മൂന്നാം സ്വർഗത്തിൽ യേശുവിനെ മഹത്വവും ബഹുമാനവും കൊണ്ട് കിരീടമണിയിച്ചിരിക്കുന്നു [എബ്രാ. 2:9]. പുൽത്തൊട്ടിയിൽ ജനിച്ച, നസറെത്തിലെ ഒരു ദരിദ്ര ഭവനത്തിൽ വളർന്ന, സൗന്ദര്യമോ ആകർഷണീയതയോ ഇല്ലാതിരുന്ന ചെറിയ യേശുവിനെ, സ്വർഗത്തിലേക്കുള്ള തന്റെ ആരോഹണത്തിൽ മഹത്വവും ബഹുമാനവും കൊണ്ട് കിരീടമണിയിച്ചിരിക്കുന്നു.

എബ്രായർ 1:13 പറയുന്നു, "'എന്നാൽ “ഞാൻ നിന്റെ ശത്രുക്കളെ നിന്റെ പാദങ്ങൾക്കു പാദപീഠം ആക്കുവോളം എന്റെ വലത്തുഭാഗത്ത് ഇരിക്കുക' എന്ന് ദൂതന്മാരിൽ ആരോടാകുന്നു അവൻ എപ്പോഴെങ്കിലും പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്?" പുത്രനായ ക്രിസ്തു തന്റെ ശത്രുക്കൾ കീഴടക്കപ്പെടുവാനായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്. ഇത് ഭാവിയിൽ സംഭവിക്കും. കർത്താവിന് ഒരു പാദപീഠമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കുറവില്ല. അവന് സിംഹാസനവും കിരീടവുമുണ്ട്, എന്നാൽ അവന് ഇതുവരെ പാദപീഠമില്ല. ഒരുനാൾ അവൻ ഈ പാദപീഠം നേടുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്.

1-ാം അധ്യായത്തിൽ ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ ദൂതന്മാരാൽ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നവനാണ്, എന്നാൽ 2-ാം അധ്യായത്തിൽ അവനാണ് ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കുന്നവൻ (1:6; 2:12). അവസാനമായി, 1-ാം അധ്യായത്തിൽ ക്രിസ്തു ജനങ്ങൾ ആശ്രയിക്കുന്നവനാണ്, എന്നാൽ 2-ാം അധ്യായത്തിൽ അവനാണ് ആശ്രയിക്കുന്നവൻ (1:10-12; 2:13).

1-ാം അധ്യായത്തിൽ ക്രിസ്തു സിംഹാസനത്തിലാണ്, എന്നാൽ 2-ാം അധ്യായത്തിൽ അവൻ സഭയിലാണ് (1:3; 2:12). 1-ാം അധ്യായം പറയുന്നത് ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ വലതുഭാഗത്താണെന്നാണ്, എന്നാൽ 2-ാം അധ്യായം പറയുന്നത് ക്രിസ്തു ദൈവം അവന് നൽകിയ മക്കളോടൊപ്പമാണെന്നാണ് (1:3; 2:13).

നമ്മുടെ അനുഭവത്തിനും ആസ്വാദനത്തിനുമായി ക്രിസ്തുവിനെ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയിൽ എബ്രായർ 1-ഉം 2-ഉം തമ്മിലുള്ള ചില വൈപരീത്യങ്ങൾ പരിഗണിക്കുന്നത് സഹായകമാകും. 1-ാം അധ്യായത്തിൽ ക്രിസ്തു ദൈവപുത്രനാണ്, എന്നാൽ 2-ാം അധ്യായത്തിൽ അവൻ മനുഷ്യപുത്രനാണ് (1:2, 5; 2:6). 1-ാം അധ്യായം ക്രിസ്തു സ്വർഗത്തിലാണെന്നു പറയുന്നു, എന്നാൽ 2-ാം അധ്യായം അവൻ ഭൂമിയിലാണെന്നു പറയുന്നു (1:3, 13; 2:9, 14).

സകലത്തെയും സൃഷ്ടിച്ചതിനു ശേഷം, പുത്രൻ താങ്ങിനിർത്തുന്നവനായിത്തീർന്നു (എബ്രാ. 1:3). ഭൂമി വായുവിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. അതിനെ താങ്ങിനിർത്തുന്ന തൂണുകളൊന്നുമില്ല. ക്രിസ്തു ഭൂമിയെ സൃഷ്ടിച്ചതിനു ശേഷം, അവൻ അതിനെ താങ്ങിനിർത്തുവാൻ തുടങ്ങി. അവൻ തന്റെ ശക്തിയുടെ വചനത്താൽ അതിനെ താങ്ങിനിർത്തുന്നു. പുത്രനായ ക്രിസ്തു പ്രപഞ്ചത്തെ അനായാസം താങ്ങിനിർത്തുന്നു. അവൻ ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല - അവൻ കേവലം സംസാരിക്കുന്നു. അവൻ തന്റെ ശക്തിയുടെ വചനത്താൽ സകലത്തെയും താങ്ങിനിർത്തുന്നു.

ദൈവികതയുടെ മർമം ദൈവം ജഡത്തിൽ വെളിപ്പെട്ടതാണ് (1 തിമൊ 3:15-16). ഇന്ന്, ദൈവത്തിന് വെളിപ്പെടുവാൻ കഴിയുന്ന ജഡം നാം ആണ്. ദൈവം ജഡത്തിൽ വെളിപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ ദൈവത്തിന് ജഡത്താൽ ഒരിക്കലും വെളിപ്പെടുവാൻ കഴിയുകയില്ല എന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. ജഡം വെറും ഒരു മൺപാത്രം മാത്രമാണ്. ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യക്ഷതയെ നിവർത്തിക്കുവാനുള്ള താക്കോൽ അതല്ല. നമ്മിലുള്ള ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യക്ഷതയ്ക്കുള്ള താക്കോൽ നമ്മുടെ ആത്മാവ് ആണ്.

ദൈവികത എന്നത് ദിവ്യ പകർച്ചയുടെ ഫലമായി ഉളവാകുന്ന ഒന്നാണ്. ദൈവത്തിന്റെ പകർച്ചയിൽ നിന്ന് ഉളവാകുന്ന അത്തരം ദൈവികമായ ഒരു ജീവിതം നമ്മുടെ ആത്മാവിന്റെ വ്യായാമത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. ദൈവം ജീവനില്ലാത്ത പാത്രങ്ങളിലേക്കല്ല തന്നെത്തന്നെ പകരുന്നത്. തങ്ങളുടേതായ രുചിയും, തിരഞ്ഞെടുപ്പും, മുൻഗണനയും, അനുഭൂതിയും, ചിന്തയും, മാനസികാവസ്ഥയും, ഇച്ഛയും, തുടങ്ങിയവ ഇതിനകംതന്നെ ഉള്ളവരായ, ജീവനുള്ള പാത്രങ്ങളായ നമ്മിലേക്കാണ് ദൈവം തന്നെത്തന്നെ പകരുന്നത്. കർത്താവിനോട് സഹകരിക്കുവാൻ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ശക്തമായി വ്യായാമം ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കിൽ, ദൈവത്തിന് തന്നെത്തന്നെ നമ്മിലേക്ക് പകരുവാൻ കഴിയില്ല.

നാം ദൈവത്തിന്റെ ജീവനും സ്വഭാവവും ഉള്ള അവന്റെ മക്കളായതിനാൽ, നമുക്ക് അവനെ അനുകരിക്കുകയോ പകർത്തുകയോ ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമില്ല. അവന്റെ ജീവനിൽ വളരുന്നിടത്തോളം, നാം അവനെപ്പോലെ തന്നെയായിരിക്കും. നമ്മുടെ ഒരേയൊരു ആവശ്യമെന്നത്, നാം നമ്മളിലുള്ള സകല പ്രത്യാശയും ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടതിനായി നാം തുറന്നുകാട്ടപ്പെടുക എന്നതാണ്. തുറന്നുകാട്ടപ്പെടുമ്പോൾ, നമ്മുടെ സ്വാഭാവിക ജീവൻ പ്രത്യാശയില്ലാത്തതാണെന്ന് നാം തിരിച്ചറിയും. അപ്പോൾ നാം നമ്മുടെ സ്വാഭാവിക ജീവനെ ത്യജിക്കുകയും, നമ്മുടെ പിതാവിന്റെ ജീവനിലേക്ക് തിരിയുകയും, ദിവ്യ സ്വഭാവത്തോടുകൂടി നിലകൊള്ളുകയും ചെയ്യും.

[പ്രവൃ. 19:21b പറയുന്നു "പൗലൊസ്... തന്റെ ആത്മാവിൽ നിശ്ചയിച്ചു"]. നിശ്ചയിക്കുന്നത് അല്ലെങ്കിൽ ഒരു തീരുമാനം എടുക്കുന്നത് എപ്പോഴും നമ്മുടെ ഇച്ഛ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടാണെന്ന് നാം ചിന്തിച്ചേക്കാം. എന്നാൽ നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ നിശ്ചയിക്കുകയും തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുകയും ചെയ്യണം. അപ്പോൾ നാം ആത്മിക മനുഷ്യർ ആയിരിക്കും.