[ഭാഗം 2] നാം ക്രിസ്ത്യാനികളായിരിക്കുന്നിടത്തോളം കാലം, ജീവിതകാലം മുഴുവൻ നാം ദൈവത്തെ സേവിക്കണം. ഒരു വ്യക്തി തന്നെത്താൻ സമർപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ ഉടൻ, ആ നിമിഷം മുതൽ കർത്താവിൻ്റെ ആവശ്യകതയ്ക്കാണ് പ്രഥമസ്ഥാനം എന്ന് അവൻ തിരിച്ചറിയണം. ദൈവത്തിനുള്ള സേവനം ഒരുവന്റെ ആജീവനാന്ത നിയോഗമായിത്തീരുന്നു. അവൻ നമ്മളോട് കൃപയുള്ളവനായിരിക്കുവാനും, അവനോടുള്ള നമ്മുടെ സേവനം നമ്മുടെ നിയമാനുസൃതമായ കർത്തവ്യമാണ് എന്ന് അവൻ നമ്മെ കാണിക്കുവാനും ഇടയാകട്ടെ. നാം ഇനിമേൽ കർത്താവിനെ സേവിക്കുന്നവരാണ് എന്ന് ഓരോ വിശ്വാസിക്കും നാം കാണിച്ചുകൊടുക്കണം. ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന നിലയിൽ, നമുക്ക് ഇനി ഒരുകാര്യത്തിലും അയഞ്ഞവരായിരിക്കുവാൻ കഴിയില്ല എന്ന് നാം തിരിച്ചറിയണം. നമ്മുടെ തൊഴിലിനോട് നാം വിശ്വസ്തരും സമർപ്പിതരും ആയിരിക്കേണ്ടതില്ലെന്നോ, നമുക്ക് നിഷ്ക്രിയരായിക്കുവാൻ കഴിയുമെന്നോ അല്ല ഞാൻ പറയുന്നത്. ഇതല്ല ഞാൻ അർഥമാക്കുന്നത്. നമ്മുടെ തൊഴിലിൽ നാം ഇപ്പോഴും വിശ്വസ്തരും ഗൗരവമുള്ളവരും ആയിരിക്കണം. എന്നാൽ ദൈവമുമ്പാകെ, നമ്മുടെ മുഴുവൻ ജീവിതവും ദൈവത്തിനുള്ള നമ്മുടെ സേവനത്തിലേക്ക് നയിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് നാം കാണണം. ദൈവത്തിൻ്റെ ഹിതത്തെ അനുസരിക്കുവാനും അവനെ പ്രസാദിപ്പിക്കുവാനുമുള്ള ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണ് നാം എല്ലാം ചെയ്യുന്നത്. ഇതാണ് സമർപ്പണത്തിൻ്റെ യാഥാർഥ്യം. സമർപ്പണം എന്നത് നമുക്ക് ദൈവത്തിന് എത്രമാത്രം നൽകുവാൻ കഴിയും എന്നതിനെക്കുറിച്ചല്ല. അത് ദൈവത്താൽ അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നതിന്റെയും, അവനെ സേവിക്കുവാനുള്ള ആദരവ് പ്രദാനം ചെയ്യപ്പെടുന്നതിൻ്റെയും ഒരു കാര്യമാണ്. സമർപ്പണം ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് മാത്രമായി കരുതിവയ്ക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ്; അത് എല്ലാവർക്കും വേണ്ടിയുള്ളതല്ല. രക്ഷിക്കപ്പെട്ടവർക്ക്, കർത്താവിനുള്ളവർക്ക് മാത്രമേ തങ്ങളെത്തന്നെ സമർപ്പിക്കുവാൻ കഴിയൂ. "കർത്താവേ, നിൻ്റെ മുമ്പാകെ വരുവാനും നിന്നെ സേവിക്കുവാനും നീ എനിക്കു അവസരവും അവകാശവും തന്നിരിക്കുന്നുവല്ലൊ" എന്ന് നാം പറയുന്നതാണ് സമർപ്പണം എന്നതിൻ്റെ അർഥം. മറ്റുള്ളവരോട് തങ്ങളെത്തന്നെ സമർപ്പിക്കുവാൻ നാം യാചിക്കുന്നില്ല. സമർപ്പണം എന്നത് ദൈവത്തിന് ഒരു അനുകൂല്യം ചെയ്യുന്ന കാര്യമാണ് എന്ന് വിചാരിക്കുന്നത് തികച്ചും തെറ്റാണ്.