പിതാവും പുത്രനും രണ്ട് വ്യക്തികളാണെങ്കിലും, അവർക്ക് ഒരു ജീവനും ഒരു ജീവിതവും മാത്രമേയുള്ളൂ. പിതാവിന്റെ ജീവൻ പുത്രന്റെ ജീവനാണ്, പുത്രന്റെ ജീവിതം പിതാവിന്റെ ജീവിതമാണ്. ഇങ്ങനെ പിതാവിനും പുത്രനും ഒരു ജീവനും ഒരു ജീവിതവുമുണ്ട്. ക്രിസ്തുവിനും നമുക്കും ഇതേ തത്ത്വം തന്നെയാണ്. ഇന്ന് നമുക്കും ക്രിസ്തുവിനും ഒരു ജീവനും ഒരു ജീവിതവുമുണ്ട്. പുത്രന്റെ ജീവൻ നമ്മുടെ ജീവനായിത്തീരുന്നു, നമ്മുടെ ജീവിതം അവന്റെ ജീവിതമായിത്തീരുന്നു. ക്രിസ്തുവുമായി ഐക്യത്തിൽ ജീവിക്കുക എന്നതിനർത്ഥം ഇതാണ്.

റോമർ 8-ൽ പൗലോസ്, “യേശുവിന്റെ രക്തം എന്നെ ശുദ്ധീകരിച്ചതുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുയേശുവിലുള്ളവർക്ക് ഒരു ശിക്ഷാവിധിയുമില്ല” എന്ന് പറയുന്നില്ല. ഇത്തരത്തിലുള്ള ശിക്ഷാവിധിയോട് രക്തത്താലല്ല ഇടപെടുന്നത്. വ്യക്തിനിഷ്ഠമായ ശിക്ഷാവിധിയിൽ നിന്ന് നാം സ്വതന്ത്രരാക്കപ്പെടുന്നത് നമ്മെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്ന രക്തത്താലല്ല, മറിച്ച് നമ്മെ സ്വതന്ത്രരാക്കുന്ന പ്രമാണത്താലാണ്. നമ്മെ ആന്തരികമായ ശിക്ഷാവിധിയിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രരാക്കുന്ന ഒരു പ്രമാണമുണ്ട്—ജീവന്റെ ആത്മാവിന്റെ പ്രമാണം.

1 തിമൊ 3:16-ൽ പൗലോസ് പറയുന്നു, “ദൂതന്മാരാൽ കാണപ്പെട്ടു.” ദൂതന്മാർ ക്രിസ്തുവിന്റെ ജഡാവതാരം, മനുഷ്യജീവിതം, ആരോഹണം എന്നിവ കണ്ടു. കർത്താവായ യേശു ജനിച്ചപ്പോൾ, ഒരു കൂട്ടം ദൂതന്മാർ ദൈവത്തെ സ്തുതിച്ചു. ദാവീദിന്റെ പട്ടണമായ ബേത്‌ലഹേമിൽ കർത്താവായ യേശുവിന്റെ ജനനത്തിൽ ദൂതന്മാർ സന്തോഷിച്ചുവെങ്കിൽ, ക്രിസ്തുവിന്റെ വർദ്ധനവും വികാസവുമായ സഭയിൽ ദൈവം വെളിപ്പെടുന്നത് കാണുമ്പോൾ അവർ സന്തോഷിക്കുകയില്ലയോ? കൂടാതെ, കർത്താവായ യേശു ഭൂമിയിൽ ദൈവത്തെ ജീവിച്ചു വെളിപ്പെടുത്തുകയും, ഭൂതങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, അവർ നിലവിളിച്ചു. കർത്താവായ യേശുവിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ഭൂതങ്ങൾ വിറച്ചുവെങ്കിൽ, ജീവനുള്ള ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യക്ഷത സഭയിൽ കാണുമ്പോൾ അവർ വിറയ്ക്കുകയില്ലയോ? സഭകൾ ദൈവത്തിന്റെ നിലവാരത്തിലേക്ക് വരുമ്പോൾ, ദൂതന്മാർ പാടി സന്തോഷിക്കുകയും, ഭൂതങ്ങളും ദുഷ്ടദൂതന്മാരും വിറയ്ക്കുകയും ചെയ്യും.

യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷപ്രകാരം, ദൈവമായ വചനം ജഡമായിത്തീർന്നു. വചനമായ ദൈവം ഭാഗികമായ ദൈവമല്ല, പിന്നെയോ സമ്പൂർണ്ണ ദൈവമാണ്—പിതാവായ ദൈവവും, പുത്രനായ ദൈവവും, ആത്മാവായ ദൈവവുമാണ്. വചനം ദൈവത്തിന്റെ നിർവചനവും, വിശദീകരണവും, ആവിഷ്കാരവുമാണ്. ആകയാൽ, ജഡമായിത്തീർന്ന വചനം—ജഡത്തിൽ വെളിപ്പെട്ട ദൈവം—ജഡത്തിലുള്ള ദൈവത്തിന്റെ നിർവചനവും, വിശദീകരണവും, ആവിഷ്കാരവുമാണ്. ദൈവം ജഡത്തിൽ വെളിപ്പെട്ടത് പുത്രനായി മാത്രമല്ല, സമ്പൂർണ്ണ ത്രിയേക ദൈവമായിട്ടാണ്—പിതാവും, പുത്രനും, ആത്മാവുമായി.

1 തിമൊഥെയൊസ് 3:15-ൽ പൗലോസ് ദൈവത്തിന്റെ ഭവനത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു, "സത്യത്തിന്റെ തൂണും അടിസ്ഥാനവുമായ, ജീവനുള്ള ദൈവത്തിന്റെ സഭയാകുന്ന ദൈവ ഭവനം." സഭയെ ദൈവത്തിന്റെ ഭവനം എന്ന് പറയുമ്പോൾ, പൗലോസ് പ്രത്യേകമായി ദൈവത്തെ ജീവനുള്ള ദൈവം എന്ന് പരാമർശിക്കുന്നു. സഭയിലെ എല്ലാം ജീവനുള്ളതായിരിക്കണം, കാരണം ഇത് ജീവനുള്ള ദൈവത്തിന്റെ ഭവനമാണ്. നിർജ്ജീവമായ നിയമങ്ങൾക്കോ നിർജ്ജീവമായ ആചാരങ്ങൾക്കോ അനുസരിച്ച് നാം സഭയിൽ ഒന്നും ചെയ്യരുത്. സഭാജീവിതത്തിൽ നാം ചെയ്യുന്നതോ അനുഷ്ഠിക്കുന്നതോ ആയ എല്ലാം ജീവനുള്ളതായിരിക്കണം, കാരണം നാം ജീവനുള്ള ഒരു ദൈവത്തെയാണ് സേവിക്കുന്നത് (എബ്രാ 9:14).

ദൈവത്തിന്റെ ജീവനിലുള്ള രക്ഷയുടെ പ്രാരംഭ പടി നമ്മെ ക്രിസ്തുവിനോടുകൂടെ ജീവിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് (എഫെ 2:5), രണ്ടാമത്തെ പടി നമ്മെ മരണത്തിന്റെ സ്ഥാനത്തുനിന്ന് ഉയിർപ്പിക്കുക എന്നതാണ് (വാ. 6a), മൂന്നാമത്തെ പടി നമ്മെ സ്വർഗീയങ്ങളിൽ ഒരുമിച്ച് ഇരുത്തുക എന്നതാണ്. ദൈവം നമ്മെ മരണത്തിന്റെ സ്ഥാനത്തുനിന്ന് ഉയിർപ്പിക്കുക മാത്രമല്ല, പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന സ്ഥാനത്ത് നമ്മെ ഇരുത്തുകയും ചെയ്തു.

ദൈവം നമുക്ക് ഒരു പുതിയ ഹൃദയവും ഒരു പുതിയ ആത്മാവിനെയും നൽകുന്നു എന്ന് യെഹെസ്കേൽ 36:26-ൽ പറയുന്നു. പുതിയ ഹൃദയം ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുവാനും ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുവാനുമുള്ളതാണ്, എന്നാൽ പുതിയ ആത്മാവ് ദൈവത്തെ കൈക്കൊള്ളുവാനുള്ളതാണ്. ഹൃദയം സ്നേഹിക്കുകയും അന്വേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവയവമാണ്, ആത്മാവ് കൈക്കൊള്ളുന്ന അവയവവുമാണ്. നമുക്കെല്ലാവർക്കും ചില കാര്യങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുവാൻ ഒരു ഹൃദയമുണ്ട്. ഒരു വ്യക്തി ചായയെ സ്നേഹിച്ചേക്കാം, എന്നാൽ അവന് ഒരു വയർ ഇല്ലെങ്കിൽ, ചായ കൈക്കൊള്ളുവാൻ അവന് ഒരു അവയവവുമില്ല. ഇത് കാണിക്കുന്നത്, നമുക്ക് ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുവാൻ ഒരു പുതിയ ഹൃദയവും ദൈവത്തെ കൈക്കൊള്ളുവാൻ ഒരു പുതിയ ആത്മാവും ആവശ്യമാണെന്നാണ്.

അവിശ്വാസികൾക്കുള്ള ഒരേയൊരു പ്രതീക്ഷ മരണമാണ്. മരണമാണ് അവരുടെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനം. ദിനംതോറും അവർ തങ്ങളുടെ മരണത്തെ മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ട് ജീവിക്കുന്നു, അവർ മരണത്തിലേക്കുള്ള വഴിയിലാണ്. അങ്ങനെ, മരണമാണ് അവരുടെ ഭാവി. അവിശ്വാസികൾക്ക് പ്രത്യാശയില്ല, കാരണം അവർക്ക് ദൈവമില്ല. അവർ ക്രിസ്തുവിനെ കൂടാതെയുള്ളവരും അവരുടെ ജീവിതം ദൈവമില്ലാത്തതുമായതിനാൽ, അവർക്ക് ഒരു പ്രത്യാശയുമില്ല.അവരെ കാത്തിരിക്കുന്നത് മരണം മാത്രമാണ്. ഇക്കാരണത്താൽ, അവിശ്വാസികൾ അവരുടെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുവാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. യഥാർത്ഥത്തിൽ, അവർക്ക് ഒരു അനുലോമപരമായ ഭാവിയില്ല. അവരുടെ ഭാവിയിൽ മരണത്തിന്റെ അന്ധകാരം പതിയിരിക്കുന്നു.

എപ്പോഴെല്ലാം നാം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ സ്പർശിക്കുന്നുവോ, എപ്പോഴെല്ലാം നാം ദൈവത്തെ സ്പർശിക്കുകയും അവന്റെ സാന്നിധ്യവും ഇഴുകിച്ചേരലും അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവോ, അപ്പോഴെല്ലാം നാം അശുദ്ധരാണെന്ന് നാം തിരിച്ചറിയും. ശുദ്ധീകരണത്തിനായി നാം ഒരു മണിക്കൂർ പ്രാർഥിച്ചാൽ പോലും, അടുത്ത മണിക്കൂറിലും നമുക്ക് രക്തത്താലുള്ള ശുദ്ധീകരണം ആവശ്യമായി വരും. നാം ദൈവത്തെ സ്പർശിക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ നമ്മുടെ മലിനത കണ്ടെത്തുവാനും, തിരിച്ചറിയുവാനും, കാണുവാനും നമുക്ക് കഴിയുകയുള്ളൂ. ഒരു വിശ്വാസി ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞു, “എന്റെ മാനസാന്തരത്തിന്റെ കണ്ണുനീരിനുപോലും രക്തത്താലുള്ള കഴുകൽ ആവശ്യമാണ്.” പാപങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ മാനസാന്തരത്തിനുവേണ്ടി പോലും നാം മാനസാന്തരപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്.

പാപികൾ എന്ന നിലയിൽ, നമുക്ക് ദൈവത്തിന്റെ പാപക്ഷമയും നീതീകരണവും ആവശ്യമാണ്, എന്നാൽ അതിക്രമങ്ങളിലും പാപങ്ങളിലും മരിച്ചവർ എന്ന നിലയിൽ (എഫെ 2:1), നാം ജീവിപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. പാപക്ഷമയും നീതീകരണവും, ദൈവകൃപ ആസ്വദിക്കുന്നതിനും അവന്റെ ജീവനിൽ പങ്കുചേരുന്നതിനുമായി നമ്മെ ദൈവസന്നിധിയിലേക്ക് മടക്കിക്കൊണ്ടുവരുന്നു. എന്നാൽ, ജീവിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്, ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരത്തിലെ ജീവനുള്ള അവയവങ്ങളായ നമ്മെ, ക്രിസ്തുവിനെ ആവിഷ്കരിക്കുമാറാക്കുന്നു.