1 പത്രൊസ് 3:4 അനുസരിച്ച്, ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ ഭാഗം, ഏറ്റവും ആകർഷകമായ അലങ്കാരം സൗമ്യതയും ശാന്തതയുമുള്ള ആത്മാവാകുന്നു. ഇത് ഹൃദയത്തിന്റെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മനുഷ്യനാണ്. നമ്മുടെ ആത്മാവ് നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലെ ഏറ്റവും ആഴമേറിയ ഭാഗമാണെന്ന് ഈ കാര്യം കാണിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട്, നാം ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ മനോഹരമായിരിക്കുവാൻ പോകുന്നുവെങ്കിൽ, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്ന് നാം മനോഹരമായിരിക്കണം. നാം വെറുതെ ബാഹ്യമായി, ശാരീരികമായ രീതിയിൽ മനോഹരമായിരിക്കരുത്. ഈ മനുഷ്യൻ മനുഷ്യന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ അവൻ ദൈവത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നില്ല, കാരണം അങ്ങനെയുള്ള ഒരു മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ, അതായത്, സൗമ്യതയും ശാന്തതയുമുള്ള ആത്മാവ്, ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ മനോഹരമായതാണ്.

ആത്മികരായ വ്യക്തികൾ ദൈവത്തിന്റെ ആത്മാവിനോട് ഏകോപിച്ചുകൊണ്ട് തങ്ങളുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുന്നവരാണ്. ഇവിടെ ഇഴുകിച്ചേർന്ന ആത്മാവിൽ, നാം ക്രിസ്തുവിനെ ഉപരിപ്ലവമായ രീതിയിലല്ല, മറിച്ച് ദൈവത്തിന്റെ ആഴങ്ങളായും, ദൈവത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ തന്നെയും ആസ്വദിക്കുന്നു. കണ്ണ് കണ്ടിട്ടില്ലാത്തതും, ചെവി കേട്ടിട്ടില്ലാത്തതും, മനസ്സ് ചിന്തിച്ചിട്ടില്ലാത്തതും, ഹൃദയം ഒരിക്കലും സങ്കൽപിച്ചിട്ടില്ലാത്തതുമായ ഒരു രീതിയിൽ നാം അവനെ ആസ്വദിക്കുന്നു. നാം സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടുള്ളതിനെല്ലാം അതീതമായ ഒരു രീതിയിൽ നാം ക്രിസ്തുവിനെ ആസ്വദിക്കുന്നു.

റോമറിൽ മനസ്സിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്ന നാലാമത്തെ ഇടം 12:2 ആകുന്നു, അത് മനസ്സിന്റെ പുതുക്കത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു. [റോമർ 8-ൽ കാണുന്ന] അങ്ങനെയുള്ള ആശ്രയിക്കുന്ന ഒരു മനസ്സ് പുതുക്കപ്പെടണം. അങ്ങനെ, റോമറിൽ നാം നിരാകരിക്കപ്പെട്ട മനസ്സ്, അന്വേഷിക്കുന്ന മനസ്സ്, ആശ്രയിക്കുന്ന മനസ്സ്, ഒടുവിൽ പുതുക്കപ്പെടുന്ന മനസ്സ് എന്നിവ കാണുന്നു. നമുക്ക് പുതുക്കപ്പെട്ട ഒരു മനസ്സ് ഉണ്ടായിരിക്കുവാൻ, ആത്മാവിനെ ആശ്രയിക്കുകയും അവലംബിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു മനസ്സ് നമുക്ക് ആവശ്യമാണ്.

ആത്മികനായിരിക്കുക എന്നതുകൊണ്ട് എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് എന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയാമോ? ആത്മികനായിരിക്കുക എന്നാൽ നിങ്ങളുടെ ആളത്തത്തിൽ രണ്ട് ആത്മാക്കളും ഒരുമിച്ച് ഇഴുകിച്ചേർന്നിരിക്കുക എന്നതാണ്. ആത്മികനായിരിക്കുക എന്നത്, നിങ്ങളുടെ ആത്മാവ്, അതായത് വീണ്ടുംജനിപ്പിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവ്, ദൈവത്തിന്റെ ആത്മാവുമായി ഇഴുകിച്ചേർന്ന് ഒരു ആത്മാവായിത്തീരുക എന്നതാണ്. ആത്മികരായ വ്യക്തികൾ ഈ ഇഴുകിച്ചേർന്ന ആത്മാവിൽ ജീവിക്കുന്നു. നിങ്ങൾ ഇഴുകിച്ചേർന്ന ആത്മാവിലായിരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം, നിങ്ങൾ ആത്മികരാണ്, കൂടാതെ നിങ്ങൾക്ക് ആത്മിക വിവേചനവും, ആത്മിക ജ്ഞാനവും, ആത്മിക വ്യാഖ്യാനവും ഉണ്ട്. നിങ്ങൾക്ക് മനുഷ്യന്റെ കാര്യങ്ങളെയും ദൈവത്തിന്റെ കാര്യങ്ങളെയും ആത്മികമായി വിവേചിക്കുവാൻ കഴിയും.

നമ്മുടെ ആത്മാവ് [മനുഷ്യാത്മാവ്] കർത്താവിന്റെ ദീപമാണെന്നും, അത് നമ്മുടെ എല്ലാ അന്തർഭാഗങ്ങളെയും ശോധന ചെയ്യുന്നുവെന്നും സദൃശ്യവാക്യങ്ങൾ 20:27 പറയുന്നു. മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിൽ ദൈവത്തിന്റേതായ ഒരു കാര്യം ഉണ്ടെന്നും, അത് ദൈവത്തിന്റെ ദീപമായിരിക്കുവാനുള്ള മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവാണെന്നും ഇത് കാണിക്കുന്നു. തീർച്ചയായും, ദീപത്തിൽ വെളിച്ചമുണ്ട്, അതിനാൽ ഇവിടെയുള്ള സൂചന വളരെ അർത്ഥവത്താണ്. മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിൽ അങ്ങനെയൊരു ദീപമുണ്ട്, എന്നാൽ ദീപത്തിന് വെളിച്ചം ആവശ്യമാണ്, ആ വെളിച്ചം ദൈവമാകുന്നു. മനുഷ്യനുള്ളത് വെറുമൊരു ശൂന്യമായ ദീപമാണ്. പ്രകാശിക്കുവാൻ ദീപത്തിന് വെളിച്ചം ആവശ്യമാണ്.

വീണുപോയ മനസ്സിനെ ഒരു അംഗീകാരമില്ലാത്ത മനസ്സ്, വഷളായ ഒരു മനസ്സായിട്ടാണ് റോമർ 1:28-ൽ സംസാരിക്കുന്നത്. വഷളായ മനസ്സ് എന്നത് ദൈവത്തെ നിരാകരിക്കുന്നതും ദൈവത്താൽ നിരാകരിക്കപ്പെട്ടതുമായ ഒന്നാണ്. വീണുപോയ അവസ്ഥയിൽ അതായിരുന്നു നമ്മുടെ പ്രാരംഭത്തിലെ മനസ്സ്. 7-ാം അധ്യായത്തിൽ മനസ്സ് മേലാൽ വഷളായ ഒന്നല്ല, എന്നാൽ അത് ഇപ്പോഴും സ്വതന്ത്രമാണ്. കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുവാനുള്ള ഹൃദയവും ആഗ്രഹവും ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും ആശ്രയിക്കുവാൻ ഒരു ഭർത്താവില്ലാത്ത ഒരു വിധവയെപ്പോലെ അത് ജീവിക്കുന്നു. റോമർ 8-ലും മനസ്സിനെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നു, എന്നാൽ ഇവിടെയുള്ള മനസ്സ് ആത്മാവിൽ ഉറപ്പിച്ച ഒന്നാണ്. ഇപ്പോൾ വിധവയായ മനസ്സ് ഒരു പുതിയ ഭർത്താവിനെ വിവാഹം കഴിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇത് കേവലം അന്വേഷിക്കുന്ന ഒരു മനസ്സല്ല, മറിച്ച് വിവാഹിതയായ ഒരു മനസ്സാണ്, ആത്മാവിനെ വിവാഹം കഴിച്ച ഒരു മനസ്സാണ്.

ആത്മാവിൽ ഉറപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന മനസ്സ് ജീവനാകുന്നു എന്ന് റോമർ 8:6 പറയുന്നു. ആത്മാവിനെ ഭർത്താവിനോടും, മനസ്സിനെ ഭാര്യയോടും ഉപമിക്കാം. ഭാര്യയായ മനസ്സ് എപ്പോഴും ഭർത്താവായ ആത്മാവിനെ ആശ്രയിക്കണം. മനസ്സ് എപ്പോഴും ആത്മാവിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കണം. ഭാര്യയും ഭർത്താവും യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു ദമ്പതികളായിരിക്കുന്നതുപോലെ, മനസ്സും ആത്മാവും യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു ഘടകമാണ്. അവ മേലാൽ വേർപെട്ടതല്ല.

ജഡാവതാരത്തിൽ കർത്താവായ യേശു ദൈവത്തെ മനുഷ്യനിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. ഇപ്പോൾ പുനരുത്ഥാനത്തിൽ അവൻ മനുഷ്യനെ ദൈവത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്നു. ജഡാവതാരം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എങ്കിൽ, ദൈവത്തിന്റെയും മനുഷ്യന്റെയും ഇഴുകിച്ചേരൽ പകുതി മാത്രമേ നിവർത്തിയാകുമായിരുന്നുള്ളൂ. ദൈവം മനുഷ്യനിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു, എന്നാൽ മനുഷ്യൻ അതുവരെ ദൈവത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നാൽ, കർത്താവായ യേശുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിനു ശേഷം ദൈവത്തിന്റെയും മനുഷ്യന്റെയും ഇഴുകിച്ചേരൽ പൂർണ്ണമായി; ദൈവം മനുഷ്യനിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചിരുന്നു, മനുഷ്യൻ ദൈവത്തിലേക്കും പ്രവേശിച്ചിരുന്നു. ജഡാവതാരത്തിൽ കർത്താവായ യേശു ദൈവത്തെ മനുഷ്യനിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. പുനരുത്ഥാനത്തിൽ അവൻ മനുഷ്യനെ ദൈവത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു.

ജീവൻ എന്നത് നല്ല പെരുമാറ്റമല്ല. ജീവൻ ക്രിസ്തുവാണ്. ഏതൊരു നന്മയും, ആ നന്മ എത്ര ഉന്നതമോ ശ്രേഷ്ഠമോ ആയിരുന്നാലും അത് ജീവനല്ല. ജീവൻ ഒരു വ്യക്തിയാണ്. ജീവൻ ക്രിസ്തു തന്നെയാണ്.

പിതാവും പുത്രനും രണ്ട് വ്യക്തികളാണെങ്കിലും, അവർക്ക് ഒരു ജീവനും ഒരു ജീവിതവും മാത്രമേയുള്ളൂ. പിതാവിന്റെ ജീവൻ പുത്രന്റെ ജീവനാണ്, പുത്രന്റെ ജീവിതം പിതാവിന്റെ ജീവിതമാണ്. ഇങ്ങനെ പിതാവിനും പുത്രനും ഒരു ജീവനും ഒരു ജീവിതവുമുണ്ട്. ക്രിസ്തുവിനും നമുക്കും ഇതേ തത്ത്വം തന്നെയാണ്. ഇന്ന് നമുക്കും ക്രിസ്തുവിനും ഒരു ജീവനും ഒരു ജീവിതവുമുണ്ട്. പുത്രന്റെ ജീവൻ നമ്മുടെ ജീവനായിത്തീരുന്നു, നമ്മുടെ ജീവിതം അവന്റെ ജീവിതമായിത്തീരുന്നു. ക്രിസ്തുവുമായി ഐക്യത്തിൽ ജീവിക്കുക എന്നതിനർത്ഥം ഇതാണ്.