180 | Aspects of Christ

അഹരോനെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠനായവൻ

എബ്രായർ 4 മുതൽ 7 വരെ

CNT-യിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണികൾ:

എബ്രായർ 4 മുതൽ 7 വരെ അധ്യായങ്ങളിൽ, ഒരു മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ ഒരു മുൻകുറിയായ അഹരോനെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠനായവനാണ് ക്രിസ്തു എന്ന് നാം കാണുന്നു. കർത്താവായ യേശുവിനെ നമ്മുടെ അപ്പൊസ്തലനും (3:1), നമ്മുടെ സേനാപതി, നമ്മുടെ നായകനും (2:10), മോശെയെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠനും (3:3), അവന്റെ കൂട്ടാളികളായ നമ്മെ തേജസ്സിലേക്കും വിശ്രമത്തിലേക്കും കൊണ്ടുവരേണ്ടതിന്, നമ്മുടെ യഥാർഥ യോശുവയും (4:8) ആകുവാൻ തക്കവണ്ണം ഒന്നാമതായി ജഡാവതാരത്തിലൂടെ (2:14) ദൈവത്തിൽനിന്ന് നമ്മുടെ അടുക്കലേക്ക് അയയ്ക്കപ്പെട്ടു. പിന്നീട് ദൈവസന്നിധിയിൽ നമ്മെ വഹിക്കുന്നതിനും നമ്മുടെ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങൾക്കുംവേണ്ടി കരുതുന്നതിനുമായി നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായിരിക്കുവാൻ (2:17-18; 4:15) അവൻ പുനരുത്ഥാനത്തിലൂടെയും ആരോഹണത്തിലൂടെയും നമ്മുടെ അടുക്കൽനിന്ന് ദൈവത്തിന്റെ അടുക്കലേക്കു മടങ്ങിപ്പോയി (5:5-6).

മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ, ക്രിസ്തു തുടർമാനമായി അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്താണ്. നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതൻ യാഗപീഠത്തിൽ യാഗങ്ങൾ അർപ്പിക്കുകയോ, വിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് കാഴ്ചയപ്പം ഒരുക്കുകയോ, വിളക്കുകൾ തെളിക്കുകയോ, ധൂപം കത്തിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. അവൻ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്താണ്. മിക്ക ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കും യാഗപീഠത്തിലുള്ള ക്രിസ്തു, അതായത് ക്രൂശിൽ കിടക്കുന്ന ക്രിസ്തു മാത്രമേയുള്ളൂ. ക്രൂശിക്കപ്പെട്ട ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് നിരവധി ഗീതങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ചില ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് വിശുദ്ധസ്ഥലത്തുള്ള ക്രിസ്തു മാത്രമേ ഉള്ളൂ. അവരുടെ ആത്മികാന്വേഷണത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന നേട്ടം, കാഴ്ചയപ്പം ഒരുക്കുകയും വിളക്കു തെളിക്കുകയും ധൂപം കത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ക്രിസ്തുവാണ്. അവർക്ക് അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തിലെ മഹാപുരോഹിതനെ നഷ്ടമായി. ഇന്ന് നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതന്റെ മുഖ്യ പ്രവർത്തനം യാഗപീഠത്തിലോ വിശുദ്ധസ്ഥലത്തോ അല്ല, മറിച്ച് ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിധ്യവും ഷെക്കീന തേജസ്സും ഉള്ള അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്താണ്. അതെ, ഒരിക്കൽ അവൻ ക്രൂശിലായിരുന്നു, എന്നാൽ 1:3 വെളിപ്പെടുത്തുന്നതുപോലെ, ക്രൂശിലെ അവന്റെ വേല പൂർത്തിയായി. അതു വീണ്ടും പോയി ചെയ്യുവാൻ അവനോട് ഒരിക്കലും ആവശ്യപ്പെടരുത്. ഇപ്പോൾ, തന്റെ വേല പൂർത്തിയാക്കിയിട്ട് അവൻ സ്വർഗത്തിൽ ദൈവത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് ഇരിക്കുന്നു. ദൈവത്തോട് ഇതിലും അടുത്തുള്ള മറ്റൊരു സ്ഥലവുമില്ല. ഇപ്പോൾ ദൈവസന്നിധിയിൽ ഇരിക്കുന്ന ഈ ക്രിസ്തുവിന്റെ അടുത്തേക്ക് മുമ്പോട്ടുവരുന്നതിന് നമ്മെ സഹായിക്കുവാനാണ് എബ്രായലേഖനം എഴുതിയത്.

അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തുള്ളവനായ ക്രിസ്തു കേവലം നമ്മുടെ രക്ഷകനോ വീണ്ടെടുപ്പുകാരനോ അപ്പൊസ്തലനോ രക്ഷാനായകനോ അല്ല; അവൻ നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനാണ്. അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് അവൻ ദൈവത്തെ നമ്മിലേക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ പരിസ്ഥിതിയും ബലഹീനതകളും വിഷമങ്ങളും നമ്മെപ്പോലും മറന്ന്, ഇന്ന് യേശു ക്രിസ്തു അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനാണെന്ന് നാം ഓർക്കുക മാത്രം ചെയ്യുക. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു മഹാപുരോഹിതൻ നമുക്കുള്ളിടത്തോളം നമുക്കാവശ്യമുള്ളതെല്ലാം നമുക്കുണ്ട്.

പഴയനിയമമനുസരിച്ച്, മഹാപുരോഹിതൻ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് ദൈവസന്നിധിയിൽ ചെന്നപ്പോഴെല്ലാം, യിസ്രായേൽമക്കളുടെ പേരുകൾ കൊത്തിയിരുന്ന രണ്ടു ഗോമേദകക്കല്ലുകൾ തന്റെ ചുമലിൽ വഹിച്ചിരുന്നു (പുറ. 28:9-12). യിസ്രായേൽമക്കളുടെ പേരുകൾ കൊത്തിയിരുന്ന പന്ത്രണ്ട് വിലയേറിയ കല്ലുകൾ പതിപ്പിച്ച മാർപതക്കം അവൻ ധരിച്ചിരുന്നു (പുറ. 28:15-30). യിസ്രായേൽ ജനം മഹാപുരോഹിതന്റെ ചുമലിലും മാറിലും ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് ഇതു സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ചുമൽ ബലത്തെയും മാറ് സ്നേഹത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നതിനാൽ, ദൈവജനം മഹാപുരോഹിതന്റെ ബലത്തിന്മേലും സ്നേഹത്തിലും ആയിരുന്നു. മഹാപുരോഹിതൻ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തായിരുന്നപ്പോൾ ദൈവജനത്തെയെല്ലാം അവൻ തന്നോടുകൂടെ കൊണ്ടുപോയി., ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ, അവൻ അവിടെ ആയിരുന്നപ്പോൾ എല്ലാ ദൈവജനവും അവനോടുകൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതുപോലെ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തുള്ള നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തുവിനെ ദൈവം നോക്കുമ്പോൾ, നമ്മെ അവന്റെ തോളിന്മേലും മാറിലും അവൻ കാണുന്നു. ഈ ദർശനം നാം എത്രമാത്രം കാണേണ്ടതുണ്ട്! സ്വർഗത്തിൽ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തുള്ള നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതൻ ദൈവമുമ്പാകെ നമ്മെ വഹിക്കുകയും ധരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇപ്പോൾ നാം അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് അവന്റെ തോളിലും അവന്റെ മാറിലുമാണ്. അവിടെ നാം അവനോടുകൂടെ ദൈവത്തിന്റെ ഷെക്കീനാ തേജസ്സിലാണ്.

അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് ദൈവമുമ്പാകെ ക്രിസ്തു നമ്മെ വഹിക്കുമ്പോൾ, അവൻ നമ്മുടെ ആളത്തത്തിലേക്ക് ദൈവത്തെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നു. മുള്ളിനെ നീക്കിക്കളയുവാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് കർത്താവിനോടു പ്രാർഥിച്ചപ്പോൾ (2 കൊരി. 12:7-8) കർത്താവു പറഞ്ഞു, “എന്റെ കൃപ നിനക്കു മതി, എന്റെ ശക്തി ബലഹീനതയിൽ തികഞ്ഞുവരുന്നു" (വാ. 9). കർത്താവ് ഇങ്ങനെ പറയുന്നതുപോലെ തോന്നുന്നു, “പൗലോസേ, ഞാൻ ആ മുള്ളിനെ നീക്കിക്കളയുകയില്ല, എന്നാൽ ഞാൻ കൃപയായി എന്നെത്തന്നെ നിന്നിലേക്കു പകർന്നുനൽകും. ഞാൻ ഇതു ചെയ്യുമ്പോൾ, ഞാൻ എത്രമാത്രം വിലപ്പെട്ടവനും മതിയായവനുമാണെന്ന് നീ അറിയുകയും, എന്നെ അധികമായി നിന്നിലേക്കു ചേർക്കുകയും ചെയ്യും.” നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ തോളിലും മാറിലും നമ്മെ വഹിക്കുകയും ദൈവത്തെ നമ്മിലേക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഈ അനുഭവം അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തുള്ള ഒരു അനുഭവമാണ്, അവിടെ നാം ദൈവത്തെത്തന്നെയും അവന്റെ എല്ലാ സമ്പത്തും ആസ്വദിക്കുന്നു. ഈ അനുഭവത്തിലേക്കു നാം പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ, നാം എവിടെയാണെന്നോ എന്താണു സംഭവിക്കുന്നതെന്നോ പറയുവാൻ പ്രയാസമാണ്. നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതന്റെ ചുമലിലും മാറിലും നാം ഉണ്ടെന്നും അവൻ നമ്മെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടും ബലപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടും നമ്മിലേക്കു ചിലത് ശുശ്രൂഷിക്കുന്നുവെന്നും പറയുവാൻ മാത്രമേ നമുക്കു കഴിയുകയുള്ളൂ. ഒരുപക്ഷേ നമുക്ക് പറയുവാൻ കഴിയുന്നത്, “ഞാൻ കർത്താവിൽനിന്നും ചിലതു സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതു വിവരിക്കുവാനോ അതിന് ഒരു പേരു നൽകുവാനോ എനിക്കു കഴിയുകയില്ല” എന്നു മാത്രമാണ്. നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിലുള്ള ഈ ക്രിസ്താനുഭവം ഏറ്റവും ഉയർന്ന അനുഭവവും ആസ്വാദനവുമാണ്. അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് അവന്റെ ചുമലിലും മാറിലും തങ്ങുവാൻ നാമെല്ലാവരും പഠിക്കണം. ഇത് അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തുള്ള അനുഭവങ്ങളോടു യോജിക്കുന്ന നമ്മുടെ രക്ഷയുടെ മൂന്നാം ഘട്ടത്തിലുള്ള അനുഭവമാണ്. പുറത്തെ പ്രാകാരത്തെ ക്രിസ്ത്യാനികളായി തുടരുവാൻ നാം സംതൃപ്തരാകരുത്; നാം വിശുദ്ധസ്ഥലത്ത് ചാഞ്ചാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ക്രിസ്ത്യാനികളും ആകരുത്. ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിധ്യവും ഷെക്കീനാ തേജസ്സുമുള്ള അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്കു നാം മുന്നേറണം.

നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിലുള്ള ഈ ക്രിസ്താനുഭവം സ്വർഗത്തിലാണെന്നതിനു സംശയമില്ല. എങ്കിലും, സഭ ഇന്ന് നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ ദൈവത്തിന്റെ നിവാസമായതുകൊണ്ട് അതു നമ്മുടെ ആത്മാവിലും സഭയിലും ഉണ്ട്. ഭൂമിയെ സ്വർഗവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുകയും സ്വർഗത്തെ ഭൂമിയിലേക്കു കൊണ്ടുവരുകയും ചെയ്യുന്ന സ്വർഗീയ കോവണിയായ ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ആത്മാവിലാണ്. ദൈവത്തിന്റെ നിവാസത്താലും സ്വർഗീയ കോവണിയാലും സ്വർഗത്തിലെ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലം നമ്മുടെ ആത്മാവിനോട് യോജിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. സ്വർഗം തീർച്ചയായും നമ്മുടെ ആത്മാവിൽനിന്നും വളരെ അകലെയാണ്. എന്നാൽ അത്ഭുതവാനായ ക്രിസ്തു സ്വർഗത്തിലും നമ്മുടെ ആത്മാവിലുമാണ്. ക്രിസ്തു നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്തുകൊണ്ട് ദൈവത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്തിരിക്കുന്നുവെന്ന് റോമർ 8:34-ഉം, ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ഉള്ളിലാണെന്ന് റോമർ 8:10-ഉം പറയുന്നു. ഒരാൾ സ്വർഗത്തിലും ഒരാൾ നമ്മുടെ ഉള്ളിലുമായി രണ്ട് ക്രിസ്തു ഇല്ല; ഇത് രണ്ടു വ്യത്യസ്ത സമയങ്ങളിലുള്ള ഒരു ക്രിസ്തുവിന്റെ കാര്യവുമല്ല. വൈദ്യുതിനിലയത്തിലെ വൈദ്യുതി നമ്മുടെ വീടുകളോടു യോജിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ, മൂന്നാം സ്വർഗത്തിലുള്ള ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ആത്മാവിനോടു യോജിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. അവൻ വൈദ്യുതിയുടെ ഒഴുക്കിനെക്കാൾ അത്ഭുതവാനാണ്. വൈദ്യുതിയുടെ ഒഴുക്കിനാൽ രണ്ടു സ്ഥലങ്ങളെ ഒന്നാക്കുവാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, നമ്മുടെ അത്ഭുതവാനായ ക്രിസ്തുവിന് സ്വർഗത്തിലും നമ്മുടെ ആത്മാവിലും എത്രയധികം ആയിരിക്കുവാൻ കഴിയും.

a. നല്ല കാര്യങ്ങളുടെ വലിയവനായ മഹാപുരോഹിതൻ, സ്വർഗത്തിലൂടെ കടന്നുപോയവനായ, ദൈവപുത്രനായ യേശു, വിശുദ്ധൻ, നിഷ്കളങ്കൻ, മലിനപ്പെടാത്തവൻ, പാപികളിൽനിന്നു വേർപെട്ടവൻ, സ്വർഗങ്ങളെക്കാൾ ഉന്നതനായിത്തീർന്നവനും, എന്നേക്കും തികഞ്ഞവനുമായവൻ

എബ്രായർ 4:14 പറയുന്നു, “ആകയാൽ സ്വർഗത്തിലൂടെ കടന്നുപോയ ശ്രേഷ്ഠ മഹാപുരോഹിതനായി ദൈവപുത്രനായ യേശു ഉള്ളതുകൊണ്ട്, നമുക്ക് ഈ ഏറ്റുപറച്ചിൽ മുറുകെപ്പിടിക്കാം.” ഈ വാക്യത്തിൽ യേശു എന്ന അഭിധാനം അവന്റെ മനുഷ്യത്വത്തെയും, ദൈവപുത്രൻ എന്ന അഭിധാനം അവന്റെ ദൈവത്വത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. 7:26-ൽ ക്രിസ്തു വിശുദ്ധൻ, നിഷ്കളങ്കൻ, മലിനപ്പെടാത്തവൻ, പാപികളിൽനിന്നു വേർപെട്ടവൻ, സ്വർഗങ്ങളെക്കാൾ ഉന്നതനായിത്തീർന്നവന്യമായ മഹാപുരോഹിതനാണെന്ന് നമ്മോട് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. 28-ാം വാക്യത്തിൽ പുത്രനായ ക്രിസ്തു എന്നേക്കും തികഞ്ഞവനായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു എന്ന് നാം കാണുന്നു. 9-ാം അധ്യായത്തിന്റെ 11-ാം വാക്യം ക്രിസ്തുവിനെ നല്ല കാര്യങ്ങളുടെ ഒരു മഹാപുരോഹിതനായി സംസാരിക്കുന്നു; 10:21 ക്രിസ്തുവിനെ ദൈവഭവനത്തിന്മേലുള്ള വലിയവനായപുരോഹിതനായി സംസാരിക്കുന്നു. ഈ വാക്യങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നത്, ക്രിസ്തു നല്ല കാര്യങ്ങളുടെ ഒരു വലിയവനായ മഹാപുരോഹിതനാണെന്നും, സ്വർഗത്തിലൂടെ കടന്നുപോയവനും, ദൈവപുത്രനായ യേശുവും, വിശുദ്ധൻ, നിഷ്കളങ്കൻ, മലിനപ്പെടാത്തവൻ, പാപികളിൽനിന്നു വേർപെട്ടവൻ, സ്വർഗങ്ങളെക്കാൾ ഉന്നതനായിത്തീർന്നവനും, എന്നേക്കും തികഞ്ഞവനുമാണെന്നാണ്.

(1) ഒരു ശ്രേഷ്ഠ മഹാപുരോഹിതൻ

4:14 അനുസരിച്ച്, ദൈവപുത്രനായ യേശു ഒരു “ശ്രേഷ്ഠ മഹാപുരോഹിതൻ” ആകുന്നു. ഈ വാക്യത്തിലെ ശ്രേഷ്ഠ എന്ന വാക്കിന് “ശ്രേഷ്ഠൻ, അത്ഭുതവാൻ, തേജോമയൻ, ഏറ്റവും ബഹുമാന്യൻ” എന്നെല്ലാം അർഥമുണ്ട്. ക്രിസ്തു അവന്റെ വ്യക്തിയിലും (1:5, 8; 2:6), വേലയിലും (1:3; 2:17, 9, 14-15, 10; 3:5-6; 4:8-9; പ്രവൃ. 2:24, 27), നേട്ടത്തിലും (എബ്രാ. 6:20; 9:24; 2:9) വലിയവനാണ്.

ഒന്നാമത്, നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു ഒന്നാമത് അവന്റെ വ്യക്തിയിൽ ശ്രേഷ്ഠനാണ്. അവൻ ദൈവം തന്നെയായ ദൈവപുത്രനാണ് (1:5, 8). അവൻ മനുഷ്യൻ തന്നെയായ മനുഷ്യപുത്രനുമാണ് (2:6). ദൈവവും മനുഷ്യനുമായ അവന് ദിവ്യസ്വഭാവവും മനുഷ്യസ്വഭാവവും ഉണ്ട്. അവൻ ദൈവത്തിന്റെ കാര്യങ്ങളും മനുഷ്യന്റെ കാര്യങ്ങളും അറിയുന്നുവെന്നു മാത്രമല്ല, അവൻ ദൈവത്തിന്റെ കാര്യങ്ങളിലും മനുഷ്യന്റെ കാര്യങ്ങളിലും ഉണ്ട്. മറ്റൊരു മഹാപുരോഹിതനും അവനെപ്പോലെ ആയിരുന്നിട്ടില്ല.

രണ്ടാമതായി, നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു തന്റെ വേലയിൽ ശ്രേഷ്ഠനാണ്. അവൻ നമ്മുടെ പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയുള്ള ശുദ്ധീകരണവും അനുനയവും വരുത്തി (1:3; 2:17). അവൻ പാപത്തെ നീക്കികളയുകയും പാപമെന്ന പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുകയും ചെയ്തു. സകല മനുഷ്യർക്കും വേണ്ടി മാത്രമല്ല, സകലത്തിനും വേണ്ടി അവൻ മരണം രുചിച്ചു (2:9). മരണം രുചിച്ചതിലൂടെ അവൻ അതിനെ ജയിച്ചു കീഴടക്കി. മരണത്തിന് അവനെ പിടിച്ചുവയ്ക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല (പ്രവൃ. 2:24, 27). മരണത്തിന്റെ പ്രഭാവമുള്ളവനായ പിശാചിനെയും അവൻ നശിപ്പിച്ചു (2:14). ക്രൂശിലെ അവന്റെ മരണത്താൽ ക്രിസ്തു മരണത്തിന്റെ പ്രഭാവമുള്ള സാത്താനെ ഇല്ലാതാക്കി. മരണത്തെ ജയിക്കുകയും പിശാചിനെ നശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തതതിലൂടെ, അവൻ നമ്മെ മരണത്തിന്റെ അടിമത്തത്തിൽനിന്നും വിടുവിച്ചു (2:15). നാം സ്വതന്ത്രരാക്കപ്പെട്ടത് പാപത്തിന്റെ അടിമത്തത്തിൽനിന്നു മാത്രമല്ല, മരണത്തിന്റെ അടിമത്തത്തിൽനിന്നും കൂടിയാണ്. അവന്റെ കഷ്ടങ്ങളിലൂടെ നമ്മുടെ രക്ഷാനായകനാകുവാൻ അവൻ തികഞ്ഞവനാക്കപ്പെട്ടു (2:10). അവൻ പോർ പൊരുതി തേജസ്സിലേക്കു പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നു. വഴിതെളിയിക്കുന്നവൻ എന്ന നിലയിൽ അവൻ തേജസ്സിലേക്കുള്ള അതേ വഴിയിൽ നമ്മെ നയിക്കുന്നു. മോശെ ചെയ്തതുപോലെ അവൻ ഇപ്പോൾ ദൈവത്തിന്റെ ഭവനത്തെ പരിപാലിക്കുന്നു (3:5-6). ഭവനം പണിയുന്നവനെന്ന നിലയിൽ, അതിനെ എങ്ങനെ പരിപാലിക്കണമെന്ന് അവന് തീർച്ചയായും അറിയാം. യോശുവ ചെയ്തതുപോലെ അവൻ ഇപ്പോഴും നമ്മെ വിശ്രമത്തിലേക്കു കൊണ്ടുവരുന്നു (4:8-9). സഭായുഗത്തിൽ അവൻ നമുക്ക് ശബ്ബത്തിൻ വിശ്രമം നൽകി, ഇനി രാജ്യയുഗത്തിന്റെ ശബ്ബത്തിൻ വിശ്രമത്തിലേക്കു അവൻ നമ്മെ കൊണ്ടുവരും. പഴയനിയമത്തിലെ ഒരു മഹാപുരോഹിതനും ഇതുവരെ നിർവഹിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അവന്റെ അത്ഭുതകരവും ഉൽകൃഷ്ടവുമായ സകല പ്രവൃത്തികളിലും നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ അവൻ ശ്രേഷ്ഠനാണ്.

നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു അവന്റെ നേട്ടത്തിലും ശ്രേഷ്ഠനാണ്. അവൻ സ്വർഗത്തിൽ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്കു പ്രവേശിക്കുകയും തേജസ്സും ബഹുമാനവും കൊണ്ട് കിരീടമണിയിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുവാൻ തക്കവണ്ണം (6:19; 9:24; 2:9) അവന്റെ നേട്ടം അത്രത്തോളം ഉന്നതമായിരുന്നു. മുള്ളുകൊണ്ടുള്ള കിരീടം ധരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ഇപ്പോൾ ഭൂമിയിലല്ല; അവൻ ഇപ്പോൾ തേജസ്സിന്റെ കിരീടം ധരിച്ചുകൊണ്ട് ഏറ്റവും ഉന്നത സ്വർഗത്തിലാണ്. ഒരു മഹാപുരോഹിതനും അവന്റെ നേട്ടത്തിൽ അവനെ മറികടക്കുവാൻ കഴിയില്ല; ഈ കാര്യത്തിൽ ആരെയും അവനുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുവാൻപോലും കഴിയില്ല.

(2) സ്വർഗത്തിലൂടെ കടന്നുപോയവൻ

തന്റെ വ്യക്തിയിലും യോഗ്യതയിലും വേലയിലും നിർവഹണത്തിലും നേട്ടത്തിലും ശ്രേഷ്ഠനായ, നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു, സ്വർഗത്തിലൂടെ കടന്നുപോയി (4:14). ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടതിനുശേഷവും, ഉയിർപ്പിക്കപ്പെട്ടതിനുമുമ്പും, ക്രിസ്തു നല്ലൊരു കാഴ്ചകാണൽ പര്യടനം നടത്തിക്കൊണ്ട് പാതാളത്തിലൂടെ നടന്നു. സാത്താനും മരണത്തിന്റെ എല്ലാ ശക്തികളും അവനെ പിടിച്ചുവയ്ക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും, അവന്റെ പുനരുത്ഥാന സമയത്ത്, അവൻ കല്ലറയിൽനിന്നും എഴുന്നേറ്റു (പ്രവൃ. 2:24, 27). പിന്നീട്, അവൻ സ്വർഗത്തിലേക്ക് ആരോഹണം ചെയ്തപ്പോൾ അവൻ ഭൂമിയുടെ ഗുരുത്വാകർഷണത്തെ ജയിച്ചു. ഭൂമിയെ വിട്ടുപോകുന്നതിൽനിന്നും തടയുവാൻ ഭൂതങ്ങൾ തീവ്രമായി ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും, അവൻ അത്ഭുതകരമായി ഉയർന്നുപൊങ്ങി. പിന്നെ അവൻ സ്വർഗത്തിലേക്ക് ആരോഹണം ചെയ്തു. അവൻ വായുവിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോൾ, ദുഷ്ടാത്മാക്കളും വാഴ്ച്ചകളും അധികാരങ്ങളും അവനെ പിടികൂടുവാനും പിടിച്ചുനിർത്തുവാനും ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും, സർവ പ്രപഞ്ചത്തിനും ഒരു കൂത്തുകാഴ്ചയാക്കിക്കൊണ്ട് അവൻ അവരെ ഉരിഞ്ഞുകളഞ്ഞു. ക്രിസ്തു "വാഴ്ച്ചകളെയും അധികാരങ്ങളെയും ഉരിഞ്ഞുകളഞ്ഞ്, ക്രൂശിൽ അവരുടെമേൽ ജയോത്സവം കൊണ്ടാടി, അവൻ അവരെ പരസ്യമായ കാഴ്ച്ചയാക്കി" (യവനഭാഷ) എന്ന് കൊലൊസ്യർ 2:15 പറയുന്നതിന്റെ അർഥം ഇതാണ്. ഈ വാക്യത്തിൽ മൂന്നു മുഖ്യമായ കാര്യങ്ങൾ നാം കാണുന്നു: ക്രിസ്തു വാഴ്ച്ചകളെയും അധികാരങ്ങളെയും ഉരിഞ്ഞുകളഞ്ഞു എന്നും, അവൻ അവരെ പരസ്യമായ കാഴ്ച്ചയാക്കി എന്നും, അവരുടെമേൽ ജയോത്സവം കൊണ്ടാടി എന്നും. ഇപ്പോൾ, പാതാളത്തിൽനിന്നും ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റതിനുശേഷം വാഴ്ച്ചകളെയും അധികാരങ്ങളെയും ഉരിഞ്ഞുകളയുകയും സ്വർഗത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുകയും ചെയ്തിട്ട്, അവൻ ഇപ്പോൾ സ്വസ്ഥതയോടെ ശബ്ബത്ത് ആസ്വദിക്കുന്ന ഇടമായ ദൈവത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കുന്നു. എന്നാൽ അവന്റെ എല്ലാ അവയവങ്ങളും അവന്റെ ശബ്ബത്തിൻ വിശ്രമത്തിലേക്കു വരുന്നത് കാണുവാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അവന്റെ ശബ്ബത്തിലേക്കു പ്രവേശിക്കുവാനുള്ള മാർഗം നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായി അവനെ അനുഭവമാക്കുന്നതാണ്. നാം കാണുവാൻപോകുന്നതുപോലെ, നാം അവൻ ഇരിക്കുന്ന കൃപയുടെ സിംഹാസനത്തിലേക്ക് മമ്പോട്ടുവന്ന് കരുണ പ്രാപിച്ച് കൃപ കണ്ടെത്തുക മാത്രം വേണം. നാം ഇതു ചെയ്യുമ്പോൾ, സഹസ്രാബ്ദ രാജ്യത്തിൽ വരുവാൻപോകുന്ന മേന്മയേറിയ ശബ്ബത്തിനുവേണ്ടി അവനോടുകൂടെ കാത്തിരുന്നുകൊണ്ട്, നാം പെട്ടെന്നുതന്നെ സഭാജീവിതത്തിന്റെ ശബ്ബത്തിൻ വിശ്രമത്തിലായിരിക്കും.

(3) വിശുദ്ധനും, നിർദോഷനും, നിഷ്കളങ്കനും, മലിനപ്പെടാത്തവനും പാപികളിൽ നിന്ന് വേർപെട്ടവനും, സ്വർഗത്തെക്കാൾ ഉന്നതനായിത്തീർന്നവനും, എന്നേക്കും തികഞ്ഞവനുമായിരിക്കുന്നത്

എബ്രായർ 7:26 പറയുന്നു, “ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു മഹാപുരോഹിതൻ നമുക്ക് അനുയോജ്യനായിരുന്നു, വിശുദ്ധൻ, നിഷ്കളങ്കൻ, മലിനപ്പെടാത്തവൻ, പാപികളിൽനിന്നു വേർപെട്ടവൻ.” ക്രിസ്തു വിശുദ്ധനും, നിർദോഷനും, നിഷ്കളങ്കനും, മലിനപ്പെടാത്തവനും പാപികളിൽ നിന്ന് വേർപെട്ടവനുമാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു തികഞ്ഞവൻ എന്ന നിലയിൽ, അവൻ തീർച്ചയായും നമുക്ക് അനുയൊജ്യനാണ്. വീണുപോയതും ദുഷിച്ചതുമായ ഒരു സ്വഭാവമുള്ളതിനാൽ, എല്ലാ സമയത്തും നമ്മെ രക്ഷിക്കുവാൻ അങ്ങനെയുള്ള ഒരു മഹാപുരോഹിതനെ നമുക്ക് ആവശ്യമുണ്ട്.

b. നമ്മുടെ ബലഹീനതകളുടെ അനുഭൂതിയാൽ സ്പർശിതനാകുവാൻ കഴിയുന്ന മഹാപുരോഹിതനൻ, പാപമില്ലാതെ എല്ലാ രീതിയിലും നമ്മെപ്പോലെ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഒരുവൻ

4-ാം അധ്യായത്തിന്റെ 15-ാം വാക്യം പറയുന്നു, “നമ്മുടെ ബലഹീനതകളുടെ അനുഭൂതിയാൽ സ്പർശിതനാകുവാൻ കഴിയാത്ത ഒരു മഹാപുരോഹിതനല്ല, പാപമില്ലാതെ എല്ലാ രീതിയിലും നമ്മെപ്പോലെ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഒരുവനത്രേ നമുക്കുള്ളത്.” 2-ാം അധ്യായത്തിന്റെ 17-ഉം 18-ഉം വാക്യങ്ങൾ പറയുന്നു, “17 അതുകൊണ്ട് ജനത്തിന്റെ പാപങ്ങൾക്ക് അനുനയം വരുത്തുവാൻ, ദൈവത്തെ സംബന്ധിച്ച കാര്യങ്ങളിൽ അവൻ കരുണയുള്ളവനും വിശ്വസ്തനുമായ മഹാപുരോഹിതനാകേണ്ടതിന്, അവനെ സകലത്തിലും തന്റെ സഹോദരന്മാരെ പോലെയാക്കേണ്ടത് ആവശ്യമായിരുന്നു. എന്തെന്നാൽ താൻതന്നെ കഷ്ടം അനുഭവിച്ചിരിക്കുന്നതിൽ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടതിനാൽ, പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നുവർക്കു തുണയേകുവാൻ അവൻ പ്രാപ്തനാകുന്നു.” ഈ വാക്യങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ക്രിസ്തു സകലത്തിലും നമ്മെപ്പോലെയാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും, നമ്മുടെ ബലഹീനതകളോട് സഹതപിക്കുവാൻ കഴിവുള്ളവനാണെന്നും, സകലത്തിലും നമ്മെപ്പോലെ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടവനാണെന്നും, എങ്കിലും പാപമില്ലാത്തവനാണെന്നുമാണ്. ക്രിസ്തു വളരെ ഉന്നതനും കഴിവുള്ളവനുമാണെങ്കിലും, നമ്മുടെ ബലഹീനതകളോട് സഹതപിക്കുവാൻ അവൻ പ്രാപ്തനാണ്. വളരെ യഥാർത്ഥമായ അർഥത്തിൽ, അവൻ പാപമില്ലാത്തവനാണെന്നതൊഴിച്ചാൽ, സകലത്തിലും അവൻ നമ്മെപ്പോലെയാണ്.

നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തു പാപമില്ലാതെ എല്ലാ രീതിയിലും നമ്മെപ്പോലെ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടു (4:15). അവൻ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടതിനാൽ, പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന നമ്മെ സഹായിക്കുവാൻ അവൻ പ്രാപ്തനും യോഗ്യതയുള്ളവനുമാണ് (2:18). അവന്റെ എല്ലാ പരീക്ഷകളിലും, അവൻ ഒരിക്കലും പാപത്താൽ കറപുരുണ്ടില്ല. പാപത്താൽ സ്പർശിക്കപ്പെടാതെ അവൻ പരീക്ഷകൾ സഹിച്ചു. പരീക്ഷകളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നതിനും പാപത്തിന്റെ ഏതൊരു കുരുക്കിൽനിന്നും നമ്മെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നതിനും നമ്മെ സഹായിക്കുവാൻ അവൻ വാസ്തവമായും സജ്ജനാണ്.

നമ്മെപ്പോലെ സകലത്തിലും പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടവനെന്ന നിലയിൽ, നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തുവിന് നമ്മുടെ ബലഹീനതകളോട് സഹതാപം കാണിക്കുവാൻ കഴിയും (4:15). നമ്മുടെ ബലഹീനതകളുടെ അനുഭൂതിയാൽ അവൻ എളുപ്പത്തിൽ സ്പർശിക്കപ്പെടുകയും നമ്മുടെ ബലഹീനതകളിൽ നമ്മോടുകൂടെയുള്ള സഹ-കഷ്ടതയിലേക്ക് വേഗത്തിൽ പ്രവേശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമുക്ക് എന്തു സംഭവിച്ചാലും നമുക്ക് എന്തു കഷ്ടതയുണ്ടായാലും, അവൻ അത് നാം അറിയുന്നതുപോലെ അറിയുകയും നമ്മോടുകൂടെ സഹതപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഒരു മഹാപുരോഹിതൻ “അവനും ബലഹീനതയാൽ വലയം ചെയ്യപ്പെട്ടവനാകയാൽ, അജ്ഞരായവരോടും തെറ്റിപ്പോകുന്നവരോടും മനസ്സലിവ് പ്രയോഗിക്കുവാൻ കഴിവുള്ളവനാകുന്നു” എന്ന് 5:2-ൽ നമ്മോടു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അജ്ഞരായവരോടും തെറ്റിപ്പോകുന്നവരോടുമുള്ള വികാരം വളരെ കർക്കശമോ വളരെ സഹിഷ്ണുതയുള്ളതോ അല്ലെന്ന് യവനപദം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അത് അവരുടെ സാഹചര്യത്തോടുള്ള ന്യായവിധിയിൽ സൗമ്യതയോ ആർദ്രതയേ ഉള്ളവരായിരിക്കുക എന്നാണ്. ഈ വാക്യത്തിലെ ചിന്ത 4:15-ലെ ചിന്തയുടെ തുടർച്ചയാണ്. നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു, മനുഷ്യരിൽ നിന്നെടുത്ത മഹാപുരോഹിതന്മാരെപ്പോലെ ബലഹീനതകൊണ്ടു വലയം ചെയ്യപ്പെട്ടവനല്ലെങ്കിലും, എല്ലാ രീതിയിലും നമ്മെപ്പോലെ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അതിനാൽ, നമ്മുടെ ബലഹീനതകളോടു സഹതപിച്ചുകൊണ്ട് അജ്ഞരും തെറ്റിപ്പോകുന്നവരുമായ നമ്മോടു സഹിഷ്ണുത കാണിക്കുവാൻ അവൻ പ്രാപ്തനാണ്.

c. അനേകരുടെ പാപങ്ങളെ വഹിക്കേണ്ടതിന് ഒരിക്കൽ അർപ്പിക്കപ്പെട്ടവൻ

എബ്രായർ 9-ന്റെ 28-ാം വാക്യം നമ്മോട് പറയുന്നു, ക്രിസ്തു അനേകരുടെ പാപങ്ങൾ വഹിക്കുവാൻ ഒരിക്കൽ അർപ്പിക്കപ്പെട്ട (വാ. 14; 10:12). ദൈവത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ, പാപം നീങ്ങിപോയി അത് ഒരു ചരിത്രമായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു. നാം സാത്താനെയോ, നമ്മുടെ അനുഭൂതികളെയോ, നമ്മുടെ പരാജയങ്ങളെയോ വിശ്വസിക്കരുത്. അവ നുണകളാണ്. പാപം ക്രിസ്തുവിനാൽ അവന്റെ ആദ്യത്തെ പ്രത്യക്ഷതയിൽ നീക്കപ്പെട്ടു എന്ന് നാം പ്രഖ്യാപിക്കണം.

പാപമെന്ന പ്രശ്നം പരിഹരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന സദ്വാർത്ത നാമെല്ലാവരും പ്രഖ്യാപിക്കുകയും വിളംബരം ചെയ്യുകയും വേണം. നുണകൾക്കു ചെവി കൊടുക്കരുത്. നിങ്ങളുടെ അനുഭവം പോലും ഒരു നുണയാണ്. പാപം ഇപ്പോൾ ഇവിടെയില്ല. “പാപം എടുത്തുകളയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു” എന്നു നാമെല്ലാവരും പ്രഖ്യാപിക്കണം. സ്വയം അർപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ യാഗം പാപത്തെ നീക്കിക്കളഞ്ഞു. അങ്ങനെ യോഹന്നാൻ 1:29 പറയുന്നു, “ഇതാ, ലോകത്തിന്റെ പാപത്തെ നീക്കിക്കളയുന്ന ദൈവത്തിന്റെ കുഞ്ഞാട്!” എങ്കിലും, പല ക്രിസ്ത്യാനികളും പാപത്തെ നീക്കിക്കളഞ്ഞിരിക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയോ വിശ്വസിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. പാപം നീക്കംചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന് നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ? പാപം ഇപ്പോഴും ഇവിടെ ഉണ്ടെന്നു വിശ്വസിക്കരുത്. നിങ്ങൾക്ക് ഒരു പരാജയമോ തോൽവിയോ ഉണ്ടായാൽ പോലും നിങ്ങൾ സാത്താനോട് പറയണം, “സാത്താനേ, ഞാൻ നിന്നെ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. പാപം നീക്കംചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നു പറയുന്ന വിശുദ്ധ വചനം ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.” നാമെല്ലാവരും ഇതു വിശ്വസിക്കണം. നമ്മുടെ അനുഭവങ്ങളും നാം എന്താണെന്നതും നാം മറക്കുകയും, കർത്താവിന്റെ വചനം ശക്തമായി എടുത്ത് ശത്രുവിനോടും മുഴുവൻ പ്രപഞ്ചത്തോടും ഇങ്ങനെ പ്രഖ്യാപിക്കണം, “ഹല്ലേലൂയ്യാ, പാപത്തെ നീക്കംചെയ്തിരിക്കുന്നു. അതിനെ നീക്കംചെയ്യേണ്ടതിന് ക്രിസ്തു അവനെത്തന്നെ ദൈവത്തിന് അർപ്പിച്ചതുകൊണ്ട് പാപത്തിന് ഇനിമേൽ എന്നോട് യാതൊരു കാര്യവുമില്ല.”

d. മഹാപുരോഹിതനാകുന്നതിൽ തന്നെത്താൻ മഹത്വപ്പെടുത്താതെ, അഹരോനെപ്പോലെ ദൈവത്താൽ വിളിക്കപ്പെട്ടവൻ

4-ഉം 5-ഉം വാക്യങ്ങൾ പറയുന്നു, “എന്നാൽ അഹരോനെപ്പോലെ, ദൈവത്താൽ വിളിക്കപ്പെട്ടവനല്ലാതെ, ആരും തന്റെ മേൽ ആ മാനം എടുക്കുന്നില്ല. അങ്ങനെതന്നെ ക്രിസ്തുവും മഹാപുരോഹിതൻ ആയിത്തീർന്നതിൽ അവനെത്തന്നെ മഹത്വപ്പെടുത്തിയില്ല, “നീ എന്റെ പുത്രൻ, ഇന്ന് ഞാൻ നിന്നെ ജനിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു” എന്ന് അവനോടു പറഞ്ഞവനത്രേ മഹത്വപ്പെടുത്തിയത്.” ക്രിസ്തു മഹാപുരോഹിതനാകുവാൻ തന്നെത്താൻ മഹത്വപ്പെടുത്തിയില്ല, എന്നാൽ അഹരോനെപ്പോലെ ദൈവത്താൽ വിളിക്കപ്പെട്ടു.

അഹരോൻ തനിക്ക് മാനം എടുത്തില്ല, എന്നാൽ മഹാപുരോഹിതനായിരിക്കുവാൻ ദൈവത്താൽ വിളിക്കപ്പെടുകയും സ്ഥാപിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു (വാ. 4, 1). ഇത് ക്രിസ്തുവിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കൂടുതൽ ശരിയാണ്. അവൻ മഹാപുരോഹിതനാകുവാൻ തന്നെത്താൻ മഹത്വപ്പെടുത്തിയില്ല; മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം അവൻ തന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിൽ ദൈവത്താൽ നിയമിക്കപ്പെട്ടു (വാ. 5-6).

മഹാപുരോഹിതൻ എന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തു പുനരുത്ഥാനത്തിലൂടെ ദൈവത്താൽ മഹത്വീകരിക്കപ്പെട്ടു. എബ്രായർ 5:5 പറയുന്നു, “അങ്ങനെതന്നെ ക്രിസ്തുവും മഹാപുരോഹിതൻ ആയിത്തീർന്നതിൽ അവനെത്തന്നെ മഹത്വപ്പെടുത്തിയില്ല, “നീ എന്റെ പുത്രൻ, ഇന്ന് ഞാൻ നിന്നെ ജനിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു” എന്ന് അവനോടു പറഞ്ഞവനത്രേ മഹത്വപ്പെടുത്തിയത്." ഈ വാക്യത്തിലെ മഹത്വപ്പെടുത്തുക എന്ന പദം മുമ്പിലത്തെ വാക്യത്തിലെ ബഹുമാനം എന്ന പദത്തിനു പകരംവയ്ക്കുന്നു. മനുഷ്യരുടെ ഇടയിൽ നിന്നെടുക്കുന്ന മഹാപുരോഹിതന് ബഹുമാനം മാത്രമേ ഉള്ളൂ, അത് പദവിയെ സംബന്ധിച്ച കാര്യമാണ്. മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തുവിനോടുകൂടെ ബഹുമാനം മാത്രമല്ല, മഹത്വവുമുണ്ട്; അവന്റെ പദവിയുടെ അമൂല്യത മാത്രമല്ല, അവനെന്ന വ്യക്തിയുടെ പ്രഭയും ഉണ്ട്.

വാക്യം 5-ൽ സങ്കീർത്തനം 2:7-ലെ “നീ എന്റെ പുത്രൻ, ഇന്നു ഞാൻ നിന്നെ ജനിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു” എന്നു പറയുന്ന ഉദ്ധരണി അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനാകുവാൻ ക്രിസ്തുവിനെ യോഗ്യനാക്കുന്ന അവന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തെ ഇതു പരാമർശിക്കുന്നു (പ്രവൃ. 13:33). ക്രിസ്തു നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനാകുന്നതിന്, 2:14-18-ൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ അവൻ നമ്മുടെ മനുഷ്യത്വത്തിൽ പങ്കുകൊള്ളുകയും ഈ മനുഷ്യത്വത്തോടുകൂടെ പുനരുത്ഥാനത്തിലേക്കു പ്രവേശിക്കുകയും വേണം. അവന്റെ മനുഷ്യത്വത്തിൽ അവന് നമ്മോടുകൂടെ സഹതപിക്കുവാനും നമ്മോട് കരുണയുള്ളവനായിരിക്കുവാനും കഴിയും (4:15; 2:17). പുനരുത്ഥാനത്തിൽ, അവന്റെ ദിവ്യത്വത്തിൽ, നമുക്കുവേണ്ടി സകലതും ചെയ്യുവാനും നമ്മോടു വിശ്വസ്തനായിരിക്കുവാനും അവനു കഴിയും (7:24-25; 2:17).

e. മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം, അനശ്വരമായ ജീവന്റെ ശക്തിക്കൊത്തവണ്ണം , ഒരു ശപഥം ചെയ്തുകൊണ്ട്

എബ്രായർ 5:6 അനുസരിച്ച്, ദൈവം ക്രിസ്തുവിനോട് പറയുന്നു, “നീ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം എന്നേക്കുമുള്ള പുരോഹിതൻ” എന്ന് അവൻ പറയുന്നു. 10-ാം വാക്യം ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു, “മമൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള മഹാപുരോഹിതൻ എന്ന് ദൈവം അഭിസംബോധനയും ചെയ്തു.” എബ്രായർ 7:20-21 ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു, “എത്രത്തോളം ശപഥമെടുക്കാതെ അവനെ പുരോഹിതനാക്കാതിരുന്നുവോ, (എന്തെന്നാൽ അവർ ശപഥമെടുക്കാതെ നിയമിക്കപ്പെട്ട പുരോഹിതന്മാർ, എന്നാൽ അവൻ, “നീ എന്നേക്കും പുരോഹിതൻ എന്ന് കർത്താവ് ആണയിട്ടിരിക്കുന്നു, പശ്ചാത്തപിക്കുകയുമില്ല” എന്ന് തന്നോടു പറഞ്ഞവൻ ചെയ്ത ശപഥത്തോടുകൂടെയത്രേ).” ഈ വാക്യങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നത് ക്രിസ്തു മൂന്ന് കാര്യങ്ങളിൽ അഹരോനിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തനായ ഒരു മഹാപുരോഹിതനാണെന്നാണ്: അവൻ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം, അനശ്വരമായ ജീവന്റെ ശക്തിക്കൊത്തവണ്ണം, ഒരു ശപഥം ചെയ്തുകൊണ്ട് ഒരു പുരോഹിതനാണ്.

(1) മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം

സങ്കീർത്തനം 110-ൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഉദ്ധരണിയായ വാക്യം 6, “നീ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം എന്നേക്കുമുള്ള പുരോഹിതൻ" എന്ന് പറയുന്നു. ഇതു സ്വർഗാരോഹണത്തിലും സിംഹാസനാരോഹണത്തിലുമുള്ള ക്രിസ്തുവിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു (സങ്കീ. 110:1-4), ഇത് അവന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിനു പുറമേ അവൻ നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായിരിക്കുവാനുള്ള കൂടുതൽ യോഗ്യതകളാണ് (7:26). ക്രിസ്തു മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനാണ് (5:6). മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമം അഹരോന്റെ ക്രമത്തേക്കാൾ ഉന്നതമാണ്. അഹരോന്റെ ക്രമം മനുഷ്യത്വത്തിൽ മാത്രമുള്ള പൗരോഹിത്യത്തിനു വേണ്ടിയായിരുന്നു, എന്നാൽ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമം മനുഷ്യത്വത്തിലും ദിവ്യത്വത്തിലുമുള്ള പൗരോഹിത്യത്തിനുവേണ്ടിയാകുന്നു

ഒരു രാത്രിയിൽ, കർത്താവു തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ വിട്ടുപോകുന്നതിനുമുമ്പ്, കർത്താവായ യേശു അവർക്ക് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിച്ചു (മത്താ. 26:26-27). വേദപുസ്തകം അത്ഭുതമാംവണ്ണം സ്ഥിരത പുലർത്തുന്നു. മൽക്കീസേദെക് അബ്രാഹാമിന് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിച്ചു, കർത്താവായ യേശു തന്റെ ശിഷ്യന്മാർക്ക് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിച്ചു. വർഷങ്ങളായി കർത്താവിന്റെ മേശയിൽനിന്ന് പങ്കെടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന നമ്മിൽ അനേകരും ഇത് മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ പൗരോഹിത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടില്ല.

ക്രിസ്ത്യാനികൾ ക്രിസ്തുവിനെ തങ്ങളുടെ മഹാപുരോഹിതനായി ചിന്തിക്കുമ്പോൾ, അവരിൽ വളരെ കുറച്ചുപേർ മാത്രമേ ഉല്‌പത്തി 14-ലേക്കു മടങ്ങിപ്പോകുന്നുള്ളൂ. എബ്രായർ 7 നീതിയുടെ രാജാവും സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവുമായ മൽക്കീസേദെക് രാജാക്കന്മാരെ സംഹരിച്ചുവരുന്ന അബ്രാഹാമിനെ കണ്ടുമുട്ടിയ സമയമായ ഉല്‌പത്തി 14-ലേക്ക് നമ്മെ കൊണ്ടുപോകുന്നു. മൽക്കീസേദെക്ക് ഒരു രാജാവായിരുന്നെങ്കിലും ഒരു രാജാവായിട്ടല്ല, പിന്നെയോ അപ്പവും വീഞ്ഞുമായി അബ്രാഹാമിന്റെ അടുക്കൽ വരുന്ന, അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതനായാണു വന്നത്. ഇത് ലളിതവും തീർത്തും ആവേശഭരിതമല്ലാത്തതുമാണെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും, ഇത് വളരെ അഗാധമാണ്. വേദപുസ്തകത്തിൽ അപ്പം ജീവസഹായത്തെ കുറിക്കുന്നു. “ഞാൻ ജീവന്റെ അപ്പം ആകുന്നു” എന്ന് കർത്താവായ യേശു പറഞ്ഞു (യോഹ. 6:35), സ്വർഗത്തിൽ നിന്നുള്ളതും ജീവൻ നല്കുന്നതുമായ അപ്പമാണ് അവൻ എന്നാകുന്നു ഇത് അർഥമാക്കുന്നത്. വേദപുസ്തകത്തിൽ വീഞ്ഞ് രക്തത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അത് നമ്മുടെ ദാഹം ശമിപ്പിക്കുന്നതിനായുള്ള വീണ്ടെടുപ്പ് നിർവഹിക്കുന്നു. വീണുപോയവരെന്ന നിലയിൽ നാം ദൈവത്തിന്റെ ശിക്ഷാവിധിയിൻ കീഴിലാണ്. നീതിയുള്ള ന്യായവിധിയുടെ അഗ്നി നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ കത്തുന്നതുകൊണ്ട് നാം ദാഹമുള്ളവരാണ്. നമ്മുടെ ദാഹം ദൈവത്തിന്റെ ശിക്ഷാവിധിയുടെ കീഴിലായിരിക്കുന്നതിൽനിന്ന് വരുന്നതുകൊണ്ട് വെള്ളത്തിന് അതിനെ ശമിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുകയില്ല. ചില ജീവദ്രാവകത്താൽ മാത്രമേ നമ്മുടെ ദാഹം ശമിപ്പിക്കപ്പെടുവാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ. വീഞ്ഞു വെള്ളമല്ല; അത് ജീവന്റേതായ മുന്തിരിങ്ങയിൽനിന്നു വരുന്ന ഒരു ജീവദ്രാവകമാണ്. "ഇതിൽനിന്ന് നിങ്ങൾ എല്ലാവരും കുടിക്കുവിൻ, എന്തെന്നാൽ ഇത് അനേകർക്കുവേണ്ടി, പാപങ്ങളുടെ ക്ഷമയ്ക്കായി ഒഴിക്കപ്പെടുന്ന, ഉടമ്പടിയുടെ എന്റെ രക്തമാകുന്നു" എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കർത്താവായ യേശു തന്റെ വീണ്ടെടുക്കുന്ന രക്തത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നതിന് വീഞ്ഞു തിരഞ്ഞെടുത്തു (മത്താ. 26:27-28). വിളിക്കപ്പെട്ട വംശത്തിന്റെ പിതാവായ അബ്രാഹാമിന് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിക്കുവാനുള്ള മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ വരവ്, പ്രക്രിയാവിധേയനെന്ന നിലയിൽ നമ്മിലേക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുവാനുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ വരവിനെ സൂചിപ്പിച്ചു. ദൈവത്തിന്റെ ശിക്ഷാവിധിയിൻകീഴിലുള്ള നമ്മുടെ ദാഹത്തെ വീണ്ടെടുക്കുന്ന വീഞ്ഞുകൊണ്ടു ശമിപ്പിക്കുന്നതിനായി നമ്മുടെ ജീവസഹായമാകേണ്ടതിന് അവൻ ക്രൂശിൽവച്ച് പ്രക്രിയാവിധേയനായി. നമ്മുടെ സഹായത്തിനും സംതൃപ്തിക്കുംവേണ്ടി നമ്മിലേക്ക് അവനെത്തന്നെ പകരുന്ന വീണ്ടെടുക്കുന്ന ദൈവമാണ് അവൻ.

വേദപുസ്തകത്തിൽ അഹരോന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള പുരോഹിതന്മാരെക്കുറിച്ചു പരാമർശിക്കുമ്പോൾ, അവരെ തിരഞ്ഞെടുക്കുകയും വിളിക്കുകയും ചെയ്തത് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിക്കുവാനല്ല, പാപത്തിനുവേണ്ടി യാഗങ്ങൾ അർപ്പിക്കുവാനായിരുന്നു എന്ന് നമ്മോടു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഉപഹാരങ്ങളും പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടി യാഗങ്ങളും അർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവർ മുഖ്യമായും ദൈവത്തിന് ശുശ്രൂഷ ചെയ്തു. അഹരോന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള പൗരോഹിത്യം മുഖ്യമായും പ്രതിലോമപരമായ രീതിയിൽ ദൈവജനത്തെ കരുതി. എന്നാൽ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള മഹാപുരോഹിതൻ അതിലധികമായി ചിലതു ചെയ്തു. അവൻ പാപത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള യാഗങ്ങളുമായി ദൈവസന്നിധിയിലേക്കു പോയില്ല; അവൻ അപ്പവും വീഞ്ഞുമായി ദൈവത്തിൽനിന്ന് വന്നു.

പെസഹയുടെ സമയത്ത്, രക്തം പ്രയോഗിക്കുകയും പുളിപ്പില്ലാത്ത അപ്പം ഭക്ഷികയും ചെയ്തു. നമുക്കു ശുശ്രൂഷിച്ച അപ്പവും വീഞ്ഞും പെസഹായുടെ ഫലമാണ്. ഇത് അർഥമാക്കുന്നത്, നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു തന്റെ വീണ്ടെടുപ്പിൽനിന്നു പുറത്തുവന്നതിനെ ഇന്നു നമ്മിലേക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുന്നു എന്നാണ്. അവൻ തന്റെ ശരീരം യാഗം അർപ്പിച്ചും തന്റെ രക്തം ചൊരിഞ്ഞുംകൊണ്ട് നമുക്കുവേണ്ടി മരിച്ചു. അവൻ പിതാവായ ദൈവത്തിലേക്കു മടങ്ങിപ്പോകുന്നതിനു മുമ്പ് ഇതെല്ലാം നിർവഹിച്ചു. എബ്രായലേഖനമനുസരിച്ച്, പാപത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള നിസ്തുലമായ യാഗമായി ക്രിസ്തു അവനെത്തന്നെ അർപ്പിക്കുകയും പാപത്തിന്റെ പ്രശ്നം ഒരിക്കലായി പരിഹരിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് അവൻ തന്റെ രക്തം സ്വർഗത്തിലെ അതിവിശുദ്ധസ്ഥിലത്തേക്കു കൊണ്ടുപോകുകയും, ദൈവസന്നിധിയിൽ അതു തളിക്കുകയും, അങ്ങനെ വീണ്ടെടുപ്പ് നിർവഹിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇപ്പോൾ, വീണ്ടെടുപ്പിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ക്രിസ്തുവിന് കൂടുതലായി ഒന്നും ചെയ്യുവാനില്ല. അവൻ ദൈവത്തിന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് ഇരിക്കുന്നു (1:3). എങ്കിലും അവന് ഇപ്പോഴും നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായിരിക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട്, ദൈവത്തിന്റെ അടുക്കലേക്കു പോകുവാനല്ല, നമ്മുടെ അടുക്കൽ വരുവാനത്രേ. നമ്മുടെ പാപങ്ങളോട് ഇടപെടുവാനല്ല, അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിക്കുവാനത്രേ അവൻ നമ്മുടെ അടുക്കൽ വരുന്നത്; അതു നമ്മുടെ സഹായത്തിനും സംതൃപ്തിക്കും വേണ്ടി, മരണപുനരുത്ഥാനങ്ങളിലൂടെ പ്രക്രിയാവിധേയനായ അവനെത്തന്നെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഇത് വീണ്ടെടുപ്പിനെ കവിയുന്നതാണ്.

തങ്ങൾക്കുവേണ്ടി രക്തം ചൊരിഞ്ഞ, തങ്ങൾക്കുവേണ്ടി തന്നെത്താൻ അർപ്പിച്ച, തങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടി അനുനയം വരുത്തിയവനായ, തങ്ങളുടെ വീണ്ടെടുപ്പുകാരനും രക്ഷകനുമായ ക്രിസ്തുവിലാണ് ഇന്ന്‌ മിക്ക ക്രിസ്‌ത്യാനികളും വസിക്കുന്നത്. എന്നാൽ എബ്രായലേഖനം ഇതിനപ്പുറമായി മുമ്പോട്ടുപോകുന്നു; അത് വാസ്തവമായും നദി മുറിച്ചുകടന്നിരിക്കുന്നു. അത് പാപത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള യാഗമായി ദൈവത്തിന് അർപ്പിക്കുകയും നമ്മുടെ പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടി തന്റെ രക്തം ചൊരിയുകയും ചെയ്യുന്ന കേവലം വീണ്ടെടുപ്പുകാരനായ ഒരു ക്രിസ്തുവിനെയല്ല അനാവരണം ചെയ്യുന്നത്. ഈ പുസ്തകത്തിൽ വെളിപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന ക്രിസ്തു, ഇതെല്ലാം നിർവഹിച്ചശേഷം, മാർമികമായ രീതിയിൽ നമ്മുടെ അടുക്കൽ വരുന്നവനാണ്. അവൻ നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ വരുമ്പോൾ, അവൻ നമ്മുടെ വീണ്ടെടുപ്പുകാരനായിട്ടല്ല വരുന്നത്, മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായിട്ടാണ്. അവൻ നമുക്കുവേണ്ടി എന്തെങ്കിലും അർപ്പിക്കുവാനല്ല, മറിച്ച് നമ്മുടെ ദൈനംദിന സഹായമായും നമ്മുടെ സംതൃപ്തിക്കുവേണ്ടിയും അപ്പവീഞ്ഞുകളുടെ രൂപത്തിൽ അവനെത്തന്നെ നമുക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുവാനാണ് വരുന്നത്. അനേകം ക്രിസ്ത്യാനികളും ഈ സഹായം ആസ്വദിക്കാത്തതുകൊണ്ട് വളരെ ദുർബലരാണ്. എബ്രായലേഖനം അവരുടെ കയ്യിലും, “മഹാപുരോഹിതൻ” എന്ന പദം അവരുടെ പദാവലിയിലും ഉണ്ടെങ്കിലും, മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള മഹാപുരോഹിതനായി അവരിലേക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിന്റെ അധികം അനുഭവം അവർക്കില്ല.

(2) അനശ്വരമായ ജീവന്റെ ശക്തിക്കൊത്തവണ്ണം

ക്രിസ്തു മഹാപുരോഹിതനായി സംരചിക്കപ്പെട്ടത് ന്യായപ്രമാണത്തിലെ ശക്തിയില്ലാത്ത അക്ഷരങ്ങൾക്കനുസരിച്ചല്ല, മറിച്ച് അനശ്വരമായ ജീവന്റെ ശക്തിക്കൊത്തവണ്ണമുള്ള മൂലകത്തിനനുസരിച്ചാണ് (7:16). ഈ ജീവനെ ഒന്നിനും ഇല്ലാതാക്കുവാൻ കഴിയില്ല. ഇത് അവസാനമില്ലാത്ത ജീവനാണ്, മരണത്തിന്റെയും പാതാളത്തിന്റെയും പരീക്ഷയിലൂടെ കടന്നുപോയ നിത്യവും, ദിവ്യവും, സൃഷ്ടിക്കപ്പെടാത്തതും, പുനരുത്ഥാന ജീവനുമാണ് (പ്രവൃ. 2:24; വെളി. 1:18). അങ്ങനെയുള്ള ഒരു ജീവനാൽ ക്രിസ്തു ഇന്ന് നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായി ശുശ്രൂഷിക്കുന്നു. അതിനാൽ, നമ്മെ അങ്ങേയറ്റം രക്ഷിക്കുവാൻ അവൻ പ്രാപ്തനാണ് (എബ്രാ. 7:25). നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു ജീവനുള്ള ദൈവപുത്രൻ തന്നെയാണ്. ശക്തനായവൻ എന്ന നിലയിൽ, ക്രിസ്തു ഒരേ സമയം സ്വർഗത്തിലും നമ്മുടെ ആത്മാവിലുമുണ്ട്. ഈ രണ്ട് അറ്റങ്ങൾക്കിടയിൽ, സ്വർഗത്തിനും നമ്മുടെ ആത്മാവിനും ഇടയിൽ, സ്വർഗീയ കോവണിയിൽ പോക്കുവരവുണ്ട്, കാരണം അവന്റെ പൗരോഹിത്യം സിംഹാസനത്തിൽ നിന്ന് നമ്മുടെ ആത്മാവിലേക്ക് തുടർച്ചയായി ഒഴുകുന്നു. അത് അറിവോടുകൂടിയല്ല, മറിച്ച് അനശ്വരമായ ജീവന്റെ ശക്തിക്കൊത്തവണ്ണമാണ് ഒഴുകുന്നത്.

(3) ഒരു ശപഥം ചെയ്തുകൊണ്ട്

ദൈവത്തിന്റെ ഏകജാതനും ആദ്യജാതനുമായ പുത്രനെന്ന നിലയിൽ, ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ ഒരു ശപഥം ചെയ്തുകൊണ്ട് മഹാപുരോഹിതനായിത്തീർന്നു (വാ. 20-21, 28). ലേവ്യ പുരോഹിതന്മാരിൽ ഒരാളും ദൈവത്തിന്റെ ശപഥത്താൽ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടില്ല. സങ്കീർത്തനം 110 അനുസരിച്ച്, മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരം ക്രിസ്തുവിനെ എന്നേക്കും ഒരു പുരോഹിതനാക്കുവാൻ ദൈവം ശപഥം ചെയ്തു. എബ്രായർ 7-ൽ എഴുത്തുകാരൻ സങ്കീർത്തനം 110-ൽ നിന്ന് ആ ശപഥം ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ഇത് വളരെ ഘനമേറിയതാണ്, ദൈവത്തിന്റെ ശപഥത്താൽ ആണ് ക്രിസ്തു ദിവ്യ മഹാപുരോഹിതനായി പരിണതി പ്രാപിച്ചുവെന്ന് ഇത് തെളിയിക്കുന്നു.

f. അവൻ പുത്രനായിരുന്നെങ്കിലും, അവൻ കഷ്ടമനുഭവിച്ച കാര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് അനുസരണം പഠിച്ചു. തികഞ്ഞവനാക്കപ്പെട്ടിട്ട്, തന്നെ അനുസരിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും അവൻ നിത്യരക്ഷയുടെ സ്രോതസ്സായിത്തീർന്നു

എബ്രായർ 5:8-9 ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു, “പുത്രനായിരുന്നെങ്കിലും, അവൻ കഷ്ടമനുഭവിച്ച കാര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് അനുസരണം പഠിച്ചു. തികഞ്ഞവനാക്കപ്പെട്ടിട്ട്, തന്നെ അനുസരിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും അവൻ നിത്യരക്ഷയുടെ സ്രോതസ്സായിത്തീർന്നു.” ക്രിസ്തു മരിക്കണമെന്ന് ദൈവം നിയമിച്ചു, ക്രിസ്തു അനുസരിച്ചു (ഫിലി. 2:8). മരണത്തിന്റെ കഷ്ടപ്പാടിലൂടെ അവൻ ഈ അനുസരണം പഠിച്ചു. തന്റെ ദിവ്യത്വത്തിൽ ക്രിസ്തു ദൈവപുത്രനായിരുന്നെങ്കിലും, തന്റെ മനുഷ്യത്വത്തിൽ അവൻ തന്റെ കഷ്ടങ്ങളിലൂടെ അനുസരണം പഠിച്ചു. തികഞ്ഞവനായിത്തീർന്നപ്പോൾ, തന്നെ അനുസരിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും അവൻ നിത്യരക്ഷയുടെ സ്രോതസ്സും, കാരണഭൂതനുമായിത്തീർന്നു.

ക്രിസ്തുവിൽ നമുക്കുള്ള നിത്യരക്ഷ (5:9) അവൻ നമുക്കുവേണ്ടി നിവർത്തിച്ച നിത്യവീണ്ടെടുപ്പിന്മേൽ അടിസ്ഥാനപ്പെട്ടതാണ് (9:12), ഇത് അഹരോന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള പുരോഹിതന്മാർ നിർവഹിച്ച താൽക്കാലിക പ്രായശ്ചിത്തത്തേക്കാൾ മേന്മയേറിയതാണ്. ആ താൽക്കാലിക പ്രായശ്ചിത്തം പാപത്തെ മറച്ചുവെങ്കിലും അതിനെ നീക്കികളഞ്ഞിരുന്നില്ല; എന്നാൽ ക്രിസ്തുവിന്റെ നിത്യവീണ്ടെടുപ്പ് പാപത്തിന്റെ പ്രശ്നത്തെ എന്നേക്കുമായി പരിഹരിച്ചുകൊണ്ട് പാപത്തെ നീക്കികളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കൂടാതെ, ക്രിസ്തുവിന്റെ നിത്യരക്ഷയെന്നത് പ്രതിലോമവശത്ത് പാപം എന്ന നമ്മുടെ പ്രശ്നത്തെ പരിഹരിക്കുവാനുള്ള വസ്തുനിഷ്ഠമായ വെറുമൊരു വീണ്ടെടുപ്പല്ല, മറിച്ച് അനുലോമവശത്ത് അവന്റെ തികവിലേക്കും തേജസ്ക്കരണത്തിലേക്കും നമ്മെ രക്ഷിക്കുവാനുള്ള ആത്മനിഷ്ഠമായ ഒരു രക്ഷയും ആണ്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു നിത്യരക്ഷ സ്ഥലകാലത്താൽ പരിമിതപ്പെടുന്നില്ല, മറിച്ച് ദിവ്യമൂലകത്തോടും സ്വഭാവത്തോടുംകൂടെ സർവാശ്ലേഷകമാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ ദിവ്യമൂലകവും സ്വഭാവവുമാണ് അവന്റെ നിത്യക്ഷയുടെ അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങൾ, അതു നമ്മെ ഏറ്റവും പ്രതിലോമകരമായ കാര്യങ്ങളിൽനിന്നും രക്ഷിക്കുക മാത്രമല്ല, ഏറ്റവും അനുലോമകരമായ കാര്യങ്ങളിലേക്ക്, ദൈവത്തിലേക്കുതന്നെ നമ്മെ രക്ഷിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള രക്ഷ എല്ലാം സർവാശ്ലേഷകമാണ്, സ്ഥലകാലങ്ങളാൽ പരിമിതപ്പെടുന്നില്ല.

മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു എന്ന വ്യക്തി തന്നെയാണ് നമ്മുടെ നിത്യരക്ഷയുടെ കാരണഭൂതൻ (5:6-10). അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വ്യക്തി നമ്മോടുകൂടെ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നിടത്തോളം നമുക്കൊരിക്കലും ദുർബലരായിരിക്കുവാൻ കഴിയില്ല. അവനാണ് നിത്യരക്ഷയുടെ കാരണഭൂതൻ; അതിന്റെ എല്ലാ പ്രഭാവങ്ങളും പ്രയോജനങ്ങളും ഫലങ്ങളും നിത്യസ്വഭാവമുള്ളതും അത് സ്ഥലകാലങ്ങളുടെ അവസ്ഥകളെയും പരിമിതികളെയും കവിയുന്നതും ആണ്. എബ്രായർ 2-ൽ നമുക്ക് നമ്മുടെ രക്ഷാനായകനായി ക്രിസ്തു ഉണ്ടെങ്കിലും, എബ്രായർ 5-ലെ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തുവിലേക്കു വരുന്നതുവരെ നമുക്ക് നിത്യരക്ഷയുടെ കാരണഭൂതൻ ഇല്ല. നമ്മുടെ ക്രിസ്തു ഇന്നത്തെ യോശുവ മാത്രമല്ല; അവൻ നമ്മുടെ നിത്യ മൽക്കീസേദെക്കുമാണ്. നമ്മുടെ രക്ഷാനായകനായ യോശുവയെന്ന നിലയിൽ, അവൻ നേതൃത്വമെടുക്കുകയും നാം അവനെ അനുഗമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ നിത്യരക്ഷയുടെ കാരണഭൂതനായ മൽക്കീസേദെക്കെന്ന നിലയിൽ, അവനെത്തന്നെ അപ്പമായും വീഞ്ഞായും നമുക്കു ശുശ്രൂഷ ചെയ്യുകയും നാം അവനെ തിന്നുകയും കുടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ മൽക്കീസേദെക്ക് നമ്മുടെ അടുക്കൽ വരുമ്പോൾ, അവൻ അവകാശങ്ങളുമായോ ആവശ്യകതകളുമായോ വരുന്നില്ല; അവൻ അപ്പവും വീഞ്ഞുമായി വരുന്നു. നിങ്ങൾ ക്ഷീണിതനാണോ? അവൻ നിങ്ങളുടെ അപ്പമാണ്. നിങ്ങൾക്കു ദാഹമുണ്ടോ? അവൻ നിങ്ങളുടെ വീഞ്ഞാണ്. നമുക്കവനെ തിന്നുകയും കുടിക്കുകയും നമ്മുടെ സഹായത്തിനുവേണ്ടി അവനെ ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യാം. നാം കർത്താവിന്റെ മേശയിലേക്കു വരുമ്പോഴെല്ലാം, നമ്മുടെ ജീവസഹായമായി ദിവ്യ അപ്പം തിന്നുകയും ദിവ്യ വീഞ്ഞു കുടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിലൂടെ നാം ജീവിക്കുന്നുവെന്ന് മുഴുവൻ പ്രപഞ്ചത്തോടും പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. ഇതാണ് നമ്മുടെ ജീവിതരീതി. ഈ തിരിച്ചറിവ് നമ്മിൽ അനേകർക്കും കർത്താവിന്റെ മേശയിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല. മേശ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത് നമ്മുടെ ക്രിസ്തു ഇന്ന് നമുക്ക് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിക്കുന്ന നമ്മുടെ മൽക്കീസേദെക്കാണെന്നു കാണുവാൻ തക്കവണ്ണം നമുക്ക് എല്ലാവർക്കും സഹായം ലഭിക്കട്ടെ. ഇതാണ് നമ്മുടെ രക്ഷയുടെ കാരണഭൂതനെന്ന് ഞാൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി പറയുന്നു.

നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായിരിക്കുവാൻ ക്രിസ്തു തന്റെ കഷ്ടങ്ങളിലൂടെ തികഞ്ഞവനാക്കപ്പെട്ടു (5:8-10). അവന്റെ നിത്യരക്ഷയിൽ, അവന്റെ കഷ്ടങ്ങളിൽ നാം അവനെ അനുഭവമാക്കണം. അവന്റെ കഷ്ടങ്ങളിൽ നാം അവനെ അനുഭവമാക്കുമ്പോൾ, അവന്റെ തികവിലേക്കും നാം രക്ഷിക്കപ്പെടും. തികവിനുവേണ്ടി അവന്റെ കഷ്ടങ്ങളിലുള്ള ഈ ക്രിസ്താനുഭവം നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായി അവനെ ആസ്വദിക്കുന്നതിലൂടെയാണ്.

g. മൽക്കീസേദെക്ക് എന്ന നിലയിൽ, അവൻ ആയിരിക്കുന്നത്:

എബ്രായർ 7-ൽ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു മൽക്കീസേദെക്കിനാൽ മുൻകുറിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് നാം കാണുന്നു. ഉല്പത്തി 14 അനുസരിച്ച്, അബ്രാഹാം ദൈവത്തിന്റെ ശത്രുക്കളെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ ശേഷം, മൽക്കീസേദെക്ക് അപ്പവും വീഞ്ഞും കൊണ്ടുവന്ന് അബ്രാഹാമിനെ കാണുവാൻ വന്നു. കർത്താവിന്റെ മേശ യോഗത്തിൽ, മൽക്കീസേദെക്കായ ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ആസ്വാദനത്തിനായി പ്രക്രിയാവിധേയനായ ത്രിയേക ദൈവത്തെ അപ്പവും വീഞ്ഞുമായി നമ്മുടെ അടുക്കൽ വരുന്നു.

(1) അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതൻ

എബ്രായർ 7:1 മൽക്കീസേദെക്കിനെ “അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതൻ” എന്ന് പറയുന്നു. മൽക്കീസേദെക്ക് അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതനായ ക്രിസ്തുവിന്റെ ഒരു മുൻകുറിയാണ്. സങ്കീർത്തനം 110-ൽ ദൈവത്തിന്റെ അഭിഷിക്തനായ ക്രിസ്തു, മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ക്രമപ്രകാരമുള്ള പുരോഹിതനാണെന്ന് നമ്മോട് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു (വാ. 4), ഈ ക്രമം അഹരോന്റെ ക്രമത്തിന് മുമ്പുള്ളതാണ്. അഹരോൻ പൗരോഹിത്യത്തിലേക്ക് വരുന്നതിനുമുമ്പ്, മൽക്കീസേദെക്ക് ഇതിനകം ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതനായിരുന്നു.

(2) നീതിയുടെ രാജാവും സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവും

2-ാം വാക്യം അനുസരിച്ച്, മൽക്കീസേദെക്ക് “നീതിയുടെ രാജാവ്” എന്ന് വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു, അവൻ “ശാലേമിന്റെ രാജാവ്, അതായത് സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവ്” എന്നും പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു. മൽക്കീസേദെക്ക് എന്ന നിലയിൽ, ക്രിസ്തു ഒരു പുരോഹിതൻ മാത്രമല്ല ഒരു രാജാവുമാണ്; അതിനാൽ, അവൻ ഒരു രാജകീയ പുരോഹിതനാണ്.

അഹരോനോ അവന്റെ പിൻതുടർച്ചക്കാരിൽ ആരെങ്കിലുമോ ഒരിക്കലും ഒരു രാജാവായിരുന്നിട്ടില്ല. അവർ കേവലം പുരോഹിതന്മാരായിരുന്നു. അവർ രാജകീയ ഗോത്രത്തിൽ നിന്നുള്ളവരല്ല, പുരോഹിത ഗോത്രത്തിൽ നിന്നുള്ളവരായിരുന്നു. യെഹൂദാഗോത്രം രാജകീയ ഗോത്രവും ലേവീഗോത്രം പുരോഹിത ഗോത്രവുമായിരുന്നു. ക്രിസ്തു യെഹൂദാഗോത്രത്തിൽനിന്നു വന്നു (7:13-14). അതിനാൽ നാം അവനെ അഹരോനു തുല്യനായി കണക്കാക്കരുത്, കാരണം അവൻ അഹരോന്റെ ഗോത്രത്തിൽപ്പെടുന്നവനല്ല. ക്രിസ്തു ഒരു രാജകീയ പുരോഹിതനാണ്.

ക്രിസ്തു മഹാപുരോഹിതനാണെങ്കിലും അവന്റെ പദവി ഒരു രാജാവിന്റേതാണ്. അവൻ ഒരു പുരോഹിതനായി പ്രവർത്തിക്കുമ്പോൾത്തന്നെ, ഒരു രാജാവുമാണ്. അവൻ പുരോഹിതനായിരിക്കുവാനുള്ള രാജാവാണ്; അതിനാൽ അവന്റെ പൗരോഹിത്യം രാജോചിതവും രാജകീയവും ആണ് (1 പത്രൊ. 2:9). ദൈവത്തിന്റെ കെട്ടിടത്തിനും അവന്റെ മഹത്വത്തിനുംവേണ്ടി അവൻ രാജത്വത്തെ പൗരോഹിത്യത്തോട് സംയോജിപ്പിക്കുന്നു (സെഖ. 6:13). ക്രിസ്തുവിന്റെ രാജത്വം നീതിയിലൂടെ സമാധാനപരമായ ക്രമം പാലിക്കുന്നു. ഈ സമാധാനപരമായ ക്രമം ദൈവത്തിന്റെ കെട്ടിടത്തിന് അനിവാര്യമാണ്. ദൈവഭവനത്തിന്റെ നിർമാണം സമാധാനപരമായ ഒരു സാഹചര്യത്തിലാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ പൗരോഹിത്യം ദൈവത്തിന്റെ കെട്ടിടത്തിന് ആവശ്യമായ എല്ലാ സഹായങ്ങളും ശുശ്രൂഷിക്കുന്നു. ഇതിൽ അവന്റെ തേജസ്സ് ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നു.

ദയനീയരായ പാപികൾക്കുവേണ്ടി യാഗങ്ങൾ അർപ്പിക്കുന്ന ഒരു പുരോഹിതൻ രാജാവായിരിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല. അങ്ങനെ ഒരു പുരോഹിതൻ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടതിന്, നിങ്ങൾക്ക് നീതിയുടെ രാജാവിനെയോ സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവിനെയോ ആവശ്യമില്ല. എന്നാൽ, മഹാപുരോഹിതൻ പ്രക്രിയാവിധേയനായ ദൈവത്തെ വിജയിയായ ഒരു പോരാളിക്കു ശുശ്രൂഷിക്കണമെങ്കിൽ, അവൻ നീതിയുടെ രാജാവും സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവും ആയിരിക്കണം.

ഉല്പത്തി 14:20-ൽ മൽക്കീസേദെക്ക് പറഞ്ഞു, “നിന്റെ ശത്രുക്കളെ നിന്റെ കൈയില്‍ ഏല്പിച്ച അത്യുന്നതനായ ദൈവം സ്തുതിക്കപ്പെടുമാറാകട്ടെ.” അബ്രാഹാമിന് അവനാൽത്തന്നെ കെദൊർലായോമെരിനെയും മറ്റു രാജാക്കന്മാരെയും സംഹരിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞുവെന്ന് നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കരുത്. അവൻ അത് സ്വയം ചെയ്തില്ല. ഉല്പത്തി 14:22 അനുസരിച്ച്, യുദ്ധം ചെയ്യുവാൻ അബ്രാഹാം പുറപ്പെടുന്നതിനുമുമ്പ്‌ അവൻ അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിങ്കലേക്ക്‌ തന്റെ കൈ ഉയർത്തി. ഇതർഥമാക്കുന്നത് അവൻ ശത്രുക്കളോട് യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതിനുമുമ്പ് ദൈവത്തെ ബന്ധപ്പെട്ടു എന്നാണ്. അതിനാൽ ശത്രുക്കളെ സംഹരിച്ചത് അബ്രാഹാമായിരുന്നില്ല, ദൈവമായിരുന്നു.

അബ്രാഹാം ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് തന്റെ കൈ ഉയർത്തിയപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന സാഹചര്യം നീതിയും സമാധാനവും ഇല്ലാത്തതായിരുന്നു. ലോത്തിനെയും അവന്റെ സകല വസ്തുവകകളെയും ശത്രുക്കൾ പിടിച്ചെടുത്തതുകൊണ്ട് അവിടെ നീതി ഇല്ലായിരുന്നു. ശത്രുക്കൾ പരാജയപ്പെടാതിരുന്നതുകൊണ്ട് അവിടെ സമാധാനം ഇല്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ യുദ്ധം ചെയ്യുവാൻ അബ്രാഹാം പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ അവൻ ദൈവത്തിൽ ആശ്രയിച്ചു. അബ്രാഹാം ശത്രുക്കളെ സംഹരിക്കുകയും മൽക്കീസേദെക്ക് അവനെ എതിരേൽക്കുകയും ചെയ്തശേഷം അവിടെ നീതിയും സമാധാനവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആരാണ് ഈ നീതിയും സമാധാനവും കൊണ്ടുവന്നത്? അത്യുന്നതനായ ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതനായ മൽക്കീസേദെക്ക്. അബ്രാഹാം കെദൊർലായോമെരിനെയും മറ്റു രാജാക്കന്മാരെയും സംഹരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ മൽക്കീസേദെക്ക് പ്രാർഥിക്കുകയായിരുന്നിരിക്കണം. അവന്റെ പക്ഷവാദം മുഖാന്തരമായിരിക്കണം നീതിയും സമാധാനവും കൊണ്ടുവരപ്പെട്ടത്. അത്യുന്നതനായ ദൈവം മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് ഉത്തരം നൽകുകയും അബ്രാഹാമിന്റെ ശത്രുക്കളെ അവന്റെ കൈകളിൽ ഏൽപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ പക്ഷവാദത്തിനും അബ്രാഹാമിന്റെ വിജയത്തിനും ശേഷം, മൽക്കീസേദെക്ക് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.

നമ്മുടെ മൽക്കീസേദെക് പ്രക്രിയാവിധേയനായ ദൈവത്തെ നമുക്കു ശുശ്രൂഷിക്കുന്നതിനുമുമ്പ്, നാം നമ്മുടെ വാളെടുത്ത് ശത്രുക്കളെ സംഹരിക്കേണ്ടതിനു പ്രാർഥിച്ചുകൊണ്ട്, അവൻ നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നു. നാം സ്വയത്തെയും, സ്വാഭാവിക മനസ്സിനെയും, വന്യമായ വികാരത്തെയും, ശാഠ്യമുള്ള ഇച്ഛയെയും, മറ്റു ശത്രുക്കളെയും സംഹരിക്കണം. നാം ശത്രുക്കളെ സംഹരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, അവൻ നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ സംഹാരം പൂർത്തിയാക്കുമ്പോൾ, അവൻ തന്റെ പക്ഷവാദത്തെ അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിക്കുന്നതിലേക്കു മാറ്റും. ശരിയായ ക്രിസ്തീയജീവിതം പകൽ സമയത്ത് ശത്രുക്കളെ സംഹരിക്കുന്നതും, വൈകുന്നേരം അപ്പവും വീഞ്ഞുംകൊണ്ടുള്ള നമ്മുടെ മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ ശുശ്രൂഷ ആസ്വദിക്കുന്നതുമാണ്. എല്ലാ ദിവസത്തിന്റെയും അവസാനം, സംഹാരവും പക്ഷവാദവും നിവർത്തിയായികഴിയുമ്പോൾ, അവനും നമ്മളും, നമ്മളും അവനും, നീതിയിലും സമാധാനത്തിലും അപ്പവും വീഞ്ഞും ആസ്വദിക്കുവാൻ ഒരു നല്ല സമയം ഉണ്ടായിരിക്കും.

മൽക്കീസേദെക്ക് നീതിയുടെ രാജാവും സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവുമായിരുന്നു. അവൻ വന്നശേഷം നീതിയും സമാധാനവും ഉണ്ടായിരുന്നു. നീതിയുടെയും സമാധാനത്തിന്റെയും ഇങ്ങനെയൊരു അന്തരീക്ഷത്തിലും അവസ്ഥയിലായിരുന്നു മൽക്കീസേദെക്ക് ജയിച്ചുവന്നവന് അപ്പവും വീഞ്ഞും ശുശ്രൂഷിച്ചത്. ഇന്നും അങ്ങനെതന്നെയാണ്. നാം നീതിക്കുവേണ്ടി പോരാടണം, അപ്പോൾ നീതി സമാധാനത്തിൽ പരിണമിക്കും. ക്രമേണ നമ്മുടെ അന്തരീക്ഷവും അവസ്ഥയും നീതിയും സമാധാനവുംകൊണ്ടു നിറഞ്ഞതാകും, നമ്മോടുകൂടെ ഒരു നല്ല സമയം ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടതിന് നമ്മുടെ മൽക്കീസേദെക്ക് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും ചെയ്യും. ഇതാണ് നമ്മുടെ രാജകീയ മഹാപുരോഹിതന്റെ ശുശ്രൂഷ.

(3) പിതാവില്ല, മാതാവില്ല, വംശാവലിയില്ല; നാളുകളുടെ ആരംഭമോ ജീവന്റെ അവസാനമോ ഇല്ല, പിന്നെയോ ദൈവപുത്രനോടു സദൃശനായ, ഒരു പുരോഹിതനായി ശാശ്വതമായി വസിക്കുന്നു

നമ്മുടെ രാജകീയ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു ശാശ്വതനും, നിത്യനും, ആരംഭമോ അവസാനമോ ഇല്ലാത്തവനുമാണ്. എബ്രായർ 7:3 പറയുന്നു, മൽക്കീസേദെക്ക് “അവനു പിതാവില്ല, മാതാവില്ല, വംശാവലിയില്ല; നാളുകളുടെ ആരംഭമോ ജീവന്റെ അവസാനമോ ഇല്ല, പിന്നെയോ ദൈവപുത്രനോടു സദൃശനായ, ഒരു പുരോഹിതനായി ശാശ്വതമായി വസിക്കുന്നു.” ഇത് ക്രിസ്തുവിന്റെ പൗരോഹിത്യത്തിന്റെ ക്രമം നിത്യമാണെന്നും, അത് മനുഷ്യരാൽ സ്ഥാപിക്കപ്പെടുകയോ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുകയോ ചെയ്തതല്ല, മറിച്ച് ദൈവത്താലാണെന്നും കാണിക്കുന്നു.

നമ്മെപ്പോലെയല്ല, ക്രിസ്തുവിന് മനുഷ്യനായ പിതാവോ മാതാവോ ഇല്ലെന്നും, വംശാവലിയില്ലെന്നും, ദിവസങ്ങളുടെ ആരംഭമോ ജീവന്റെ അവസാനമോ ഇല്ലെന്നും അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. ഉല്പത്തി 14 അനുസരിച്ച്, മൽക്കീസേദെക്ക് പെട്ടെന്ന് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു പിന്നെ അപ്രത്യക്ഷനായി. അവന് വരവോ പോക്കോ, ദിവസങ്ങളുടെ ആരംഭമോ ജീവന്റെ അവസാനമോ ഉണ്ടായിരുന്നതായി തോന്നുന്നില്ല. നമ്മുടെ മൽക്കീസേദെക്ക് നിത്യനായതുകൊണ്ട്, അവന് വംശാവലിയില്ല.

ഉല്‌പത്തിയിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട എല്ലാ വ്യക്തികൾക്കും ഒരു വംശാവലി ഉണ്ട്, എന്നാൽ മൽക്കീസേദെക്കിനില്ല. ശാശ്വതമായി നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായിരിക്കുവാൻ, നിത്യനായ ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരിയായ മുൻകുറിയായിരിക്കേണ്ടതിന് അവന്റെ നാളുകളുടെ ആരംഭത്തിന്റെയോ അവന്റെ ജീവാവസനത്തിന്റെയോ ഒരു രേഖയും പരിശുദ്ധാത്മാവു തന്റെ പരമാധികാരത്തിൽ ദിവ്യ രചനയിൽ നല്കിയില്ല. നിത്യനായതിനാൽ വംശാവലിയില്ലാത്ത ദൈവപുത്രനെക്കുറിച്ചുള്ള യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷത്തിലെ അവതരണം പോലെയാണിത് (യോഹ. 1:1). എന്നാൽ മനുഷ്യപുത്രനെന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തുവിന് വംശാവലിയുണ്ട് (മത്താ 1:1-17; ലൂക്കോസ് 3:23-38).

(4) അബ്രാഹാമിനെക്കാൾ വലിയവൻ

എബ്രായർ 7:4-7 അനുസരിച്ച്, ക്രിസ്തു അബ്രാഹാമിനെക്കാൾ വലിയവനാണ്. “ഗോത്രപിതാവായ അബ്രാഹാം ഉത്തമ കൊള്ളമുതലിന്റെ പത്തിലൊന്ന് കൊടുത്ത ഇവൻ എത്ര വലിയവൻ ആയിരുന്നു എന്നു നിരൂപിക്കുക. പൗരോഹിത്യ സേവനം ലഭിച്ച ലേവിയുടെ പുത്രന്മാരിൽ നിന്നുള്ളവർക്ക്, അവർ അബ്രാഹാമിന്റെ കടിപ്രദേശത്തുനിന്ന് പുറപ്പെട്ടവർ എങ്കിൽക്കൂടി, ന്യായപ്രമാണം അനുസരിച്ച് ജനത്തിൽ നിന്ന്, അതായത് അവരുടെ സഹോദരന്മാരിൽ നിന്ന്, ദശാംശം എടുക്കുവാൻ കൽപനയുണ്ട്. എന്നാൽ അവരിൽനിന്ന് വംശാവലിയിൽ എണ്ണപ്പെടാത്ത ഇവൻ അബ്രാഹാമിൽനിന്ന് ദശാംശം വാങ്ങുകയും വാഗ്ദത്തങ്ങൾ ഉള്ളവനെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ചെറിയവൻ വലിയവനാൽ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുന്നു എന്നതിന് ഒരു തർക്കവുമില്ലല്ലോ.”

നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനായ ക്രിസ്തു വലിയവനാണ്, അഹരോനെക്കാളും എല്ലാ ലേവിപുരോഹിതന്മാരെക്കാളും അവൻ വലിയവനാണ്. അവൻ അബ്രാഹാമിനെക്കാളും വലിയവനായിരുന്നു. ഉത്തമമായ കൊള്ളമുതലിന്റെ പത്തിലൊന്ന് അബ്രാഹാം മൽക്കീസേദെക്കിനു കൊടുത്തു എന്ന വസ്തുതയാൽ ഇതു തെളിയുന്നു (7:4, 6; ഉല്പ. 14:20). അബ്രാഹാം മൽക്കീസേദെക്കിന് ദശാംശം കൊടുത്തപ്പോൾ, അബ്രാഹാമിന്റെ കടിപ്രദേശത്തുണ്ടായിരുന്ന അവന്റെ പിൻതുടർച്ചക്കാരായ ലേവിപുരോഹിതന്മാരും, അബ്രാഹാമിൽ അവന് ദശാംശം കൊടുത്തു. അതുകൊണ്ട്, എല്ലാ ലേവിപുരോഹിതന്മാരും മൽക്കീസേദെക്കിനെക്കാൾ ചെറിയവരും, അഹരോന്റെ ക്രമം മൽക്കീസേദെക്കിന്റേതിനെക്കാൾ താണതും ആണ്.

മൽക്കീസേദെക്ക് അബ്രാഹാമിനെ അനുഗ്രഹിച്ചു (7:6). വാക്യം 7 പറയുന്നു, “ചെറിയവൻ വലിയവനാൽ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുന്നു എന്നതിന് ഒരു തർക്കവുമില്ലല്ലോ.” ഇത് മൽക്കീസേദെക്കിന്റെ മാഹാത്മ്യത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അവൻ അബ്രാഹാമിനെക്കാൾ വലിയവനായിരിക്കുകയും, അനുഗ്രഹമായ ദൈവത്തെക്കൊണ്ട് അവനെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തു (ഉൽ. 14:19).

h. അവനിലൂടെ ദൈവത്തെ സമീപിക്കുന്നവരെ അങ്ങേയറ്റം രക്ഷിക്കുവാൻ കഴിവുള്ളവനായിരിക്കുന്നത്

(1) അങ്ങേയറ്റം രക്ഷിക്കുവാൻ കഴിവുള്ളവനായിരിക്കുന്നത്

25-ാം വാക്യം നമ്മോട് പറയുന്നു, ക്രിസ്തുവിന് അങ്ങേയറ്റം രക്ഷിക്കുവാൻ കഴിയും എന്ന്. അവൻ ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ എന്നേക്കും ജീവിക്കുന്നതുകൊണ്ട്, ക്രിസ്തുവിന് നമ്മെ വ്യാപ്തിയിലും, കാലത്തിലും, സ്ഥലത്തിലും അങ്ങേയറ്റം രക്ഷിക്കുവാൻ കഴിയും. അതിനാൽ, അവന്റെ രക്ഷ അങ്ങേയറ്റം എത്തുന്നു.

(2) അവർക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുവാൻ എപ്പോഴും ജീവിക്കുന്നവൻ

ക്രിസ്തു നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് നമ്മെ രക്ഷിക്കുവാൻ പ്രാപ്തനാണ്. നമ്മുടെ മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ നമ്മുടെ കാര്യം അവൻ ഏറ്റെടുക്കുന്നു. നാം രക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതിനും ദൈവത്തിന്റെ നിത്യോദ്ദേശ്യത്തിലേക്ക് പൂർണമായി കൊണ്ടുവരപ്പെടേണ്ടതിനും നമുക്കുവേണ്ടി പ്രാർഥിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ നമുക്കായി ദൈവമുമ്പാകെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. അവൻ നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നുവെന്ന് നിങ്ങൾ ഒരിക്കലും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞേക്കാം. ഇതു നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കേണ്ട യാതൊരു ആവശ്യവുമില്ല. ഇതു നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ അത് എന്തു ഗുണം ചെയ്യുമായിരുന്നു? അവന്റെ പക്ഷവാദത്തെ മനസ്സിലാക്കുവാൻ ശ്രമിക്കരുത്. അതിൽ വിശ്രമിക്കുകയും, അതിൽ ആശ്രയിക്കുകയും, അതിനെ ആസ്വദിക്കുകയും മാത്രം ചെയ്യുക. നിങ്ങളുടെ ദിവ്യ മഹാപുരോഹിതൻ നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി തുടർച്ചയായി പക്ഷവാദം ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പുള്ളവരായിരിക്കുക. നിരവധി സമയങ്ങളിൽ അവന്റെ പക്ഷവാദത്താൽ ഞാൻ രക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് എന്റെ അനുഭവം എന്നോടു പറയുന്നു. നമുക്ക് ശാശ്വതനും സുസ്ഥിരനും നിത്യനുമായ ഒരു മധ്യസ്ഥനുണ്ട്.

നാം വീണുപോകുവാൻ എളുപ്പമുള്ളവരാണെന്നും, ഒരിക്കൽ വീണുപോയാൽ നമ്മുടെ വീണുപോയ സ്ഥിതിയിൽ തുടരുവാൻ എത്ര എളുപ്പമാണെന്ന് അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് നമ്മുടെ ദിവ്യ മഹാപുരോഹിതൻ നമുക്കുവേണ്ടി നിരന്തരം പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നു. ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ അവന്റെ പക്ഷവാദം നമ്മെ ജയിക്കുകയും കീഴടക്കുകയും രക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇന്നോ നാളെയോ ഇതു സംഭവിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ, ഇത് അടുത്ത വർഷമോ അടുത്ത യുഗത്തിലോ, ഏറിപ്പോയാൽ പുതിയ ആകാശത്തിലും പുതിയ ഭൂമിയിലുമോ സംഭവിക്കും. അവന്റെ പക്ഷവാദത്താൽ നാമെല്ലാവരും പൂർണമായി കീഴടക്കപ്പെടുകയും രക്ഷിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യും. നമ്മെ കരുതുവാനായി ദൈവം അവനെ നിയമിച്ചിരിക്കുന്നു, ഇപ്പോൾ അവൻ നമുക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ നമ്മെ കരുതുന്നു. നിങ്ങൾ അവന്റെ നാമത്തെ വിളിച്ചപേക്ഷിച്ചത് നിങ്ങൾ മറന്നുപോയാലും, അവൻ ഒരിക്കലും മറക്കുകയില്ല. അവൻ നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി പക്ഷവാദം ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, അവൻ നിങ്ങളെ അങ്ങേയറ്റം രക്ഷിക്കും.

i. സ്വർഗത്തിലെ വിശുദ്ധസ്ഥലങ്ങളിൽ ദൈവമുമ്പാകെയുള്ള ഒരു ശുശ്രൂഷകൻ

എബ്രായർ 8:2 ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു, “വിശുദ്ധസ്ഥലങ്ങളുടെ, മനുഷ്യനല്ല കർത്താവ് ഉറപ്പിച്ച സത്യകൂടാരത്തിന്റെ തന്നെ ശുശ്രൂഷകനായ ഇങ്ങനെ ഒരു മഹാപുരോഹിതൻ നമുക്കുണ്ട്.” എബ്രായർ 9:24 നമ്മോട് പറയുന്നു, “എന്തെന്നാൽ ക്രിസ്തു വാസ്തവമായതിന്റെ പ്രതിരൂപമായ, കൈപ്പണിയായ വിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്കല്ല, ഇപ്പോൾ നമുക്കുവേണ്ടി ദൈവത്തിന്റെ മുഖത്തിനു മുമ്പാകെ പ്രത്യക്ഷനാകുവാൻ സ്വർഗത്തിലേക്കത്രേ പ്രവേശിച്ചത്.” ഈ വാക്യങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നത്, ഒരു മഹാപുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തു സ്വർഗത്തിലെ വിശുദ്ധസ്ഥലങ്ങളിൽ ദൈവമുമ്പാകെയുള്ള ഒരു ശുശ്രൂഷകനാണെന്നാണ്. സ്വർഗത്തിൽ നമുക്കൊരു ശുശ്രൂഷകനുണ്ട്, അവൻ സ്വർഗത്തിലെ അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും ഇപ്പോൾ നമുക്കുവേണ്ടി ദൈവമുമ്പാകെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.

j. അവനെ പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നവർക്കു, രക്ഷയിങ്കലേക്ക്, പാപം കൂടാതെ രണ്ടാമത് പ്രത്യക്ഷനാകും

എബ്രായർ 9:28 നമ്മോട് പറയുന്നു, ക്രിസ്തു, “അനേകരുടെ പാപങ്ങൾ വഹിക്കുവാൻ ഒരിക്കൽ അർപ്പിക്കപ്പെട്ട ശേഷം, അവനെ പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നവർക്കു, രക്ഷയിങ്കലേക്ക്, പാപം കൂടാതെ രണ്ടാമത് പ്രത്യക്ഷനാകും.”

(1) പാപത്തിൽ നിന്ന് വേറിട്ട്

(2) രക്ഷയിങ്കലേക്ക്

The One Better Than Aaron

Hebrews 4 through 7

Excerpts from the CNT:

In Hebrews 4 through 7, we see that Christ is the One better than Aaron, who as a high priest is a type of Christ. The Lord Jesus first was sent from God to us through incarnation (2:14) to be our Apostle (3:1), our Author, our Leader (2:10), the One superior to Moses (3:3), and our real Joshua (4:8) to bring us, His partners (1:9; 3:14), into glory and rest (2:10; 4:11). He then went back from us to God through resurrection and ascension (5:5-6) to be our High Priest to bear us in the presence of God and to care for all our needs (2:17-18; 4:15).

As the High Priest, Christ is continually in the Holy of Holies. Our High Priest is not at the altar offering the sacrifices, nor in the Holy Place preparing the bread of the Presence, lighting the lamps, and burning the incense. He is in the Holy of Holies. Most Christians only have a Christ who is at the altar, that is, a Christ on the cross. Many hymns speak of the crucified Christ. Some Christians only have a Christ in the Holy Place. The highest attainment in their spiritual seeking is that of a Christ preparing the bread of the Presence, lighting the lamp, and burning the incense in the Holy Place. They have missed the High Priest in the Holy of Holies. The main function of our High Priest today is neither at the altar nor in the Holy Place but in the Holy of Holies, where God’s presence and shekinah glory are. Yes, He was once on the cross, but as 1:3 reveals, His work on the cross has been finished. Now, having finished His work, He is [3748] sitting at the right hand of God in the heavens. No place is closer to God than this. The book of Hebrews was written to help us come forward to this Christ, who is now in the presence of God.

The Christ who is in the Holy of Holies is not merely our Savior, Redeemer, Apostle, or Captain of salvation; He is our High Priest. In the Holy of Holies He is ministering God into us. We should forget our environment, weaknesses, troubles, and even ourselves and remember that today Jesus Christ is our High Priest in the Holy of Holies. As long as we have such a High Priest, we have everything we need.

According to the Old Testament, whenever the high priest went into the presence of God in the Holy of Holies, he bore upon his shoulders two onyx stones on which were engraved the names of the children of Israel (Exo. 28:9-12). He also wore the breastplate in which were set twelve precious stones engraved with the names of the children of Israel (vv. 15-30). This signifies that the people of Israel were on the shoulder and breast of the high priest. Since the shoulder signifies strength and the breast signifies love, the people of God were on the strength and in the love of the high priest. When the high priest was in the Holy of Holies, he brought all the people of God along with him. In the eyes of God, when he was there, all the people of God were there with him. Likewise, when God looks at Christ, our High Priest in the Holy of Holies, He sees us upon His shoulder and breast. Our High Priest in the Holy of Holies in the heavens bears us and wears us before God. Even now we are upon His shoulder and upon His breast in the Holy of Holies. We are there with Him in the shekinah glory of God.

As Christ bears us before God in the Holy of Holies, He ministers God into our being. When the apostle Paul prayed to the Lord, asking Him to remove the thorn (2 Cor. 12:7-8), the Lord said, “My grace is sufficient for you, for My power is perfected in weakness” (v. 9). Instead of removing that thorn, the Lord imparted Himself into Paul as grace, enabling the apostle to know how precious and sufficient He is. This experience of Christ as our High Priest who bears us on His shoulder and breast and ministers God into us is an experience in the Holy [3749] of Holies, where we enjoy God Himself and all His riches. When we enter into this experience, it is difficult to say where we are or what is happening. We can only say that we are upon the shoulders and breast of our High Priest and that He is ministering something comforting and strengthening into us. This experience of Christ as our High Priest is the highest experience and enjoyment. We all must learn to stay here on His shoulders and on His breast in the Holy of Holies. We should not be content to remain as outer-court Christians; neither should we be Christians staggering in the Holy Place. We must press on into the Holy of Holies, where God’s presence and shekinah glory are.

This experience of Christ as our High Priest undoubtedly is in the heavens. However, it is also in our spirit and in the church because the church today is God’s habitation in our spirit. Christ, the heavenly ladder which joins earth to heaven and brings heaven to earth, is in our spirit. By the habitation of God and the heavenly ladder, the Holy of Holies in the heavens is joined to our spirit. The wonderful Christ is both in the heavens and also in our spirit. Romans 8:34 says that Christ is at the right hand of God interceding for us, and Romans 8:10 says that Christ is also within us. There are not two Christs, one in the heavens and one within us; neither is it a matter of one Christ at two different times. Just as the electricity in the power plant is joined to our homes, so the Christ in the third heaven is joined to our spirit. If by the flow of electricity two places can be made one, how much more can our wonderful Christ be both in the heavens as well as in our spirit!

a. A Great High Priest of the Good Things Who Has Passed through the Heavens, Jesus, the Son of God, Holy, Guileless, Undefiled, Separated from Sinners, and Having Become Higher Than the Heavens, Perfected Forever

Hebrews 4:14 says, “Having therefore a great High Priest who has passed through the heavens, Jesus, the Son of God.” In this verse the title Jesus refers to His humanity, whereas the title Son of God refers to His Godhead. In 7:26 we are told [3750] that Christ is the High Priest, who is holy, guileless, undefiled, separated from sinners, and having become higher than the heavens. In verse 28 we see that Christ as the Son is perfected forever. Verse 11 of chapter 9 speaks of Christ as a High Priest of the good things; 10:21 speaks of Christ as the great Priest over the house of God. These verses reveal that Christ is a great High Priest of the good things, who has passed through the heavens, Jesus, the Son of God, holy, guileless, undefiled, separated from sinners, having become higher than the heavens, and perfected forever.

(1) A Great High Priest

According to 4:14, Jesus, the Son of God, is a “great High Priest.” The word great in this verse means “excellent, wonderful, glorious, and most honorable.” Christ is great in His person (1:5, 8; 2:6), work (1:3; 2:17, 9, 14-15, 10; 3:5-6; 4:8-9; Acts 2:24, 27), and attainment (Heb. 6:20; 9:24; 2:9).

First, our High Priest, Christ, is great in His person. He is the Son of God, God Himself (1:5, 8). He is also the Son of Man, man himself (2:6). He, being both God and man, has the divine nature and the human nature. He not only knows the things of God and the things of man; He also is in the things of God and the things of man. No other high priest has ever been like Him.

Our High Priest, Christ, is also great in His work. He has made purification of and propitiation for our sins (1:3; 2:17). He has taken away sin and has solved the problem of sin. He tasted death not only on behalf of every man but also on behalf of everything (v. 9). By tasting death, He conquered and subdued it. Death could not hold Him (Acts 2:24, 27). He also destroyed the devil who has the might of death (Heb. 2:14). By His death on the cross, Christ annulled Satan, the power of death. By conquering death and destroying the devil, He has released us from the slavery of death (v. 15). We have been freed by Him not only from the slavery of sin but also from the slavery of death. Through His suffering, He has been perfected to be the Captain of our salvation (v. 10). He fought the battle and entered into glory. As the Pioneer, He is leading us on in the same way to glory. He is now taking care of [3751] God’s house as Moses did (3:5-6). As the Builder of the house, He surely knows how to take care of it. He is now also bringing us into rest, as Joshua did (4:8-9). He has given us the Sabbath rest in the church age, and He will bring us into the Sabbath rest of the kingdom age. As our High Priest, He is great in all these wonderful and excellent works of His, which no high priest in the Old Testament had ever accomplished.

Moreover, our High Priest, Christ, is great in His attainment. His attainment is so high that He entered into the Holy of Holies in the heavens and was crowned with glory and honor (6:20; 9:24; 2:9). He is no longer on earth bearing the crown of thorns; He is now in the highest heavens wearing the crown of glory. No high priest can exceed Him in His attainment; no one can even compare with Him in this matter.

(2) Having Passed through the Heavens

Our High Priest, Christ, who is great in His person, qualification, work, accomplishment, and attainment, has passed through the heavens (4:14). After He was crucified and before He was resurrected, Christ walked through Hades, having a good sightseeing tour. Although Satan and all the powers of death tried to hold Him, at the time of His resurrection, He rose from the grave (Acts 2:24, 27). Later, as He was ascending to the heavens, He overcame the gravitation of earth. The demons desperately tried to prevent Him from leaving the earth, but He made a wonderful takeoff. Then He ascended to the heavens. As He was passing through the air, the evil spirits, the principalities and powers, tried to grasp Him and hold Him back, but He stripped them off, making a display to the whole universe. This is the meaning of Colossians 2:15, which tells us that Christ stripped off the rulers and the authorities and “made a display of them openly, triumphing over them.” In this verse we see three main points: that Christ stripped off the rulers and the authorities, that He made a display of them, and that He triumphed over them. Now, having risen from Hades, having stripped off the rulers and the authorities, and having passed through the heavens, He is sitting on the throne at the right hand of God, where He is restfully enjoying a Sabbath. But He desires to see that all His members [3752] come into His Sabbath rest. The way to enter into His Sabbath is by experiencing Him as our High Priest. We simply need to come forward to the throne of grace on which He is sitting and receive mercy and find grace. When we do this, we are immediately in the Sabbath rest of the church life, waiting with Him for the better Sabbath to come in the age of the millennial kingdom.

(3) Being Holy, Guileless, Undefiled, Separated from Sinners, Having Become Higher than the Heavens, and Being Perfected Forever

Hebrews 7:26 says that “such a High Priest was also fitting to us, holy, guileless, undefiled, separated from sinners.” Christ is holy, guileless, undefiled, and separated from sinners. As such a perfect One, He surely is fitting to us. Having a fallen and corrupted nature, we need such a High Priest to save us all the time.

Verse 26 also says that He has “become higher than the heavens.” In His ascension, Christ “has passed through the heavens” (4:14). Now He is not only in heaven (9:24) but also “higher than the heavens,” “far above all the heavens” (Eph. 4:10). None of our troubles is higher than the heavens. Because our High Priest is higher than the heavens, He is able to rescue us and save us to the uttermost (Heb. 7:25).

Verse 28 says that the Son of God has been perfected forever. This verse proves that the Son of God must not be simply the only begotten Son but also the firstborn Son. The only begotten Son of God needed no perfection, because He was eternally perfect. But in order for Christ to be the firstborn Son of God, He needed a great deal of perfection. He had to put on humanity in His incarnation and live on earth for thirty-three and a half years, passing through all the experiences of human living. Then He needed to pass through death, tasting, overcoming, subduing, and swallowing up death. After that, He had to come out of death in resurrection. After His resurrection, He, as the firstborn Son of God with humanity, was fully perfected. Now He is not just the eternal only begotten Son of God but also the perfected firstborn Son [3753] of God. Therefore, now He is completely perfected, equipped, and qualified to be our divine High Priest. We may trust in Him with our full confidence because He has been so perfected.

b. Made Like Us in All Things, Able to Sympathize with Our Weaknesses, Having Been Tried in All Respects Like Us, yet without Sin

Verse 15 of chapter 4 says, “We do not have a High Priest who cannot be touched with the feeling of our weaknesses, but One who has been tempted in all respects like us, yet without sin.” Verses 17 and 18 of chapter 2 say, “Hence He should have been made like His brothers in all things that He might become a merciful and faithful High Priest in the things pertaining to God, to make propitiation for the sins of the people. For being tempted in that which He Himself has suffered, He is able to help those who are being tempted.” These verses indicate that Christ has been made like us in all things, able to sympathize with our weaknesses, having been tried in all respects like us, yet without sin. Although Christ is so high and capable, He is able to sympathize with our weaknesses. In a very real sense, He is the same as we are in all respects, except that He is without sin.

As our High Priest, Christ has been tried in all respects like us, but without sin (4:15). Since He has been tried, He is qualified and able to help us who are being tried (2:18). In all His trials, He was never stained with sin. He suffered the trials without being touched by sin. He is truly equipped to help us to pass through trials and to keep us from any entanglement of sin.

As the One who has been tried in all respects like us, our High Priest, Christ, is able to sympathize with our weaknesses (4:15). He is easily touched with the feeling of our weaknesses and quickly enters into a fellow-suffering with us in our weaknesses. Whatever happens to us and whatever suffering we may have, He feels it with us and sympathizes with us.

In 5:2 we are told that a high priest was “able to exercise [3754] compassion toward the ignorant and erring since he also is encompassed with weakness.” The Greek in this verse implies a feeling toward the ignorant and erring that is neither too severe nor too tolerant. To exercise compassion is to be moderate or tender in judging their situation. The thought in this verse is a continuation of the thought in 4:15. Though not encompassed with weakness like the high priest taken from among men, Christ as our High Priest was tempted in all respects like us. Hence, being touched with the feeling of our weaknesses, He is able to exercise compassion toward us, the ignorant and erring ones.

Christ can be touched with the feeling of our weaknesses because the ascended, heavenly Christ is still with us and is therefore able to be touched with our feeling. Day by day we have the feeling of weaknesses, of infirmities, of being weak and inadequate. But there is a High Priest who is able to be touched with our feeling. Therefore, He must be One who is not only in the heavens but also with us in our spirit (2 Tim. 4:22). This is possible because today Christ is not only the ascended Christ in the heavens but also the Spirit in our spirit. Hence, today He is with us.

Christ is a great High Priest who can always be touched with our feeling. Whatever we feel, He feels. He is being touched continually with our feeling, because He is in our spirit. He sympathizes with everything that we feel, because He is one with us. Today we need to appropriate Christ experientially by realizing that the heavenly Christ as the living Spirit dwells in our spirit for us to touch. We must learn how to discern our spirit from the other parts of our being. Then we will meet Christ in our spirit, be in His presence, and experience Him as the High Priest who sympathizes with our feeling all the time.

c. Having Been Once Offered to Bear the Sins of Many

Verse 28 of Hebrews 9 tells us that Christ has been offered once to bear the sins of many (v. 14; 10:12). In the eyes of God, sin is gone and has become history. We should not believe Satan, our feelings, or our failures. They are lies. We [3755] must declare that sin was put away by Christ in His first manifestation.

According to 7:27, our High Priest “does not have daily need, as the high priests do, to offer up sacrifices first for his own sins and then for those of the people; for this He did once for all when He offered up Himself.” This does not refer to what Christ is doing today but to what He did in the past. This verse assures us that never again need we be bothered by sin, for Christ offered Himself for sins once for all. On the cross He solved the problem of sin once for all. Now on the throne, He is carrying out His priesthood forever.

Christ offered Himself to God for our sins (7:27; 9:14, 26; 10:10, 12). The first thing that our Lord did in His priestly ministry was to offer Himself to God for our sins. He was the real sin offering, the unique sin offering. From the foundation of the world, Christ was the unique sin offering (Rev. 13:8). As such an offering, He offered Himself to God for our sins. Christ offered Himself to God for our sins once for all, and He does not need to do it again. It was accomplished once for all for eternity.

We all must declare and announce the good tidings that the problem of sin has been solved. We should not listen to lies. Even our experience is a lie. Sin is no longer here. We all must declare that sin has been taken away. Christ’s offering of Himself put away sin. Thus, John 1:29 says, “Behold, the Lamb of God, who takes away the sin of the world!” However, many Christians do not realize or believe that sin has been taken away. We should believe that sin has been taken away. Even if we have a failure or defeat, we must tell Satan that we do not believe him and that we believe the holy Word, which says that sin has been taken away. We must forget our experiences and what we are, strongly take the Lord’s word, and declare to the enemy and to the whole universe that sin has been taken away and that sin has nothing to do with us any longer because Christ offered Himself to God to take it away.

Aaron, as the high priest, took care of things pertaining to God on behalf of the people (Heb. 5:1). Christ is superior to him in taking care of the people’s cases before God. Aaron [3756] offered both gifts and sacrifices for sins in type for the people and for himself (vv. 1, 3), but Christ offered Himself as the sacrifice for sin in reality.

d. Not Glorifying Himself in Becoming a High Priest but Being Called by God, Even as Aaron Also Was

Verses 4 and 5 say, “No one takes the honor upon himself, but only as he is called by God, just as Aaron also was. So also Christ did not glorify Himself in becoming a High Priest, but it was He who said to Him, ‘You are My Son; this day have I begotten You.’” Christ did not glorify Himself to become a High Priest but was called by God, even as Aaron was.

Aaron did not take honor unto himself but was called and established by God to be the high priest (vv. 4, 1). This is even more true with Christ. He did not glorify Himself to become a High Priest; He was ordained by God in His resurrection, according to the order of Melchizedek (vv. 5-6).

As the High Priest, Christ was glorified through resurrection. In verse 5 the word glorify replaces honor used in the foregoing verse. With the high priest taken from among men, there is only honor, a matter of position. With Christ as the High Priest, there is not only honor but also glory, not only the preciousness of His position but also the splendor of His person.

Verse 5 contains a quotation from Psalm 2:7, saying, “You are My Son; this day have I begotten You.” This refers to Christ’s resurrection (Acts 13:33), which qualifies Him to be our High Priest. For Christ to be our High Priest, He had to partake of our humanity, as mentioned in Hebrews 2:14-18, and enter with this humanity into resurrection. In His humanity He can be touched with the feeling of our weaknesses and be merciful to us (4:15; 2:17). In resurrection, in His divinity He can do everything for us and be faithful to us (7:24-25; 2:17).

e. According to the Order of Melchizedek, according to the Power of an Indestructible Life, by the Taking of an Oath

According to Hebrews 5:6, God says to Christ, “You are a Priest forever according to the order of Melchizedek.” Verse 10 speaks of Christ “being addressed by God as a High Priest according to the order of Melchizedek.” Hebrews 7:20-21 say of Christ, “Inasmuch as He was not made a Priest without the taking of an oath (for they are appointed priests without the taking of an oath, but He, with the taking of an oath by Him who said to Him, ‘The Lord has sworn and will not regret it, You are a Priest forever’).” These verses reveal that Christ is a High Priest different from Aaron in three respects: He is a priest according to the order of Melchizedek, according to the power of an indestructible life, and by the taking of an oath.

(1) According to the Order of Melchizedek

Hebrews 5:6, a quotation from Psalm 110, says, “You are a Priest forever according to the order of Melchizedek.” This refers to Christ in His ascension and enthronement (Psa. 110:1-4), which, in addition to His resurrection, are further qualifications for Him to be our High Priest (Heb. 7:26). Christ is our High Priest according to the order of Melchizedek. The order of Melchizedek is higher than the order of [3758] Aaron. The order of Aaron was for the priesthood only in humanity, whereas the order of Melchizedek is for the priesthood in both humanity and divinity.

In the Bible the order of Melchizedek came sequentially before that of Aaron. The priesthood of Melchizedek did not come in with Abraham’s descendants but with Abraham himself. The priesthood which came to Abraham was not that which is according to the order of Aaron but that which is according to the order of Melchizedek. Melchizedek met Abraham with bread and wine, and Abraham gave him tithes (Gen. 14:18-20). However, Melchizedek did not come to Abraham to receive tithes from him but to minister to him the bread and wine.

One night, before He left His disciples, the Lord Jesus ministered to them the bread and wine (Matt. 26:26-28). The Bible is wonderfully consistent. Melchizedek ministered bread and wine to Abraham, and the Lord Jesus ministered bread and wine to His disciples. Partaking of the Lord’s table is related to Christ’s priesthood according to the order of Melchizedek.

What is the significance of the bread and wine used at the Lord’s table? The Lord Himself said of the bread, “This is My body” (v. 26), and of the wine, “This is My blood” (v. 28). This indicates that the bread and wine on the table portray Christ who, as the embodiment of God, has been processed that He might be ministered into us.

When Christians think of Christ as their High Priest, very few refer to Genesis 14. Hebrews 7 refers us to Genesis 14, the time when Melchizedek, king of righteousness and king of peace, met Abraham after the slaughter of the kings. Although Melchizedek was a king, he did not come as a king but as the priest of the Most High God, coming to Abraham with bread and wine. In the Bible bread denotes the life supply. The Lord Jesus said, “I am the bread of life” (John 6:35), meaning that He is the bread from heaven which gives us life. In the Bible wine signifies the blood, which accomplishes redemption in order to quench our thirst. As fallen people, we are under God’s condemnation. We are thirsty because the fire of righteous judgment burns within us. Since our thirst comes from being under God’s condemnation, water cannot quench [3759] it. Our thirst can be quenched only by some liquid of life. Wine is not water; it is a life liquid extracted from grapes, which are of life. The Lord Jesus chose wine to signify His redeeming blood, saying, “Drink of it, all of you, for this is My blood of the covenant, which is being poured out for many for forgiveness of sins” (Matt. 26:27-28). Melchizedek’s coming to minister the bread and wine to Abraham, the father of the called race, signifies Christ’s coming to minister Himself as the processed God into us. He was processed on the cross that He might be our life supply with the redeeming wine to quench our thirst under God’s condemnation. He is the redeeming God imparting Himself into us for our supply and satisfaction.

When the priests according to the order of Aaron are mentioned in the Bible, we are told that they were chosen and called to offer the sacrifices for sin, not to minister bread and wine to the people. They mainly ministered to God by offering Him gifts and sacrifices for sin. The priesthood according to the order of Aaron took care of God’s people mainly in a negative way. But the high priest according to the order of Melchizedek did something more. He did not go to God with the sacrifices for sin; he came from God with bread and wine.

At the time of the passover, the blood was applied and the unleavened bread was eaten (Exo. 12:13-22). The bread and wine ministered to us are the issue of the passover. This means that Christ as our High Priest today ministers into us that which has come out of His redemption. He died for us, sacrificing His body and shedding His blood. All this was accomplished before He went back to God the Father. According to the book of Hebrews, Christ offered Himself as the unique sacrifice for sin and solved the problem of sin once for all (9:26, 28). Then He brought His blood into the Holy of Holies in the heavens and sprinkled it in the presence of God, thereby accomplishing redemption (v. 12). Now, as far as redemption is concerned, Christ has nothing more to do. He is sitting on the right hand of God (1:3). However, He still needs to be our High Priest, not to go to God but to come to us. He does not come to us to deal with our sins but to minister the [3760] bread and wine, which signify Himself who, for our supply and satisfaction, was processed through death and resurrection. This surpasses redemption.

Most Christians today dwell on Christ as their Redeemer and Savior, the One who shed His blood for them, offered Himself for them, and made propitiation for their sins that God might be appeased on their behalf. But the book of Hebrews goes further than this. It unveils Christ who no longer is only a Redeemer offering the sacrifice for sin to God and shedding His blood for our sins. The Christ revealed in this book is also the One who, after accomplishing redemption, comes to us in a mysterious way in our spirit. He does not come as our Redeemer but as our High Priest according to the order of Melchizedek. He does not come to offer anything on our behalf but to minister Himself to us in the form of bread and wine as our daily supply and our satisfaction. Many Christians are weak because they do not have much experience of Christ ministering Himself into them as the High Priest according to the order of Melchizedek.

(2) According to the Power of an Indestructible Life

Christ has not been constituted the High Priest according to the powerless letters of the law but according to the powerful element of an indestructible life (7:16). Nothing can dissolve this life. It is an endless life, being the eternal, divine, uncreated, resurrection life that has passed through the test of death and Hades (Acts 2:24; Rev. 1:18). It is by such a life that Christ ministers today as our High Priest. Hence, He is able to save us to the uttermost (Heb. 7:25). Christ as our High Priest is the living Son of God Himself. As the powerful One, Christ is simultaneously both in heaven and in our spirit. Between these two ends, heaven and our spirit, there is the traffic on the heavenly ladder because His priesthood is continually flowing from the throne into our spirit. It does not flow with knowledge but with the power of an indestructible life.

In Christ, our High Priest, not only is there no worldliness or sin, but there is absolutely no death. Death has been completely swallowed up by His divine life. Christ lives forever [3761] (Rev. 1:18). Death cannot prevent Him from continuing as the High Priest. All of the Levitical priests lived until a certain age and then died. Death prevented them from continuing as priests. After the first high priest died, he was replaced by the second who, in turn, was replaced by the third, because death prevented them from continuing in the office of high priest. Not only were those priests unable to save others; they were unable to save even themselves. Christ’s priesthood is different. While the Aaronic priesthood was still subject to death, the priesthood according to the order of Melchizedek, constituted with the element of life, is the absence of death. The life with which it is constituted has passed through death and has swallowed up death. This life is indestructible.

We know that this life is indestructible because it has been tested by everything and by every kind of situation. It was tested by the Lord’s mother in the flesh, by all the members of His fleshly family, by all the sufferings of His human life, and by all the temptations of the devil, Satan. Ultimately, it was tested by death, the grave, Hades, and the power of darkness. This life has been tested by everything, and nothing can destroy it. It is absolutely indestructible. Our High Priest is constituted with the element of such an indestructible life.

This wonderful High Priest according to the order of Melchizedek has not been constituted “according to the law of a fleshy commandment but according to the power of an indestructible life” (Heb. 7:16), for “the law perfected nothing” (v. 19). In verse 16 there are two sources: the law and the life. The law is on the side of the tree of knowledge, and the life is on the side of the tree of life. Since the law did not perfect anything, we need to stay away from the law. Our High Priest has not been constituted with the law but with the power of an indestructible life. We have this life, the life that is the Son of God Himself.

Aaron was constituted high priest according to the powerless letter of the law; Christ was constituted according to the powerful element of an indestructible life. In other words, Aaron and all the priests according to the order of Aaron served according to the outward rules and regulations, but today Christ as our High Priest ministers according to the [3762] power of an indestructible life. He works not according to the regulations of the letter but according to the power of an indestructible life. Our High Priest is constituted of a life that nothing can conquer but rather conquers everything. It is a life that cannot be destroyed, a life that saves to the uttermost. It is the resurrection life, which has passed the test of death and Hades.

According to the type in the Old Testament, God’s people were weak and sinful, under the conviction that they could do nothing to please God. When they came to the priests, the priests did something according to the regulations written in the books of Moses to help the weak and sinful ones, to care for them so that they could be reconciled to God. Today Christ is our High Priest. If we are under the conviction that we are sinful, weak, wrong, and doing things against God, Christ as our High Priest sympathizes with us and cares for us, not according to rules and regulations in letter but by the power of an indestructible life within. This is not an objective matter but a subjective one. The power of an indestructible life is the eternal Spirit, and the eternal Spirit is the reality of resurrection. The eternal Spirit is the power of the indestructible life. In acting as our High Priest, Christ cares for our case by this power.

Many times we may be disappointed by our weakness, circumstances, and failures. However, we sense and experience that there is a living power within us, sustaining us, taking care of us, and reconciling us to God to bridge the gap between God and us. This is not by outward regulations or rules but by something living and powerful within. There is something living and powerful within us, taking care of our case. This is our High Priest taking care of us by the power of an indestructible life, which is transmitted from the heavens into our spirit.

Christ, our High Priest, is actively taking care of our case in the heavens and transmitting Himself into our spirit. There is no need for us to worry about anything. We must come simply and boldly to the throne of grace to contact Him, to look to Him, to receive mercy, and to find grace for timely help. We must learn to contact Him in our spirit and see the [3763] heavenly “television.” Then we will receive mercy and find grace. He is such a High Priest according to the heavenly order to minister the life supply to us, according to the power of an indestructible life, not merely to redeem us, reconcile us, and deal with our sins but also to minister into us the heavenly life supply, the heavenly power, the heavenly strength, and the heavenly riches, as Melchizedek did to Abraham.

(3) By the Taking of an Oath

As the only begotten Son and the firstborn Son of God, Christ became the High Priest with the taking of an oath by God (vv. 20-21, 28). Not one of the Levitical priests was ever established by God’s oath. According to Psalm 110, God swore to make Christ a Priest forever according to the order of Melchizedek. In Hebrews 7 the writer quotes that oath from Psalm 110. This is very weighty, proving that Christ’s becoming the divine High Priest was consummated by God’s oath.

f. Though He Was the Son, He Learning Obedience from the Things Which He Suffered; and Having Been Perfected, He Becoming to All Those Who Obey Him the Source of Eternal Salvation

Hebrews 5:8-9 says of Christ, “Even though He was a Son, learned obedience from the things which He suffered. And having been perfected, He became to all those who obey Him the source of eternal salvation.” God ordained that Christ should die, and Christ obeyed (Phil. 2:8). He learned this obedience through the suffering of death. Although in His divinity Christ was the Son of God, in His humanity He learned obedience through His sufferings. Having been perfected, He became to all those who obey Him the source, the Author, of eternal salvation.

The eternal salvation that we have in Christ (Heb. 5:9) is based upon the eternal redemption He accomplished for us (9:12), which is much better than the temporary atonement carried out by the priests according to the order of Aaron. That temporary atonement covered sin but never put it away, whereas Christ’s eternal redemption put away [3764] sin, solving the problem of sin forever. Furthermore, Christ’s eternal salvation is not merely an objective redemption to solve our problem of sin on the negative side but also a subjective salvation to save us into His perfection and glorification on the positive side. Such an eternal salvation is not limited by time and space but is all-embracing with the divine element and nature. The divine element and nature of Christ are the basic constituents of His eternal salvation, which not only saves us from the most negative things but also saves us into the most positive things, even into God Himself. Such a saving is all-embracing, not limited by time and space.

The person of Christ as our High Priest according to the order of Melchizedek is the source of our eternal salvation (5:6-10). As long as such a One is with us, we could never be weak. He is the source of eternal salvation, of which all the effects, benefits, and issues are of an eternal nature, transcending the conditions and limitations of time and space. Although we have Christ as the Captain of our salvation in Hebrews 2, we do not have the source of eternal salvation until we come to Christ as our High Priest according to the order of Melchizedek in Hebrews 5. Our Christ is not only today’s Joshua; He is also our eternal Melchizedek. As our Joshua, the Captain of salvation, He takes the lead, and we follow Him. As our Melchizedek, the source of eternal salvation, He ministers Himself to us as bread and wine, and we eat and drink of Him. When our Melchizedek comes to us, He does not come with demands or requirements; He comes with bread and wine. When we are tired, He is our bread. When we are thirsty, He is our wine. We need to eat Him, drink Him, and enjoy Him for our supply. Whenever we come to the Lord’s table, we declare to the whole universe that we live by eating the divine bread and by drinking the divine wine as our daily supply. This is our way of living. May we all be helped to see that the table symbolizes that our Christ today is our Melchizedek who ministers to us the bread and the wine. This is the source of our salvation.

Christ was perfected to be our High Priest through His sufferings (vv. 8-10). In His eternal salvation, we need to experience Him in His sufferings. When we experience Him [3765] in His sufferings, we will be saved into His perfection. This experience of Christ in His suffering for perfection is by our enjoying Him as our High Priest.

g. As Melchizedek, He Being:

In Hebrews 7 we see that Christ as the High Priest is typified by Melchizedek. According to Genesis 14, after Abraham defeated God’s enemies, Melchizedek came to meet Abraham, bringing out bread and wine. At the Lord’s table meeting, Christ as Melchizedek comes to us with the processed Triune God as bread and wine for our enjoyment.

(1) The Priest of the Most High God

Hebrews 7:1 speaks of Melchizedek as “priest of the Most High God.” Melchizedek is a type of Christ as the Priest of the Most High God. In Psalm 110 we are told that God’s anointed One, the Christ, is the Priest according to the order of Melchizedek (v. 4), an order which is prior to that of Aaron. Before Aaron came into the priesthood, Melchizedek was already God’s priest.

The Aaronic priesthood dealt with sin, taking care of things on the negative side. The ministry of Melchizedek, on the contrary, is positive. Melchizedek did not come in to take away sin. He did not appear because Abraham had sinned but because Abraham had gained the victory. Melchizedek did not appear with an offering to take away sin but with bread and wine to nourish the victor. Nearly all Christians consider Christ as the High Priest who takes care of sin, but hardly [3768] anyone pays attention to Christ as the High Priest according to the order of Melchizedek. As such a High Priest, Christ does not take care of sin but ministers to us the processed God, signified by the bread and wine, as our nourishment.

After Abraham gained the victory, Melchizedek appeared. Before his appearing, Melchizedek, a priest of God, must have been interceding for Abraham. It must have been through his intercession that Abraham was able to slaughter the four kings and gain the victory (cf. Exo. 17:8-13). Today Christ, our High Priest, is interceding for us in a hidden way (Rom. 8:34b; Heb. 7:25b) that we may be His overcomers to defeat God’s enemies so that through our victory Christ can be manifested openly in His second coming. Today we all need to echo the Lord’s intercession. If we turn to our spirit and contact Him, forgetting our environment, enemies, and even ourselves, we will echo His intercession, gain the victory, and slaughter the kings.

Melchizedek’s coming to Abraham was an indication of Christ’s second coming. What are we, today’s Abraham, doing here? We are slaughtering the enemies. Some of God’s people, like Lot, have suffered defeat after defeat. By God’s mercy, some others need to be today’s Abraham who experience victory after victory. We need to learn the basic lesson that our God, the One who called us, is the Possessor of heaven and earth. We are living for Him on the earth, and we are His testimony. We should not tolerate any damage to God’s interest on earth. When we hear of such damage, we need to defeat the enemy and to slaughter the kings.

We need to slaughter some kings daily. We need to slaughter the kings in our mind, emotion, and will. We need to slaughter the kings in our environment, families, and schools. After we have finished our slaughter of the kings, our Melchizedek will come to us, meet with us, and celebrate our victory. The Lord will not come back until we have slaughtered all the kings. Then He will return and drink the fruit of the vine with us, as indicated by His word in Matthew 26:29: “I shall by no means drink of this product of the vine from now on until that day when I drink it new with you in the kingdom of My Father.” Melchizedek interceded for Lot and [3769] Abraham. Today Christ, our High Priest, is interceding for all the overcoming ones. While He is now interceding for us in heaven, we are slaughtering the kings on earth. After the overcoming ones slaughter all the kings, our Intercessor, the High Priest of the Most High God, will appear with the full taste of the processed God.

Melchizedek’s coming signified that Christ had come. Our victory always makes Christ manifested. The people in our environment may find it difficult to see where Christ is. However, if we gain a victory, that victory will declare Christ to them. Our victory will bring in Christ in a new way. It is interesting to see that in chapter 14 of Genesis Melchizedek, whose name means the king of righteousness and who was the king of Salem, which means the king of peace, suddenly appeared. This signifies that Christ will be declared to people and brought to them by the overcoming ones. One day the whole earth will be surprised by Christ’s appearing. The people in the world do not even believe that there is a Christ, calling such belief nonsense. But after we have slaughtered all the kings, Christ will suddenly appear. Christ will be made manifest by our slaughter of the kings, and the whole world will be surprised at His coming. To the overcomers, Christ’s second appearing will not be a surprise, but to the worldly people it will be a great surprise. They may ask who this One is, what His name is, and where He comes from. The overcomers may answer by declaring that His name is Christ, the real Melchizedek, and that He comes from the heavens where He has been interceding for centuries.

Abraham’s victory in chapter 14 is not insignificant. When Melchizedek came to Abraham, he not only blessed Abraham with the Most High God, the Possessor of heaven and earth (v. 19) but also blessed God for Abraham’s victory (v. 20). Our victory always causes our Melchizedek to grant us blessing and to give blessing to God. Our victory brings in more blessings in Christ, both to us and to God. Having the qualifications of His divinity and His resurrected life, Christ as the High Priest according to the order of Melchizedek is able to minister the processed God with the divine blessing, not to [3770] sinners but to those who fight for God’s interest, as Abraham did (vv. 18-20).

At Melchizedek’s blessing, Abraham gave him tithes of all, the tithes of his choice spoils (v. 20; Heb. 7:2, 4). This also proves Melchizedek’s greatness. Our victory gains the spoils, and the offering of our spoils to Christ always declares the greatness of Christ. Without victory, we have nothing to offer to Christ, and His greatness will not be declared.

At the end of our slaughter of all the kings, our Melchizedek will appear to us. That will be the second coming of Christ. When Christ comes in, the whole earth will know the Most High God. Then all the earth will realize that God is the Possessor of heaven and earth. The earth is not possessed by any king, president, statesman, or politician; it is possessed by the Most High God, the Possessor of heaven and earth. This fact can be declared to the earth only by our slaughter of the kings.

(2) The King of Righteousness and the King of Peace

According to verse 2, Melchizedek is interpreted as the “king of righteousness,” and he is mentioned as the “king of Salem, which is king of peace.” As Melchizedek, Christ is not only a Priest but also a King; hence, He is a kingly, royal Priest.

Melchizedek was a king, and his name means the king of righteousness. According to Isaiah 32:1 we see that the title king of righteousness also refers to the Lord Jesus. Christ is the King of righteousness, today’s Melchizedek. As the King of righteousness, Christ has made all things right with God and with one another. He has reconciled man to God and has appeased God for man. Righteousness issues in peace (v. 17). By His righteousness Christ has brought forth the fruit of peace.

Melchizedek was also the king of Salem, which means the king of peace, signifying that Christ is also the King of peace (9:6). As the King of peace through righteousness, Christ has brought in peace between God and us. In peace He fulfills the ministry of His priesthood, ministering God to us for our enjoyment. [3771]

The first time that the Bible speaks of the priesthood, it tells of a wonderful person who was the king of peace. The second aspect of his title is that of the king of righteousness. If we do not have righteousness, we cannot have peace, because peace always comes from righteousness. With Melchizedek there was both righteousness and peace. Based upon this righteousness and peace, he ministered the bread and wine to Abraham. Our basis for coming to the Lord’s table is neither pity nor mercy; it is righteousness and peace. According to Romans 3, 4, and 5, righteousness has been reckoned to us, and we have been justified. As a result, we enjoy peace. Romans 3 and 4 give us righteousness and justification, and Romans 5 gives us peace under righteousness. Based upon this righteousness and peace, we may enjoy the bread and the wine at the Lord’s table. The One who brought in righteousness and peace is the One who ministers the bread and wine to us. He is our High Priest according to the order of Melchizedek.

Neither Aaron nor any of his descendants were ever a king. They were only priests. They were not of the kingly tribe but of the priestly tribe. The kingly tribe was the tribe of Judah, and the priestly tribe was the tribe of Levi. Christ came out of the tribe of Judah (Heb. 7:13-14). Thus, we should not rank Him with Aaron, for He does not belong to Aaron’s tribe. Christ is a kingly Priest.

Christ is the High Priest, but His status is that of a King. As He functions as a Priest, He is a King. He is the King to be the Priest; so His priesthood is kingly, royal (1 Pet. 2:9). He combines the kingship together with the priesthood (Zech. 6:13) for God’s building and for His glory. Christ’s kingship maintains a peaceful order through righteousness. This peaceful order is necessary for God’s building. The building of God’s house is in a situation of peace. Christ’s priesthood ministers all the supply needed for the building of God. In this His glory is manifested.

A priest who offers sacrifices for pitiful sinners does not need to be a king. In order to be such a priest, one does not need to be a king of righteousness or a king of peace. But in order for the High Priest to minister the processed God to a victorious [3772] fighter, He must be both the King of righteousness and the King of peace.

In Genesis 14:20 Melchizedek said, “Blessed be God the Most High, / Who has delivered your enemies into your hand.” We should not think that Abraham himself was able to slaughter Chedorlaomer and the other kings, who took Lot, Abraham’s brother’s son, and his possessions. According to Genesis 14:22, before Abraham went out to fight the battle, he lifted up his hand to the Most High God. This means that before he fought with the enemies, he contacted God. Therefore, it was not Abraham who slaughtered the enemies but God.

When Abraham lifted up his hand to God, the situation was without righteousness and peace. There was no righteousness because Lot and all of his possessions had been captured by the enemies. There was no peace because the enemies had not been defeated. But as Abraham went out to fight the battle, he trusted in God. After Abraham had slaughtered the enemies and Melchizedek had come to meet him, there was righteousness and peace. Melchizedek, the priest of the Most High God, brought in this righteousness and peace. As we previously pointed out, while Abraham was slaughtering Chedorlaomer and the other kings, Melchizedek must have been praying. It must have been through his intercession that righteousness and peace were brought in. The Most High God answered Melchizedek’s prayers and delivered Abraham’s enemies into his hands. After this intercession and Abraham’s victory, Melchizedek appeared.

The Christ who ministers as the High Priest is the interceding One. As we are fighting during the day, slaughtering the negative things, Christ, the High Priest, is interceding for us (Heb. 7:25). At the end of the day, when we have finished our fighting and He has finished His interceding, He comes to us with bread and wine to have an enjoyable time with us. This is our High Priest. While the victor was fighting, Melchizedek was watching and interceding. He saw Abraham’s victory and knew when to come with the bread and wine. The ministering Melchizedek must also have been the interceding high priest. This is the kind of High Priest that we have today in Christ. [3773]

Before our Melchizedek ministers the processed God to us, He intercedes for us, praying that we may take up our sword and slaughter the enemies. We must slaughter the self, the natural mind, the wild emotion, the stubborn will, and other enemies. While we are slaughtering the enemies, He is interceding for us. After we have finished our slaughtering, He will change His interceding to the ministering of bread and wine. The proper Christian life is to slaughter the enemies during the day and to enjoy the ministry of our Melchizedek with the bread and wine in the evening. At the end of every day, when the slaughtering and interceding have been accomplished, He and we, we and He, may have an enjoyable time enjoying the bread and wine in righteousness and peace.

Melchizedek was the king of righteousness and the king of peace. After he came, there was righteousness and peace. It was in such an environment and condition of righteousness and peace that Melchizedek ministered the bread and wine to the victor. It is the same today. We need to fight for righteousness, and righteousness will issue in peace. Eventually our environment and condition will be full of righteousness and peace, and our Melchizedek will appear to have an enjoyable time with us. This is the ministry of our kingly High Priest.

We have righteousness and peace, but righteousness and peace alone cannot satisfy us; we need something to eat and drink. We need our daily supply. Thus, based upon God’s righteousness and peace, our Melchizedek ministers the bread and wine for us to eat and drink. He has redeemed us, and now He feeds us.

While the Aaronic priesthood solves the problem of sin, the kingly priesthood ministers God to us, as our enjoyment for our daily supply. When we mention God, we must think of Him as the One who has been processed and imparted to us to be our daily supply. There is no better worship to God than enjoying Him as our supply. The more we eat and drink of God, the more worship we render to Him. Eating and drinking of God are the best worship. The worship that satisfies God’s heart’s desire to the uttermost is that we enjoy Him as our supply. [3774]

That man should eat and drink of God was the original and initial intention of God in His eternal plan (Gen. 2:9-10). In God’s eternal plan, God intended to dispense Himself into man to be man’s everything so that man might become His complete expression. This intention can be accomplished only by Christ’s kingly priesthood, which ministers the processed God to us as our daily supply. However, before this was accomplished, sin came in. Therefore, the problem of sin had to be solved. But solving the problem of sin was not the way God originally intended to fulfill His eternal purpose; instead, it was added later due to the entrance of sin caused by the fall of man. Because of man’s fall, sin came in to frustrate and damage God’s purpose of ministering Himself into man as man’s daily supply. Since Satan had brought in sin to frustrate God’s purpose, the problem of sin had to be solved. Hence, there was the need of the Aaronic priesthood, which was brought in to solve the problem of sin. By this we can see that the Aaronic priesthood was not a part of God’s initial intention but was added later. Many Christians, forgetting the initial things and concentrating on what was added later, neglect the kingly priesthood and concentrate on the Aaronic priesthood. The Aaronic priesthood solves the problem of sin, whereas the kingly priesthood fulfills God’s eternal purpose. The Aaronic priesthood took away sin, and the kingly priesthood brought in God as our grace.

(3) Without Father, without Mother, without Genealogy, Having neither Beginning of Days nor End of Life, Abiding a Priest Perpetually

Christ as our kingly High Priest is perpetual, eternal, without beginning or ending. Hebrews 7:3 says that Melchizedek is “without father, without mother, without genealogy; having neither beginning of days nor end of life, but likened to the Son of God, abides a priest perpetually.” This shows that the order of Christ’s priesthood is eternal, being neither established nor chosen by men but by God.

Unlike us, Christ is presented as One who has no human father or mother, no genealogy, no beginning of days or end of life. According to Genesis 14, Melchizedek suddenly appeared [3775] and then disappeared. He seems to have had no coming or going, no beginning of days or end of life. Because our Melchizedek is eternal, He has no genealogy.

For all the important persons in Genesis, except Melchizedek, there is a genealogy. In the divine writing, the Holy Spirit sovereignly gave no account of the beginning of Melchizedek’s days or of the end of his life, that he might be a proper type of Christ as the eternal One, as our perpetual High Priest. This corresponds with the presentation of the Son of God in the Gospel of John. Being eternal, the Son of God has no genealogy (John 1:1), but as the Son of Man, Christ does have a genealogy (Matt. 1:1-17; Luke 3:23-38).

Christ abides a priest perpetually. This means that He will be a priest continuously and forever. He is the perpetual One, the constant One, the eternal One, having no beginning of days or end of life. He abides the High Priest perpetually.

(4) Greater Than Abraham

According to Hebrews 7:4-7, Christ is greater than Abraham. “Consider how great this one was, to whom the patriarch Abraham gave a tenth of the choice spoils. And they of the sons of Levi, who received the priestly service, have a commandment to take tithes from the people according to the law, that is, from their brothers, though they have come forth from the loins of Abraham. But he whose genealogy is not counted from them has taken tithes from Abraham and has blessed him who has the promises. But without any dispute the lesser is blessed by the greater.”

Our High Priest, Christ, is great. He is much greater than Aaron and all the Levitical priests. He was also greater than Abraham. This is proved by the fact that Abraham gave tithes of the choice spoils to Melchizedek (vv. 4, 6; Gen. 14:20). When Abraham paid tithes to Melchizedek, the Levitical priests, who as descendants of Abraham were in his loins, also paid tithes to him. Therefore, all the Levitical priests are lesser than Melchizedek, and the order of Aaron is inferior to that of Melchizedek.

Melchizedek blessed Abraham (Heb. 7:6), and this also indicates the greatness of Melchizedek. Verse 7 says, “Without [3776] any dispute the lesser is blessed by the greater.” He was greater than Abraham, and he blessed him with God as the blessing (Gen. 14:19).

Although Christ is a descendant of Abraham, He is greater than Abraham. This is indicated by the Lord’s words to the Jews in John 8:58: “Before Abraham came into being, I am.” Christ as the great I Am is the eternal, ever-existing God. He was before Abraham and is greater than Abraham (v. 53). Before Abraham was, Christ was there already. Christ is not old, but He is ancient. As our Melchizedek, Christ is more ancient and greater than Abraham. Hence, He is greater than all the Aaronic priests.

h. Able to Save to the Uttermost Those Who Come Forward to God through Him, Seeing He Is Always Living to Intercede for Them

Hebrews 7:25 tells us that Christ “is able to save to the uttermost those who come forward to God through Him, since He lives always to intercede for them.” Here the expression to the uttermost means “completely, entirely, perfectly, to the end, and for eternity.” This indicates that Christ as our High Priest is able to save to the fullest extent, that is, to save in every kind of situation and condition.

He is able to save to the uttermost those who come forward to God through Him, since He lives always to intercede for us. Christ as our High Priest undertakes our case by interceding for us. He appears before God on our behalf and prays for us that we may be saved and brought fully into God’s eternal purpose. We should believe that Christ is always interceding for us. By interceding for us, He takes care of us. He can take care of us much better than we could ever take care of ourselves. Most of the time we are foolish in the way that we care for ourselves. Instead of trying to take care of ourselves by our own efforts, we should simply give ourselves to Him and rest, knowing that He is always caring for us.

(1) Being Able to Save to the Uttermost

Verse 25 tells us that Christ is able to save to the uttermost. [3778] Because He lives forever without any change, Christ is able to save us to the uttermost in extent, in time, and in space. Hence, His salvation reaches to the uttermost.

Christ can save us to the uttermost because He is living not only in the heavens but also within us. While He is living in the heavens, He is transmitting Himself into us. He is living in the heavens to intercede for us and take care of our case, but the reality of this is transmitted into our spirit by His Spirit. We must learn to see this heavenly vision and enjoy our High Priest. Then we will receive mercy and find grace at the throne of grace for timely help. We will be delivered and saved to the uttermost. This is the work of our divine High Priest.

Because He has this kind of priesthood, He is able to save us to the uttermost. If we are not saved to the uttermost, it does not mean that He is not able to save. Rather, it means that we were not willing to be saved. We have no excuse. If we are willing to be saved, surely He will save us to the uttermost.

According to the Scriptures, there are three aspects of the priesthood: the aspect of the Aaronic priesthood, the aspect of the kingly priesthood, and the aspect of the divine priesthood. The Aaronic aspect of the priesthood is for offering sacrifices to God for our sins. Hence, the Aaronic priesthood is mainly concerned with the sin offering. The kingly aspect of the priesthood is for ministering the processed God to us as our life supply. The aspect of the divine priesthood is for saving us to the uttermost. Therefore, we have three words to describe the three aspects of the priesthood: offering for the Aaronic aspect, ministering for the kingly aspect, and saving for the divine aspect. Offering solves the problem of sin, ministering imparts the processed God to us as our daily supply, and saving rescues us to the uttermost. The saving of the divine priesthood rescues us especially from death and all the environment of death.

At this point, we need to consider why there is the need for the third aspect of the priesthood, the divine priesthood. Although sin is over, it caused a tremendous result—death. According to Romans 5, the issue of sin is death (v. 12). [3779] We should not understand death according to the narrow view of our human concept. According to the broadest understanding of death in the Bible, death includes vanity, corruption, sighing, groaning, and decay. Everything is decaying. We may have a strong body, but before too long it begins to decay. The matters of vanity, corruption, bondage, groaning, and decay are fully developed and covered in Romans 8. In Romans 5 we have sin and death; in Romans 8 we have vanity, corruption, bondage, groaning, and decay. The whole universe has been polluted by death, which is the result of the sin that came in through Adam, the head of the old creation. The pollution that comes from death is corruption, vanity, decay, and groaning. Romans 8:22 says that the whole creation is groaning. Every person is groaning deep within. Since people want to escape from this groaning, they partake of worldly entertainments. Even after indulging in these entertainments, they find that the inward groaning is still there. This groaning is one of the issues of death.

Because of the issues of death, we need the divine priesthood, which is the presence of life and the absence of death. He will save us from all our corruption, vanity, groaning, and decay. When others come to our home, there should be praising, reality, building up, and growth, not groaning, vanity, corruption, and decay. To be saved from these issues of death is what it means to be saved to the uttermost. This is more than the saving of the Savior—it is the saving of the divine priesthood.

The Greek word translated “uttermost” in Hebrews 7:25 has the same root as the Greek word for perfection. Hence, to be saved to the uttermost means to be saved into perfection. Christ saves us into His perfection. To be saved to the uttermost is to be brought into Christ’s perfection. The Son of God was incarnated, lived on earth, passed through death, was resurrected, and has been fully perfected forever. This means that in His perfection there is no groaning, vanity, corruption, bondage, or decay. In Christ, the perfected Son of God, the One who has been resurrected and uplifted, there is no groaning. Within Him there is no vanity, bondage, corruption, or decay. He is absolutely free from these things. Vanity, [3780] groaning, decay, bondage, and corruption are all by-products of death. Christ, the perfected One, is able to save us from all of these by-products of death and to bring us into His perfection. This is the saving to the uttermost, the saving to perfection. This is the saving of the divine priesthood of Christ.

While Christ was on earth, He solved the problems of sin and death. As we are enjoying His kingly priesthood, we participate in the divine priesthood that diminishes and even swallows up all of the by-products of death. While we enjoy God being ministered into us as the processed One, we partake of the divine priesthood that diminishes, eliminates, and swallows up all of the by-products of death, such as vanity, corruption, bondage, groaning, and decay. Day by day there is within us a diminishing, a swallowing up, of our groaning and vanity. The more we participate in the divine priesthood of Christ, the less groaning we have. The more we enjoy the divine priesthood of Christ, the less we will sigh and the more we will shout. According to Romans 8, the last step of God’s work on us is to glorify us. To be glorified is to be thoroughly saturated with the divine priesthood. When we have been thoroughly saturated with the divine priesthood, that will be our glorification. To be glorified is also to be delivered from vanity, corruption, bondage, groaning, and decay. This is exactly the meaning of glorification in Romans 8—the full sonship, the redemption of our body (v. 23). The redemption of our body is its being transfigured out of vanity, corruption, and decay into a stage in which it is completely filled with the divine priesthood. That will be our glorification. The Aaronic priesthood is in Romans 3 and 4, the kingly priesthood is in Romans 6 and in the first part of Romans 8, and the divine priesthood is in the middle and the last part of Romans 8. Hebrews 7 does not correspond with Romans 3 or 4; it firstly corresponds with Romans 6 and the first part of Romans 8, and eventually it corresponds completely with the middle and the last parts of Romans 8 dealing with glorification and our deliverance from vanity, corruption, bondage, and decay into the freedom of glory.

We are now on our way toward this perfection. We are in [3781] the process of being perfected. As our Forerunner, Christ has already entered into that complete perfection, and we also will be brought there. We will be saved to the uttermost. To be saved to the uttermost is to be brought into Christ’s complete perfection where there is no vanity, corruption, bondage, groaning, decay, or sighing. To save us in this way is the ministry of the divine priesthood.

Christ’s kingly priesthood is for ministry, and His divine priesthood is for saving. He is able to save to the uttermost because He not only is living but also is the indestructible life. Nothing can destroy Him. Although we may have the heart to save others, we can easily be destroyed and terminated. But Christ can save us to the uttermost because His priesthood is composed of an indestructible life. Regardless of our situation or the condition in which we may find ourselves, we have the divine priesthood to take care of us. This divine priesthood is the saving power of the indestructible life. The work of the divine High Priest is mainly to save us to the uttermost. The divine priesthood is constituted with the indestructible life; thus, it is able to save us to the uttermost from all the by-products of death into Christ’s perfection.

He saves to the uttermost those who come forward to God through Him (Heb. 7:25a). Christ died for all mankind, but not everyone will be saved. This is because not everyone comes forward to God through Him. Although we may have been saved in the sense of being regenerated, we still need more saving (Rom. 5:10). If we do not come forward, we cannot receive His saving. It may be raining, but a vessel cannot receive this rain unless its opening is toward the heavens. Likewise, many genuine Christians today do not receive Christ’s saving, because they do not come forward to God. Christ’s saving in His priesthood will not reach the ones who will not come forward.

Sometimes we may be saved from our temper only to a certain extent and not to the uttermost. A sister may be about to lose her temper; hence, she turns to Christ and is stopped from losing her temper. She may be saved from her temper but not to the uttermost. If she were saved from her temper to the uttermost, she would be rejoicing in the Lord. For the [3782] Lord’s sake, we may forgive others’ mistakes. But to be saved from remembering others’ mistakes is to be saved to the uttermost. We may forgive others and yet still remember their mistakes. When God forgives us, He forgets (Heb. 8:12); hence, to forgive is to forget. If our forgiving does not equal forgetting, we are not saved to the uttermost. If we have truly forgiven someone, we should also forget the offense. We need to be saved to the uttermost in our forgiving of others and from all our daily troubles. When we come forward to God through Christ, our High Priest, He saves us in the power of His resurrection (Phil. 3:10) and by the law of the Spirit of life (Rom. 8:2).

(2) Always Living to Intercede for Them

Christ is able to save us because He intercedes for us (Heb. 7:25b). As our High Priest, Christ undertakes our case by interceding for us. He appears before God on our behalf, praying for us that we may be saved and brought fully into God’s eternal purpose. We need to simply rest in His intercession, trust in it, and enjoy it. Be assured that our divine High Priest is continually interceding for us. Many times we have been saved by His intercession. We have a perpetual, constant, and eternal Intercessor.

Our divine High Priest intercedes for us constantly, knowing how easy it is for us to fall and, once we have fallen, to remain in our fallen state. Sooner or later His intercession will overcome, subdue, and save us. We all will be completely subdued and saved by His intercession. God appointed Him to take care of us, and He is now taking care of us by interceding for us. Although we may forget that we have called upon His name, He will never forget it. He is interceding for us, and He will save us to the uttermost.

Since we have such a High Priest interceding for us, we should “come forward with boldness to the throne of grace that we may receive mercy and find grace for timely help” (4:16). We need to keep coming forward to God. Morning and evening, day and night, we should come forward to Him, saying to Him, “I am open to You. You are rich. I need You. I want to stay open to You all the time.” [3783]

i. A Minister of the Holy Places in the Heavens before the Face of God

Hebrews 8:2 speaks of Christ as “a Minister of the holy places, even of the true tabernacle, which the Lord pitched, not man.” Hebrews 9:24 tells us that “Christ did not enter into a holy place made by hands, a figure of the true, but into heaven itself, to appear now before the face of God for us.” These verses reveal that Christ as a High Priest is a Minister of the holy places in the heavens before the face of God. We have a Minister in the heavens who has entered into the Holy of Holies in the heavens and appears now before the face of God for us.

In 8:2 Minister refers to one who ministers as a priest. As a minister of the true (heavenly) tabernacle, Christ ministers heaven (which is not only a place but also a condition of life) into us that we may have the heavenly life and power to live a heavenly life on earth, as He did while He was here. In verse 2 the Greek word for holy places, used as a noun, is plural here. It refers to all the holy places in the tabernacle; strictly, it refers to the Holy of Holies, the holiest of all the holy places (9:8, 12, 25; 10:19; 13:11).

Christ is the Minister of the true tabernacle in the heavens. This tabernacle, this sanctuary, is the third heaven, the heavenly Holy of Holies. We should praise the Lord that the Holy of Holies in the heavens is connected to our spirit. Therefore, in experience, our regenerated spirit is also the Holy of Holies. Our spirit is connected to the third heaven, where Christ is ministering on our behalf. We need to see that Christ as the High Priest desires to give us a heavenly salvation and that He is carrying out the heavenly ministry in the heavenly tabernacle to supply us with the heavenly life (8:2), and that this heavenly life is in the life-giving Spirit. He dispenses Himself as the life-giving Spirit into us from the heavens, causing us to receive the supply of life, enabling us to rejoice when we are ill and to praise Him when we are in trouble.

Christ ministers in the true tabernacle in heaven, which is joined to our spirit. As our High Priest in the heavens, Christ brings us into heaven, from the earthly court into the [3784] heavenly Holy of Holies, which is joined to our spirit by Him as the heavenly ladder (Gen. 28:12; John 1:51). The priests on earth served the shadow (Heb. 8:5), but this Minister in heaven serves the reality. Whatever was done by the priests on earth in the Old Testament was a shadow of the real things to come. What they did on earth served only as a shadow of the reality, but whatever this Minister ministers in heaven in the New Testament is the reality. His more excellent ministry in heaven serves the reality of the heavenly things in the divine dispensing. He is ministering the heavenly life and life supply of the divine riches into all His believers.

Christ is the Minister, ministering to us all the divine, heavenly, spiritual, and eternal things. How can Christ minister the heavenly, spiritual, and eternal things from the heavens to us on the earth? It is by the heavenly “television” within us. Christ is “televising” the “scenery” in the heavens into our spirit. Christ is now far away in the heavens to minister all the heavenly, eternal, and spiritual things to us by the transmission of the eternal Spirit. Whatever is now in the heavens is immediately transmitted into our spirit.

In the true tabernacle, Christ is ministering as the High Priest (vv. 1-2). As the High Priest, He is interceding for us so that everything that He accomplished might be wrought into our being. Just as Melchizedek came to minister the bread and wine to Abraham after he had interceded for him behind the scene, Christ, our Melchizedek, is secretly interceding for all who love Him and seek Him. As He is interceding for us in the heavens, He is also the all-inclusive and all-pervading Spirit. The all-inclusive Spirit works in us according to Christ’s heavenly intercession, causing Christ, the firstborn Son of God, to be wrought into our being. Christ is ministering in the true tabernacle today. He ministers the life supply from heaven into the believers that they may receive the enjoyment to function as members of the Body.

j. Appearing to Those Who Wait for Him a Second Time, apart from Sin, unto Salvation

Hebrews 9:28 tells us that Christ, “having been offered once to bear the sins of many, will appear a second time to [3785] those who eagerly await Him, apart from sin, unto salvation.”

(1) Apart from Sin

In verse 28 the word sin, which is singular, refers to our sinful nature. Hebrews 9:26 tells us that Christ “has been manifested for the putting away of sin through the sacrifice of Himself.” This indicates that He is the sin offering. Moreover, according to 7:27, Christ offered up Himself once for all for our sins. Hebrews 9:28 goes on to say that He has been “offered once to bear the sins of many.” This indicates that He is also the trespass offering. Because sin has already become history, the second manifestation of Christ has nothing to do with sin. Since Christ has put away sin in His first appearing (1 John 3:5), His second appearing will be apart from sin, having nothing whatever to do with it. In other words, Christ appeared the first time to take away our sin and our sins, and He will appear a second time apart from sin (Heb. 9:24-28).

(2) Unto Salvation

Christ’s second appearing is not only apart from sin but also unto salvation. When He comes back, He will grant us the highest salvation. The salvation that we have been enjoying today has not yet reached its highest peak. The highest peak of Christ’s salvation will be His second appearing. At His coming back, we will enjoy His salvation to the uttermost.

The word salvation in verse 28 has a wide and high meaning, covering many aspects. First, the salvation which Christ will bring to us in His second manifestation is for the redemption, the transfiguration, of our body. When we were saved, we were regenerated in our spirit (John 3:5-6). Now we are in the process of being transformed in our soul (Rom. 12:2; 2 Cor. 3:18). Then at Christ’s second coming for the completion of the salvation of our entire being, He will transfigure our vile body into a glorious one (Phil. 3:21). That will be the redemption of our body (Rom. 8:23), the first aspect of Christ’s appearing “unto salvation” in His second manifestation. [3786]

The second aspect of the salvation by Christ’s second coming is the deliverance from the vanity and slavery of corruption of the old creation into the freedom of the glory of the children of God (vv. 18-23; Phil. 3:20-21). The entire old creation has been subjected to vanity and is under the slavery of corruption. Even we who have been saved and who have the enjoyment of the Spirit are also under the vanity and the slavery of corruption of the old creation. At His second coming, Christ will free us from this vanity and slavery and deliver us into the freedom of the glory of the children of God.

At His second coming, Christ will glorify us (v. 17); that is, He will bring us into His glory to fulfill the word in Hebrews 2:10. Our glorification is the final goal of God’s salvation in Christ (Rom. 8:29-30). We have been chosen, predestinated, called, and justified. Now we are being sanctified through the process of transformation in life. Then in His second manifestation, we will be glorified and reach the final goal of God’s salvation in Christ. This is the third aspect of Christ’s coming salvation.

In regeneration we were born of God and became the sons of God (John 1:12-13). In this new birth we received the divine sonship in our spirit (Rom. 8:15). After this, we began to enjoy this sonship through the transformation of our soul. The more we are transformed in our soul, the more we enjoy the sonship which has been given to us in our spirit. This sonship will become full when our body of the old creation is transfigured into a body of the new creation. This means that the redemption of our body is the full sonship of our new birth. This will be the fourth aspect of Christ’s salvation in His second manifestation.

God’s salvation in Christ is to work Himself into us as our enjoyment. He has given to us His Spirit in our spirit as the firstfruits for our enjoyment (v. 23). The firstfruits of the Spirit are the foretaste for our enjoyment of God. The full taste will be brought in for our enjoyment by Christ’s second manifestation. When our body is transfigured and our entire being—spirit, soul, and body—is fully saturated with the element of the Triune God, we will enjoy God in full. That will be [3787] our full taste of God, the last aspect of Christ’s coming salvation.

The salvation that Christ will bring to us in His second coming will be such a wider and higher one and will fulfill the final and ultimate goal of God’s all-inclusive salvation in Christ. Before His second manifestation, Christ is ministering to us with this goal in view. His more excellent ministry in the heavens today, the ministry of His kingly and divine priesthood with His heavenly intercession, is building up such a salvation. When He sees that the building up of this wonderful salvation has been accomplished, He will appear the second time. That will be His second manifestation in God’s economy.

Reference Reading:

The Conclusion of the New Testament: Experiencing, Enjoying, and Expressing Christ, Volume 2 — Message 372 — Section 1 — Page [3747]

തിരുവനന്തപുരത്തുള്ള സഭ

അഹരോനെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠനായവൻ

എബ്രായർ 4 മുതൽ 7 വരെ

The One Better Than Aaron

Hebrews 4 through 7

Reference Reading: