തിരുവനന്തപുരത്തുള്ള സഭ
ഉവ്വും, ആമേനും
2 കൊരി 1:19-20
2 കൊരി 1:19 എന്തെന്നാൽ ഞങ്ങൾ മുഖാന്തരം, ഞാനും സില്വാനൊസും തിമൊഥെയൊസും മുഖാന്തരം, നിങ്ങളുടെ ഇടയിൽ പ്രസംഗിച്ച, ദൈവപുത്രനായ യേശു ക്രിസ്തു ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും ആയിരുന്ന ില്ല, അവനിൽ ഞങ്ങളുടെ വാക്ക് ഉവ്വ് ആയിരിക്കുന്നു.
20 എന്തെന്നാൽ ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങൾ എത്ര ഉണ്ടെങ്കിലും, അവനിൽ ഉവ്വ് തന്നെ; അതുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ മുഖാന്തരം ദൈവത്തിന് മഹത്വം ഉണ്ടാകേണ്ടതിന്, അവൻ മുഖാന്തരം ദൈവത്തിന് ആമേൻ എന്നുതന്നെ.
CNT-യിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികൾ:
2 കൊരിന്ത്യർ 1:19-20-ൽ ക്രിസ്തുവിനെ ഉവ്വ് എന്നും ആമേൻ എന്നും അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
a. ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങൾ എത്ര ഉണ്ടെങ്കിലും, അവനിൽ ഉവ്വ് തന്നെ; അവൻ മുഖാന്തരം ആമേൻ എന്നുതന്നെ.
2 കൊരിന്ത്യർ 1:20-ൽ പൗലൊസ് പറയുന്നു: “ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങൾ എത്രയുണ്ടോ അതെല്ലാം അവനിൽ അതേ എന്നാകുന്നു; അതുകൊണ്ട് അവനിലൂടെ ദൈവത്തിനു മഹത്വത്തിനായി നമ്മിലൂടെ ആമേൻ എന്നും ആകുന്നു.” വിശ്വസ്തനായ ദൈവം വാഗ്ദത്തം ചെയ്തതും അപ്പൊസ്തലന്മാർ ആത്മാർഥമായ് പ്രസംഗിച്ചവനുമായ ക്രിസ്തു, ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും ആയിരുന്നില്ല, അവൻ മാറിയിട്ടില്ല, എന്തെന്നാൽ ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങൾ എത്ര ഉണ്ടെങ്കിലും, അവനിൽ ഉവ്വ് തന്നെ; ദൈവത്തിന് മഹത്വം ഉണ്ടാകേണ്ടതിന്, അവൻ മുഖാന്തരം ദൈവത്തിന് ആമേൻ എന്നുതന്നെ. ക്രിസ്തു ഉവ്വ് ആകുന്നു, ജഡാവതാരം ചെയ്ത ഉത്തരമാകുന്നു, നമുക്കുള്ള ദൈവത്തിന്റെ സകല വാഗ്ദത്തങ്ങളുടെയും നിവർത്തിയാകുന്നു.
പൗലൊസ് വിശുദ്ധന്മാർക്ക് ശുശ്രൂഷിച്ച ക്രിസ്തു ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും അല്ല. അവൻ ശുശ്രൂഷിച്ച ക്രിസ്തു എപ്പോഴും ഉവ്വ് എന്ന് ആകുന്നു. അവൻ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ ആമേനും ആകുന്നു. 20-ആം വാക്യത്തിലെ ആമേൻ, ക്രിസ്തുവിലൂടെ നാം ദൈവത്തിനു നൽകുന്ന ആമേനാണ് (cf. 1 കൊരി. 14:16). ക്രിസ്തുവാണ് ഉവ്വ്, ഈ ഉവ്വിനോടുള്ള ആമേൻ നാം ദൈവമുമ്പാകെ പറയുന്നു. മഹത്വത്തിനായി എന്ന പ്രയോഗത്തിന് “ദൈവത്തിന് മഹത്വം ഉണ്ടാകേണ്ടതിന്” എന്നാണ് അർത്ഥം. ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ സകല വാഗ്ദത്തങ്ങളുടെയും ഉവ്വ് ആകുന്നു, നിവർത്തിയാകുന്നു എന്ന വസ്തുതയോട് നാം ദൈവമുമ്പാകെ ആമേൻ പറയുമ്പോൾ, നമ്മിലൂടെ ദൈവം മഹത്വീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ക്രിസ്തു മഹത്തായ ഉവ്വും സാർവത്രികമായ ആമേനും ആകുന്നു.
2 കൊരിന്ത്യർ 1:20-ലെ "ഞങ്ങൾ" എന്നത് ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങളനുസരിച്ച് ക്രിസ്തുവിനെ പ്രസംഗിച്ച അപ്പൊസ്തലന്മാരെ മാത്രമല്ല, അപ്പൊസ്തലന്മാരുടെ പ്രസംഗമനുസരിച്ച് ക്രിസ്തുവിനെ സ്വീകരിച്ച വിശ്വാസികളെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ സകല വാഗ്ദത്തങ്ങളുടെയും മഹത്തായ ഉവ്വ് എന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തുവിന് നാം ആമേൻ പറയുമ്പോൾ നമ്മിലൂടെ ദൈവത്തിന് മഹത്വമുണ്ടാകുന്നു.
b. അവനെക്കുറിച്ചുള്ള അപ്പൊസ്തലന്മാരുടെ പ്രസംഗം അവനിൽ ഉവ്വ് എന്നാകുന്നു
2 കൊരിന്ത്യർ 1:17-18-ൽ പൗലൊസ് പറയുന്നു: “അതുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെ ഉദ്ദേശിച്ചതിൽ ഞാൻ ചാപല്യം കാണിച്ചുവോ? അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ വാക്ക് ഉവ്വ്, ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല, ഇല്ല എന്നും ആയിരിക്കേണ്ടതിന്, ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ, ജഡപ്രകാരമോ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്? എന്നാൽ ദൈവം വിശ്വസ്തനാകുന്നതുപോലെ, നിങ്ങളോടുള്ള ഞങ്ങളുടെ വചനം ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നുമല്ല.” ഇവിടെ പൗലൊസ് താൻ ചാപല്യം കാണിച്ചില്ല എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു; താൻ ഉവ്വിൽ നിന്ന് ഇല്ല എന്നതിലേക്കും ഇല്ല എന്നതിൽ നിന്ന് ഉവ്വിലേക്കും മാറിയിട്ടില്ല. കൂടാതെ, ദൈവം വിശ്വസ്തനാണെന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് താനോ തന്റെ സഹപ്രവർത്തകരോ തങ്ങൾ പ്രസംഗിച്ച വചനം ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നുമായിരുന്നില്ല എന്ന് അവൻ സ്വയം പ്രതിരോധിച്ചു. അതിനാൽ അവർ ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നുമുള്ള ചാപല്യമുള്ള വ്യക്തികളായിരുന്നില്ല. അവരുടെ ആളത്തം അവരുടെ പ്രസംഗത്തിനനുസരിച്ചായിരുന്നു. അവർ പ്രസംഗിച്ചതനുസരിച്ച് അവർ ജീവിച്ചു. 1:18-ലെ അപ്പൊസ്തലന്മാരുടെ പ്രസംഗത്തിന്റെ വചനം, അതായത് കൊരിന്ത്യരോടുള്ള അവരുടെ വചനം, ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ ദൂതായിരുന്നു (വാ. 19).
2 കൊരിന്ത്യർ 1:17-18, പൗലൊസ് വിശ്വസ്തനായ ദൈവവുമായി ഒന്നായിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വിശ്വസ്തനായിരിക്കുന്നതിൽ അവൻ ദൈവത്തെ പോലെയായിരുന്നു. കൊരിന്ത്യരോടുള്ള അവന്റെ വചനം, അവന്റെ ശുശ്രൂഷയുടെ വചനം, ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നുമായിരുന്നില്ല. പൗലൊസ് തന്റെ സ്വരം മാറ്റിയില്ല. ആദ്യമായി കൊരിന്ത്യരുടെ അടുത്ത് വന്നതുമുതൽ ഈ ലേഖനം എഴുതുന്നതുവരെ, അവന്റെ പ്രസംഗം ഒരേ സ്വരം മുഴക്കി. ശുശ്രൂഷയുടെ വചനത്തിൽ ഒരു മാറ്റവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
19-ആം വാക്യത്തിൽ പൗലൊസ് തുടരുന്നു: “എന്തെന്നാൽ ഞങ്ങൾ മുഖാന്തരം, ഞാനും സില്വാനൊസും തിമൊഥെയൊസും മുഖാന്തരം, നിങ്ങളുടെ ഇടയിൽ പ്രസംഗിച്ച, ദൈവപുത്രനായ യേശു ക്രിസ്തു ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും ആയിരുന്നില്ല, അവനിൽ ഞങ്ങളുടെ വാക്ക് ഉവ്വ് ആയിരിക്കുന്നു.” എന്തെന്നാൽ എന്നത്, മുമ്പിലത്തെ വാക്യത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന വിഷയത്തിന്റെ കാരണത്തെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ദൈവം, പ്രത്യേകിച്ച് ക്രിസ്തുവിനെ സംബന്ധിച്ച തന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങളിൽ, വിശ്വസ്തനാണ്, ഒരിക്കലും മാറ്റമില്ലാത്തവനാണ്. ആയതിനാൽ, അപ്പൊസ്തലന്മാർ ക്രിസ്തുവിനെ സംബന്ധിച്ച് പ്രസംഗിച്ച വചനം അപ്രകാരം തന്നെ ഒരിക്കലും മാറ്റമില്ലാത്തതായിരുന്നു. കാരണം, ദൈവം തന്റെ വിശ്വസ്ത വചനത്തിൽ വാഗ്ദാനം ചെയ്തവനും, അപ്പൊസ്തലന്മാർ തങ്ങളുടെ സുവിശേഷത്തിൽ പ്രസംഗിച്ചവനുമായ സാക്ഷാൽ ക്രിസ്തു ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും ആയിത്തീർന്നില്ല. പിന്നെയോ, അവനിൽ ഉവ്വ് എന്നായിരിക്കുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തങ്ങളനുസരിച്ച് അവർ പ്രസംഗിച്ച ക്രിസ്തു, ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും ആയിത്തീരാത്തതിനാൽ, അവനെ സംബന്ധിച്ച് അവർ പ്രസംഗിച്ച വചനവും ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും ആയിരുന്നില്ല. അവരുടെ പ്രസംഗം മാത്രമല്ല, അവരുടെ ജീവിതവും, ക്രിസ്തു എന്തായിരിക്കുന്നുവോ, അതിനൊത്തവണ്ണം ആയിരുന്നു. അവർ ക്രിസ്തുവിനെ പ്രസംഗിക്കുകയും അവനെ ജീവിക്കുകയും ചെയ്തു. അവർ ഉവ്വ് എന്നും ഇല്ല എന്നും പറയുന്ന മനുഷ്യർ ആയിരുന്നില്ല, പിന്നെയോ ക്രിസ്തുവിനെപ്പോലെ തന്നെയുള്ള മനുഷ്യർ ആയിരുന്നു.
അപ്പൊസ്തലന്മാരുടെ ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രസംഗം ഒരിക്കലും മാറിയില്ല; അതുപോലെ, ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ പ്രസംഗത്തിലും നാം നമ്മുടെ സ്വരം ഒരിക്കലും മാറ്റരുത്. ഈ ശുശ്രൂഷയിൽ ഞങ്ങളുടെ പ്രസംഗത്തിന്റെ സ്വരം ഒരിക്കലും മാറിയിട്ടില്ലെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുവാൻ കഴിയും. ഈ ശുശ്രൂഷ നിരവധി എതിർപ്പുകൾ നേരിട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ഇന്ന് ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ പ്രസംഗത്തിൽ നാം ഇപ്പോഴും അതേ സ്വരം തന്നെ മുഴക്കുന്നു. ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ പ്രസംഗത്തിൽ അവനിൽ ഉവ്വ് എന്ന് ആകുന്നു.
The Yes and the Amen
2 Corinthians 1:19-20
2 Co 1:19 For the Son of God, Jesus Christ, who was preached among you through us, through me and Silvanus and Timothy, did not become yes and no, but our word has become yes in Him.
20 For as many promises of God as there are, in Him is the Yes; therefore also through Him is the Amen to God, for glory through us to God.
Excerpts from the CNT:
In 2 Corinthians 1:19-20, Christ is presented as the Yes and the Amen.
a. Whatever Promises of God There Are, in Him Being the Yes; through Him Also Being the Amen
In 2 Corinthians 1:20 Paul says, “As many promises of God as there are, in Him is the Yes; therefore also through Him is the Amen to God, for glory through us to God.” Christ, whom the faithful God promised and whom the sincere apostles preached, did not become yes and no, did not change, because in Him is the Yes of all the promises of God, and through Him is the apostles’ and the believers’ Amen to God for His glory. Christ is the Yes, the incarnate answer, the fulfillment of all the promises of God to us.
The Christ whom Paul ministered to the saints is not yes and no. The Christ he ministered is always the Yes. He is also the Amen in the universe. The Amen in verse 20 is the Amen given by us through Christ to God (cf. 1 Cor. 14:16). Christ is the Yes, and we say Amen to this Yes before God. The phrase for glory means “for the glory of God.” When we say Amen before God to the fact that Christ is the Yes, the fulfillment, of all the promises of God, God is glorified through us. Christ is the great Yes and the universal Amen.
Us in 2 Corinthians 1:20 refers not only to the apostles, who preached Christ according to God’s promises, but also to the believers, who received Christ according to the apostles’ preaching. Through us there is glory unto God when we say Amen to Christ as the great Yes of all God’s promises.
b. The Apostles’ Preaching of Him Being Yes in Him
In 2 Corinthians 1:17-18 Paul says, “This therefore intending, did I then use fickleness? Or the things which I purpose, do I purpose according to the flesh, so that with me there [3189] should be Yes, yes and No, no? But as God is faithful, our word toward you is not yes and no.” Here Paul indicates that he did not use fickleness; he did not change from yes to no and from no to yes. Moreover, he defended himself and his co-workers by saying that God is faithful so that the word of their preaching was not yes and no. Hence, neither were they fickle persons of yes and no. Their being was according to their preaching. They lived according to what they preached. The word of the apostles’ preaching in 1:18, that is, their word toward the Corinthians, was their message concerning Christ (v. 19).
Second Corinthians 1:17-18 indicates that Paul was one with the faithful God. He was the same as God in being faithful. His word toward the Corinthians, the word of his ministry, was not yes and no. Paul did not change his tune. From the first time he came to the Corinthians until the writing of this Epistle, his preaching sounded the same note. There was no change at all in the word of the ministry.
In verse 19 Paul continues, “For the Son of God, Jesus Christ, who was preached among you through us, through me and Silvanus and Timothy, did not become yes and no, but our word has become yes in Him.” For introduces the reason for what is mentioned in the preceding verse. God is faithful, never changing, especially in regard to His promises concerning Christ. Hence, the word the apostles preached concerning Christ was likewise never changing, because the very Christ whom God promised in His faithful word and whom they preached in their gospel did not become yes and no. Rather, in Him is the Yes. Since the Christ whom they preached according to God’s promises did not become yes and no, the word they preached concerning Him was not yes and no. Not only their preaching but also their living was according to what Christ is. They preached Christ and lived Him. They were not men of yes and no but men who were the same as Christ.
The apostles’ preaching of Christ never changed; likewise, in our preaching concerning Christ, we should never change our tune. We can testify that the tune of our preaching in this ministry has never changed. Although we have encountered much opposition to this ministry, today in our preaching of [3190] Christ, we still sound the same note. Our preaching of Christ in Him is yes.
Reference Reading:
The Conclusion of the New Testament: Experiencing, Enjoying, and Expressing Christ, Volume 1 — Message 315 — Section 1 — Page [3188]