[പ്രവൃ. 19:21b പറയുന്നു "പൗലൊസ്... തന്റെ ആത്മാവിൽ നിശ്ചയിച്ചു"]. നിശ്ചയിക്കുന്നത് അല്ലെങ്കിൽ ഒരു തീരുമാനം എടുക്കുന്നത് എപ്പോഴും നമ്മുടെ ഇച്ഛ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടാണെന്ന് നാം ചിന്തിച്ചേക്കാം. എന്നാൽ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ നിശ്ചയിക്കുകയും തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുകയും ചെയ്യണം. അപ്പോൾ നാം ആത്മിക മനുഷ്യർ ആയിരിക്കും.

നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ കാര്യങ്ങൾ ഗ്രഹിക്കേണ്ടതുമുണ്ട്. [മർക്കൊ 2:8a പറയുന്നു "ഉടനെ യേശു തന്റെ ആത്മാവിൽ, അവർ തങ്ങളിൽത്തന്നെ ഇപ്രകാരം വാദിക്കുന്നു എന്ന് പൂർണമായി അറിഞ്ഞുകൊണ്ട്"]. നമ്മുടെ കാഴ്ചയ്ക്കും ഗ്രാഹ്യത്തിനും അനുസരിച്ച് കാര്യങ്ങൾ നിരീക്ഷിക്കുന്നത് യഥാർത്ഥ ഗ്രഹിക്കലല്ല. ശരിയായ ഗ്രഹിക്കൽ എന്നത് നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്തുകൊണ്ട് കാര്യങ്ങളിലൂടെ കാണുവാനും കാര്യങ്ങളെ സമഗ്രമായി അറിയുവാനും കഴിയുന്നതാണ്.

നമ്മുടെ യോഗങ്ങൾ ആത്മാവിന്റെ വ്യായാമത്താൽ നിറഞ്ഞതായിരിക്കണം. നാം ഒന്നിച്ചു കൂടിവരുമ്പോൾ, പാടുന്നതിന് മുമ്പ്, പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, വായിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നതിന് മുമ്പ്, നാമെല്ലാവരും നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യണം. നമ്മുടെ എല്ലാ യോഗങ്ങളിലും ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു ആരാധിക്കുന്ന ആത്മാവ് ഉണ്ടായിരിക്കണം. എല്ലാ വിശുദ്ധന്മാരും തങ്ങളുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുവാൻ ഉണരണം. കേവലം ഔപചാരികമായ രീതിയിൽ പാടുന്നതിനെയും, വായിക്കുന്നതിനെയും, അല്ലെങ്കിൽ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതിനെയും ആശ്രയിക്കാതെ, നമ്മുടെ ആത്മാവ് ദൈവത്തെ നേരിട്ട് ആരാധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഒരു യോഗത്തിൽ നാം അനേകം പാട്ടുകൾ പാടിയേക്കാം, എന്നാൽ ആരാധന കൂടാതെയാകും അത് ചെയ്യുന്നത്. നാം ബൈബിളിലെ അനേകം വാക്യങ്ങൾ പോലും വായിച്ചേക്കാം, എന്നാൽ ആരാധന കൂടാതെയാകും അത് ചെയ്യുന്നത്. നാം ആരാധന കൂടാതെ പ്രാർത്ഥിക്കുക പോലും ചെയ്തേക്കാം. അനേകം ക്രിസ്തീയ ശുശ്രൂഷകൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നവയിൽ പാട്ടും, ബൈബിൾ വായനയും, പ്രസംഗവും, ആശീർവാദവുമൊക്കെ ഉണ്ട്, എന്നാൽ ഇവയെല്ലാം ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യാതെയാണ് നടത്തുന്നത്. ആരാധനയില്ല, കാരണം ആരും തങ്ങളുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുന്നില്ല.

യോഹന്നാൻ 4:24 അനുസരിച്ച്, നമ്മുടെ ആത്മാവ് നമ്മുടെ ആരാധനയുടെ ഉപാധിയായിരിക്കണം. ആത്മാവായ ദൈവത്തെ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിലും നമ്മുടെ ആത്മാവിനാലും ആരാധിക്കണം. അനേകം വിശുദ്ധന്മാർ കൂടിവരുവാൻ യോഗത്തിന് വരുന്നു, എന്നാൽ അവർ ആരാധിക്കുവാൻ വരുന്നില്ല. കർത്താവ് ആഗ്രഹിക്കുന്ന യഥാർത്ഥ ആരാധന അർപ്പിക്കാതെ നാം യോഗത്തിന്റെ ഔപചാരികതയിലൂടെ കടന്നുപോയേക്കാം. ആരാധിക്കുക എന്നത് നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുന്നതാകുന്നു. എപ്പോഴൊക്കെ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുവാൻ തുടങ്ങുന്നുവോ, അപ്പോൾ ആരാധന ആരംഭിക്കുന്നു. നാം ഒരു പാട്ടു പാടുമ്പോഴോ പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോഴോ നമ്മുടെ ആരാധന ആരംഭിക്കുന്നുവെന്ന് നാം ചിന്തിച്ചേക്കാം. എന്നാൽ നമ്മുടെ ആത്മാവ് ഉണരുകയും വ്യായാമം ചെയ്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ നമ്മുടെ ആരാധന വാസ്തവത്തിൽ ആരംഭിക്കുന്നു.

മനുഷ്യന്റെ കാര്യങ്ങളെ അറിയുവാൻ, നമുക്ക് നമ്മുടെ മനസ്സിനെ ആശ്രയിക്കുവാൻ കഴിയില്ല. മനുഷ്യന്റെ കാര്യങ്ങളെ മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിനു മാത്രമേ അറിയുവാൻ കഴിയൂ എന്ന് 1 കൊരിന്ത്യർ 2:11a പറയുന്നു. നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ എങ്ങനെ വ്യായാമം ചെയ്യാമെന്ന് നമുക്കറിയില്ലെങ്കിൽ, നമുക്ക് ആളുകളെ അറിയുവാൻ കഴിയില്ല. ആളുകളെ അറിയുവാൻ, നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യണം. ഒരു വ്യക്തി നമ്മുടെ അടുക്കൽ വന്ന് നമ്മോട് എന്തെങ്കിലും സംസാരിക്കുമായിരിക്കാം, എന്നാൽ അവന്റെ വാക്കിനനുസരിച്ച് നമ്മുടെ മനസ്സുകൊണ്ട് മാത്രം അവനെ മനസ്സിലാക്കിയാൽ നാം വഞ്ചിക്കപ്പെടും. അവന്റെ ആത്മാവിനെയും അവന്റെ വാക്കിന് പിന്നിലെ ഉദ്ദേശ്യത്തെയും അറിയുവാൻ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യണം.

ദിവ്യ ജീവനായി തന്നെത്തന്നെ നമ്മിലേക്ക് പകരുന്നതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയുള്ള ത്രിയേക ദൈവത്തിന്റെ പകർച്ചയുടെ ഒരു പൂർണ്ണ ചിത്രം റോമർ 8:6-11 നമുക്ക് നൽകുന്നു. ഒന്നാമതായി, അവൻ തന്നെത്തന്നെ നമ്മുടെ ആത്മാവിലേക്ക് പകരുന്നു; പിന്നീട് അവൻ നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്ക് വ്യാപിക്കുന്നു; അവസാനമായി, അവൻ നമ്മുടെ മർത്യശരീരത്തിൽ എത്തിച്ചേരുന്നു. അപ്പോൾ നമ്മുടെ മുഴുവൻ ആളത്തവും ദിവ്യ ജീവനാൽ സാന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ, ഈ ദിവ്യ ജീവൻ, തന്നെത്തന്നെ പകരുന്ന ത്രിയേക ദൈവം തന്നെയാണ്.

കർത്താവ് പാർസിരാജാവായ കോരെശിന്റെ ആത്മാവിനെ ഉണർത്തി എന്ന് എസ്രാ 1:1 പറയുന്നു. തുടർന്ന് 5-ാം വാക്യം, ദൈവം യെരൂശലേമിലുള്ള തന്റെ ഭവനം പണിയുവാൻ കയറിപ്പോകുവാൻ യിസ്രായേല്യരിൽ ശേഷിപ്പുള്ളവരുടെ ആത്മാവിനെ ഉണർത്തി എന്ന് പറയുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ താൽപര്യത്തിനായി നമ്മുടെ ആത്മാവ് ഉണർത്തപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. മറ്റുള്ളവർ നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ഉണർത്തുവാൻ നാം കാത്തിരിക്കരുത്. പകരം, നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്തുകൊണ്ട് നാം തന്നെ നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ഉണർത്തണം (താരതമ്യം ചെയ്യുക. 2 തിമൊ. 1:6-7). ഒരു വശത്ത്, കർത്താവാണ് നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ഉണർത്തുന്നവൻ, എന്നാൽ നാം നിഷ്ക്രിയരായിരിക്കരുത്. നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ഉണർത്തുവാൻ നാം തന്നെ കർത്താവുമായി സഹകരിക്കണം.

മുൻകാലങ്ങളിൽ നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യാതെ നാം പലതവണ പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ നാം എല്ലാ സമയത്തും നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ പ്രാർത്ഥിക്കണമെന്ന് എഫെസ്യർ 6:18 പറയുന്നു. പ്രാർത്ഥനയുടെ കഴിവെന്ന നിലയിൽ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ഉപയോഗിക്കണം. നമ്മുടെ കണ്ണുകളെ വ്യായാമം ചെയ്തുകൊണ്ട് നമുക്ക് കേൾക്കുവാനോ നമ്മുടെ കാതുകൾ ഉപയോഗിച്ച് മണക്കുവാനോ കഴിയില്ല. കേൾക്കുവാനും മണക്കുവാനും നാം ശരിയായ കഴിവ് ഉപയോഗിക്കണം. അതുപോലെ, നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥനയുടെ ശരിയായ കഴിവ് എന്ന നിലയിൽ നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്തുകൊണ്ട് നാം പ്രാർത്ഥിക്കണം. നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കുവാനുള്ള കഴിവ് നമ്മുടെ മനസ്സോ വികാരമോ അല്ല, മറിച്ച് നമ്മുടെ ആത്മാവാണ്.

നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുവാനുള്ള വഴിയാണ് പ്രാർത്ഥന, എന്നാൽ അനേകം ക്രിസ്ത്യാനികൾ അവരുടെ ആത്മാവുകൊണ്ട് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നില്ല. അവർ കേവലം അവരുടെ വായും വികാരത്തോടുകൂടിയ മനസ്സും ഉപയോഗിച്ച് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. അവർ പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ അവരുടെ ആത്മാവിനെ ഉപയോഗിക്കുന്നില്ല. ഒരു വ്യക്തി തനിക്കുവേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുവാൻ മറ്റൊരു വ്യക്തിയോട് ആവശ്യപ്പെടുമ്പോൾ, അവൻ ഒരുപക്ഷേ അവന്റെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യാതെ, അവന്റെ മനസ്സിനും വികാരത്തിനും അനുസരിച്ച് കേവലം അവന്റെ വായ് തുറന്നേക്കാം. ഇന്നുള്ള അനേകം ക്രിസ്ത്യാനികളും കർത്താവിനോട് കൃത്യം ഇതേ രീതിയിലാണ് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്. അവർ അവരുടെ ആത്മാവിനെ ഉപയോഗിക്കുന്നില്ല.