ദൈവത്തിന്റെ രക്ഷ നമ്മെ മനുഷ്യ ഭരണത്തിൽ നിന്ന് മനസ്സാക്ഷിയിലേക്കും, തുടർന്ന് മനസ്സാക്ഷിയിലൂടെ അവൻ്റെ സാന്നിധ്യത്തിലേക്കും തിരികെ കൊണ്ടുവരുവാനുള്ളതാണ്. നമുക്ക് ഒരു നല്ല മനസ്സാക്ഷി ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് നമ്മോട് പറഞ്ഞത് ഇതുകൊണ്ടാണ്. നമുക്ക് ഒരു നല്ല മനസ്സാക്ഷി നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ, നമുക്ക് ദൈവത്തിൻ്റെ സാന്നിധ്യം നഷ്ടപ്പെടും. മനസ്സാക്ഷിയിലൂടെയാണ് നമ്മെ ദൈവത്തിൻ്റെ സാന്നിധ്യത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്നത്.

ശരിയായ മനസ്സാക്ഷിയില്ലാത്ത ഒരു സഹോദരന് കർത്താവിനാൽ നേരിട്ട് ഭരിക്കപ്പെടുവാൻ കഴിയുമെന്ന് നമുക്ക് വിശ്വസിക്കുവാൻ കഴിയില്ല. നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷിയിൽ നാം നിർമലരല്ലെങ്കിൽ, നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷി കുറ്റമില്ലാത്തതല്ലെങ്കിൽ, ദൈവത്തിൻ്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ജീവിക്കുവാൻ വളരെ പ്രയാസമാണ്. നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷിയിൽ ഒരു കുറ്റമുണ്ടെങ്കിൽ, ഒരുതരം കുറ്റാരോപണം ഉണ്ടെങ്കിൽ, നമുക്ക് എങ്ങനെ ദൈവത്തിൻ്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ആയിരിക്കുവാൻ കഴിയും? ദൈവത്തിൻ്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ആയിരിക്കുവാൻ നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷിയിൽ നാം ശരിയായിരിക്കണം. നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷി നിർമലവും, നല്ലതും, കുറ്റമില്ലാത്തതുമായിരിക്കണം.

വീഴ്ചയ്ക്ക് മുൻപ്, മനുഷ്യൻ ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ജീവിക്കുകയും, നേരിട്ട് ദൈവത്തിന്റെ ഭരണത്തിൻ കീഴിൽ ആയിരിക്കുകയും ചെയ്തതുകൊണ്ട്, മനസ്സാക്ഷിയുടെ ആവശ്യമില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ, വീഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷം, മനുഷ്യൻ ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ നിന്ന് വീണ് തന്നിലേക്ക് തന്നെ ഒതുങ്ങുകയും, ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം നഷ്ടമായതിനാൽ അവന് ദൈവം തന്നെയായിരുന്ന ഭരണം നഷ്ടമാകുകയും ചെയ്തു. അതുകൊണ്ട്, ഭരണത്തിനായ്, ഒരു നിയന്ത്രണത്തിനായ് മനുഷ്യന് തന്റെ മനസ്സാക്ഷിയെ ആവശ്യമായി വന്നു.

ദേഹിയുടെ മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളും, ആത്മാവിന്റെ ഒരു പ്രവർത്തനമായ മനസ്സാക്ഷിയും അടങ്ങിയതാണ് ഹൃദയം. ഇതിലൂടെ മനസ്സാക്ഷിയുടെ സ്ഥാനം നമുക്ക് കാണുവാൻ കഴിയും. ആത്മാവിനെയും ഹൃദയത്തെയും നിയന്ത്രിക്കുവാനുള്ള യഥാർത്ഥ ഉപാധി മനസ്സാക്ഷിയാണ്. അത് ആത്മാവിന്റെയും അതുപോലെ ഹൃദയത്തിന്റെയും ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഭാഗമാണ്. നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷി തെറ്റായിരിക്കുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ഹൃദയവും നമ്മുടെ ആത്മാവും തെറ്റായിരിക്കും. നമ്മുടെ ഹൃദയവും ആത്മാവും മനസ്സാക്ഷിയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഉല്പത്തി 2:24 സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, ഒരു ഭർത്താവും അവന്റെ ഭാര്യയും ഏക ജഡമാണ് എന്നാണ്. നാം ഒരു ഭർത്താവിനെയും ഭാര്യയെയും രണ്ട് വേർപെട്ട വ്യക്തികളായിട്ടല്ല, മറിച്ച് ഒരു പൂർണ്ണ വ്യക്തിയായി, ഒരു പൂർണ്ണമായ ഘടകത്തിന്റെ രണ്ട് പകുതികളായിട്ടാണ് പരിഗണിക്കേണ്ടത്. ഒരു പൂർണ്ണമായ ഘടകമെന്ന നിലയിൽ ഒരു ഭർത്താവും ഭാര്യയും ക്രിസ്തുവും സഭയും ഒരു അസ്തിത്വമായിരിക്കുന്നതിന്റെ ഒരു അത്ഭുതകരമായ ചിത്രമാണ്. ഏകജഡമായ ഒരു ഭർത്താവിനാലും ഭാര്യയാലും മുൻകുറിക്കപ്പെട്ട, ഏക ആത്മാവായിരിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവും സഭയും (1 കൊരി 6:17), മഹത്തായ മർമമാണ്.

നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യാതെ, നമ്മുടെ കണ്ണുകളെയും മനസ്സിനെയും മാത്രം വ്യായാമം ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ, ബൈബിളിലെ വചനങ്ങൾ ആത്മാവായിത്തീരുകയില്ല. അവ ആത്മാവിനാൽ പ്രാരംഭം കുറിക്കപ്പെടുകയില്ല. അപ്പോൾ ബൈബിൾ നമ്മുടെ കയ്യിൽ അക്ഷരങ്ങളുടെ ഒരു പുസ്തകമായിത്തീരുന്നു. അത് നിർജീവമായ ഒന്നായിരിക്കും. ഇതാണ് നമ്മുടെ മനസ്സുകൊണ്ട് വായിക്കുക എന്നതിൻ്റെ അർത്ഥം. നമ്മുടെ വായനയും, കേൾവിയും, മനഃപാഠമാക്കലും നമ്മുടെ ആത്മാവുമായി സഹകരിക്കുക മാത്രം ചെയ്യുന്ന ഒന്നായിരിക്കണം. പ്രധാന കാര്യം ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുക എന്നതാണ്. അപ്പോൾ ബൈബിൾ നമുക്ക് ആത്മാവും ജീവനുമായിരിക്കും.

ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ, ഈ ജീവിതത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ടതും, താൽക്കാലികവും ദൃശ്യവുമായതൊന്നും യഥാർത്ഥമല്ല, കാരണം അത് എന്നേക്കും നിലനിൽക്കുന്നില്ല. നമ്മുടെ സ്വന്തമായുള്ള ഒരു ഭവനം നമ്മുടേതാണെന്ന് നാം പറഞ്ഞേക്കാം, എന്നാൽ അത് തീയാൽ വെന്തുപോയാൽ, അത് മേലിൽ നമ്മുടേതല്ലാതായിത്തീരുന്നു. ആ ഭവനം യഥാർത്ഥമല്ലെന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതേ തത്വത്തിൽ, നാം കഴിക്കുന്ന ആഹാരത്തിന് നമ്മെ എന്നേക്കും ജീവിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല; അതിന് നമ്മെ എന്നേക്കും തൃപ്തിപ്പെടുത്തുവാനും കഴിയുകയില്ല. നാം കുടിക്കുന്ന വെള്ളത്തിന് നമ്മുടെ ദാഹം എന്നേക്കും ശമിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല. അതിനാൽ, അവ യഥാർത്ഥമല്ല. എന്നാൽ അവൻ നൽകുന്ന വെള്ളം യഥാർത്ഥമാണ്, അത് കുടിക്കുന്നവർക്ക് പിന്നെ ഒരുവിധത്തിലും ഒരുനാളും ദാഹിക്കുകയില്ല (യോഹ 4:13-14). സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിവന്ന അപ്പം, അവന്റെ അടുക്കൽ വരുന്നവർക്ക് ഒരുവിധത്തിലും വിശക്കുകയുമില്ല (യോഹ 6:32-35). ഇതാണ് യഥാർത്ഥ ഭക്ഷണം.

നമ്മിൽത്തന്നെ നാം എത്ര വിശുദ്ധരോ, ആത്മികരോ, ജയാളികളോ ആണെന്ന് ദൈവം കാര്യമാക്കുന്നില്ല. യഥാർഥത്തിൽ, സ്വപ്രയത്നത്താൽ ഈ രീതിയിൽ ജീവിക്കുന്നത് ന്യായപ്രമാണം പാലിക്കുവാൻ പ്രയത്നിക്കുന്നതാണ്. ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ പ്രധാനം ക്രിസ്തുവും ക്രിസ്തുവിനെ ജീവിക്കുന്നതുമാണ്. തന്റെ ജനം ക്രിസ്തുവിനെ ജീവിക്കണമെന്ന് ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു. വിശുദ്ധി, ആത്മികത, അല്ലെങ്കിൽ ജയം എന്നിവയെ കാര്യങ്ങളെന്ന നിലയിൽ നാം കാര്യമാക്കരുത്, നമ്മുടെ സ്വാഭാവിക നന്മകളെയോ സദ്ഗുണങ്ങളെയോ നാം കാര്യമാക്കരുത്. പകരം, നമ്മുടെ മുഴുവൻ ശ്രദ്ധയും ക്രിസ്തുവിനെ ജീവിക്കുന്നതിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും, അവൻ നമ്മിൽ മഹിമപ്പെടുവാനായി ക്രിസ്തുവിനെ ജീവിക്കുവാൻ മാത്രം ശ്രദ്ധിക്കുകയും വേണം.

[നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശു ക്രിസ്തുവിനെ അക്ഷയതയിൽ സ്നേഹിക്കുവാൻ എഫെ. 6:24 ആവശ്യപ്പെടുന്നു]. കർത്താവിനെ അക്ഷയതയിൽ സ്നേഹിക്കുകയെന്നാൽ പുതിയ സൃഷ്ടിയിൽ അവനെ സ്നേഹിക്കുക എന്നാണ് അർഥമാക്കുന്നത്. പഴയ സൃഷ്ടിയിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ക്ഷയമുള്ളവയാണ്. ഇത് റോമർ 8-ൽ തെളിയിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അവിടെ സർവസൃഷ്ടിയും ദ്രവത്വത്തിന്റെ അടിമത്തത്തിന്റെ കീഴിൽ ഞരങ്ങുന്നതായി നാം കാണുന്നു (വാ. 21-22). പഴയ സൃഷ്ടിയിലെ എല്ലാം ക്ഷയമുള്ളതാണ്, എന്നാൽ പുതിയ സൃഷ്ടി അങ്ങനെയല്ല. നാം കർത്താവിനെ പുതിയ സൃഷ്ടിയിൽ സ്നേഹിക്കണം, പഴയ സൃഷ്ടിയിലല്ല.

ബൈബിൾ വായിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസ്സിനെയല്ല, മറിച്ച് നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുക എന്നത് പ്രയാസകരമായി തോന്നാം. ഇത് നമ്മിൽ ചിലരെ അസ്വസ്ഥരാക്കിയേക്കാം. നമ്മുടെ മനസ്സിനെ വ്യായാമം ചെയ്യാതെ നമുക്ക് എങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും വായിക്കുവാൻ കഴിയും എന്ന് നാം ചിന്തിച്ചേക്കാം. നമ്മുടെ മനസ്സിനെയല്ല, ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുക എന്നതിനർത്ഥം നാം നമ്മുടെ മനസ്സിനെ പൂർണ്ണമായും മറക്കണം എന്നല്ല. മറിച്ച്, അതിനർത്ഥം നമ്മുടെ മനസ്സ് കൊണ്ട് കേവലം അതിനെ മനസ്സിലാക്കുകയോ വിചിന്തനം ചെയ്യുകയോ ചെയ്യുന്നതിന് പകരം, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ഏറ്റവും ആഴമേറിയ ഭാഗം കൊണ്ട് നാം ഈ പുസ്തകത്തെ സ്പർശിക്കണം എന്നാണ്.