എഫെസ്യർ 2-ൽ നാം ക്രിസ്തു നിവർത്തിച്ചതിലൊക്കെയും പങ്കുചേരുവാൻ സ്വർഗത്തിൽ അവനോടുകൂടെ ഇരിക്കുന്നു (വാ. 6); 4-ഉം 5-ഉം അധ്യായങ്ങളിൽ, ദൈവത്തിന്റെ നിത്യോദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുന്നതിനായി നാം അവന്റെ ശരീരത്തിൽ ഭൂമിയിൽ നടക്കുന്നു (4:1, 17; 5:2, 8, 15); തുടർന്ന് അധ്യായം 6-ൽ ദൈവത്തിന്റെ ശത്രുവിനെതിരെ പോരാടുവാൻ നാം സ്വർഗീയങ്ങളിൽ അവന്റെ ശക്തിയിൽ നിൽക്കുന്നു (വാ. 11, 13-14).

ശിശുക്കളായിരിക്കാതെ, നാം സ്നേഹത്തിൽ സത്യത്തെ മുറുകെപ്പറ്റിക്കൊണ്ട് സകലത്തിലും തലയിലേക്ക്, ക്രിസ്തുവിലേക്ക് വളരണം (എഫെ. 4:15). സത്യത്തെ മുറുകെപ്പറ്റുക എന്നതിന്റെ അര്‍ത്ഥം യഥാര്‍ഥമായതിനെ മുറുകെപ്പറ്റുക എന്നാണ്. ആകമാന എഫെസ്യലേഖനം അനുസരിച്ച്, പ്രപഞ്ചത്തിലെ യഥാര്‍ഥ കാര്യങ്ങൾ തലയായ ക്രിസ്തുവും അവന്റെ ശരീരമായ സഭയുമാണ്. സകല കാര്യങ്ങളിലും തലയിലേക്ക്, ക്രിസ്തുവിലേക്ക് വളരേണ്ടതിനു നാം ഈ രണ്ടു കാര്യങ്ങളെയും സ്നേഹത്തില്‍ മുറുകെപ്പറ്റണം.

ക്രൂശിന്മേൽ ക്രിസ്തു തന്റെ സകല ശത്രുക്കളെയും പരാജയപ്പെടുത്തിയതിനാൽ, അവൻ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ജയം നേടിയവനായിരിക്കുന്നു, കൂടാതെ പ്രപഞ്ചത്തിലെ സകലത്തെയും നിറയ്ക്കുവാൻ അവന് അടിത്തറ ലഭിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ അവൻ നമ്മിൽ ജയം നേടിയവനായിരിക്കണമെന്നില്ല, കൂടാതെ അവന് നമ്മിൽ അടിത്തറ ഉണ്ടാകണമെന്നുമില്ല, കാരണം നമ്മുടെ അനുഭവത്തിൽ നാം അവനാൽ കീഴടക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ശരീരത്തിന് ഒരു വരമെന്ന നിലയിൽ നാം പ്രയോഗക്ഷമമാകണമെങ്കില്‍, നാം ക്രിസ്തുവിനാല്‍ കൈവശമാക്കപ്പെടുകയും കീഴ്‌പ്പെടുത്തപ്പെടുകയും വേണം... ക്രിസ്തുവിനാല്‍ കീഴ്‌പ്പെടുത്തപ്പെടുവാനും പിടിക്കപ്പെടുവാനും നാം തയ്യാറുള്ളവരാകുമ്പോള്‍, അവന്റെ ശരീരത്തിന് നമ്മെ വരമായി സ്ഥാപിക്കുവാന്‍ നാം ക്രിസ്തുവിന് അടിത്തറ നല്‍കുന്നവരാകും.

ഗലാത്യർ 6:9-ൽ പൗലോസ് പറയുന്നു: "നന്മ ചെയ്യുന്നതിൽ നാം മടുത്തുപോകരുത്, നാം തളരാതിരുന്നാൽ തക്കസമയത്ത് കൊയ്യും." ഈ വാക്യത്തിലെ "നന്മ ചെയ്യുക" എന്നത്, സന്ദർഭമനുസരിച്ച്, ആത്മാവിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുക എന്നതാണ്. ഈ വാക്യത്തിൽ പൗലോസ് കൊയ്യുക എന്ന വാക്ക് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്, വിതയ്ക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള മുൻ വാക്യവുമായി ഇതിനെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. നാം നന്മ ചെയ്യുന്നതിൽ, അതായത് ആത്മാവിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുന്നതിൽ, മടുത്തുപോകരുത്. ജഡത്തിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുന്നത് ആത്മാവിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുന്നതിനേക്കാൾ വേഗത്തിൽ ഫലം ഉളവാക്കുന്നു. ഉയർന്ന നിലയിലുള്ള ജീവൻ പലപ്പോഴും താഴ്ന്ന നിലയിലുള്ളതിനേക്കാൾ സാവധാനത്തിൽ വളരുന്നു. അതേ തത്വത്തിൽ, നാം ആത്മാവിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുന്നത് ജഡത്തിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുന്നതിനേക്കാൾ സാവധാനത്തിലാണ് പൊതുവേ വളരുന്നത്. അതുകൊണ്ടാണ് ആത്മാവിങ്കലേക്ക് വിതയ്ക്കുന്നതിൽ മടുത്തുപോകരുത് എന്ന് പൗലോസ് നമ്മെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നത്.

ക്രിസ്തു "നമുക്കുവേണ്ടി ദൈവത്തിന് സൗരഭ്യവാസനയുള്ള വഴിപാടും യാഗവുമായി തന്നെത്താൻ ഏൽപ്പിച്ചു" എന്ന് പൗലോസ് പറയുന്നു [എഫെ. 5:2]. ബൈബിളിൽ വഴിപാടും യാഗവും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമുണ്ട്. വഴിപാട് ദൈവവുമായുള്ള കൂട്ടായ്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണ്. എന്നാൽ, യാഗം, പാപത്തിൽ നിന്നുള്ള വീണ്ടെടുപ്പിന് വേണ്ടിയാണ്.നമുക്ക് ദൈവവുമായി കൂട്ടായ്മയുണ്ടാകേണ്ടതിന് വഴിപാടായും, നമ്മെ പാപത്തിൽ നിന്ന് വീണ്ടെടുക്കേണ്ടതിന് യാഗമായും, ക്രിസ്തു നമുക്കുവേണ്ടി തന്നെത്തന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു. നമ്മെ സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ട്, ക്രിസ്തു നമ്മുക്കുവേണ്ടി തന്നെത്താൻ ഏല്പിച്ചു. ഇത് നമ്മുക്കുവേണ്ടിയായിരുന്നു, എന്നാൽ ഇത് ദൈവത്തിന് ഒരു സൗരഭ്യവാസനയായിരുന്നു. അവന്റെ മാതൃക പിന്തുടരുന്നതിൽ, സ്നേഹത്തിലുള്ള നമ്മുടെ നടപ്പ് മറ്റുള്ളവർക്കുവേണ്ടി മാത്രമായിരിക്കരുത്, പിന്നെയോ ദൈവത്തിന് ഒരു സൗരഭ്യവാസനയായിരിക്കുകയും വേണം.

സ്നേഹവും വെളിച്ചവും യഥാർത്ഥത്തിൽ ദൈവം താൻതന്നെയാണ്; അവ ദൈവത്തിന്റെ ആളത്തവും അവന്റെ സാരാംശവുമാണ് (1 യോഹ. 4:8; 1:5). കൃപയും യാഥാർഥ്യവും പിതാവായ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് വരുന്നു, എന്നാൽ സ്നേഹവും വെളിച്ചവും പിതാവായ ദൈവമാണ്. ഒന്നാമതായി, നാം കർത്താവായ യേശുവിൽ വിശ്വസിക്കുകയും കൃപയും സത്യവും പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പിന്നീട് കൃപയും സത്യവും ആസ്വദിക്കുന്നതിലൂടെ, നാം കൃപയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും ഉറവിടമായ, സ്നേഹവും വെളിച്ചവുമായ പിതാവായ ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവരപ്പെടുന്നു.

ക്രിസ്തു വന്നപ്പോൾ കൃപയും യാഥാർഥ്യവും അവനോടുകൂടെ വന്നു എന്ന് യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷം വെളിപ്പെടുത്തുന്നു (1:17); കൃപ ദിവ്യ സ്നേഹത്തിൽ നിന്നും വന്നു, അതുപോലെ യാഥാർഥ്യം ദിവ്യ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്നും വന്നു. യോഹന്നാന്റെ ഒന്നാം ലേഖനത്തിൽ ആകട്ടെ, നാം ക്രിസ്തുവിനെ കൈക്കൊള്ളുകയും, അവനുമായി കൂട്ടായ്മ ചെയ്യുകയും, കൃപയാലും യാഥാർഥ്യത്താലും ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അവൻ നമ്മെ പിതാവുമായുള്ള കൂട്ടായ്മയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നു എന്ന് വെളിപ്പെടുത്തുന്നു; പിതാവിന്റെ സന്നിധിയിൽ നാം അവന്റെ സ്നേഹത്തെ കൃപയുടെ ഉറവിടമായും അവന്റെ വെളിച്ചത്തെ സത്യത്തിന്റെ ഉറവിടമായും സ്പർശിക്കുന്നു.

നാം കർത്താവായ യേശുവിനെ സ്വീകരിച്ചപ്പോൾ നാം ജീവൻ പ്രാപിക്കുകയും, ഇപ്പോൾ നാം കൃപയും സത്യവും ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ജീവൻ നമ്മെ ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവന്ന് അവന്റെ സ്നേഹവും വെളിച്ചവും ആസ്വദിക്കുവാൻ ഇടയാക്കുന്നു. ആദ്യം, നാം, കൃപയും സത്യവും പ്രാപിക്കുവാൻ ദൈവം നമ്മിലേക്ക് വന്നു. ഇപ്പോൾ നാം പിതാവിങ്കലേക്ക് തിരികെ പോകുകയും കൃപയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും ഉറവിടമായ അവനുമായി ബന്ധപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു, ഈ ഉറവിടം സ്നേഹവും വെളിച്ചവുമാണ്. അതുകൊണ്ട്, ദിവ്യജീവന്റെ കൂട്ടായ്മയിൽ നാം ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവരപ്പെടുകയും കൃപയുടെ ഉറവിടമായി അവന്റെ സ്നേഹവും, സത്യത്തിന്റെ ഉറവിടമായി അവന്റെ വെളിച്ചവും നാം ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

യോഹന്നാന്റെ ലേഖനം അവന്റെ സുവിശേഷത്തിന്റെ തുടർച്ചയാണ്. യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ, നാം തന്റെ മക്കളായിത്തീരേണ്ടതിന് ദൈവം പുത്രനിൽ നമ്മിലേക്ക് കൃപയും സത്യവുമായി വരുന്നു; യോഹന്നാന്റെ ലേഖനത്തിൽ, മക്കളായ നാം, പിതാവിന്റെ സ്നേഹത്തിലും വെളിച്ചത്തിലും പങ്കുചേരുവാൻ പിതാവിന്റെ ജീവന്റെ കൂട്ടായ്മയിൽ അവനിലേക്ക് പോകുന്നു. ആദ്യത്തേത്, യാഗപീഠത്തിൽ നമ്മുടെ ആവശ്യം നിറവേറ്റുവാൻ, ദൈവം പ്രാകാരത്തിലേക്ക് പുറത്തു വരുന്നതായിരുന്നു (ലേവ്യ. 4:28-31); രണ്ടാമത്തേത്, പെട്ടകത്തിൽ വച്ച് അവനെ സന്ധിക്കുവാൻ നാം അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതാണ് (പുറ. 25:22). ദിവ്യജീവന്റെ അനുഭവത്തിൽ ഇത്, മുന്നേറിയതും, ആഴമേറിയതുമാണ്. യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ, പുത്രനിലേക്ക് വിശ്വസിക്കുന്നതിലൂടെ ദിവ്യജീവൻ പ്രാപിച്ചതിന് ശേഷം, യോഹന്നാന്റെ ലേഖനത്തിൽ, ഈ ജീവന്റെ കൂട്ടായ്മയിലൂടെ ഈ ജീവനെ ആസ്വദിക്കുവാൻ നാം മുന്നേറണം.

[കൊലൊസ്സ്യർ 1:15-ൽ പൗലോസ് ക്രിസ്തുവിനെ] "അദൃശ്യനായ ദൈവത്തിന്റെ സ്വരൂപവും" എന്ന് പറയുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ സ്വരൂപത്തെ മനസ്സിലാക്കുവാനും നിർവചിക്കുവാനും അത്യന്തം പ്രയാസമാണ്. അദൃശ്യനായ ദൈവസ്വരൂപം എന്ന പ്രയോഗം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, ദൈവം അദൃശ്യനാണെങ്കിലും അവന്റെ സ്വരൂപം ദൃശ്യമാണെന്നാണ്. അദൃശ്യനായ ദൈവത്തിന് ദൃശ്യമായ ഒരു സ്വരൂപമുണ്ട്, ഈ സ്വരൂപം ക്രിസ്തുവാണ് (യോഹ. 1:18). ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ സ്വരൂപമായിരിക്കുന്നത് അവൻ ദൈവം എന്താണെന്നതിന്റെ ആവിഷ്കാരമാണ് എന്നതിനെ അർത്ഥമാക്കുന്നു. ദൈവം അദൃശ്യനാണെങ്കിലും, ഒരു ജീവനുള്ള വ്യക്തിയാൽ, അതായത്, ദൈവപുത്രനായ യേശുക്രിസ്തുവിനാൽ അവൻ ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നു.