ളവരായിരിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രതിഫലം ദൈവത്തെ കാണുക എന്നതാണ്. ദൈവം നമ്മുടെ പ്രതിഫലമാണ്. ദൈവത്തേക്കാൾ വലിയ ഒരു പ്രതിഫലവുമില്ല. നമ്മോടുതന്നെ കർശനക്കാരും നീതിമാന്മാരുമായിരിക്കുന്നതിലൂടെയും, മറ്റുള്ളവരോട് കരുണയുള്ളവരായിരിക്കുന്നതിലൂടെയും, ദൈവത്തോട് ഹൃദയശുദ്ധിയുള്ളവരായിരിക്കുന്നതിലൂടെയുമാണ് നാം ഈ പ്രതിഫലം നേടുന്നത്.

നമ്മുടെ അന്തർ ഭാഗങ്ങൾ എത്രമാത്രം അശുദ്ധമാണ്! നമ്മുടെ ഉദ്ദേശ്യങ്ങളും ചിന്തകളും അശുദ്ധമാണ്, അവ സ്വയത്തിന്റെ പ്രവൃത്തികളാലും സ്വാർഥതയാലും കലർന്നിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ചിന്തകൾക്കും, കാഴ്ചപ്പാടുകൾക്കും, വാക്കുകൾക്കും, മനോഭാവങ്ങൾക്കും അവന്റെ വെളിച്ചത്തിൻ കീഴിലുള്ള ദൈവത്തിന്റെ പരിശോധനയെ ചെറുത്തുനിൽക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല. നാം വിശ്വാസികളിൽ ഏറ്റവും ശുദ്ധിയുള്ളവരാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചാലും, നമ്മുടെ ആന്തരികവും ബാഹ്യവുമായ അവസ്ഥകളിൽ ദൈവം പ്രകാശിച്ചുകഴിയുമ്പോൾ നാം യഥാർഥത്തിൽ ഏറ്റവും മലിനരാണെന്ന് കണ്ടെത്തും. ഈ വെളിച്ചത്തിൻ കീഴിലാണ് രക്തത്താലുള്ള ശുദ്ധീകരണം ഏറ്റവും ആവശ്യമാണെന്ന് നാം കണ്ടെത്തുന്നത്.

വചനം ദൃശ്യവും നമുക്ക് പുറത്തുമാണ്, ആത്മാവാകട്ടെ തൊടുവാൻ കഴിയുന്നതും നമ്മുടെ ഉള്ളിലുമാണ്. ഒന്ന് ദൃശ്യവും മറ്റേത് അദൃശ്യവുമാണ്. ഒന്ന് നമുക്ക് പുറത്തും മറ്റേത് നമ്മുടെ ഉള്ളിലുമാണ്. നമുക്ക് ആത്മാവ് മാത്രം ഉണ്ടായിരിക്കുകയും വചനം ഇല്ലാതിരിക്കുകയും ചെയ്താൽ, നമുക്ക് ലഭിക്കുന്ന വെളിച്ചം വ്യക്തമായിരിക്കുകയില്ല. നമുക്ക് വചനം മാത്രം ഉണ്ടായിരിക്കുകയും ആത്മാവ് ഇല്ലാതിരിക്കുകയും ചെയ്താൽ, നമുക്ക് ലഭിക്കുന്ന വെളിച്ചം വ്യക്തമായിരിക്കാം, പക്ഷേ അത് ആഴമുള്ളതായിരിക്കുകയില്ല. വ്യക്തവും ആഴമേറിയതും കൃത്യവും ഉള്ളിൽ പ്രകാശിക്കുന്നതുമായിരിക്കുവാൻ, നമുക്ക് വചനവും ആത്മാവും ആവശ്യമാണ്.

ക്രിസ്തുവിനെ നാം സ്വീകരിക്കുന്നതായ അവയവമാണ് നമ്മുടെ ആത്മാവ് (യോഹ. 1:12; 3:6), എന്നാൽ ജീവന്റെ വിത്തായ ക്രിസ്തു വളരുന്ന നിലമാണ് നമ്മുടെ ഹൃദയം (13:19). സ്വർഗരാജ്യത്തിനായി, നാം ക്രിസ്തുവിനെ സ്വീകരിക്കേണ്ടതിന്, നാം ആത്മാവിൽ ദരിദ്രർ, അതായത്, നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ ഒഴിഞ്ഞവർ ആയിരിക്കണം. കൂടാതെ, ക്രിസ്തു നമ്മിൽ തടസ്സം കൂടാതെ വളരേണ്ടതിന് നാം ഹൃദയശുദ്ധിയുള്ളവർ, അതായത്, ഏകാഗ്രതയുള്ളവർ, ആയിരിക്കണം.

ദൈവ മുമ്പാകെ ശാന്തമായിരിക്കുവാനും അവനോട് പ്രാർത്ഥിക്കുവാനും നാം പഠിക്കണം. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, നാം അവനുമായി കൂട്ടായ്മ ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. ദൈവം നമ്മിൽ ഉണ്ടെങ്കിലും, തിരക്കേറിയ ശ്രദ്ധ തിരിക്കലുകളാൽ നാം പലപ്പോഴും ബാഹ്യലോകത്തേക്ക് ആകർഷിക്കപ്പെടുന്നു. തിരക്കിലായിരിക്കുക എന്നാൽ നമ്മുടെ ഹൃദയം ശ്രദ്ധ തിരിക്കലുകളാൽ ആകർഷിക്കപ്പെടുക എന്നതാണ് അർഥമാക്കുന്നത്. നമ്മുടെ പുറത്തെ മനുഷ്യൻ തിരക്കിലായിരിക്കുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ഹൃദയം ദൈവത്തോട് നിർജ്ജീവമായിരിക്കും.

മത്തായി 5:5 പറയുന്നു സൗമ്യതയുള്ളവർ അനുഗൃഹീതർ, അവർ ഭൂമിയെ അവകാശമാക്കും. ഇന്ന്, പോരാടുന്നവരാണ് ദേശം നേടുന്നത്. നിങ്ങൾ പോരാടുന്നില്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ഒരു ഭൂപ്രദേശവും ലഭിക്കുകയില്ല. ഇതുകൊണ്ടാണ് ഇത്രയധികം യുദ്ധങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നത്. ദേശം നേടുവാനുള്ള മാനുഷികമായ വഴി അതിനായി പോരാടി നേടുക എന്നതാണ്, എന്നാൽ സ്വർഗരാജ്യത്തിൻ്റെ വഴി സൗമ്യതയുള്ളവരായിരുന്നുകൊണ്ട് അത് നേടുക എന്നതാണ്. പോരാടേണ്ട ആവശ്യമില്ല, എന്നാൽ സൗമ്യതയുള്ളവരായിരിക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട്. കർത്താവായ യേശു മടങ്ങിവരുമ്പോൾ, അവൻ ഭൂമിയെ വീണ്ടെടുക്കും. ഒടുവിൽ, ഭൂമിയെ നേടുന്നത് പോരാടുന്നവരാലല്ല, മറിച്ച് സൗമ്യതയുള്ളവരാലാണ്.

ബൈബിളിന്റെ വിഷയം ദൈവത്തെ ഭക്ഷിക്കുന്നതും പാനം ചെയ്യുന്നതുമാണ്. ബൈബിളിലെ അറുപത്തിയാറ് പുസ്തകങ്ങളും ഈ ഒരു വിഷയത്തിലാണ് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത്. ഇതാണ് നിസ്തുലമായ വിഷയം. ബൈബിൾ സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അത് നാം ദൈവത്തെ ഭക്ഷിക്കുന്നതിലൂടെ ജീവിച്ചു വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു സ്നേഹമാണ്. ബൈബിൾ ദീർഘക്ഷമയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അത് നാം ദൈവത്തെ കൈക്കൊള്ളുന്നതിലൂടെ ജീവിച്ചു വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു ദീർഘക്ഷമയാണ്. ബൈബിൾ വിശുദ്ധിയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അത് നാം ദൈവത്തെ ദഹിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു വിശുദ്ധിയാണ്. ബൈബിളിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ കാര്യങ്ങൾ ദൈവം താൻതന്നെയാണ്.

ഭക്ഷിക്കുന്നതിലൂടെയും പാനം ചെയ്യുന്നതിലൂടെയും, ദൈവം മനുഷ്യനെ അവൻ്റെ യഥാർഥ ആവശ്യത്തിലേക്ക് ഉണർത്തുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. നമുക്ക് വിശക്കുകയോ ദാഹിക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ഏറ്റവും ആഴമേറിയ ഭാഗത്ത് നമുക്ക് മറ്റൊരു ആവശ്യമുണ്ടെന്നും, ആ ആവശ്യമാണ് നമ്മുടെ യഥാർഥ ആവശ്യമെന്നും നാം ഓർക്കണം. നമ്മുടെ അനുഭവം ഇത് തെളിയിക്കുന്നു. ഭക്ഷിക്കുകയും പാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്ത് നാം തൃപ്തരായതിനു ശേഷവും, നമ്മുടെ ഏറ്റവും ആഴമേറിയ ഭാഗത്ത് നാം വിശക്കുകയും ദാഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നാം ജീവനുള്ള ദൈവത്തിനുവേണ്ടി വിശക്കുകയും ദാഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ദൈവമാണ് നമ്മുടെ യഥാർഥ ഭക്ഷണം.

തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ, ബൈബിളിലുടനീളം കടന്നുപോകുന്നതായ രേഖ, ദൈവം മനുഷ്യന് ഭക്ഷണമായിത്തീരുന്നു എന്നതാണ്. മനുഷ്യൻ അവനെ ഭക്ഷിക്കുകയും, പാനം ചെയ്യുകയും, ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുവാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. മനുഷ്യന് ജീവനായിരിക്കുവാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഇത് നാം അറിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാൽ, ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ആരാധനയുടെയോ സേവനത്തിൻ്റെയോ അവനുവേണ്ടി എന്തെങ്കിലും വേല ചെയ്യുന്നതിൻ്റെയോ ഒരു കാര്യമല്ലെന്ന് നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കുവാൻ കഴിയും. ഇവയെല്ലാം രണ്ടാമത്തേതും അനുബന്ധമായവയുമാണ്. വിഷയത്തിൻ്റെ കാതൽ എന്നത്, നാം ദൈവത്തെ ഭക്ഷിക്കുകയും, പാനം ചെയ്യുകയും, അവനെ ആഗിരണം ചെയ്യുകയും, ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യണം എന്നതാണ്.

അവിശ്വാസികൾക്ക് മാനുഷിക മനസ്സാക്ഷിയുണ്ട് [മനുഷ്യന്റെ വീഴ്ചയാൽ അത് വലിയ അളവിൽ കേടുവന്നിരിക്കുന്നു], എന്നാൽ വിശ്വാസികളായ നമുക്ക് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ഒരു മനസ്സാക്ഷി മാത്രമല്ല, പുതുക്കപ്പെട്ട ഒരു മനസ്സാക്ഷിയുമുണ്ട്. നമ്മുടെ ആത്മാവിന്റെ ഒരു ഭാഗമെന്ന നിലയിൽ, നമ്മുടെ ആത്മാവിന്റെ വീണ്ടുംജനനത്തിലൂടെ നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷിയും പുതുക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ, അവിശ്വാസികളുടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട മനസ്സാക്ഷിയും, ദിവ്യജീവനായി ത്രിയേക ദൈവം ഉൾവസിക്കുന്ന വിശ്വാസികളുടെ പുതുക്കപ്പെട്ട മനസ്സാക്ഷിയും തമ്മിൽ ഒരു താരതമ്യവുമില്ല.