ക്രിസ്തുവിനെ ആസ്വദിക്കുന്നതിന്റെ ആത്യന്തിക പരിണതിയാണ് രാജ്യം. നാം ക്രിസ്തുവിനെ നമ്മുടെ ജീവനായി നമ്മിലേക്ക് കൈക്കൊള്ളുന്നു, ഈ ജീവൻ നമ്മിൽ ക്രമേണ ഭരിക്കുന്നു—ഇന്ന് അല്പം, നാളെ കുറച്ചുകൂടി. ഒരു ദിവസം നമുക്ക് അവന്റെ ജീവന്റെ പക്വതയുണ്ടാകും, അതാണ് രാജ്യമായിരിക്കുന്നത്.

എഫെസ്യർ 4:4-ൽ, ആത്മാവിന്റെ ഒരുമ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുവാൻ നമ്മോട് പറഞ്ഞതിന് ശേഷം, പൗലൊസ് "സഭ ഒന്ന് ആത്മാവ് ഒന്ന്" എന്നല്ല, മറിച്ച് "ശരീരം ഒന്ന് ആത്മാവ് ഒന്ന്" എന്നാണ് പറയുന്നത്. വിവിധ സ്ഥലങ്ങളിലെ സഭകൾ എന്ന നിലയിൽ സഭ ബഹുവചനമായേക്കാം, എന്നാൽ ശരീരത്തിന് ഒരിക്കലും ബഹുവചനമാകുവാൻ കഴിയില്ല. അതിനെ സ്ഥലപരമായി വീക്ഷിച്ചാലും സാർവത്രികമായി വീക്ഷിച്ചാലും, ശരീരം ഒന്നാണ്. ഇതിന് വിപരീതമായി, സഭ സാർവത്രികമായി ഒന്നാണ്, എന്നാൽ സ്ഥലപരമായി അനേകമാണ്.

ധൂർത്തപുത്രൻ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നപ്പോൾ, അവന്റെ പിതാവ് ആദ്യം അടിമകളോട് മകനെ ഏറ്റവും നല്ല മേലങ്കി ധരിപ്പിക്കുവാനും, പിന്നീട് തങ്ങൾക്ക് ഭക്ഷിക്കുവാനായി തടിപ്പിച്ച കാളക്കുട്ടിയെ ഒരുക്കുവാനും പറഞ്ഞു (ലൂക്കൊ 15:22-23). മനുഷ്യന്റെ വീഴ്ചയ്ക്ക് മുമ്പ്, അവന് നീതിയുടെ മേലങ്കി ധരിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ലായിരുന്നു. അവന് ദൈവത്തെ ജീവനായി ഭക്ഷിക്കുകയും, പാനം ചെയ്യുകയും, ആസ്വദിക്കുകയും മാത്രം ചെയ്താൽ മതിയായിരുന്നു. പാപക്ഷമയുടെയോ നീതീകരണത്തിന്റെയോ ആവശ്യമില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന്, ദൈവത്തെ ഭക്ഷിക്കുകയും, പാനം ചെയ്യുകയും, ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുവാൻ, ദൈവത്തെ ജീവനായി സ്പർശിക്കുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഏതൊരു പാപിയും, ആദ്യം അവന്റെ പാപങ്ങൾ ക്ഷമിക്കപ്പെടുകയും, നീതീകരിക്കപ്പെടുകയും, തുടർന്ന് നീതിയുടെ വസ്ത്രം ധരിപ്പിക്കപ്പെടുകയും വേണം. നീതിയുടെ വസ്ത്രം ധരിച്ചതിനുശേഷം മാത്രമേ മനുഷ്യന് ദൈവത്തോടൊപ്പം ഭക്ഷിക്കുവാനും ആനന്ദിക്കുവാനും കഴിയൂ.

നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥനയുടെ ഉദ്ദേശ്യം ദൈവത്തെ ഉള്ളിലേക്ക് ശ്വസിക്കുക എന്നതാണ്. അതുപോലെ, നാം ബൈബിൾ വായിക്കുന്നതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം ദൈവത്തെ സ്വാംശീകരിക്കുക എന്നതാണ്. പ്രാർത്ഥനയുടെ വിഷയവും കേന്ദ്രവും ദൈവം താൻതന്നെയാണ്. വചനം വായിക്കുന്നതിന്റെ വിഷയവും കേന്ദ്രവും ദൈവം താൻതന്നെയായിരിക്കണം. പ്രാർത്ഥനയിലൂടെ നാം നമ്മെത്തന്നെ പുറത്തേക്ക് ഊതുകയും ദൈവത്തെ ഉള്ളിലേക്ക് ശ്വസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെ, വചനം വായിക്കുന്നതിലൂടെ നാം നമ്മെത്തന്നെ ത്യജിക്കുകയും ദൈവം ആയിരിക്കുന്നതെല്ലാം കൈക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്നു. വചനത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ വായനയ്ക്ക് മനസ്സിൽ ഉപദേശം നേടുന്നതുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. മറിച്ച്, അത് ആത്മാവിൽ ദൈവത്തെ പുതുമയോടെ സ്വാംശീകരിക്കുന്നതാണ്.

ദൈവം മുന്നേറുമ്പോഴെല്ലാം, അവൻ ചില പാത്രങ്ങളെ കണ്ടെത്തുന്നു. ഓരോ തവണയും ഒരു ആത്മിക ഉണർവ് ഉണ്ടാകുമ്പോഴെല്ലാം, ദൈവം ചില പാത്രങ്ങളെ കണ്ടെത്തുന്നു. ഇന്ന് ദൈവത്തിന്റെ പാത്രം എവിടെയാണ്? പിതാവ് ഇന്നുവരെ പ്രവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു (യോഹ. 5:17) എന്നത് സത്യമാണ്. എന്നാൽ ആരാണ് അവനോടൊപ്പം തുടർന്നും പ്രവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്? “ഞാനും പ്രവർത്തിക്കുന്നു” എന്ന് ആർക്ക് പറയുവാൻ കഴിയും? ഇതാണ് നിർണായകമായ ചോദ്യം.

ഒരു കെട്ടിടത്തിൽ വൈദ്യുതി സ്ഥാപിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, അതിൻ്റെ പ്രവാഹത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്തുവാൻ കഴിയും. ജീവൻ-നൽകുന്ന ആത്മാവായ ക്രിസ്തു, സ്വർഗീയ വൈദ്യുതിയെന്ന നിലയിൽ നമ്മുടെ ആളത്തത്തിൽ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ ഭാഗം മാത്രമേ അവന് സ്വതന്ത്രമായ ഗതി നൽകുന്നുള്ളൂ; നമ്മുടെ ആളത്തത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും അവനായി തുറക്കപ്പെടുന്നില്ല, മറിച്ച് അവനെ തടസ്സപ്പെടുത്തുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന്, നിങ്ങളുടെ വികാരങ്ങൾ ക്രിസ്തുവിന് ഒരു തടസ്സമായേക്കാം. അതുകൊണ്ട്, ക്രിസ്തുവിന് തന്നെത്തന്നെ ജീവനായി നിങ്ങളുടെ വികാരങ്ങളിലേക്ക് പകരുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്.

ക്രിസ്തീയ ജീവിതം രണ്ട് സ്വഭാവങ്ങളുള്ള ഒരു ജീവിതമായിരിക്കണം. മനുഷ്യസ്വഭാവം എന്ന ഒരൊറ്റ സ്വഭാവം മാത്രമുള്ള ആരാധനയും ശുശ്രൂഷയും ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുകയില്ല. നമ്മുടെ ആരാധന ദൈവവുമായി ഇഴുകിച്ചേർന്നതായിരിക്കണം, നമ്മുടെ ശുശ്രൂഷയും ദൈവവുമായി ഇഴുകിച്ചേർന്നതായിരിക്കണം. നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥന പോലും ദൈവവുമായി ഇഴുകിച്ചേർന്നതായിരിക്കണം. നാം മാത്രമാണ് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതെങ്കിൽ, ദൈവം നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥനയിൽ നമ്മോടൊപ്പം പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ട് ഇഴുകിച്ചേരുന്നില്ലെങ്കിൽ, നമ്മുടെ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് ഒരൊറ്റ സ്വഭാവമേയുള്ളൂ. അങ്ങനെയുള്ള പ്രാർത്ഥന ദൈവത്തിന് ഒരിക്കലും സ്വീകാര്യമാവുകയില്ല. ദൈവത്തിന് സ്വീകാര്യമായ എല്ലാ പ്രാർത്ഥനയിലും രണ്ട് സ്വഭാവങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നു. ബാഹ്യമായി, പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത് നാമാണ്, എന്നാൽ ആന്തരികമായി, ദൈവം നമ്മിലൂടെ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. ഈ പ്രാർത്ഥന ദിവ്യത്വവും മനുഷ്യത്വവും തമ്മിലുള്ള ഇഴുകിച്ചേരലാണ്.

നാം എപ്പോഴൊക്കെ ദൈവവുമായി ബന്ധപ്പെടുവാനും അവനെ ആസ്വദിക്കുവാനും ആഗ്രഹിക്കുന്നുവോ, അപ്പോഴൊക്കെ ആദ്യംനാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുവാൻ പഠിക്കണം. നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യുക എന്നാൽ എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്? ഞാൻ സഹോദരൻ വാങ്ങിനെ ഇടിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ എന്റെ മുഷ്ടി വ്യായാമം ചെയ്യുന്നു. ഞാൻ സംസാരിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ എന്റെ ശബ്ദം വ്യായാമം ചെയ്യുന്നു. ഞാൻ മറ്റുള്ളവരെ നോക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ എന്റെ കണ്ണുകൾ വ്യായാമം ചെയ്യുന്നു. മറ്റുള്ളവർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുമ്പോൾ, അവർ അവരുടെ ചെവികൾ വ്യായാമം ചെയ്യുന്നു. നമുക്ക് ദൈവവുമായി ബന്ധപ്പെടുവാനും അവനെ ആസ്വദിക്കുവാനും, നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ വ്യായാമം ചെയ്യണം.

ലൂക്കൊസ് 15:11-21-ൽ, ഇളയമകൻ ദുർന്നടപ്പുകാരനായി ജീവിച്ച് തൻ്റെ സ്വത്ത് ധൂർത്തടിക്കുകയും തനിക്കുണ്ടായിരുന്നതെല്ലാം ചെലവഴിക്കുകയും ചെയ്ത ശേഷം, പിതാവിൻ്റെ ഭവനത്തിലേക്ക് മടങ്ങിവരുന്നതിനു മുമ്പ് അവൻ സ്വയം മെച്ചപ്പെട്ടില്ല. ഇളയമകൻ സ്വയം മാറിയില്ല; മറിച്ച്, അവൻ തൻ്റെ യഥാർത്ഥവും മാറാത്തതുമായ അവസ്ഥയിൽ പിതാവിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് മടങ്ങുകയും പിതാവ് തന്നെ മാറ്റുവാൻ അനുവദിക്കുകയും ചെയ്തു. പിതാവ് മകൻ്റെ വസ്ത്രവും ഭക്ഷണവും, അതായത്, മകൻ്റെ ബാഹ്യമായ അവസ്ഥയും ആന്തരികമായ അവസ്ഥയും മാറ്റി. മുമ്പ്, ഇളയമകൻ കീറത്തുണി ധരിച്ചിരുന്നു, എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അവന് ഏറ്റവും നല്ല മേലങ്കി ഉണ്ടായിരുന്നു. മുമ്പ്, അവൻ വാളവര തിന്നു, എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അവൻ തടിപ്പിച്ച കാളക്കുട്ടിയെ തിന്നു. ഈ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിയത് പിതാവാണ്, മകനല്ല. ഇതാണ് പ്രാർത്ഥനയുടെ തത്ത്വം. പ്രാർത്ഥിക്കുക എന്നത് നമ്മെത്തന്നെ മാറ്റുകയോ മെച്ചപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യാതെ, നമ്മുടെ യഥാർത്ഥ അവസ്ഥയിൽ നാം ആയിരിക്കുന്നതുപോലെതന്നെ ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് വരുന്നതാണ്.

നാം ന്യായപ്രമാണത്തിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകരുത്. നാം ന്യായപ്രമാണം പാലിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുവാനായി നന്മ ചെയ്യുവാൻ ശ്രമിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നാം ജഡത്തിലായിരിക്കും, കാരണം ന്യായപ്രമാണം ജഡവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. എപ്പോഴൊക്കെ നാം ന്യായപ്രമാണത്തിന്റെ ആവശ്യകതകൾ നിറവേറ്റുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവോ, അപ്പോഴൊക്കെ നാം നമ്മുടെ ജഡത്തെയാണ് പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്നത്. ഇതിനർത്ഥം, നാം തിന്മ ചെയ്യുമ്പോൾ മാത്രമല്ല, ന്യായപ്രമാണം നിവർത്തിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും ജഡം സജീവമാണ് എന്നാണ്. എപ്പോഴൊക്കെ നാം നമ്മിൽത്തന്നെ സൽപ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവോ, അപ്പോഴൊക്കെ ജഡം സജീവമാണ്.